Τῶν Χριστουγέννων ὁ ἱερός ὁ στοχασμός...

Τοπία μακρυνὰ σήμερα. Ξεχασμένα μέσα στὴν καταχνιὰ τοῦ Χρόνου, ποὺ τὰ σκεπάζει καί, ὅσο μπορεῖ, τὰ παραμερίζει. Κι ἀπὸ τὸ βάθος, ἀπ᾿ τὰ λησμονημένα φαράγγια τοῦ καιροῦ ξεπροβάλλουν καὶ πάλι οἱ ἅγιες Μορφὲς τῶν προγόνων -μέρες που ἔρχονται. Μέρες τοῦ ἱεροῦ Δωδεκαήμερου, ποὺ τὸ εἰσοδεύει ἡ τρανὴ τῶν Χριστουγέννων ἡ Γιορτή. Γιατὶ ὅπως καὶ νὰ τὸ κάμεις, αὐτὲς τὶς τρυφερὲς τὶς ὧρες τῆς Γιορτῆς δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τὶς λησμονήσεις. Ἀφοῦ μάλιστα κοιτᾶς μὲ προσοχὴ τ’ ἀδεινὰ τοῦ τραπεζιοῦ καθίσματα, ἐκεῖ ποὺ θρονιάζονταν γιὰ τὸ γιορτινὸ τὸ τραπέζι.

Τώρα ἀναπαύονται καὶ μᾶς ἀγναντεύουν ἀπὸ τὴ Χώρα τῶν Ζώντων, ὄντας σιμά μας, ὡς ἴσκιοι τρισόλβιοι κι ἀπαραίτητοι γι’αὐτὲς τὶς ὧρες. Τὶς Γιορτινὲς κι ὄχι μόνο... Κι αὐτό, ἐπειδὴ νοιώθουμε τὴν ἀνάσα τους, τὴ συντροφιά τους, ὡς μιὰν ἄλλη παρουσία, ποὺ σμιλεύει μέσα μας τὰ προσωπά τους. Αὐτὰ ποὺ μᾶς συντρόφεψαν σὲ ἄλλους χρόνους καὶ καιρούς. Χλωροὺς καιρούς, μὲ τὴν ἀνεμελιὰ τῆς παιδικότητας καὶ τὸ ἄστρο τῆς ἀθωότητας νὰ φωτίζει τὴ ζωή μας. Τὴν προσδοκία νὰ μᾶς ἐνισχύει τὸν ἐνθουσιασμό. Ἀλλὰ καὶ τώρα τοὺς ἀναζητοῦμε, ἴσως μὲ κάποια θλίψη, ἀφοῦ σιμὰ εἶναι τὸ σύνορο ὅπου θὰ μᾶς φέρει στὴν ἀντικρυνὴ τὴν ὄχθη ὅπου ἔχουν, καιρὸ τώρα, μετατεθεῖ.

Χριστούγεννα 2019. Κι ὄμως ἡ μνήμη κι ἡ ψυχὴ ἀκόμα ἀκουμπάνε τὸ σβυστὸ σήμερα καὶ παγωμένο παραγώνι,  σ᾿ ἕνα παλιό, ἔρημο καὶ μοναχικὸ σπίτι, ὅπου ἔχουν ταμιευτεῖ ὅλες οἱ προσδοκίες, ὅλες οἱ ὁμορφιὲς καὶ τὰ ὄνειρα ἀπὸ ἕναν καιρὸ ποὺ ἄνθιζε ἡ παιδικὴ ἡλικία, τῆς ἁγνότητας καὶ τῆς ἐμβιώσεως τῶν μεγάλων στιγμῶν τοῦ βίου, ὅπως εἶναι καὶ τὰ Χριστούγεννα.

π. Κ.Ν. Καλλιανός