Ἀπολογισμός...

ἤ, τοῦ φετεινοῦ τοῦ χρόνου οἱ ἔσχατες ὧρες

Σὲ λίγο διάστημα, δηλαδὴ σὲ δυὸ μέρες περίπου, θὰ ἀποχαιρετίσουμε τὸ 2013 καὶ θὰ εἰσοδεύσουμε στὸ 2014. (Ἀλήθεια, πότε πέρασε ὁ καιρὸς κι ὁ 21ος αἰ. ἔφτασε στὴν «ἐφηβεία» του!)

Κι αὔριο βράδυ, ὅταν οἱ δεῖχτες τοῦ ρολογιοῦ δείξουν δώδεκα, τότε θὰ χειροκροτήσουμε τὰ εἰσόδια τοῦ νέου χρόνου μὲ αἰσθήματα αἰσιοδοξίας καὶ μὲ πολλὲς εὐχές. Ἀσφαλῶς θὰ κόψουμε τὴν πατροπαράδοτη Βασιλόπιττα καὶ θὰ θεωρήσουμε τυχερὸ ἐκεῖνον ποὺ βρῆκε τὸ φλουρί. Ἀκόμη, θὰ κοιτάξουμε τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦ νέου χρόνου νὰ τὴν περάσουμε χωρὶς ἔγνοιες πολλές, γιὰ νὰ μᾶς πάει καλὰ ὅλη ἡ χρονιά. Τουλάχιστον αὐτὸ πιστεύουν οἱ περισσότεροι... Καὶ προσπαθοῦν νὰ τὸ βιώσουν ὅσο γίνεται καλύτερα.

Ὡστόσο, πίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴ γιορταστικὴ βιτρίνα ποὺ πασχίζουμε νὰ στήσουμε ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη πραγματικότητα: ἐκείνη τοῦ πικροῦ ἀπολογισμοῦ τοῦ χρόνου ποὺ πέρασε. Ἀπολογισμοῦ ὄχι σὲ οἰκονομικὰ μεγέθη μὲ προσθαφαιρέσεις ἀριθμῶν. Αὐτὴ εἶναι δουλιὰ τῶν λογιστῶν καὶ τῶν οἰκονομολόγων. Γιατὶ ἐδῶ μιλᾶμε γιὰ ἕναν ἄλλον ἀπολογισμό, ποὺ ἀσφαλῶς λίγοι τὸν ἐπιχειροῦν τὴν παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἤ ἔστω κι ἀνήμερα. Ἀφορᾶ δὲ ἡ διαδικασία αὐτὴ τὴν προσωπική μας ἐνδοσκόπηση, τὴν προσπάθειά μας νὰ ξαναδοῦμε κορυφαῖες στιγμὲς τοῦ χρόνου ποὺ πέρασε, στὶς ὁποῖες ἐμεῖς εἴμασταν πρωταγωνιστές. Μὲ λίγα λόγια ἀπαιτεῖται νὰ δοῦμε ξανὰ τὰ λάθη μας -κυρίως αὐτά- μὲ τὰ ὀποῖα πληγώσαμε ὄχι μονάχα κάποιους συνανθρώπους μας, ἀλλὰ καὶ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό. Λάθη ποὺ ἄφησαν στὴν ψυχὴ κάμποση στάχτη, ἀφοῦ καταστρέψαμε κάποια ἀπὸ τὰ κύτταρα τῆς ἀνθρωπιᾶς μας, γιὰ νὰ ἐπιμείνουμε στὸ θέλημά μας, στὴν ἐσφαλμένη βιοτή μας, στὸν βασανισμὸ τοῦ ἄλλου ἤ καὶ τοῦ ἐαυτοῦ μας. Γιατὶ τὸ νὰ ὑποτιμᾶς κάποιον, νὰ τὸν ἐκμεταλλεύεσαι, νὰ τὸν περιθωροποιεῖς, νὰ τὸν περιφρονεῖς κ.λ.π. τὶ ἄλλο εἶναι ἐκτὸς ἀπὸ ἀπανθρωπία; Καὶ ξέρουμε ὅτι στὶς μέρες μας περίσεψε αὐτὴ ἡ «δυνατότητα» κάποιων γιὰ ὑποταγὴ τοῦ ἄλλου, γιὰ ἐξευτελισμὸ ἐν ὀνόματι αὐτοῦ ποὺ ὀνομάζεται συμφέρον... Κι ἀλήθεια, σκέφτηκε ποτὲ κάποιος ὄτι αὐτὴ ἡ τραγικὴ λέξη ὑποκρύπτει στὴν ἄλλη της ὄψη τὴ λέξη συμφορά;

Κι ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἔπλασε μέσα σ᾿ ἕνα κόσμο «καλόν λίαν» (Γεν. 1), τὸ μόνο ποὺ δὲν ἐπιθυμεῖ εἶναι νὰ ἔχουμε συμφορές, ὅσο κι ἄν κάποιοι μὲ σοφιστεῖες τὸ διακηρύσσουν καὶ μὲ χαιρεκακία τὸ προβάλλουν.

Σὲ λίγο ὁ χρόνος αὐτὸς θὰ εἶναι παρελθόν... Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα καὶ πάνω σ᾿ αὐτὴ πορευόμαστε. Ὅμως τὸ βασικὸ ἐρώτημα εἶναι τὸ ἑξῆς: πόσοι τὸ βράδυ τὴς Παραμονῆς, λίγο πρὶν κρούσει τὴ θύρα ὁ νέος χρόνος, θὰ προσπαθήσουν νὰ κάνουν τὸν προσωπικό τους ἀπολογισμό καὶ κυρίως μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἀριθμῶν, ἀπό 3 σὲ 4 θὰ γυρίσουν καὶ τὸ διακόπτη τῆς προσωπικῆς τους ἀλλαγῆς, ὥστε ἡ ἄλλη ἡμέρα, ἡ πρώτη Ἰανουαρίου ν᾿ ἀποτελέσει μιὰν ἀφετηρία γιὰ περισσότερη καλωσύνη, αὐτοθυσία, προσφορὰ κι ἀγάπη; Τὸ ἐρώτημα τίθεται στὸν καθένα μας. Ἀκόμα καὶ σ᾿ αὐτὸν ποὺ χαράσσει αὐτὲς τὶς γραμμές.

Καλὴ κι εὐλογημένη ἀπὸ Θεοῦ ἠ νέα χρονιά, φίλοι μου.

π. Κ.Ν. Καλλιανός