Θερινὰ ἡμερολογιακὰ σπαράγματα

Φωτεινὸ, θερινὸ μεημέρι. Μὲ τοὺς ἐλιῶνες ν᾿ ἀσημίζουν παράξενα στὸ φῶς κι ἀπέναντι ἡ θάλασσα νὰ κυλάει ἥρεμα τὰ χρώματα τοῦ τεράστιου παρασινογάλαζου χαλιοῦ της. Χρώματα ποὺ ἀντιφεγγίζουν στὸν ἥλιο καὶ τὸν χαιρετοῦν. Ὡστόσο στὸ μικρὸ τὸ χωριὸ μιὰ παράξενη σιωπὴ ἀρχίζει κι ἀνεβαίνει, καθὼς ἔνα-ἔνα τὰ σπίτια κλείνουν κι οἱ προσωρινοί τους ἔνοικοι ἀναχωροῦν γιὰ τὴ μεγάλη πολιτεία. Ἄδειες οἱ δροσερὲς οἱ αὐλὲς ποὺ τὰ πρωϊνὰ μάζευαν ὅλη τὴν ἡσυχία καὶ τὸ καλλος καὶ τὰ πρόσφεραν μαζὶ μὲ τὸν καφὲ καὶ τὴν ἀνάγνωση κάποιου βιβλίου. Ἄδεια τὰ πεζούλια ποὺ τὰ φεγγαρόφωτα ἤ τ᾿ ἀστροστόλιστα θερινὰ βράδυα φιλοξενοῦσαν διαλόγους, στοχασμοὺς καὶ ὄνειρα.

Τὰ κοιτάζεις, λοιπόν, σήμερα ὅλ᾿ αὐτὰ καὶ σκέφτεσαι γι᾿ ἄλλη μιὰ φορὰ τὸ πόσο τραγικὰ ὄντα εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ στερούμαστε κάτι τέτοιες παραδείσιες ἀπολαύσεις ποὺ μᾶς προσφέρει ὁ Θεὸς, γιὰ χάρη τῆς καθημερινότητας καὶ τοῦ καθήκοντος: νἄμαστε συνεπεῖς στὴ δουλειά μας, σ᾿ αὐτὰ ποὺ κάνουμε… Μποροῦμε στ᾿ ἀλήθεια νὰ πράξουμε διαφορετικά; Καὶ τὸ ἐρώτημα πλανιέται κάτω ἀπό τὸ βαρὺ ἴσκιο τῆς κληματαριᾶς, ποὺ σκιάζει καὶ τοῦτο τὸ πρωϊνὸ μόνο μιὰν ἄδεια αὐλὴ καὶ τίποτε ἄλλο…

Προνόμιο τοῦ θέρους εἶναι οἱ συναντήσεις μὲ τοὺς ἐπισκέπτες, ποὺ κάθε χρόνο, αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ἐπιστρέφουν στὸν γενέθλιο τόπο τους. Τοὺς ὀνομάζω δὲ ἐπισκέπτες, γιατὶ ἔπαψαν νὰ εἶναι μόνιμοι κάτοικοι πιά. Μιὰ ἄλλη πατρίδα κατοικοῦν, ὅπου καὶ βιοτεύουν μὲ τὸ ἀγκάθι τῆς νοσταλγίας νὰ τοὺς κεντᾶ κάθε φορὰ ποὺ θἄρθουν οἱ Γιορτάδες λ.χ. Κι ὅταν τὸ θέρος ἐπιστρέφουν στὸ γενέθλιο τόπο τους, στὰ κλειστὰ καὶ σκονισμένα σπίτια τους, αὐτὸς ὁ πόνος γιγαντώνεται ἀκόμα περισσότερο... Γιατὶ τὸ ξέρουν: δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μονάχα οἱ ἐπισκέπτες ποὺ σὲ λίγο θὰ ξανακλείσουν τὸ σπίτι τους τὸ πατρικό, θὰ πάρουν μαζύ τους τὶς εὐχὲς καὶ τὴν ἀγάπη τῶν δικῶν τους ἀνθρώπων -ὅσων δηλ. βροῦν ζωντανούς- κι ὕστερα θ᾿ ἀναχωρήσουν μὲ τὸ φαρμάκι νὰ ραντίζει τὴν ψυχή τους, καθὼς γνωρίζουν  πὼς ὅταν ἐπιστρέψουν τοῦ χρόνου, ὅλο καὶ λιγότερους δικούς τους ἀνθρώπους θὰ συναντήσουν... Μέχρι νὰ φτάσει ἡ στιγμὴ ποὺ κι οἱ ἴδιοι δὲν θὰ ξαναεπιστρέψουν ποτέ.

Βλέπεις, μέσα στὴ θεϊκὴ ὁμορφιὰ τοῦ Ἑλληνικοὺ θέρους ὑπάρχουν κι αὐτὲς οἱ περιπτώσεις. Ἀνθρώπινες πάντα...

π. Κων. Ν. Καλλιανός