Το χέρι του Θεού

Ο Θεός είναι Πνεύμα άυλο και κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, δηλαδή πως δημιουργήθηκε. Εμείς οι άνθρωποι που είμαστε δικό Του δημιούργημα μας έχουν δοθεί όρια νοημοσύνης και αντιλήψεως για να κρίνουμε  τον Πανάγαθο Θεό. 

Ο Θεός είναι παντοδύναμος ενώ εμείς  αδύναμοι  και γι’ αυτό ζητούμε το χέρι μας να γίνει άξιο  για να συλλάβουμε, νοητά βέβαια, την θεική δύναμη, δύναμη χωρίς κανένα όριο που θα μας σώσει από τις αδυναμίες μας πρώτα και μετά από το οτιδήποτε άλλο του ζητήσουμε. Αυτή η επαφή με τον Θεό δεν είναι όπως η ανθρώπινη, δηλαδή ζητάς κάτι και την ίδια ώρα προσφέρεις ότι σου ζητήσει ο συνδιαλεγόμενος.  

Το μόνο που ζητάει ο Θεός  είναι το  ΘΕΛΗΜΑ Του. Το δε θέλημα του Θεού  πρώτα απ’ όλα  είναι η αποχή από την ΑΜΑΡΤΙΑ στην οποία ευκόλως  πέφτουμε. Είναι αυτή που μειώνει τον άνθρωπο στα μάτια του Θεού. Γι’ αυτό τα μικρά παιδιά λάμπουν στην όψη γιατί είναι  αναμάρτητα.

Λέγεται ότι στην Ανάσταση επί του Τάφου του Χριστού, όταν ο Πατριάρχης προσεύχεται για να λάβει θαυματουργηκά το Άγιο Φώς, οι πιστοί το πιάνουν και κανείς δεν καίγεται, αλλά μετά από λίγο αυτό αποκτά την κοινή ιδιότητα δηλαδή να καίει. Νομίζω ότι αυτή η αλλαγή οφείλεται στην ανθρώπινη αμαρτωλότητα.

Δός μου το χέρι να διαβώ λέγει κάποιο τραγούδι. Αυτό και εμείς οι αδύναμοι άνθρωποι το ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ζητάμε κάθε μέρα  για να περάσουμε αλώβητοι  από τα δύσκολα της ζωής, να αποφύγουμε τα δεινά που προκαλεί η αμαρτία. Στο σώμα αλλά προ πάντων στην ψυχή μας, την οποία οφείλουμε να ντύσουμε με παιδική αγνότητα, για να έχουμε τη δύναμη να αντικρύσουμε τον ΘΕΟ κατά μέτωπο όταν έλθει  η ώρα.

Νικόλαος Πούλιος

Ομότιμος Αρχιγραμματέας Ι.Α. Θυατείρων & Μ.Β.