Ἡ μοναξιά τῶν δέντρων

 

Ὄχι, δὲν εἶναι δυνατὸ στὸν καθένα νὰ αἰστανθεῖ καὶ νὰ μελετήσει τὴ συμπεριφορὰ τῶν δέντρων, αὐτῶν τῶν σιωπηλῶν συντρόφων τῆς Μάνας Γῆς, παρὰ μονάχα ἐκεῖνοι ποὺ τὰ ξέρουν ἀπό τὰ μικρὰ τους χρόνια, ποὺ ἔχουν σταθεῖ κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τους μὲ ὅλους τοὺς καιροὺς, χρόνια ὁλάκερα. Αὐτοί, λοιπόν, μπορεῖ νὰ ἐξηγήσουν τὴ συμπεριφορὰ τοῦ κάθε δέντρου. Κι αὐτοὶ, ὅσο περνᾶνε τὰ χρόνια ὅλο καὶ λιγοστεύουν, ὅπως καὶ τὰ δέντρα πάνω στὴ Γῆς. Χαρισματικοὶ στ᾿ ἀλήθεια ἄνθρωποι, ποὺ ὅμως δὲν ὑπερισχύουν στὶς μέρες μας, ἀφοῦ τὰ δέντρα σήμερα ἔπαψαν νὰ ὑπολογίζονται ὡς ζῶντες ὀργανισμοὶ ποὺ εὐεργετοῦν. Γιατὶ ἀπό τοὺς «πολιτισμένους» θεωροῦνται ὡς ἐνοχλητικὰ παράσιτα ποὺ πρέπει νὰ ἐξαφανιστοῦν. Ἄλλωστε, τὶ χρειάζονται τὰ δέντρα, τὰ χτίρια μονάχα, αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ στεγάζουν τοὺς ἀνθρώπους χρειάζονται, τὸ δίχως ἄλλο μάλιστα.

 

Ὅμως ἄν σὲ ὧρες πυκνὲς τῆς ἡμέρας, ὅπως εἶναι οἱ ὧρες τοῦ δειλινοῦ, ἐπισκεφτεῖς ἕνα χτῆμα κι ἀναλογιστεῖς μὲ περισσή εἰλικρίνεια καὶ ἤθος τὴ συμπεριφορά σου ἀπέναντι στὰ δέντρα ποὺ τὸ στολίζουν, τότε -ἄν ἔχεις ψυχὴ θὰ συγκινηθεῖς, θὰ στραφεῖς πρὸς ἐκεῖνα μὲ τρυφερότητα καὶ εὐγνωμοσύνη, καθὼς, κάθε χρονιὰ σοῦ παραδίδουν τοὺς καρπούς τους, αὐτοὺς πού χαίρεσαι ὅτι εἶναι δικοί σου, παραγωγής σου, κομμάτι πολύτιμο τοῦ βίου σου, ποτισμένο μὲ ἱδρῶτα, ἀγωνία καὶ ὑπομονή.

 

Ὅμως τὸ μέγα ζητούμενο εἶναι ἄλλο: Ἀλήθεια, ὅταν μαζέψουμε τοὺς καρπούς, συνάξουμε -μὲ λίγα λόγια-  τὴ σοδειά μας,  τότε ποιὰ αἰσθήματα βιώνουμε; Γιατὶ πολλὲς φορὲς συμβαίνει νὰ βιάζομαστε νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸ χτῆμα, νὰ τὸ ἀφήσουμε γιὰ καιρὸ λησμονημένο, ἐπειδὴ ὅ,τι μᾶς ἔδωσε τὸ πήραμε. Ἀργότερα βλέπουμε… Θὰ πᾶμε δηλαδή πάλι νὰ τὸ καθαρίσουμε, ὅταν θὰ φέρει καρπό, νὰ τὸν μαζέψουμε κι ὕστερα νὰ τὸ ἀφήσουμε στη μοναξιά καὶ στὴν ἐγκατάλειψη.

 

Κι ὅμως ἀλλιῶς θὰ πρέπει νὰ δοῦμε τὰ πράγματα. Μὲ λίγα λόγια θὰ πρέπει νὰ εὐγνωμονοῦμε αὐτὰ τὰ δέντρα, ποὺ με συντροφιὰ τὴ μοναξιά τους μᾶς χαρίζουν τόσα ἀγαθά. Νὰ τὰ κοιτᾶμε δηλαδή μὲ κείνη τὴν τρυφερότητα ποὺ τὰ θωροῦσαν οἱ πατέρες μας, οἱ πρόγονοί μας, οἱ ὁποῖοι τὰ περιποιοῦνταν μὲ προσοχή, δὲν τὰ πλήγωναν, κόβοντας τὰ ξερὰ ἤ ἀδύνατα κλαδιὰ μὲ βιασύνη καὶ σκληρότητα. Γιατὶ καὶ τὸ δέντρο πληγώνεται καὶ τὸ δέντρο ὑποφέρει ἄν δὲν τὸ προσέξεις…

 

Κοιτάζω πολλὲς φορὲς μέσα σὲ δάση ἀπὸ πεῦκα ἤ ἄγρια κλαδιά, κάποια ἀπομονωμένα ἐλαιόδεντρα, κι ἀναρωτιέμαι τί νὰ λένε ἐκεῖνοι ποὺ ξεχέρσωσαν τὸν τόπο κάποτε καὶ τὰ φύτεψαν κι ὕστερα ἦρθαν οἱ ἄλλοι, οἱ ἀπόγονοι καὶ τὰ παράτησαν νὰ ζοῦν τὴ δική τους μοναξιά, νὰ ξέρουν ὅτι δὲν θὰ φανεῖ κανεὶς γιὰ νὰ τὰ ἀναζητήσει…

 

π. Κ.Ν. Καλλιανός