Κάτω από τρούλο με χαλκό…

…Άγιο Ιατρό παρακαλώ

Όλο μαθαίνουμε, όλο γνωρίζουμε το νέο σε τούτην τη ζωή. Το νέο που θέλγει και σαγηνεύει, που προκαλεί το ενδιαφέρον και την αναζήτηση. Μα πόσο τούτο το νέο μπορεί να κρατήσει το άφθορό του; Πόσο θ αντέξει η φρεσκάδα του; Πόσο θα κρατηθεί καθάριο το πρόσωπό του, από της λήθης την σκόνη και τα νεκρά κύτταρά της; Μήπως σε χρόνο ελάχιστο θα γίνει και αυτό το νέο παρωχημένο και παλιό; Μήπως ξεχαστεί τόσο γρήγορα εκείνος ο ενθουσιασμός του πρώτου συναπαντήματος; Όπως δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται όπως είπε ο Σέρβος  Άγιος Νικόλαος, έτσι και ό,τι εμπεριέχει Θεό ποτέ δεν θα παλιώσει, θα παραμείνει για πάντα αγέραστο και  φαεινό! Κάθε φορά που φυλλομετράμε τον Ιερό Συναξαριστή το αντιλαμβανόμαστε αυτό! Όσα αμέτρητα χρόνια κι αν κύλησαν από το ειρηνικό ή το μαρτυρικό τέλος των ηρώων του, εκείνοι κρατούν το ευλογημένο σφρίγος της πρώτης τους άνοιξης. Εκπέμπουν την ισχύ της ομολογίας, την ακμή του Θεοκινήτου τους  πνεύματος. Και εμείς όλο τους αποζητούμε, συμπαραστάτες συνοδίτες, ιχνηλάτες και πλοηγούς, στους τεθλιμμένους δρόμους του Ουρανού μεσίτες ακαταγώνιστους. Δόξα τω Θεώ, ποτέ δεν στερεύει το συναξάρι με τους θαλερούς  της πίστης μας. Νέες σελίδες όλο και προστίθενται! Νέοι γενναίοι ξεπροβάλλουν και μας συστήνονται αναζητώντας την θέση τους στην τρομαγμένη μας ψυχή! Να δίνει ο Θεός να γίνεται όλο και χωρητικότερη!

Πάνε σχεδόν 20 χρόνια από τότε που έγινε η πρώτη γνωριμιά του Ελληνορθοδόξου κόσμου με έναν νέον Άγιο! Τον Άγιο Λουκά τον νέο, Ιατρό και Αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως Κριμαίας τον Θαυματουργό! Είκοσι χρόνια διαρκούς και θαυμαστής αποκάλυψης, μιας συγκλονιστικής μορφής της Ορθοδοξίας! Και πλέον ο Άγιος είναι παγκόσμιος! Σπεύδει και παρηγορεί σε όπου τον καλούν! Μα και στην Ελλάδα ιδιαιτέρως! Τόσοι  μεγάλοι ναοί ανεγείρονται στην χάρη του, από την Κύπρο ως τον Άθωνα και από την Αθήνα ως την Μακεδονία! Και πόσα κλίτη ναών και πόσα μικρά ξωκκλήσια καθημερινά δεν του αφιερώνονται! Σχεδόν μετά από 7 μήνες, από τότε που οσιακά κοιμήθηκε ο μακαριστός μητροπολίτης Αργολίδας κυρός Ιάκωβος, εξελέγη νέος ποιμενάρχης της ο πατήρ Νεκτάριος Αντωνόπουλος. Ο άνθρωπος που είχε εκ μέρους όλων ημών των Ορθοδόξων Ελλήνων την πρώτη συνάντηση με τον Άγιο στα μέρη της μαρτυρικής Κριμαίας. Αυτόν οικονόμησε ο Θεός να τον κάνει πανελληνίως γνωστό και τόσο αγαπητό. Πολλοί σκέφτηκαν τότε πως μαζί με τον πατέρα Νεκτάριο, στην Αργολίδα θα «ερχόταν» και ο Άγιος Λουκάς μιας και τόσα χρόνια συμπορεύτηκαν. Αυτονόητος σχεδόν τούτος ο συλλογισμός. Την ημέρα της ενθρόνισής του ήταν Κυριακή! Ενδέκατο Εωθινό το πρωί στον όρθρο!

Συνειρμός αξέχαστος γεννήθηκε τότε! Αυτό το Ευαγγέλιο συγκλόνιζε πάντα τον Άγιο Λουκά όπως ο ίδιος μαρτυρούσε! Ήταν αυτό που έλαμψε και διατράνωσε  μέσα του, την τόσο δύσκολη απόφαση να εκδαπανηθεί στη διαποίμανση ενός πολυβασανισμένου λαού. Λίγοι στίχοι ξεπήδησαν τότε απ’ την ψυχή του γράφοντος:

Με του Ιωάννου τη Γραφή, που ρώταγε ο Χριστός μας τον Πέτρο αν Τον αγαπά,

ανέβηκε στο θρόνο του Αη Γιωργιού ο εκλεκτός Επίσκοπος του Ιατρού Λουκά…

Για να ποιμάνει μ’  έλεος Θεού τον κάθε διψασμένο,

να στρέψει  στα αιώνια, έστω στης ενδεκάτης τη στιγμή κάθε ξεστρατισμένο…

Άξιος ακούγεται παντού και είναι η αλήθεια!

Και μια ευχή στα μυστικά στέλνεται για βοήθεια…

Όπως ο Ρώσος Άγιος δάκρυζε όταν λεγόταν

το βόσκε τα αρνία μου, τα πρόβατά μου ποίμαινε  και αυτός συγκλονιζόταν,

έτσι και Συ πάτερ Νεκτάριε πάντα να έχεις στην καρδιά, 

μπρος στην Θαβώρεια Τράπεζα, εκεί στο Σαγματά,

το άληστο το πρωινό…

και ασίγαστα να σε ακολουθεί πριν το Ελέησόν με ο Θεός,

το ενδέκατο Eυαγγέλιο το Άγιο Εωθινό…

-Ν.Σκ. 25-11-2013

Σύμπτωση θα πει κανείς… Μα από τότε και τα τελευταία 4 χρόνια  όλο  θαυμαστές «συμπτώσεις» συμβαίνουν στην Αργολίδα! Η πλέον τρανταχτή: Σχεδόν δίχως κανείς να το καταλάβει, σε χρόνο ανεπανάληπτα σύντομο, πλέον λίγο έξω από το Ναύπλιο λειτουργείται ένας μοναδικά υπέροχος Ναός του Αγίου Λουκά του Ιατρού! Με χάλκινους τρούλους, που θαρρείς  πως τον ολάνοιχτο ουρανό τους αγγίζουν με τα ακροδάχτυλα των περίτεχνων Σταυρών τους. Γλυκείς ήχοι από βαριές καμπάνες φτερακίζουν χωρίς σταματημό, με προορισμό τους κάθε πονεμένη και καρτερούσα ψυχή αυτού του πρόσκαιρου κόσμου, σκεπάζοντας  τις κραυγές της απαράκλητης απελπισίας. Στο κάτω μέρος του μεγαλόπρεπου Ναού ένα ονειρεμένο μουσείο ξεπροβάλλει. Ο Άγιος παρών! Όλα του τα Θεόσδοτα τάλαντα τόσο απέριττα και μεστά αποτυπωμένα σε μόλις λίγα τετραγωνικά χώρου! Άμφια του Αγίου και η μίτρα του η αρχιερατική με την οποία ετάφη! Το ευωδιαστό χώμα που ακόμα κρατά πάνω της, μοιάζει με σχέδιο αχειροκέντητο, πιο λαμπερό και από τον πιο πολύτιμο λίθο… Και έπειτα τα χαρακτηριστικά στρογγυλά του γυαλιά που κρατούν ακόμα το θάμπος των αστείρευτων δακρύων του πόνου και της παράκλησης. Εδώ και το στηθοσκόπιό του, ακόμα να καρτερά καρδίες συντετριμμένες και τεταπεινωμένες, ζέουσες απ’ την αγάπη του Πατρός, να λαχταρούν μόνο την Ένωση μαζί Του. Να και το μικρό δισκοπότηρο που την επιτελούσε, αυτό με το οποίο κοινωνούσε τους ασθενείς στην εξορία! Και ένα μικρό εικονάκι που πάντα κουβαλούσε ο Άγιος μαζί του και μετέτρεπε κάθε σπιθαμή του τόπου του μαρτυρίου του, σε ουράνιο προσευχητήριο! Σαν εισέρχεσαι στον νέο του Ναό, στο κέντρο μέσα στην ασημωμένη του λειψανοθήκη, ένα τμήμα από την καρδιά του. Είμαι σίγουρος πως κάποιοι αξιώνονται με την χάρη του Θεού να ακούνε τους χτύπους της! Δεν έλιωσε ποτέ αυτή η καρδιά!  Εκείνος που την είχε, έλιωνε σαν καθαρό κερί, δεόμενος στον Ύψιστο για κάθε ελάχιστο των αδελφών Του. Και έμεινε αναλλοίωτη! Νέα! Να μας μεταδίδει τον παλμό της, να μας παρηγορεί στα δύσκολα, να θεραπεύει τα ποικίλα μας    ασθενήματα…

Κάτω από τρούλο με χαλκό, Άγιο Ιατρό παρακαλώ…

Νώντας Σκοπετέας