Ελληνικός Πολιτισμός και... Τουρκία

 
Η Τουρκία, που επεκτείνεται τόσο την Ασία όσο και την Ευρώπη, είναι μια χώρα με πλούσια και ποικιλόμορφη ιστορία, συμπεριλαμβανομένης μιας βαθιά σύνδεσης με την ελληνική ιστορία. Η χώρα που είναι σήμερα Τουρκία φιλοξενούσε μερικές από τις πιο ισχυρές αρχαίες ελληνικές πόλεις και πολιτισμούς, ιδιαίτερα κατά μήκος των δυτικών ακτών της. Μία από τις σημαντικότερες περιοχές από αυτή την άποψη είναι η Ιωνία, την οποία κατοικούσαν ελληνικές αποικίες στην αρχαιότητα. Εξέχουσες πόλεις όπως η Έφεσος, η Μίλητος, η Αλικαρνασσός και η Πριήνη άνθισαν ως κέντρα του ελληνικού πολιτισμού, φιλοσοφίας και εμπορίου. Η Έφεσος, ειδικότερα, ήταν γνωστή για τον Ναό της Αρτέμιδος, ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου, και την εντυπωσιακή Βιβλιοθήκη του Κέλσου.
 

Επιπλέον, οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου έφεραν την ελληνική επιρροή βαθιά στην Ασία, συμπεριλαμβανομένων τμημάτων της σύγχρονης Τουρκίας. Η Ελληνιστική περίοδος άφησε διαρκή ίχνη, κυρίως στις πόλεις της Καππαδοκίας και της Περγάμου, ενώ στην τελευταία βρίσκονται τα περίφημα αρχαία μνημεία της Περγάμου. Η Άγκυρα και η Κωνσταντινούπολη (πρώην Βυζάντιο και αργότερα Κωνσταντινούπολη) έχουν επίσης ελληνικές ρίζες, με ρωμαϊκές και βυζαντινές επιρροές να διαμορφώνουν τις ιστορίες τους. Στην Κωνσταντινούπολη, η Αγία Σοφία, αρχικά Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, στέκεται ως υπενθύμιση της Ελληνικής Χριστιανικής κληρονομιάς. Σήμερα, η Τουρκία παραμένει ένα σταυροδρόμι πολιτισμών, όπου οι βαθιές ιστορικές συνδέσεις μεταξύ αρχαίας Ελλάδας, Ρώμης και Βυζαντίου συνεχίζουν να φαίνονται στους αρχαιολογικούς χώρους και στο ζωντανό πολιτιστικό τοπίο της.

Ποιοι είναι οι Κούρδοι

 
Οι Κούρδοι μπαίνουν στο «κάδρο» της γραπτής ιστορίας το 401 π.χ. με το έργο του Ξενοφώντα «Η κάθοδος των Μυρίων». Όπου αναφέρει περιληπτικά ότι αφού πέρασαν (οι Έλληνες) τον ποταμό Ζαπάτα και μπήκαν στη χώρα των Καρδούχων (προγόνων των σημερινών Κούρδων) και συνέχισαν προς τα βόρεια μέσα από τα δύσβατα και ψηλά βουνά της χώρας, ενώ οι Καρδούχοι, πολεμικός λαός μαθημένος να ζει σ’ εκείνες τις απρόσιτες περιοχές, τους «ενοχλούσε» διαρκώς.
 

Έκτοτε οι Κούρδοι δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν κρατική οντότητα. Ζούνε μέσα σε κράτη άλλων εθνών. Την σημερινή εποχή ζουν στην νοτιοανατολική Τουρκία, στη βόρειοανατολική Συρία, βόρειο Ιράκ και στο βορειοδυτικό Ιράν. Περίπου 35 εκατομμύρια Κούρδοι ζούνε σε αυτές τις τρεις χώρες.
 
Μήπως ήρθε η χρονική στιγμή να αποκτήσουν Κράτος;

Αγιασμός στο λιμάνι του Bristol

 
Μια εξαιρετικά σημαντική ημέρα βιώσαμε στην Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Πέτρου και Παύλου στο Bristol της Δυτικής Αγγλίας, την Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2025, όπου για μία ακόμη φορά στη μακρά ιστορική της πορεία (από το 1877), τελέσθηκε η Ακολουθία του Αγιασμού των Υδάτων και της Κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού, στο ιστορικό μεσαιωνικό λιμάνι της μεγαλώνυμης Πόλης του Bristol!
 

Αθρόα η προσέλευση και συγκινητική η συμμετοχή του κόσμου. Πλέον των 100 ατόμων παρακολούθησαν την Τελετή. Ανάμεσά τους ήταν πολλά παιδιά και γονείς του Ελληνικού Σχολείου της Κοινότητας.
 

Είμαστε ευγνώμονες στην Εκκλησιαστική Επιτροπή για την όλη διοργάνωση και σε όσους συνέβαλαν στην επιτυχία της εν λόγω Τελετής.
 

Ευχόμαστε ολόψυχα... και του χρόνου ανώτερα και καλύτερα, συν Θεώ!!!

A slave in Bristol and a Roman General

 

Scipio was a black slave who died aged 18 in 1720. His grave is in Henbury churchyard, Bristol (about 2 miles from Westbury, on the edge of the Blaise estate). I walked there one day recently and took these photographs.

 

His grave has these two charming headstones.

 

Clearly the owner of the slave had had a classical education as would have been the norm for men of his class at that time.

 

The slave was named after Scipio Africanus, a Roman General (White bust without nose).

 

There is much to admire in Scipio the General; he returned the girl he was offered as a prize of war to her father and returned the ransom the father had paid. He was in a position to carry out atrocities at Carthage but didn't and let their defeated leader retain some power. This was very much also the style of Alexander the Great.

 

My following poem tells the story of the General's life and also describes his own grave - such a contrast to the slave's.

 

Scipio Africanus

Publius Cornelius Scipio

 

INGRATA PATRIA

NE OSSA QUIDEM HABEBIS

 

When offered, as a prize of war,

A girl betrothed to a local chieftain,

He spurned the beauty and returned

Intact both her and her father’s ransom.

 

A General at twenty; at thirty, Consul;

Conqueror of Hispania;

Victor of Hannibal at Zama –

Whence the agnomen Africanus.

 

Though Carthage lay at his mercy,

He declined to raze the city

And allowed his noble foe to continue

As Sufet of the Council.

 

The Populus Romanus clamoured:

Make Scipio Africanus

Consul for Life and Dictator.

He demurred and retired to Liternum.

 

Then war broke out with the Seleucids.

Shaking off his life of ease,

Scipio roused himself, went out

And routed Antiochus at Magnesia.

 

But, in espousing the mores of Graecia,

He was judged unsound and unreliable.

Envious of his successes, Cato

Brought groundless charges.

 

Done with Rome, Scipio went back home

And instructed his tombstone be inscribed  

 

UNGRATEFUL FATHERLAND

YOU SHALL NOT EVEN HAVE MY BONES

 

Such a modest tomb, it has not been found.

 

Richard Devereux

Ως το τελευταίο μας βήμα...

Ένα παράσχου Κύριε, που πρέπει τα χείλη και η φωνή της ψυχής να βροντοφωνάζει… 

Ακούγαμε τις προάλλες, ένα από τα δόξα τω θεώ σε αφθονία, ηχογραφημένα κηρύγματα του Θείου λόγου, από τον Χρυσόστομο των ημερών μας, Άγιο γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, πάνω στην ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας. Ομιλίες που αλλάζουν ζωές, πορείες, και προσανατολισμούς… Περιέγραφε, ή μάλλον καλύτερα προσομοίαζε, την διαδρομή της πνευματικής ζωής ενός ανθρώπου, σαν μία περίοδο σποράς, ωρίμανσης, ανθοφορίας και καρποφορίας, θέλοντας να τονίσει, πως η μετάνοια και η πνευματική ζωή, δεν είναι μία έννοια, αλλά μια διαρκής κατάσταση. Σίγουρα τούτη τη στιγμή, θα έρθει ο πονηρός, να ψιθυρίσει στο αυτί μας:  Μέσα είσαι! Θα μας θυμίσει έπειτα, χρόνους πολλούς μέσα στην Εκκλησία, στην Εξομολόγηση, στην Θεία Κοινωνία, στα δάκρυα, στις μετάνοιες, στην ελεημοσύνη, στη διακονία του πλησίον, στους κύκλους της Αγίας Γραφής, στις ομιλίες στα προσκυνήματα, στα κομποσκοίνια, στα ακοίμητα καντήλια, στα φροντισμένα προσκυνητάρια, στις νουθεσίες, στις εκπομπές, στις συναντήσεις μας με Αγίους, στα καλά λόγια που ακούσαμε από εκείνους… Κάθε φορά από ένα τέτοιος λογισμός σου έρχεται αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου, εσύ να βάζεις στο μυαλό σου δυο σκέψεις:  Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών και έπειτα την απάντηση του Αγίου Αντωνίου, του καθηγητή της ερήμου, μόλις και εκείνου ο διάβολος του ψιθύρισε, βλέποντάς τον να φεύγει με το… express του Παραδείσου για την Άνω Ζωή, την ατελεύτητη…
 
Μου ξέφυγες, με νίκησες Αντώνιε! Όχι ακόμα! του είπε, ρίχνοντάς του την χαριστική βολή, με το μέγιστο όπλο του φωτός, που καίει τους δαίμονες, την ταπείνωση!  Μόνο μόλις μπήκε μέσα στον Παράδεισο, ο Μέγας Αντώνιος είπε:  Τώρα ναι,  με την χάρη του θεού σε νίκησα!  Ως τα τέλη λοιπόν, όλα παίζονται! Για λογαριάστε, πόσο θα αναθεωρήσουμε, αν αυτό κατανοήσουμε!  Κανέναν, μα κανέναν απολύτως και πρωτίστως τον εαυτό μας, ούτε θα δικαιώνουμε, αλλά ούτε και θα καταδικάζουμε, ακόμα και αν όλα είναι πρόδηλα ενώπιόν μας, ακόμα και αν για κάποιον μίλησε με καλά λόγια ένας σύγχρονος Άγιος ή γράφτηκε κάτι επαινετικό ή και αρνητικό πριν από χρόνια, αυτό δεν αποτελεί κριτήριο ούτε για δικαίωση, ούτε για καταδίκη, αλλά ούτε και για μία ολέθρια, ας το προσέξουμε αυτό κυρίως της μέρες μας αδελφοί μου αμνήστευση… Τη στιγμή εκείνη, που ακούγεται και βρίσκεται σε πλησμονή μέσα στις καθημερινές ακολουθίες της Μάνας Εκκλησίας, αυτή η δέηση προς τον Κύριο. Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών… Λίγο πριν έχει ακουστεί και μία συναφέστατη επίσης δέηση: Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών… Από εκείνο το παράσχου Κύριε, έως ην στιγμή που ο Κύριος θα αποφασίσει, ως Κυριεύων το τέλος μας το επίγειο,  σε αυτόν τον άγνωρο χρόνο που απομένει, έχουμε μπροστά μας αγώνα. Το έχουμε ξαναπεί και να μας συγχωρέσετε την παλιλογία. Κάθε μέρα που ξημερώνει, πρέπει να επικαιροποιούμε με τις πράξεις μας και το βίωμά μας, την Ορθόδοξη πίστη μας. Οι πράξεις  και το βίωμα του χθες δεν αμνηστεύουν το σημερινό λοξοδρόμημα, την σημερινή βλασφημία της πίστης, το ανοίκειο, το θεοστυγές, το κακόδοξο, το αιρετικό, το αρνησίχριστο και αντίχριστο.
 
Το, όχι ακόμα, του Αγίου Αντωνίου, ας φωτίσει της μετανοίας τον δρόμο, ως το τελευταίο μας βήμα.
 
Νώντας Σκοπετέας

Γνωμικά του Πυθαγόρα

 
O Πυθαγόρας, ο αρχαίος Έλληνας μαθηματικός και φιλόσοφος, άφησε ανεξίτηλο σημάδι στους τομείς των μαθηματικών και της φιλοσοφίας.
 

Τα 15 γνωμικά σοφίας του Πυθαγόρα, που όλοι οφείλουν να γνωρίζουν, είναι τα παρακάτω:
 
"Ελεύθερον αδύνατον είναι τον πάθεσι δουλεύοντα και υπό παθών κρατούμενον." - Είναι αδύνατο να θεωρείται ελεύθερος αυτός που είναι δούλος στα πάθη του και κυριαρχείται από αυτά.
 
"Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά." - Δεν μπορούν να ειπωθούν όλα σε όλους.
 
"Χρη σιγάν ή κρείσσονα σιγής λέγειν." - Πρέπει να σωπαίνεις ή να λες κάτι καλύτερο από τη σιωπή.
 
"Θανέειν πέπρωται άπασι." - Είναι γραφτό σε όλους να πεθάνουν.
 
"Αρχή πολιτείας απάσης νέων τροφά." - Θεμέλιο κάθε πολιτείας είναι η ανατροφή των νέων.
 
"Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε, αλλ’εν ολίγοις πολλά." - Να μη λες με πολλά λόγια λίγα πράγματα, αλλά με λίγα λόγια πολλά.
 
"Πάντα κατ’ αριθμόν γίγνονται." - Τα πάντα γίνονται σύμφωνα με αριθμούς.
 
"Καρδίαν μη εσθίειν." - Μην τρως την καρδιά σου (μη στεναχωριέσαι).
 
"Σιγάν την αλήθειαν, χρυσόν εστι θάπτειν. "- Να κρύβεις την αλήθεια είναι σαν να θάβεις χρυσάφι.
 
"Kαὶ θεοὺς μὲν δαιμόνων προτιμᾶν." - Να τιμούμε περισσότερο τους θεούς παρά τους δαίμονες.
 
"Εν οργή μήτε τι λέγειν μήτε πράσσειν." - Πάνω στην οργή σου ούτε να λες ούτε και να κάνεις.
 
"Πράττε μεγάλα μη υπισχνούμενος μεγάλα." - Αντί να υπόσχεσαι μεγάλα πράγματα καλύτερα να τα κάνεις.
 
"Μη φορείν στενόν δακτύλιον." - Μη δεσμεύεσαι και μη δυσκολεύεις τη ζωή σου.
 
"Μη επτοήσθαι περί τας επιθυμίας, αλλ’ ολιγώρως έχειν." - Να μη σε κυριεύει η επιθυμία, αλλά να αδιαφορείς γι’ αυτές.
 
"Λόγιζε προ έργου." - Να σκέφτεσαι πριν κάνεις κάτι.

Λίμνες στην Παλαιστίνη

 
Στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο λίμνες, η λίμνη της Γαλιλαίας και η Νεκρά θάλασσα.
 

Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι, ότι δέχονται και οι δύο τα νερά του ποταμού Ιορδάνη.
 
Αλλά η Γαλιλαία δέχεται τα νερά και τα αφήνει να φύγουν προς το Νότο.
 
Η Νεκρά Θάλασσα δέχεται τα νερά του Ιορδάνη και τα κρατάει για τον εαυτό της.
 
Στη Γαλιλαία υπάρχει υπέροχη ζωή μέσα στην λίμνη και γύρω από αυτήν.
 
Στη Νεκρά δεν υπάρχει ίχνος ζωής.
 
Η Νεκρά Θάλασσα δείχνει συμβολικά τι συμβαίνει όταν κάποιος κρατάει πράγματα για τον εαυτό του.
 
Να δέχεσαι και να προσφέρεις.
 
Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής...
 
Αρχιεπίσκοπος Τιράνων Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος