Εορτή Αγίου Νικολάου

Εὐτυχῶς πού ὑπάρχουν κι αὐτές οἱ παλιές οἱ φωτογραφίες ἀπό κάποιον καιρό ξεχασμένο ἴσως, πάντως ἀκόμα  ζωντανό μέσα μας, παρ᾿ ὅλο πού τό τοπίο αὐτό τῶν παιδικῶν μας χρόνων ἔχει ἀλλάξει τήν ὄψη του καί ἔχει τόσο ὑπερβολικά ἀξιοποιηθεῖ! Σκέφτομαι, καθώς κοιτάζω αὐτή τήν εἰκόνα, ἐκεῖνο τό φτωχό, τό λιτό, τό ἀπέριττο ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου.

Τό ἀγαπούσαμε αὐτό τό ναύδριο, γιατί μᾶς θύμιζε πολλά. Πιό πολύ ὅμως μᾶς συνέννωνε μέ τ᾿ ὄνομα τοῦ Πατέρα καί τοῦ Παπποῦ, γιατί τέτοια μέρα πού πανηγύριζε μπορεῖ νά μήν εἴμασταν ἐκεῖ, ὅμως ἡ ψυχή κατηφόριζε ἀπό τό Κάτω Χωριό, ἀπό τήν παλιά μας τήν ἐκκλησία, ὅπου δέσποζε ἡ Εἰκόνα τοῦ Ἀγίου Νικολάου, ἀφιέρωμα τοῦ καπτάν Σταμάτη Χήρα, τοῦ Γέρο-Ζεμπίλη, ὅπως τόν ξέρανε στό χωριό, γιά νά συνευρεθεῖ στήν πανήγυρι, μέσα σ᾿ ἐκείνη τήν μισοσκότεινη τήν ἐκκλησιά -πάντα ἔτσι τή θυμᾶμαι· μέ τούς τοίχους της βαμμένους στό θαλασσί, μέ τά καντήλια της πάντα ἀναμμένα, γιατί ὅλο καί κάποιος καϋμός, ἀνεμιγμένος μέ μιά παράκληση εἶχε ἤδη κατατεθεῖ στήν ἀρχαία τήν Εἰκόνα τοῦ Ἀγίου.     

Ὅμως μάκρυνα πολύ. Σήμερα εἶναι Γιορτή. Ἡ Γιορτή τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Μέ τό σπίτι μας κλειστό, ἐδῶ καί τόσα χρόνια. Ὁ φοῦρνος πάγωσε ἀπό τούς χειμῶνες πού δέχτηκε κι εἶναι πιά  ἕτοιμος νά καταρρεύσει. Καί μαζί τους νά θαφτοῦν τόσα ὄνειρα, τόσες ἐλπίδες, ἀλλά κάι γιορτές. Πάει τό σκαμνί τοῦ παπποῦ πού καθόταν σιμά στή φωτιά· τῆς γιαγιᾶς τό καλάθι μέ τό πλέξιμο, τό τραπέζι -μέ τά διάφορα πού εἶχε- σάπισε καί πάει κι αὐτό στό χωνευτήρι τῆς μνήμης. Ἀπό χρόνια ἔχει νά καεῖ τό τζάκι, ἐνῶ, ἀλλοίμονο, τό χαγιάτι πού κοίταζε κατά τό πέλαγο σάπισε, διαλύθηκε κι ἀπόμεινε μονάχα στή θύμηση νά μᾶς φέρνει κάθε 6 Δεκεμβρίου, σ᾿ ὥρα ἀπόβραδη καί νοσταλγική, σιμά στόν κόσμο ἐκεῖνο, τόν πολύτιμο κάι πάντα εὐλογημένο κόσμο τῆς παιδικῆς μας ἠλικίας.   

Δευτέρα 6 Δεκ. 2004

π. Κων. Ν. Καλλιανός