Χέρια

Αυτά που βλέπουμε στη φωτογραφία της ανάρτησης δεν είναι βέβαια χέρια, αλλά γάντια. Τα βρήκα και τα φωτογράφισα στον προαύλιο χώρο της νέας μας εκκλησίας στο ΒΔ Λονδίνο, όταν πριν από λίγες εβδομάδες γίνονταν εκεί έργα διαμόρφωσης του χώρου. Προφανώς ανήκαν σε κάποιους εργάτες. Μου έκαναν αμέσως τεράστια εντύπωση, ειδικά η συγκεκριμένη «στάση» τους, που φαίνεται σαν κάποιος να τα έστησε στο σημείο εκείνο με σκοπό να περάσει κάποιο μήνυμα. Έτσι, σκέφτηκα να τα απαθανατίσω.

Κοιτάζοντας αργότερα τη φωτογραφία, το μυαλό μου πήγαινε συνέχεια όχι σε γάντια αλλά σε χέρια. Η «στάση» τους ανάγκαζε το μυαλό να τα βλέπει σαν κάτι ζωντανό κι όχι σαν κάτι άψυχο, που ήταν απλά πεταμένο στην αυλή. Εκείνο, λοιπόν, που βλέπω εγώ προσωπικά είναι χέρια σε στάση... απορίας, ή ακόμα και σε στάση... προσευχής.

Σκεπτόμενος γι’ αυτά, θυμήθηκα κι ένα κήρυγμα που είχα ακούσει σε ένα εκκλησιαστικό πανηγύρι στην ιστορική Κοινότητα του Κάρδιφ (της Ουαλίας), πριν από 25 περίπου χρόνια, όπου ο Επίσκοπος Μιλητουπόλεως (μακαριστός σήμερα) Τιμόθεος Κατσίγιαννης είχε ομιλήσει για... τα χέρια. Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος που είχε παρουσιάσει τα ανθρώπινα χέρια, τις κινήσεις τους, τη θετική και την αρνητική τους (κάποτε) δράση.

Πάντως, τα χέρια είναι πράγματι μια ξεχωριστή ευλογία του Θεού στον άνθρωπο. Όχι μόνο η κίνησή τους, αλλά και η ύπαρξή τους απλά, δίνει μια άλλη διάσταση και λειτουργικότητα στο ανθρώπινο σώμα. Ούτως ή άλλως αποτελούν μια έκφραση από μόνα τους!