Ἔχιτι χ᾿ μώνα;

Ἄλλη μιά φράση ἀπό τά χρόνια τά περασμένα ἦρθε στό νοῦ τίς μέρες αὐτές τοῦ χιονιᾶ. Τή συνήθιζαν νά τή λένε οἱ παλιοί οἱ Κληματιανοί στό χωριό μας, ὅταν πήγαιναν κάποια ἐπίσκεψη σέ φιλικό ἤ συγγενικό σπίτι τέτοιες μέρες, μέρες χειμωνιάτικες, πού κατέπαυαν ἀπό τά ἔργα τους καί μαζεύονταν σέ κάποιο σπίτι νά περάσουν τήν ὥρα τους.

Ἄκουγες, λοιπόν, κυρίως τίς γυναῖκες, ὅταν ἐπισκέπτονταν τό σπίτι πού ἤθελαν, νά λένε ἀπό τήν πόρτα ἀκόμη.

-Ἀρή, ἔχιτι χ᾿ μώνα;

Ἀλήθεια, τί θέλανε νά ποῦν μέ τή φράση αὐτή ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι; Πολλές φορές ἀναρωτήθηκα τότε, μέχρι πού κατάλαβα ὅτι αὐτές οἱ ὄμορφες φράσεις εἶχαν μιά ποιητικότητα κι ἕνα ἐπικοινωνιακό χαρακτήρα. Γιατί ἕνα πράγμα ἐννοοῦσαν: πώς πράγματι ἔξω ἦταν ὁ καιρός χειμωνιάτικος, ἄρα καί καιρός γιά νά μείνουν μέσα στό σπίτι, ἀφοῦ «πάχνιαζαν τά ζά τους», δηλαδή ἔριχναν τροφή στά ζῶα τους (γίδες, πρόβατα, γαϊδουράκια, μουλάρια, κότες κ.λ.π.) ἐπέστρεφαν στή ζέστα τῆς παραστιᾶς.

Ὅπως ἐπίσης,  ἄν εἶχαν ὥρα,  πήγαιναν νά «ποῦνε μιά gβέdα» μέ κάποιον δικό τους, κυρίως οἱ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες βάζανε μέσα στό καλαθάκι τό πλέξιμο καί ἐπισκέπτονταν τή γειτόνισσα λέγοντας, ἀπό τήν πόρτα ἀκόμη, τήν παραπάνω φράση, γιά νά λάβουν τήν ἀπάντηση:

-Ἔχουμε, ἔχουμι, bά, καλῶς την!!! Κόπιασι...

Στιγμές ἀθάνατης ἐπικοινωνίας καί ἀλληλοκατανόησης...

π. Κ.Ν. Καλλιανός