Το βράδυ, στον Όρθρο της Μεγ. Τρίτης, δύο γεγονότα δεσπόζουν: η παραβολή των Δέκα Παρθένων, ο έλεγχος και η καταδίκη των Φαρισαίων. Ο Κύριος ελέγχει δριμύτατα την υποκριτική ευσέβεια. Βγάζει την μάσκα της ευσεβοφάνειας και αποκαλύπτει την υποκρισία, που είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στη σωτηρία μας. Είναι το μόνο αμάρτημα που καταδικάζει αμείλικτα, γιατί η υποκρισία μολύνει τη γνησιότητα των σχέσεών μας με τον Θεό και τον πλησίον.
Συγχρόνως, η παραβολή των Δέκα Παρθένων, υπενθυμίζει σε όλους μας τη διαρκή προσπάθεια επαγρύπνησης, γιατί δεν γνωρίζει κανείς την «ημέραν ουδέ την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται». «Βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής και της βασιλείας έξω κλεισθής...».
2 comments:
Πόσες φορές πρέπει να ακούσουμε τα "ουαί" για να συγκλονιστούμε; Για να καταλάβουμε ότι απευθύνονται και σε μας; Προσωπικά τα ακούω περίπου εδώ και σαράντα πέντε χρόνια περίπου ανελλιπώς κάθε Μεγάλη Δευτέρα, αλλά ακόμη δεν τσακίστηκα. Μήπως η εξοικείωση με τις λέξεις, με τα λόγια, μας απομακρύνει από το νόημα και την ουσία;
@ Λήμνος,
Πάντα θεωρούσα ότι αυτά τα "ουαί" είναι μεγάλες καμπάνες που χτυπάνε για όλους μας.
Η εποχή μας έχει με έναν περίεργο τρόπο απενοχοποιήσει τον άνθρωπο, ο οποίος έχει καταντήσει σαν τον άρρωστο που δεν δέχεται ότι ασθενεί. Έτσι, λοιπόν, δεν πρόκειται να επισκεφθεί ποτέ τον γιατρό για να ζητήσει βοήθεια.
Ίσως αυτές οι Ημέρες να μας δημιουργήσουν μια τέτοια κατάνυξη, που να μας φέρει κοντύτερα στο Νυμφίο, ο οποίος -αν τον δεχθούμε- μπορεί να λειτουργήσει ως καθρέφτης, όπου εκεί θα δούμε καθαρά το "εντός του ποτηρίου και της παροψίδος".
Post a Comment