Τό Δῶρο

«Ὅταν κάπου κάπου καταφέρνω νά βρῶ χρόνο νά βυθιστῶ στόν ἑαυτό μου» διηγήθηκε ἕνας σύγχρονος ἄνθρωπος «τότε αἰσθάνομαι κάτι πού δέν εἶναι καθόλου εὔκολο νά τό ἐκφράσω μέ ἀκρίβεια ἀλλά μόνο μέ μιά κάποια προσέγγιση: πώς ὁ Θεός μέ περιβάλλει καί ταυτόχρονα μέ σηκώνει » .

Τί ἄλλο ἐκφράζει ὁ λόγος: «Ὁ αἴρων τάς ἁμαρτίας»; Τί ἄλλο φανερώνει ἡ εἰκόνα τοῦ Ποιμένος ; Ὑπάρχει ἕνα ἀβάσταχτο βάρος στήν ὕπαρξη ἤ ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξη συνεπάγεται βάρος ; Ὅπως καί νά ἔχει τό πρᾶγμα ὁ ἄνθρωπος πού βιώνει ἔστω καί γιά λίγο πώς «αἴρεται» ἀπό τήν Θεία Ἀγάπη ,  δέν ζεῖ  μόνο ἕνα ξαλάφρωμα . Οὔτε μόνο ἀντιλαμβάνεται πώς αὐτό πού ὀνομάζουμε «κενότητα», στήν πραγματικότητα ἀποτελεῖ ἐκδήλωση τῆς βαρύτητας καί τῆς ἀδράνειας. Αἰσθάνεται πώς ἀκουμπᾶ  τά σύνορα τῆς πνευματικῆς ἀγαλλίασης .

Ἡ λέξη «πνευματική» χρειάζεται ἐδῶ μιά διευκρίνιση. Ὁ ἄνθρωπος ἐγγίζεται ἀπό αὐτή τή χαρά ὡς ἑνότητα ὅλων τῶν διαστάσεων κι ὅλων τῶν ἐπιπέδων τῆς ὕπαρξής του: ὡς  σώμα, ψυχή, πνεῦμα, ὡς  προσωπικότητα: στήν καρδιά, στό νοῦ, παντοῦ. Ἐπ’ ὀλίγον ἑνοποιεῖται , κι αὐτό τοῦ δωρίζει μιά ἀκόμα δωρεά: τήν ἐλάχιστη πρόγευση ἀπό τήν μακαριότητα τῶν Φίλων τοῦ Θεοῦ. Μέσα στόν θρυμματισμό πού ζοῦμε εἶναι ὄντως ἐλάχιστο αὐτό τό δῶρο; Μήπως εἶναι πολύ μεγαλύτερο ἀπ' ὅσο μποροῦμε νά φανταστοῦμε στήν κατάστασή μας;

Μακάρι νά εἴχαμε τήν προθυμία νά ἀσκηθοῦμε: ἄν καί βυθισμένοι, νά θυμόμαστε πώς γύρω μας στέκει Αὐτός πού μᾶς σηκώνει ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας . Ἴσως μιά παρόμοια στάση ἀποτελεῖ εἰσαγωγή στήν προσευχή.

Νατάσα Κεσμέτη