Τ' αγιάτρευτο μεράκι μου

 
Μπήκε κι ο Αύγουστος, να δούμε τι θα κάνει και αυτός ο μήνας. Ο περασμένος μας καταμούσκεψε, αλλά έχει και τα καλά της η βροχή. Τουλάχιστον γέμισε το βαρέλι νερού κάτω από τα κεραμίδια και φούντωσε την δράνα στο περιβόλι. Το γιατάκι [1] παρακαμπούριασε και παρ' ολίγο να σπάσει από το βάρος και χρειάζεται κλάδεμα. "Ελάτε, ελάτε, πάρτε, πάρτε..." Σαν την ανοιχτοχέρα Λωξάντρα που έπαιρνε Αγίασμα από το Μπαλουκλί και το μοίραζε στον αυγουλά της και στον υπόλοιπο κόσμο για γιατρικό, άρχισα και εγώ να κόβω και να μοιράζω αμπελόφυλλα, "για να κάνετε ντολμαδάκια". Βγήκαν στην επιφάνεια του κόσμου τα σταφύλια. Ούτε στου Ζελκίφη τον αμπελώνα με τα μοναδικά σταφύλια στα Θεραπειά, πίσω από το Ροσινιόλ, να είμαστε! Ποτέ δεν είχαμε τόσα, η βροχή βλέπεις. Θα τα φάνε τα περιστέρια και τα άλλα πουλιά που ξεγύμνωσαν και την φραγκοσταφυλιά. Και οι σαλιαγκοί τα ίδια κάνουν και δεν αφήνουν τίποτα στο διάβα τους. Για την ώρα είναι μια σταλιά και άγουρα, αποκλείεται να ωριμάσουν μέχρι την Γιορτή Της Μεταμορφώσεως.
 

Λιακάδα είχε σήμερα, άντε ας βγω στον μπαξέ για το κεντιανό [2] τσάϊ, κάτω από την συκιά, σκέφτηκα και πήρα το laptop μου παραμάσχαλα. Αναλογίστηκα πως η θεία Μαρούλλα και η άμια Σμαρώ που τέτοια ώρα θα είχαν τελειώσει τις δουλειές του σπιτιού, τα μαγειρέματα, η κάθε μιά στο κατώφλι της, με καμιά κάλτσα για ρούντισμα [3] να ράψει κανένα κουμπί, να μπαλώσει  καμιά τσέπι που τρύπησε και η γιαγιά μου με το κροσεδάκι στο χέρι να πλέκει ταντέλα - πόσες ταντέλες και για πόσα προικιά να έπλεξε στην ζωή της άραγε; - άϊντε να ξεπουπουλίσει και κανένα πουλερικό, από τα κοτσύφια και ότι άλλο από το κυνήγι του μπαμπά μου, ή καμιά όρνιθα από το Μπαλούκ Παζάρι, την ψαραγορά, του Πέρα. Νοικοκυρές. Άσε τις βεγγέρες, στις ατέλειωτες  σκοτεινές νύχτες του χειμώνα, παρέα και με την θεία Μαριέττα από τον Ντερέ για κανένα χαρτάκι, ίσως και την θεία Θωμαή από το τσαρσί, με το βελόνι στο χέρι, ακόμα και στην συσκότιση, στα χρόνια που έπαιρναν τα χρειαζούμενα με το δελτίο, με την λάμπα, και το λαμπάκι, με έλεγε η κυρά Βαγγελιώ, η γιαγιά μου.
 
Δεν υπήρχε, βέβαια, τηλεόραση τότες, από τις εφημερίδες και τα ερτζιανά στα μακρά και στα βραχέα και στα μεσαία κύματα, τα μάθαιναν όλα και από στόμα σε στόμα, μιά χαρά τα κατάφερναν και τα προλάβαιναν όλα.  Δες πως αλλάξαν οι καιροί!
 
Για να πω την αλήθεια, υπολογιστές και τέτοιου είδους μαραφέτια είναι σχεδόν ακαταλαβίστικα για μένα, αλλά κάτι κάνω για πράγματα που νοιάζουμαι, πήρα το κολάϊ [4] που λένε και τα βγάζω πέρα. Με την βοήθειά του Ιντερνετ ενημερώνουμαι συχνά-πυκνά και για το τι γίνεται στο χωριό μου. Έτσι βρέθηκα στον Εορτασμό των ονομαστηρίων του Μητροπολίτη Δέρκων, τέλος Ιουνίου, στην Αγία Παρασκευή μας, εκεί στο δρομάκι με τα δέντρα, στην σειρά του Ζαρίφη, απέναντι από την θάλασσα, που με το μυαλό μου την έβλεπα να χαϊδεύει δροσίζοντας με τα πλαφ και τα πλουφ της, τις πέτρες και τα τσιμέντα του πεζοδρομίου.
 
Θύμησες, οικείο το περιβάλλον, ο Θρόνος στην ίδια θέση πάντα, οι Εικόνες  του Χριστού και της Παναγιάς - που μπροστά Της έλεγα το Άσπιλε-,  δεξιά και αριστερά της Ωραίας Πύλης, εκεί στον κανονικό τους τόπο, φυσικά αυτός δεν αλλάζει. Θύμησες, θύμησες παιδικές, νεανικές γραμμένες ανεξίτηλα. Στο δεξιό κλίτος, πίσω από τον Θρόνο και λίγο παραπέρα, κάτω από το ένα παράθυρο, το στασίδι της γιαγιάς μου. Σε μιά από τις φωτογραφίες, ανάμεσα στο Εκκλησίασμα, η φίλη μου Δέσποινα, στον Σολέα (που τώρα έχει καρέκλες,  τότες δεν είχε, είναι κόκκινες, ωραίο το χρώμα, αλλά την Αγία Παρασκευή την θυμούμαι ντυμένη στα άσπρα), ο Ντίνος, Άρχοντας της Μητρόπολης Δέρκων, παρών και αυτός. Εγώ; Απούσα.
 
Απορροφήθηκα με την συγκίνηση και το τσάϊ κρύωσε. "Αντε ας τα μαζέψω", σκέφτηκα. Μιά πεταλούδα red admiral [5] με τα μαύρα φτερά της, τις κοκκινοπές ρίγες και τις λευκές βούλες πάνω τους, με πρόλαβε. Ήρθε και στρογγυλοκάθησε ανάλαφρα πάνω στο λαπτοπ, μάλλον πέρασε από το μικρό της μυαλουδάκι πως θα ήθελα παρέα. Έμεινε ακίνητη. Και εγώ το ίδιο. Κοιταχτήκαμε. Μιά στιγμή; μισό λεπτό; Δεν μέτρησα. Δεν θα γούσταρε την συντροφιά μου για παραπάνω αλισβερίσι φαίνεται και όπως στα καλά καθούμενα ήρθε, έτσι και απήλθε.
 
Δεν τα μάζεψα, το διαδίκτυο, λάφυρο ή εργαλείο της περιέργειάς μου, με ξελόγιασε για μιά ακόμα φορά. Έπεσα πάνω σε ένα παλιό πρόγραμμα του ΒΒC, αφιερωμένο στη Νάνα Μούσχουρη.  Κόλλησα. Ήταν και η αγαπημένη τραγουδίστρια της πεθεράς μου, "ήταν, η πρώτη Ελληνίδα που γνώρισα" έλεγε, σχετικό αυτό το "γνώρισα", αφού η γνωριμία ήταν μακρόθεν, πίσω από ένα γυαλί και μονόπλευρη. Μάλιστα, πρόσθετε, πως ήταν η αιτία που έπεισε τον σύζυγό της και πήραν έγχρωμη τηλεόραση και ας ήταν και πιό ακριβή. Τώρα, την αγόρασαν ή την νοίκιαζαν; Δεν ρωτιούνται τέτοια πράγματα.
 
Εγώ ήμουν η δεύτερη. Η δεύτερη Ελληνίδα που συνάντησε στην ζωή της και αυτή την φορά, από κοντά. Στην πορεία γνώρισε πολλές. Τα βρήκαμε αμέσως. Δυσκολευτήκαμε κάπως, στο Greek από την Ιστανμπούλ, με τον καιρό το κατάλαβε. Το Ρωμιά, ήρθε κάπως αργότερα, με τα πως και τα γιατί του. Ναι μεν, yes, ΟΚ, υπήρχε το Βυζάντιο, μια φορά και έναν καιρό, κτλ, κτλ.
 
Η Μούσχουρη όμως, -πολύ δημοφιλής στην Βρετανία-  αυτή μάλιστα, totally, proper [6] Greek (!). 
 
Κόλλησα που λέτε, και αφοσιώθηκα στο να ακούω το ένα τραγούδι πίσω από το άλλο. Σε πολλές γλώσσες. Και στα Ελληνικά. Σε ένα από αυτά  ο στιχουργός υμνεί το αγιάτρευτο μεράκι που έχει.
 
Έχω και εγώ το δικό μου, Την Πόλη με τα Θεραπειά της.
 
Καλό Δεκαπενταύγουστο
 
Νίκη Beales
Buckingham, Αγγλία
Αύγουστος 2023 αρχές του μήνα
 
[1] κρεβατίνα
[2] απογευματινό
[3] μαντάρισμα
[4] ευκολία
[5] κόκκινος ναύαρχος
[6] απόλυτα, εντελώς