«Ἱεραρχῶν ὡραιότης,... Ρηγῖνε τὸ μέγα κλέος

...ρῦσαι παντοίων κινδύνων»

«Τὴν ποίμνην Σου (Ρηγῖνε) σῶζε ταῖς πρεσβείαις Σου»

(Καισάριος Δαπόντες)

Εἶναι νὰ μὴν δοξάζει κανεὶς τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, ὅταν σὲ καιροὺς κινδύνου καὶ ἀνάγκης οἱ Ἅγιοι, οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ ἐπεμβαίνουν μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ ἀνοίγουν διάπλατα τὴν συρικνωμένη ἀπὸ θλίψη καὶ ἀπόγνωση ψυχὴ καὶ τῆς χαρίζουν τὴν παραμυθία καὶ τὴν ἐλπίδα; Γιατὶ ὅλοι μας, λίγο-πολύ, ζοῦμε καθημερινὰ τὸ μεγάλο θαῦμα τῆς Δημιουργίας μὲ τὸν ἥλιο ποὺ ἀνατέλει καὶ τὸ βράδυ μὲ τὸ ἀστροστόλιστο στερέωμα καὶ τὸ χρυσαφένιο φῶς τῆς σελήνης, κι ἄλλα πολλά, ὡστόσο πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ἀδιαφοροῦμε καὶ λησμονοῦμε ἐκεῖνο τὸ βαθὺ ψαλμικὸ λόγιο: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας...» (Ψαλμ. 103, 24). Κι αὐτὸ γιατὶ ἐπιθυμοῦμε ἡ δικιά μας σοφία νὰ εἶναι ἀνώτερη ἐκείνης τοῦ Δημιουργοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀπιστοῦμε, ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸ θέλημά Του μόνο καί μόνο νὰ γίνει τὸ δικό μας. Ἔτσι ἔρχονται οἱ  Ἅγιοι, ποὺ εἶναι «κανόνες πίστεως», νὰ μᾶς θυμίσουν σὲ ὧρες πειρασμῶν καὶ σκληρῶν δοκιμασιῶν, πὼς εἶναι σιμά μας πάντα ὁ Θεός, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ «ἔλθωμεν εἰς ἑαυτὸν» καὶ νὰ ζητήσουμε τὴ συνδρομὴ καὶ βοήθειά Του.

Ἕνα θαυμαστὸ σημεῖο, μιὰ ὑπενθύμιση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ θὰ ἀναφερθεῖ στὴ συνέχεια ἀπὸ τὴν πρόσφατη σφοδρὴ καταιγίδα ποὺ ἔπληξε τὴ Σκόπελο. Σημεῖο ἀδιαμφισβήτητο καὶ φανερό, ποὺ φανερώνει ἀπόλυτα τὴν ἔγνοια τοῦ Πολιούχου τῆς νήσου καὶ τὴν ἀδιάλειπτο παρουσία Του ἀνάμεσά μας.

Τὸ βράδυ ἐκεῖνο, λοιπόν, τῆς Τρίτης 22 Σεπτεμβρίου τ.ἔ, ποὺ μαίνονταν ἡ καταιγίδα καὶ τὰ νερὰ τῆς πυκνῆς βροχόπτωσης εἶχαν σχηματίσει ἐπικίνδυνους χειμμάρους ποὺ μὲ ὁρμὴ παρέσυραν τὰ πάντα, μιὰ ἰσχνὴ μέν, ἀλλὰ τόσο παραμυθητικὴ ἐλπίδα ἀπόμεινε ἀσβυστη μέσα σὲ κεῖνο τὸ χαλασμό. Τὸ ἀκοίμητο καντήλι τοῦ Ἁγίου Ρηγίνου ποὺ ἔκαιγε μέσα στὸ εἰκονοστάσι, τὸ ὁποῖο βρίσκεται στὸν τόπο, ὅπου κατὰ τὴν παράδοση μαρτύρησε ὁ Ἅγιος.

Μπορεῖ τὸ ποτάμι νὰ σκέπαζε τὸ εἰκονοστάσι, μπορεῖ ἡ καταιγίδα νὰ σάρωνε τὰ πάντα, ὅμως τὸ εἰκονοστάσι ἔμεινε στερεωμένο ἐκεῖ. Καὶ τὸ κυριώτερο, τὸ καντήλι ὅλη τὴ νύχτα δὲν ἔσβυσε... Πολλοὶ τὸ εἶδαν καὶ ἐθαύμασαν, περισσότεροι δὲ κατάλαβαν ὅτι ὁ Ἅγιος ἦταν παρὼν καὶ κανείς κάτοικος ἤ ἐπισκέπτης -γιατὶ εἶναι ἐποχὴ ὅπου στὸ νησὶ συνεχίζεται ἡ τουριστικὴ κίνηση- δὲν ἔπαθε τίποτε.

Ἀλήθεια, τὶ ἄλλο θεοσημεῖο θέλαμε νὰ δοῦμε τὴ βραδυὰ ἐκείνη;

Προσωπικὰ δὲν ἔχω νὰ προσθέσω τίποτε. Μόνο νὰ ἐπαναλάβω τὸ ὑπέροχο Μεγαλυνάριο ποὺ ἔγραψε εὐλαβὴς Σκοπελίτης ἱεροψάλτης στὰ τέλη τοῦ 19ου μὲ ἀρχὲς τοῦ 20ου αἰ., ὅταν ἄρχισε πανηγυρικῷ τῷ τρόπῳ νὰ τιμᾶται ὁ Ἅγιος.

«Φύλαττε τὴν ποίμνην Σου ἄτρωτον, ἀπὸ πάσης νόσου καὶ ἀνάγκης βροτολοιγοῦ...».

π. Κ.Ν. Καλλιανός