…ὀλίγα παραλειπόμενα
Ὀφείλω νά πῶ, μέ ὅλη τήν εἰλικρίνεια καί τή συγκίνηση πού ἔλαβα, μελετώντας μέ προσοχή τό ὄντως ἀξιοπρόσεχτο καί φωτεινό δοκίμιο τοῦ φιλοαθωνίτου ἐκπαιδευτικοῦ κ. Ἀντωνίου Ἐμμ. Στιβακτάκη [1], καί τό δικό μου λόγο γιά τόν ἐνάρετο καί ἀσκητικό Γέροντα Δαμασκηνό.
Τόν Γέροντα γνώρισα στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, καθ' ὑπόδειξη τοῦ σεβαστοῦ Γέροντος Μωυσῆ τοῦ Ἀγιορείτου, στοῦ ὀποίου τήν εὐλαβική καί ἡσυχαστική Καλύβη «πάλιν καί πολλάκις» φιλοξενήθηκα.
Θυμᾶμαι λοιπόν σιμά στό Κυριακό, λίγο παραπέρα ἀπό τό ναύδριο τοῦ Κοιμητηρίου τῆς Ἱ. Σκήτης μιά λιτή Καλύβη, ἀπέριττη καί χωρίς νά παρουσιάζει κάτι τό ἰδιαίτερο, ὅπως π.χ. ἡ ἀντίκρυ Καλύβη τοῦ Γ. Παϊσίου μέ τήν κοσμοσυρροή της, ἤ ἄλλες Καλύβες μέ τούς κήπους τίς «ἀναδενδράδες των», ὅπως θά ἔλεγε κι ὁ λησμονημένος σήμερα κορυφαῖος φιλοαθωνίτης Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης. Ἦταν ἡ Καλύβη τῆς θείας τοῦ Κυρίου Ἀναλήψεως, στήν ὁποία ἀσκεῖτο ὁ κατά πάντα προσηνής καί φιλομόναχος Γέροντας Δαμασκηνός.
Δέν ἐπιθυμῶ ἐδῶ νά ἐπαναλάβω τά ὅσα ἔγραψε ὁ ἰκανός βιογράφος τοῦ Γέρονος, καί ὄχι μόνο, γιατί εἶναι τόσο θαυμάσια καί πληρέστατα, πού δέν ὑπάρχει λόγος νά ἐπαναληφθοῦν ἤ τροποποιηθοῦν. Ὡστόσο στήν παροῦσα μου θά προσπαθήσω νά πῶ αὐτά πού ἔζησα ἐγώ κατά τήν ἐπίσκεψή μου στόν Γέροντα, κάποιο πρωϊνό, πρῖν ἀπό εἴκοσι καὶ πλέον χρόνια...
Εἴχαμε τήν ἐπιθυμία, ὡς Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο, νά προσφέρουμε στούς ἐνορίτες μας, ὡς εὐλογία, ἕνα κομποσχοίνι ἁγιορείτικο, ἐξηγώντας παράλληλα ὅτι δέν εἶναι γιά νά τό ἔχουμε στό χέρι ὡς βραχιόλι, ἀλλά γιά νά προσευχόμαστε.
Ἐπισκεπτόμενος λοιπόν τό Ἅγιον Ὄρος καί τήν φιλόξενο Καλύβη τοῦ Γ. Μωυσῆ, τόν παρακάλεσα νά μοῦ ὑποδείξη κάποιον κομποσχοινᾶ, ἔτσι ὥστε νά λάβω τόν ἀπαραίτητο ἀριθμό τῶν κομποσχοινιῶν πού χρειαζόμασταν. Ὁ καλός ἀδελφός μού σύστησε τόν Γέροντα Δαμασκηνό, τόν ὁποῖο καί ἐπισκέφθηκα στήν Καλύβη του γιά τήν παραγγελία.
Πρέπει νά ἦταν γύρω στό ἀπομεσήμερο ὅταν πῆγα καί μέ δέχθηκε μέ μιάν ἁπλότητα καί καλωσύνη σάν νά μέ γνώριζε καιρό... Τό κελλί λιτό καί μέ λίγα χρειαζούμενα. Σ᾿ ἕνα τραπέζι θυμᾶμαι καναδυό βιβλία -τό ἕνα ἦταν τό Γεροντικό τοῦ Σινᾶ- καί δίπλα σ᾿ αὐτά δυό κουλούρια σουσαμένια.
Ζήτησα ἀπό τόν Γέροντα νά μοῦ ἑτοιμάσει τά κομποσχοίνια καί τόν παρακάλεσα νά συννενοηθεῖ μέ τόν Γ. Μωυσῆ, ὥστε νά μοῦ σταλοῦν στό νησί. Δέν ἔδειξε κανένα ἀπολύτως «ἐμπορικό» ἐνδιαφέρον, μήτε
προκαταβολές καί ἄλλα στοιχεῖα. Ἀρκέστηκε σ᾿ αὐτά πού τόν παρακάλεσα νά κάμει, κι ἐκεῖνος μέ μιά φυσικότητα καί ἡρεμία
δέχτηκε νά τά πράξει...
Αὐτό πού μοῦ ἔκαμε ἐντύπωση ἦταν τό ἑξῆς: Δέν σέ κοίταζε
ποτέ στά μάτια. Εἶχε ἔνα χαμηλωμένο, ντροπαλό, θά ἔλεγα, βλέμμα πού σέ συγκινοῦσε,
σέ ἕλκυε. Ἦταν σάν ἕνα παιδί μέ ὅλη του τήν ἀθωότητα ἀποταμιευμένη στήν ψυχή
του. Θά μού πεῖ κάποιος ἦταν καί τό κυρτωμένο τοῦ σώματός του, ἀλλά δέν θά τό δεχθῶ. Ἐδῶ τά πράγματα ἦσαν διαφορετικά... Καί μάλιστα πιστεύω πώς τό βλέμμα αὐτό τό χαμηλωμένο ἔκρυβε καί μιάν ἄλλη ἀρετή. Τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς.
Φεύγοντας μοῦ πρόσφερε τό ἕνα ἀπό τά δύο κουλούρια πού εἶχε. Δέν τό πῆρα τότε, γιατί ἐγώ ἔφευγα γιά τόν κόσμο μέ τά χίλια δυό ἀγαθά, ἐνῶ
ἐκεῖνος θά τό ἐστερεῖτο στό μέρος πού ζοῦσε. Κι ὅμως, σήμερα, ὕστερα ἀπό εἴκοσιτόσα
χρόνια μετάνοιωσα πού δέν τό πῆρα ὡς εὐλογία ἑνός ὄντως καθαγιασμένου Γέροντα, ὅπως
μετάνοιωσα πού ὅταν ὁ Γ. Παῒσιος μοῦ ἔδωσε ἔνα μικρό φακουδάκι μπαταρίας τό ἀρνήθηκα
γιατί πίστευα τότε, ὦ τῆς ἀνοησίας μου, ὅτι ἦταν περισσότερο χρήσιμο στόν
Γέροντα. Ὕστερα ἀπό τόσα χρόνια ζητῶ νά μέ συγχωρέσουν...
Κλείνοντας αὐτή τή λιτή παρέμβαση, θά ἤθελα νά σταθῶ στό σημείο ἐκεῖνο πού ἀναφέρεται ὁ βιογράφος του ὅτι ὁ Γέροντας Δαμασκηνός «ποτέ δέν
θέλησε νά βγεῖ στόν κόσμο, ἀκόμη κι ὅταν χρειάστηκε γιατρό...». Προσωπικά πιστεύω ὄτι ἔμπρακτα βίψνε τό Γεροντικό λόγιο: «Τί κάμνεις ἐδῶ μοναχέ; -Τόν τόπον φυλάττω». Προκεχωρημένα φυλάκια
ἀγωνιστῶν μοναχῶν κατά τοῦ μισοκάλου αὐτές οἰ ψυχές, πού δυστυχῶς ἀραιώνουν
πιά, μέ τήν προσευχή καί τήν ἄσκηση κατάφερναν νά συνομιλοῦν μέ τό Θεό κι ὄχι
μόνο νά συνομιλοῦν, ἀλλά νά τόν ἰκετεύουν ὑπέρ πάντων ἡμῶν πού καθεύδουμε, ἀγωνιοῦμε,
πάσχουμε, καί τόσα ἄλλα...
Τήν εὐχή Σας ἁγιοφόροι καί θεοφίλητοι Γέροντες νά ἔχουμε.
Ἀμήν.
παπα-Κων. Ν.
Καλλιανός, Σκόπελος
[1] Ἀτ. Ἐμ. Στιβακτάκης, Δαμασκηνός Κουτλουμουσιανός, Ἄγκυρα Ἐλπίδος,
τευχ. 73 (Μάρτιος-Ἀπρίλιος 2013), σελ. 30-35.
No comments:
Post a Comment