«Καταιγίς με χειμάζει, συμφορών Δέσποινα»

Το γεγονός ότι ο Αυτοκράτορας Θεόδωρος Δούκας Λάσκαρης, συγγραφέας του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα, ικετεύει την Παναγία τόσο επίμονα για να τον λυτρώσει από την οδύνη του μαρτυρεί ότι έχει απόλυτη επίγνωση του εαυτού του και της ψυχοσωματικής του κατάστασης. Η ταπεινή του ψυχή ταράζεται από συμφορές που καλύπτουν την καρδιά του με νέφη. Επιπλέον, παντού υπάρχουν πειρασμοί που τον έχουν κατακλύσει.  

Παρόλο που είναι ένας ισχυρός κυβερνήτης, ο μεγάλος αυτός Αυτοκράτορας δεν κρύβει τις αδυναμίες του. Ούτε προσπαθεί ν’ αρνηθεί τον ανασφαλή του εαυτό καταπραΰνοντας την οδύνη του μέσα από την ηδονή. Μέσα στην αγωνία του, δεν χάνει την πίστη του και την ελπίδα στον Θεό που είναι η ισχύς του, η δύναμίς του, το αγαλλίαμά του˙ που, ως Πατέρας, επισκέπτεται την ανθρώπινη φτώχεια, χωρίς να χάσει τη Θεότητά του. Για να μη απομακρυνθεί από τους κόλπους του Πατρός, ο Θεόδωρος ζητάει από την Παναγιά να δείξει τη μητρική της στοργή και να παρακαλέσει τον Υιό της και Θεό να τον λυτρώσει από τις οδυνηρές συμφορές του και να  σώσει τον κόσμο.

Ο Αυτοκράτορας ξέρει ότι, εφόσον θα μείνει  στους κόλπους του Πατρός και θα απολαύσει τη στοργή της Παναγίας Θεοτόκου, ξέρει «κάθε θλίψη καταλήγει σε χαρά, και κάθε κόπος σε ανάπαυση, και κάθε ατιμία σε δόξα. Και γενικά, το τέλος όλων των θλίψεων για την αρετή είναι το να βρεθεί κανείς μαζί με τον Θεό και να μείνει μ' Αυτόν για πάντα και να απολαύσει την αιώνια ανάπαυση που δεν έχει πέρας.»*

Μακάρι να είχαμε και εμείς μια τέτοια πίστη, ελπίδα, ταπεινοφροσύνη και παρρησία προς τον Θεό. 

Πρωτοπρ. Σταύρος Κοφινάς

*(Μάξιμος ο Ομολογητής, Τρίτη εκατοντάδα διαφόρων κεφαλαίων περί Θεολογίας, Οικονομίας, αρετής και κακίας, 44.)  

ΠΗΓΗ: Ποιμαντική Υγείας