Μοναξιά και Ανάσταση

Είναι μερικές δεαετίες που η ζωή των ανθρώπων, και ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, έχει ριζικά αλλάξει. Εκείνο που είναι χαρακτηριστικό φαίνεται στην μοναξιά που επικρατεί στον σημερινό μας άνθρωπο.

Οι άνθρωποι που μένουν σε πολυκατοικία π.χ., μόλις και μετά βίας ο ένας καλημερίζει τον άλλο, πέραν αυτού υπάρχει νέκρα που δημιουργεί αδιαφορία για την ύπαρξη των συνανθρώπων μας, οι οποίοι ζούμε και υπάρχουμε στον ίδιο τόπο και χώρο.

Η δικαιολογία, όπως μερικοί λέγουν, οφείλεται στο ότι ο κόσμος τώρα είναι πάρα πολύ απασχολημένος. Είναι πάρα πολύ απασχολημένος για να ικανοποιήσει αυτά τα μέσα που προ μερικών δεκαετιών του ήταν αδιανόητο να φανταστεί.

Και αυτό είναι αλήθεια. Δεν είχε όμως διανοηθεί την πνευματική φτώχεια που δημιουργεί αυτή η φοβερή μοναξιά. Οι μεγαλυτέρας ηλικίας άνθρωποι το ζούν πιο έντονα.

Μικρά παιδιά μεγαλώσαμε παίζοντας στις γειτονιές κάνοντας τους πρώτους μας φίλους. Και είχαμε αγάπη μεταξύ μας. Όταν είχαμε κάποιο πρόβλημα το μοιραζόμαστε και έτσι η δυσκολία γινότανε ελαφρύτερη. Από τη άλλη μεριά αν κάτι χαρούμενο συνέτρεχε, εξομολογούμενο στους φίλους η χαρά πολλαπλασιαζότανε.

Είμασταν φτωχότεροι σε ύλη, αλλά συγκρίνοντας με την σημερινή ζωή των νέων πλουσιώτεροι σε πνεύμα. Το κάθε τι μας γέμιζε με χαρά και αισιοδοξία.

Στο Σχολείο μαθαίναμε όχι μόνο γράμματα, αλλά οι περισσότεροι δασκάλοι μας εμφορούμενοι από πληθώρα ιδανικών, μας ενεφύτευαν την αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, την αγάπη προς την πατρίδα και την πίστη στον Θεό.

Τί είναι αυτό λοιπόν που έφυγε από την ζωή των ανθρώπων, ίσως κάποιος σκεφθεί και ερωτήσει τον εαυτό του. Τώρα δεν μπορούμε να επαναφέρουμε τον τρόπο της ζωής για να μη αισθανόμαστε έρημοι και αφήνουμε την δυστυχία που προκαλεί η μοναξιά να γίνεται βίωμα στη ζωή μας;

Αυτό που λείπει από την ζωή μας είναι ολοφάνερο. Κολλήσαμε στην ύλη και μόνο για να ικανοποιήσουμε τα υλικά μας αγαθά και μόνο και παραμελήσαμε, το πνεύμα, την γεννήτρα της ψυχής του ανθρώπου.

Μας λείπει η δύναμη που κάποτε ήταν πληθωρική στις καρδιές των ανθρώπων, και αφήσαμε την ψυχή μας και αδυνάτισε και δεν μπορούμε να δούμε αυτά που μας μειώνουνε.

Ω! Χριστέ μου δείξε μας και φέτος με την ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ το μεγαλείο ΣΟΥ, με την ΑΓΑΠΗ και την ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΣΟΥ, για να σωφρονισθούμε από την κρεπάλη στην οποία έχουμε -δυστυχώς- περιπέσει, και τη δίψα για ύλη και δόξα. Γιατί ΕΣΥ και μόνον είσαι ο πλούτος και η δόξα των ανθρώπων.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Νικόλαος Πούλιος

Ομότιμος Αρχιγραμματέας Ι.Α. Θυατείρων & Μ.Β.