Στο Λουγκουζί χτυπά η καμπάνα!

Και περνούν τα χρόνια και πληθαίνουν τα χαμόγελα!

Σαν χθες γέμισε για πρώτη φορά η χούφτα με καραμέλες και από τότε δεν άδειασε ποτέ η καρδιά…

Σαν χθες η πρώτη ξεδιψαστική γουλιά με νερό ζωήρυτον και από τότε δεν στέγνωξε ούτε για λίγο η κολυμπήθρα, δεν ξεθώριασε ούτε ελάχιστα ο χιτώνας ο φωτεινός…

Σαν χθες ένας Σταυρός, σαν του Πατρό-Κοσμά, καρφώθηκε στη γη την ξερική και από τότε δεν έπαψε να ευωδιάζει θυμίαμα και γιασεμί ο τόπος…

Και ο Αη Σπυρίδωνας δεν σταματά ολοένα να έρχεται να καμαρώνει να ευλογεί και να δίνει στους λιόδαρτους μαστόρους τα θαυμαστά τα κεραμίδια του, να ντύσουν με Τριάδα Αγία  την σκεπή του…

Σαν χθες είπαμε για πρώτη φορά μουέλαμπά και Νουέμπαλε νιο και από τότε δεν κόμπιασε ούτε για μια στιγμή η γλώσσα, δεν απόκαμε η ψυχή να νιώθει τη λαχτάρα και την ανάγκη…

Και περνούν τα χρόνια και της χαράς τα δάκρυα μένουν κι αυτά αστέγνωτα, να ποτίζουν τις φυστικιές του Παραδείσου μας...

Και περνούν τα χρόνια και η αγκαλιά μας άκλειστη πια, μοιάζει σαν την καρδιά που πλάτυνε τόσο, που να χωράει μέσα της ένας Θεός ολόκληρος, το σώμα και το αίμα Του…

Και περνούν τα χρόνια και το όνειρο ξύπνησε με τον ήχο απ’ το καμπαναριό του Αη Σπυρίδωνα και έγινε γλυκό, να μοιραστεί σαν δώρο σε Αγίους πλασμένους από χώμα μαύρο μετά το δι’ ευχών…

Βάζει ευλογητός ο Παπά-Γιώργης στο Λουγκουζί!

Σώπασε λίγο ν’ ακούσεις αδελφέ μου την ορθρινή καμπάνα που χτυπά!

Κρύσταλλο φτερωμένο ο ήχος της, διαπερνά όλα τα εμπόδια που στήνει  η άψυχη λογική, όλους τους τοίχους που χτίζει ο άπονος πόνος…

Δυο ζευγάρια μαύρα χεράκια, σαν φτερούγες χερουβίμ, τραβούν τα καμπανόσκοινα.

Σαν τα όνειρά τους ταξιδεύει ο ήχος της Ζωής. Έρχεται και σε πλημμυρίζει με Ανάσταση. Μα δεν είναι πια όνειρο! Είναι αλήθεια που διαλαλείς παντού να φτάσει!

Στο Λουγκουζί χτυπά η καμπάνα!

Νώντας Σκοπετέας

Aποστολή στο Λoυγκουζί της Ουγκάντας