Ἐπίκαιροι στοχασμοὶ στὴ νέα Σχολικὴ χρονιά
Στὴ σεπτὴ Μνήμη τοῦ
δασκάλου μας Ἀνέστη Κούκουρα
Συνειδητοποιεῖς τώρα πιὰ ὅτι ἀνοίγουν, γι᾿ ἄλλη μιὰ χρονιὰ ἀκόμα, τὰ Σχολεῖα. Καὶ τὸ ζεῖς στὸν Ἁγιασμὸ
ποὺ τελεῖται καὶ εἶναι χρωματισμένος μὲ μιὰ συγκίνηση καὶ ὁμορφιά, μιὰ
χαρμολύπη δηλαδή, ποὺ πράγματι γοητεύει. Γιατὶ μπορεῖ νὰ λένε πὼς τὰ
Χριστούγεννα γινόμαστε ὅλοι μας παιδιά, ὅμως σήμερα, γιὰ νά πῶ τὴν ἀλήθεια,
παραγινόμαστε παιδιά. Καὶ μάλιστα πρωτάκια, τῆς πρώτης τοῦ Δημοτικοῦ, μὲ ὄλη
μας τὴν ἀφέλεια, τὴ συστολή, τὴν ἀθωότητα. Γαιτὶ αὐτές οἱ ἱερὲς στιγμές ἀνακαλοῦν
στὴ μνήμη τῶν περισσότερων ἐκεῖνο τὸ φθινοπωρινὸ πρωϊνὸ, ποὺ εὐώδιαζε νοτισμένο
χῶμα καὶ στιμένο σταφύλι, ὅταν κινήσαμε νὰ πρωτοπᾶμε στὸ Σχολεῖο.
Ἀλήθεια, λησμονιοῦνται αὐτὲς οἱ στιγμές; Ἀπὸ τὶς πλέον
κορυφαῖες στὸ βίο μας, ποὺ σφράγισαν τὴν μετέπειτα βιοτή μας; Λησμονιέται τὸ
Σχολεῖο ποὺ εἶχε τὴ μυρουδιὰ τῆς μπογιᾶς καὶ τοῦ παλαιοῦ βιβλίου; Δὲ νομίζω πὼς
ὑπάρχει συνειδητὸς μαθητὴς ἤ μαθήτρια ποὺ νὰ λησμόνησε τὴ δασκάλα μας τὴ
Λενίτσα, τότε ποὺ μᾶς μάθαινε πὼς νὰ γράφουμε, νὰ πιάνουμε τὸ μολύβι, νὰ
προσέχουμε τὰ διαστήματα στὸ γραμμωμένο τετράδιο... Καὶ ποιὸς δὲ θυμᾶται τὴ
βροχούλα ποὺ μ᾿ αὐτὴν ἀρχίζαμε νὰ πρωτομαθαίνουμε νὰ γράφουμε. Πότε ἴσια, πότε
πλαγιαστή, ὅπως τὴ βλέπαμε, ἀπὸ τὰ μεγάλα τὰ παράθυρα, νὰ πέφτει. «Κοιτάξτε τὴ
βροχούλα...», μᾶς ἔλεγε ἡ δασκάλα, κι ἐμεῖς χαζεύαμε μέσα στὸ γκρίζο φθινοπωρινὸ
τοπίο τὶς ὑδάτινες κλωστὲς ποὺ ἔστελνε στὴ γῆς ὁ σταχτόμαυρος οὐρανός. Πότε ἴσιες,
πότε πλαγιαστές, ὅταν εἶχε ἀγέρα. Κι ὕστερα τὶς σχεδιάζαμε.
Πόσα χρόνια ἀπὸ τότε; Πρέπει νὰ φτάνουν τὶς ἑφτὰ
δεκαετίες... Κι ὅμως εἶναι ἀκόμα χλωρές, χθεσινές καὶ πάντα εὐλογημένες, γιατὶ ὅταν
ἀνεβοῦν στό νοῦ ἀναπαύουν τὴν ψυχή. Πάντα, ὅπως στὶς μέρες μας ἀκόμα
περισσότερο.
π. Κ.Ν. Καλλιανός
No comments:
Post a Comment