Δὲν εἶναι καὶ λίγα...

Καθὼς αὔριο ἀνοίγω τὴ νἐα σελίδα ἱερατικοῦ βίου καὶ μετρῶ τοὺς ἐνιαυτούς ἀπό τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων -30/3 ἦταν τότε- τοῦ σωτηρίου ἔτους 1980, παρατηρῶ ὅτι τὰ τριαντατρία χρόνια ποὺ σφράγισαν μιὰ διακονία καὶ μιὰ ἱερατικὴ διαδρομή, δὲν εἶναι καὶ λίγα... Συνειδητοποιῶ δηλαδὴ, ὅτι ἠ ἀνοχὴ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντί μου ἦταν πράγματι τόσο εὐεργετική, ὥστε πραγματικὰ νὰ μὲ δονεῖ ἐσωτερικὰ καὶ μιὰ συγκίνηση ν᾿ ἀνεβαίνει μέσα μου, ποὺ τὴ θεωρῶ φυσική. Γιατὶ μέχρι πρὶν ἀπό μερικὰ χρόνια ἔνοιωθα, πὼς τὰ πέντε, τὰ δέκα, δεκαπέντε χρόνια μποροῦσαν νὰ διπλασιαστοῦν, νὰ γίνουν δέκα, εἴκοσι, τριάντα καὶ σαράντα ἀκόμα. Τὰ 33 ἤ τὰ 34 ὅμως; Κι αὐτὸ βιώνω ἀπόψε ὁποὺ γράφω τοῦτες τὶς γραμμὲς καὶ κοιτάζω πισω μου ξαναβλέποντας πρόσωπα χαμογελαστὰ ἐνοριτῶν καὶ φίλων,τὰ ὀποῖα ἀναχώρησαν ἤ ἄλλων γνωστῶν, ποὺ εἶχαν τότε νεανικὴ ὄψη καὶ σήμερα τὰ γερατειὰ τοὺς σημάδεψαν. Σκέφτομαι σπίτια καὶ γειτονιὲς ποὺ ἔσφυζαν ἀπό ζωή, εὐωδιὲς ἀνέβαιναν ἀπὸ γιορταστικὰ ἐδέσματα κι ἀπό βασιλικὰ ἤ γαρυφαλιές, ποὺ σήμερα μαράθηκαν μαζὶ μὲ τὰ σπίτια ποὺ ἀπόμειναν κλειστὰ καὶ μονάχα τὰ βράδυα τὰ παγερὰ τοῦ χειμώνα ἀκούγονται κάτι περίεργοι ἦχοι ἀπό τὸν ἀέρα ποὺ σεργιανᾶ στὰ ἄδεια δωμάτια, ἤ, ποιὸς ξέρει,  κι ἀπό τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων ποὺ ἀπομένουν παντοτεινοὶ φύλακες.

Ξαναζῶ πανηγύρια καὶ μεγαλογιορτάδες... Μόνο ποὺ λείπουν οἱ παλιὲς οἱ γιαγιὲς γιὰ νὰ ποὺν τὸν Ἅγιο παπποῦ, ἄσχετα ἄν ὁ Ἅγιος Παντελεήμονας μαρτύρησε νέος κι ἔτσι εἰκονίζεται. Θυμᾶμαι παλιοὺς ψάλτες καὶ συνεφημερίους ποὺ ἄφησαν τὸ ἴχνος τῆς παρουσίας τους μέσα στό ναὸ κι ὕστερα ἀναχώρησαν... Θυμᾶμαι... Καὶ τὶ δὲ θυμᾶμαι ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ χρόνια...

Ἀλήθεια, πότε πέρασε αὐτὸς ὀ καιρός; Αὐτὸ ἀναρωτιέμαι καὶ κάνω τὸ σταυρό μου, -ἀλήθεια, τὶ ἄλλο νὰ κάνω, αὐτὴ τὴν ὥρα τοῦ ἀπολογισμου;- καθὼς εἰσοδεύω στὸ 34^ο  ἔτος ἱερατικοῦ βίου... Καὶ ποιὸς ξέρει πόσα χρόνια θὰ μετρῶ ἀκόμα. Ἐκεῖνος ξέρει. «Δόξα τῇ μακροθυμία Σου, Κύριε...». Ἀμήν.

Παρασκευή, 29-3-2013, Ι.Ν. Ἁγ. Παντελεήμονος

π. Κων. Ν. Καλλιανός