Ἀρχιερατικά

Ὁ  ἔγκοπος τῆς ἐνθρονίσεως καιρὸς καὶ χρόνος...

Μετὰ τὴν ἐκλογή καὶ τὴν χειροτονία ἀπομένει, ἀφοῦ τακτοποιηθοῦν ὅλες οἱ ἐκρεμμότητες, ἡ ἐνθρόνιση. Ἡ ἕλευση δηλαδή, τοῦ νεοκλεγέντος μητροπολίτη στὴν ἕδρα του: ἐκεῖ δηλαδὴ ποὺ ἐτάχθη νὰ διακονήσει. Νὰ προσφέρει μὲ λίγα λογια τὸν ἑαυτόν  του «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς» (Θ. Λειτουργία πρβλ. καὶ Ἰω. 10, 10).

Κορυφαῖες καὶ ὁριακὲς οἱ στιγμές, ἀνεπανάληπτες καὶ βαφτισμένες μέσα στὴν ἀγχώδη παιδεία τῶν ὡρῶν αὐτῶν. Γιατὶ δὲν εἶναι καὶ λιγοστοὶ αὐτοὶ ποὺ ἀναμένουν τὴν ἔλευση τοῦ Ἐπισκόπου, μήτε καὶ κάποιοι ἐξ αὐτῶν τυχαῖοι. Ἄρχοντες καὶ λαὸς ἀναμένουν. Καὶ ὁ καθένας ἐξ αὐτῶν διακαίεται ἀπὸ πόθο διάφορο: πόθο τιμῆς, φιλίας, ἀγάπης καὶ φυσικὰ ἐκτέλεσης καθήκοντος. Ὡστόσο, ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς θὰ ὑπάρξουν καὶ οἱ κόλακες, οἱ τοῦ συμφέροντος ἐργάτες.  

Ἡ τελετὴ ἀρχίζει μὲ τὴν ἄφιξη τῆς πομπῆς. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, οἱ Ἀρχιερεῖς, κλῆρος καὶ λαός, ὅλοι προσμετροῦνται σ᾿ αὐτὴ τὴ σύναξη. Ἡ αἰσιοδοξία, μέσω τῶν λόγων ποὺ ἀκούγονται, ἡ ἑορτάσιμος ἀτμόσφαιρα, ἡ χαρὰ ποὺ ἁπλώνεται παντοῦ σὰν ἕνα σεντόνι ποὺ σκεπάζει, σὰν μιὰ νεφέλη ποὺ σκέπει. Εὐφρόσυνος ἡ ἠμέρα, πανηγύρεως λές, χωνεμένη στὴν πάντερπνο εὐφροσύνη τῶν ἑορτῶν ποὺ ἀνοίγουν νέους δρόμους στὴ ζωή τῆς Ἐπαρχίας καὶ περισσῶς τοὺς ὑπογραμμίζουν.

Λόγοι άκούγονται, λόγοι ὑποδοχῆς. Πάντα ἀπὸ τὶς Ἀρχὲς, γιὰ νὰ ὑπάρξουν στὴ συνέχεια οἱ ἀνάλογες ἀντιφωνήσεις ἐκ μέρους τοῦ τιμωμένου. Οἱ καμπάνες ἠχοῦν χαρμόσυνα. Μέγιστη πανήγυρις ἡ ἡμέρα ἀυτή. Ἀλλὰ γιὰ ποιόν καὶ πρὸς τί; Τὸ ἀναλογίστηκε κανεὶς αὐτό, ἤ μήπως ἐπειδὴ εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ ἡμέρα αὐτὴ τῆς ἐνθρονίσεως δὲν ἐπιτρέπονται οἱ ὅποιοι στοχασμοί, οἱ κάθε εἴδους σκέψεις, ὥστε νὰ ἰσοζυγιάζονται τὰ πράγματα καὶ νὰ διακρατοῦν τὴν ἰσορροπία τους, μὲ λίγα λόγια νὰ ἐμβιώνεται αὐτὲς τὶς κορυφαίες καὶ ἱστορικὲς στιγμὲς ἡ πάμφωτος ἀρετὴ τῆς  μεσότητος;

Ὄντως, μεγάλη ἡ τοῦ ἐνθρονισμοῦ ἡ ἡμέρα καὶ ποικίλως θαυμαστή. Κι εἶναι μεγάλη, γιατὶ ἔρχεται νὰ θυμίσει μιὰ ἄλλην εἴσοδο: Τοῦ Κυρίου στὰ Ἰεροσόλυμα. Κι εἶναι βέβαιο πὼς ἐκεὶ ὁ Κύριος εἰσέρχεται «τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι». Ἔρχεται μέσα σὲ πλῆθος ἐπεφημιῶν καὶ ἀλλαλαγμῶν. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος...» ἀκούγονταν τότε, ἀκούγεται καὶ τώρα. Γι᾿ αὐτὸ κι ὀφείλει  αὐτὲς τὶς στιγμές, τὶς κορυφαῖες γιὰ τὴν Ἐπισκοπική του διαδρομή, νὰ τὶς φυτέψει μέσα του ὁ ἒνθρονιζόμενος Ἀρχιερεύς καὶ νὰ τὶς φωτίζει πάντα μὲ τὸν προβολέα τῆς μεγίστης ἀρετῆς τῆς μεσότητος.

Ὁ Μ. Βασίλειος λέγει: "Μεσότης γάρ καί συμμετρία τις ἀρετή· αἱ δέ ἐφ' ἑκάτερα τήν ἀρετήν ἐκβαίνουσα ὑπερβολαί καί ἐλλείψεις, ἀμετρία καί αἶσχος". Τήν αὐτή γραμμή σκέψεως ἀκολουθεῖ καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγων: "Μεσότητα δέ ὅταν εἴπω, τήν ἀλήθειαν λέγω, πρός ἥν βλέπειν καλῶς ἔχομεν μόνην καί τήν φαύλην συναίρεσιν παραιτούμενοι, καί τήν ἀτοπωτέραν διαίρεσιν». Γιατὶ οἱ ὑπερβολὲς πληγώνουν, σὲ ὅποια μεριὰ καὶ νὰ βρίσκονται...

Μακάριοι ὅσοι ἐκ τῶν Ἀρχιερέων μποροῦν καὶ βιώνουν τὴν εἴσοδο τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα (βλ. Ἰω. 12, 12-19). Θὰ τοὺς ὠφελήσει πολὺ στὰ δικά τους εἰσόδια στὴν Ἐπαρχία ποὺ ἔταξε ὁ Θεὸς νὰ διακονήσουν.

π. Κων. Ν. Καλλιανός