Τό ἀθέατο τοῦ θέρους Μυστήριο

ἤ, Ἀποχαιρετώντας  τὸ φετεινὸ τὸ Καλοκαίρι

                                   

«Γιατὶ ὁ Χρόνος τὸν ἔχει πλέον διδάξει πὼς κάθε καλοκαίρι εἶναι καὶ μιὰ αἰωνιότητα, καὶ κάθε Αὔγουστος στὴ θάλασσα, μιὰ ἐκστατικὴ μετακομιδὴ στὴν αἰωνιότητα».

Κ. Ε. Τσιρόπουλος

Σὲ λίγο θὰ σφαλίσει τὴν βαρειά του τὴ θύρα ὁ Αὔγουστος, αὐτὸς ὁ θεϊκὸς κι εὐλογημένος μήνας, κι ἀφοῦ μᾶς ἀποχαιρετίσει, θὰ δώσει τὴ θέση του στὸ  λυρικὸ φθινόπωρο, ποὺ εἰσοδεύει περήφανο μὲ τὸν πρῶτο του μήνα, τὸν Σεπτέμβριο.

Κι ὄμως, ἄν σταθοῦμε μὲ σοβαρότητα καὶ στοχασμό, ἐρευνητικὴ διάθεση καὶ φιλοτιμία καὶ κοιτάξουμε κατάματα τὸ χαμογελαστό, αἰσιόδοξο, χαλαρωτικὸ καὶ φωτεινὸ θέρος, τὸ ἐλληνικὸ καλοκαίρι δηλαδή, ποὺ τὸ ζοῦμε μὲ περισσὴ στοργὴ καὶ χάρη, τότε θὰ διαπιστώσουμε, πὼς μέσα σ᾿ ὅλην αὐτὴν τὴν ὀνειρικὴ ὁμορφιά, σὲ τούτη τὴν καταυγασμένη ἀπὸ φῶς Ἐλληνικὴ γῆ, μιὰ σκιὰ ἁπλώνεται καὶ συνοδεύει μὲ ἄγρυπνο βλέμμα τὴ ζωή μας. Γιατὶ μπορεῖ νὰ χαιρόμαστε τὶς μέρες αὐτές, μπορεῖ νὰ νομίζουμε ὅτι μέσα τους ἀναβαπτιζόμαστε, κι  ὅμως... Ναί, κι ὅμως, κάτι ὑπάρχει πίσω ἀπ᾿ ὅλ’αὐτά, ποὺ ροκανίζει μυστικὰ τὴ ψυχή μας. Κι αὐτὸ εἶναι ἡ προσωρινότητα, τὸ πρόσκαιρο τῆς ζωῆς  μας, ποὺ ἀντανακλᾶ σὲ ὅλη τὴν διαδρομὴ τοῦ ἐπίγειου βίου μας. Τοῦ βίου μας, ποὺ ἄν τὸν προσέξουμε καλύτερα, μιὰ περίοδος διακοπῶν εἶναι, ἡ ὁποία ἀρχίζει καὶ τελειώνει κάποτε. Ὅπως τὸ ταξίδι... Κι αὐτό, λοιπόν, εἶναι τὸ μεγάλο Μυστήριο τοῦ θέρους, ποὺ μᾶς διδάσκει ὅτι «πάροικοι καὶ περιπήδημοι ἐσμέν» (Ψαλμ. 38, 13) κι ὅτι «δὲν ἔχουμε μένουσαν πόλιν ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἐβρ. 13, 10). Λόγια μὲ σημασία καὶ μὲ προοοπτική, ἀναμφίβολα.

Ὡστόσο, ἄς μὴ λησμονοῦμε καὶ τὸ ἄλλο μέγα ζητούμενο, ὄτι δηλαδή, ὁ Θεὸς μᾶς χάρισε τὶς διακοπὲς γιὰ νὰ ἀνανεωνόμαστε πνευματικά, καθὼς μέσα στὴν ἡσυχία τῆς θερινῆς τῆς νύχτας εἶναι δυνατὸ νὰ κάνουμε τὸ μεγάλο βήμα, ὥστε νὰ δοῦμε καλυτερα τὸν ἐαυτό μας στὶς δυό του διαστάσεις: τὴ φυσική (σχέση μὲ ἑαυτό μου, τοὺς ἄλλους, τὴν Κτίση ὁλάκερη) καὶ τὴ μεταφυσική (σχέση μὲ τὸ Θεό) καὶ νὰ διορθωθοῦμε. Κι ὁ βίος μας, ποὺ εἶναι κάτι σὰν τὶς διακοπές μας, ἄς μὴν τὸ ξεχνᾶμε, πὼς χρειάζεται κι αὐτὸς διόρθωση καὶ καταρτισμὸ, πάντα κάτω ἀπὸ φῶς τοῦ ἀποστολικοῦ λόγου «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν» (Ἐφ. 5, 15). Γιατὶ εἶναι πέρα γιὰ πέρα βέβαιο, πὼς πρέπει νὰ ἐξοικονομοῦμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας, ἐπειδὴ  μόνο τὸ σήμερα γνωρίζουμε καλά, ὄχι τὸ αύριο (πρβλ. «Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον...»).

Ἄς τὰ ἔχουμε αὐτὰ ὑπόψιν μας, λοιπόν, μὲ τὴν εὐχὴ γιὰ εὐλογημένο φθινόπωρο, αὐτὴν τὴν τρισευλογημένη ἐποχὴ τῆς ἀνανέωσης καὶ τοῦ συμμαζωμοῦ.

π. K.N. Καλλιανός