Το μπλε της Σίσσυς

Μέρες φωτεινές και ανθισμένες. Μου φέρνουν στη θύμηση μου τον περασμένο Μάη που ταξίδεψα και με ταξίδεψε η Κρήτη.

Σε ταξιδεύει ο ήλιος της, το γαλανό της, η φύση που αλλάζει μορφές σ’ αυτό τον τόπο… Σε ταξιδεύουν οι άνθρωποι με τον τρόπο ζωής τους, με τις μουσικές, τους χορούς και τις γεύσεις τους…

Περιπλανήθηκα στην Βενετία της Κρήτης, τον Άγιο Νικόλαο. Η μικρή λιμνοθάλασσα στο κέντρο της πόλης και ένα κανάλι που οδηγεί στο λιμάνι συνθέτουν την πόλη μοναδικά γραφική.

Το πάρκο πάνω από τη Λίμνη με τα Πεύκα και τα Αλμυρίκια προσφέρει μια πανοραμική θέα κι ένα σημείο που κάθε επισκέπτης του Αγίου (όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν οι Κρήτες), κοντοστέκεται να θαυμάσει, να φωτογραφηθεί,να ζωγραφίσει, να ονειρευτεί...

Από το πάρκο ξεκινά ένα πετρόχτιστο μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα που καταλήγει μέσα στη Λίμνη, εκεί όπου δένουν μικρές ψαρόβαρκες. Η πόλη είναι κτισμένη σε λόφους και οι μεγάλες σκάλες είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα τούτης της πόλης.

Μάλιστα, αρκετοί αρχιτέκτονες της περιοχής έχουν σχεδιάσει από μια. Όμως οι ομορφιές της Κρήτης και του Αγίου Νικολάου δεν χωρούν σ ένα αφιέρωμα. Γι’ αυτό λέω να σας αποχαιρετήσω με μαντινάδες που περιγράφουν καλύτερα…

Οι μαντινάδες της Ελευθερίας

Όντε ξανοίγω θάλασσα θυμούμαι τη ζωή μου

τον Άγιο Νικόλαο, την Κρήτη το νησί μου.

Ένα κουτάλι φέρετε, τη θάλασσα να φάω

να τήνε κάμω σώπατο, στον Άγιο να πάω.

Στον Άγιο Νικόλαο θα πάω για να ζήσω

μέσα σ’ τση λίμνης τα νερά, τσι θύμησες να σβήσω.

Φουρτουνιασμένη θάλασσα μοιάζει το κοίταγμα σου

κι εγώ ‘μαι ακυβέρνητο καράβι στα νερά σου.

Θάλασσα απ' όλα τα νερά και τα ποτάμια πίνεις

πιες τα δικά μου δάκρυα πλατύτερη να γίνεις.

Η σκέψη μου θα πάει αλλού και σένα θα ξεχάσει

άμα τρυπήσει η θάλασσα και το νερό τζη χάσει.

Τρέχει νερό στον ποταμό και 'γω κλουθώ στο πλάι

το όνειρο που 'ριξα να δω στη θάλασσα αν-ε πάει.

Είσαι αέρας, θάλασσα, ήλιος, νερό και χιόνι

κάτι που φεύγει κι έρχεται, κάτι που δεν τελειώνει.

Φουρτουνιασμένη θάλασσα ήκαμες την ζωή μου

κι αναπαμό δεν έχουνε οι αναστεναγμοί μου.

Να 'ταν η θάλασσα η πλατιά τόση που να μπορέσει

τα σ' αγαπώ που σου χω πει, μέσα τση να χωρέσει.

Την ώρα που στη θάλασσα παλεύω μη με πνίξει

με ανασέρνει η μοίρα μου να με ξαναβουτήξει.

Άνοιξε τα ματάκια σου να μπω να κολυμπήσω,

μες στα γαλάζια τους νερά κι ας μην ξαναγυρίσω.

Σίσσυ Κόσσυβα

Δημοσιογράφος - Συγγραφέας