Τοῦ Θεοῦ οἱ ἀνέλπιστες ἐπεμβάσεις...

Μιὰ προσωπικὴ ἐμπειρία δίχως ἄλλο σχολιασμό.

Πᾶνε κάμποσα χρόνια ἀπό τότε... Θὰ σιμώνουν τὰ δέκα, ἀλλ᾿ αὐτὸ δέν ἔχει σημασία. Γιατὶ ὅ,τι ἀπό Θεοῦ ἀγαθὸ ραντίζει τὴ βιοτή σου μὲ εὐλογία, αὐτὸ φαντάζει ἀκόμα νἄναι φρέσκο, χλωρό, λὲς καὶ μόλις βλάστησε, γεννήθηκε, παρουσιάστηκε. Ὅπως ἐτοῦτο ποὺ θὰ διηγηθῶ, χωρὶς νἄχω τὴν ἀξίωση νὰ μὲ προσέξουν.  Ἐγὼ ἀνοίγω μετὰ ἀπό χρόνια τὴν καρδιά μου, γιὰ νὰ πῶ ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ σ΄ Ἐκεῖνον ποὺ γιὰ 34 χρόνια μὲ ἀνέχεται νὰ Τὸν κρατῶ στὰ χέρια μου καὶ νὰ Τὸν προσφέρω  «εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς».

Ὅπως ἐπίσης νὰ ἐκφράσω τὴν εὐγνωμοσύνη μου στὸν κορυφαῖο θεολόγο, στοχαστή, φιλόσοφο, ἀλλὰ καὶ Καθηγητὴ Πανεπιστημίου, τὸν κύριο Χρῆστο Γιανναρᾶ ποὺ ταπείνωσε ἑαυτόν καὶ συνέδραμε ἕναν ἀπλὸ καὶ ἀσήμαντο ἐπαρχιώτη παπᾶ νὰ τελέσει τὴ Θεία Λειτουργία τέτοια μέρα, Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων δηλαδή, ἐλλείψει ἱεροψάλτου, γιατὶ αὐτὰ συμβαίνουν στὶς μικρές, καχεκτικὲς καὶ ἄγνωστες ἐνοριακὲς κοινότητες τῆς Ἐπαρχίας... Κάτι ποὺ δὲ συμβαίνει σὲ ἐνορίες μεγάλων ἀστικῶν Κέντρων.

Δὲ γνωρίζω ἄν ὁ κ. Καθηγητὴς θυμᾶται ἐκείνη τὴ λιτὴ λειτουργικὴ σύναξη, μὲ τὸ ἀνοιξιάτικο φῶς νὰ συναγωνίζεται τὸ φῶς τῶν λαμπάδων καὶ τῶν καντηλιῶν, νὰ τρεμοπαίζει μὲ τοὺς λευκόσταχτους καπνοὺς τοῦ θυμίαμος, νὰ τονίζει μία-μία τὶς σιωπηλὲς μορφὲς τῶν ἁγίων... Ὁ καθηγητής ἔψαλλε ἡσυχα, εὐλαβικά, μὲ ὄλη τὴν ψυχή του δοσμένη στὴν Εὐχαριστιακὴ αὐτὴ σύναξη... Κι ὁ παπᾶς ἀπό μέσα συγκινημένος προσπαθοῦσε νὰ βγάλει μία-μία τὶς λέξεις τῆς Λειτουργίας ἀπό τὸ Ἰερατικόν, ἀφοῦ τὰ μάτια του θάμπωναν ἀπο τὰ δάκρυα εὐγνωμοσύνης σ᾿ Ἐκεῖνο ποὺ διακονοῦσε. Γιατὶ τὸ πρωΐ σὰν πῆγε στὸ ναὸ κι εἶδε ὅτι δὲν εἶχε βοηθὸ νὰ τὸν συλλειτουργήσει ἀποφάσισε νὰ διαβάσει τὸν ἑξάψαλμο, νὰ κάμει προσκομιδή, κι ὕστερα νὰ πεῖ ὅσα ἄντεχε... Ἀναμένοντας... Γιατὶ δὲν ἦταν οὔτε ἡ πρώτη, οὔτε ἡ δεύτερη φορὰ ποὺ περίμενε... Ἀρκετὲς φορὲς συμβαίνει αὐτό, κι ἔτσι ἀναγκάζεται ὁ παπᾶς μὲ τὴ βοήθεια κάποιου λαϊκοῦ νὰ τὰ φέρει ὅλα εἰς πέρας. Φυσικὰ κανεὶς δὲν τὸν καταλαβαίνει πόσο ὑποφέρει, φθείρεται, ἀγωνιᾶ.

Ἐκείνη ὅμως τὴν Κυριακὴ ἡ ἀγωνία του ἐξατμίστηκε γρήγορα. Μιὰ χαρμολύπη ἁπλώθηκε μέσα του καὶ ἡ συγκίνηση ἀνέβηκε μέχρι τὰ ἔσχατα κύτταρα τοῦ εἶναι του. Γιατὶ κάθε τόσο ἐρχόταν στὸ νοῦ του ἡ φράση τοῦ Κυρίου, ποὺ ἄν καὶ τὴν εἶχε διαβάσει τόσες φορές, τώρα τὴν ξανάβλεπε νὰ γίνεται πραγματικότητα, ἐφαλτήριο γιὰ νὰ ξεπεραστεῖ καὶ τούτη ἡ ἀγωνία, τοῦτος ὁ ὕφαλος. Κι ἡ φράση αὐτὴ ἀπό τότε τοὔγινε ἄλλο ἕνα μέγιστο μάθημα. Γιατὶ πράγματι, ὅπως εἶπε κι Ἐκεῖνος «ὅτι χωρὶς  ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν...» ( Ίω. 15, 5). Καὶ μήπως ἔτσι δὲν εἶναι;

π. Κων. Ν. Καλλιανός

Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων 2013