Ευρωπαϊκές σημαίες το 1025 μ.Χ.

 
Το 1025 μ.Χ. ήταν μια περίοδος κατά την οποία οι χώρες της Ευρώπης ήταν διαφορετικές από αυτές που γνωρίζουμε σήμερα, και οι σημαίες ως σύμβολα εθνικής ταυτότητας δεν ήταν ευρέως διαδεδομένες. Στην πραγματικότητα, η χρήση σημαίας για να εκπροσωπήσει ένα έθνος ή βασίλειο, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, ήταν περιορισμένη. Ωστόσο, υπήρχαν διάφορα βασίλεια, πριγκιπάτα και αυτοκρατορίες στην Ευρώπη το 1025 μ.Χ., και κάποια από αυτά είχαν ήδη σύμβολα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρόδρομοι των σημερινών σημαιών.
 

Μερικές από τις σημαντικότερες πολιτικές οντότητες στην Ευρώπη το 1025 μ.Χ. ήταν:
 
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία). Το Βυζάντιο ήταν ακόμα σε ακμή το 1025, υπό την ηγεσία του αυτοκράτορα Ιωάννη Α΄ του Κομνηνού. Η σημαία της Αυτοκρατορίας περιλάμβανε τη γνωστή "Χριστιανική Σταυροειδή Σημαία" και τον αυτοκρατορικό χρυσό αετό που συμβόλιζε την αυτοκρατορική εξουσία.
 
Η Αγγλία (Βασίλειο της Αγγλίας). Το 1025, η Αγγλία βρισκόταν υπό την κυριαρχία του βασιλιά Κανούτου του Μεγάλου, αλλά είχε ήδη το σύμβολο του σταυρού του Αγίου Γεωργίου ως βασικό σύμβολο του βασιλείου.
 
Η Σκωτία (Βασίλειο της Σκωτίας). Η Σκωτία ήταν ένα βασίλειο που είχε ήδη διακριτικά σύμβολα όπως τον "Σταυρό του Αγίου Ανδρέα" (ο διαγώνιος σταυρός).
 
Η Δυτική Ευρώπη και το Βασίλειο των Φράγκων (μετέπειτα Γαλλία). Ο Κάρολος ο Απλός ήταν ο βασιλιάς της Δυτικής Ευρώπης (Γαλλία), και αν και δεν υπήρχε η σημερινή γαλλική σημαία, υπήρχαν προάγγελοι του συστήματος με τα βασιλικά σύμβολα και τα οικόσημα.
 
Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το 1025, ο αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Κορράδιος Β’, κυβερνούσε. Η αυτοκρατορία είχε τη δική της σημαία και σύμβολα, κυρίως τον διπλό αετό.
 
Το Βασίλειο της Νορβηγίας. Η Νορβηγία, υπό την ηγεσία του βασιλιά Όλαφ Χάραλντσον (Αγίου Όλαφ), πιθανώς είχε σύμβολα και σημαίες για να εκπροσωπήσουν το βασίλειο, αλλά η χρήση τους ήταν περιορισμένη.
 
Η χρήση σημαιών και συμβόλων για κρατικά ή βασιλικά σύμβολα ήταν ακόμα σε πρώιμο στάδιο, και δεν υπήρχε μια τυποποιημένη πρακτική όπως στις μέρες μας. Ωστόσο, τα οικόσημα και τα σύμβολα βασιλικών οικογενειών ήταν συχνά, και σε πολλά από αυτά μπορείς να δεις τα πρόδρομα στοιχεία της σημερινής σημαίας ή εθνικής ταυτότητας.

Christmas Concert & Open House

 
Dearly beloved in the Lord,
 

I would like to share with you the upcoming Archdiocesan events scheduled to take place during the Christmas Season, and to encourage you to promote these wonderful initiatives in your parishes.  Those able to travel, please make every effort to attend with members of your congregation.  Registration is not necessary.
 
Our festal gatherings are wonderful opportunities for us to exchange greetings, as well as to request in person the paternal blessings and prayers of our archpastor, His Eminence Archbishop Nikitas of Thyateira and Great Britain, and by doing so, we demonstrate genuinely the ecclesiastical ethos of the Orthodox. 
 

London-area clergy are strongly encouraged to attend both events with members of their committees and congregations
 
1)       Archdiocesan Christmas Concert sponsored by Christos Lazari Foundation on 19th December 2024, at the Cathedral of the Divine Wisdom.
 
2)       Archdiocesan Christmas Open House, 22nd December 2024, at the newly renovated Thyateira House.
 
I have attached the two formal flyers for your further information and so that you may promote and post these on your community’s bulletin boards and social media.
 
Looking forward to meeting you in the weeks to come, I remain with many thanks and my heartfelt prayers for a blessed and spiritually uplifting Christmas Fast.
 
Fraternally yours,
 
+Archim. Nephon Tsimalis
 
Protosyncellus
Archdiocese of Thyateira and Great Britain | Ecumenical Patriarchate

Του σαρανταλείτουργου οι ταματάρηδες

Μέσα στο παγωμένο σχεδόν μεσόνυχτο ξεκινούν να ετοιμάζονται οι αφιερωμένοι του Αγίου Θεού. Το τάμα του σαρανταλείτουργου και φέτος να ξεπληρωθεί! Όχι για να ακούσουν από τους ανθρώπους το μπράβο… Όχι να ’χουνε να λένε για το κατόρθωμα, πως άντεξαν 40 μέρες και φέτος να μην γράψουν απουσία… Μα για να προσθέσουν έναν μικρό κόκκο της άμμου μπροστά στα πόδια του αφέντη Χριστού. 

Ισάριθμες ωδές και προσευχές και ύμνους και παρουσίες κι αν Σου ανταποδώσουμε Άγιε Βασιλιά μας, ίσες με την άμμο της θάλασσας και πάλι το ελάχιστο άξιο δεν πράξαμε! Μια χούφτα άμμο από αυτές τις μικρές θυσίες αγάπης, Σου αντιδωρίζουμε  οι ανάξιοι. Και μια ανάσα και μια δροσιά και μια ανάπαυση να βρουν και να συγχωρεθούν τα πεθαμένα μας, όπως λέει ο σοφός λαός μας, οι κεκοιμημένοι μας, όπως ορθώς προστάζει η Αγία μας πίστη… Μα και εμείς να λάβουμε τη χαρά της ένωσης ουρανού και γης! Να γίνουμε Ένα, προσδοκώντας την Ανάσταση των νεκρών σωμάτων.
 
Το τάμα του σαρανταλείτουργου ξεκίνησε και φέτος! Μια ευχή κάνουν όλοι οι ταπεινοί ταματάρηδες. Πάντοτε να οικονομεί ο Κύριος, το όνομά τους να είναι γραμμένο στο πρώτο-πρώτο δίπτυχο, το τυλιγμένο με την λειτουργιά και το νάμα την επομένη του Αη-Φιλίππου. Κι αν είναι θέλημά Του, ας αλλάξει και η θέση του ονόματός τους… Η αθάνατη ψυχή τους και πάλι θα νιώσει τον αναπαμό…
 
Δύο πτυχές για τις ψυχές, ζώντων, κεκοιμημένων!
Ονόματα που καρτερούν δακρύρροα γραμμένων!
Χριστός γεννάται, ψάλλετε λαοί και ανυμνείτε!
Σαράντα ειν’ οι Λειτουργιές! Όλοι αναπαυθείτε!
 
Νώντας Σκοπετέας

Κλεοπάτρα και Μακεδονία

 
Ο παππούς της Κλεοπάτρας Ζ' ήταν ο Πτολεμαίος Θ' Σωτήρ, βασιλιάς της δυναστείας των Πτολεμαίων στην Αίγυπτο. Οι Πτολεμαίοι ήταν μακεδονικής ελληνικής καταγωγής, κατάγονται από τον Πτολεμαίο Α' Σωτήρ, έναν από τους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έγινε ηγεμόνας της Αιγύπτου μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου το 323 π.Χ.
 

Η δυναστεία των Πτολεμαίων κυβέρνησε την Αίγυπτο για σχεδόν τρεις αιώνες, συνδυάζοντας τον ελληνικό και τον αιγυπτιακό πολιτισμό. Η οικογένεια της Κλεοπάτρας, λοιπόν, είχε τις ρίζες της στη Μακεδονία, στην Ελλάδα, πριν ιδρύσει μια δυναστεία στην Αίγυπτο.

Το καζίνο της Πλαζ στα Θεραπειά

 
<<Άργησαν να πέσουν φέτος>> θα έλεγε η γιαγιά μου, <<άργησε να τα ρίξει>> θα πρόσθετε ο θείος Θανάσης, χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από  την Απογευματινή. Ο λόγος περί φύλλων και μπαμπάς μου τσιμουδιά, τίποτα, διάβαζε και εκείνος την δική του εφημερίδα, την Εμπρός. Η θεία και η μαμά είχαν άλλα να σκεφτούν, το γλυκό σμέουρα που δεν έδεσε καλά, και <<καλά να πάθεις, έπρεπε να το κάνεις με τις πρώτες που βγήκαν>> μισομάλλωνε η μιά την άλλη, το BURDA, το περιοδικό με πατρόν που δεν είχε και πολλά πράγματα αυτή την φορά, το άλλο, το FEMME D' AUJOURD'HUI  το Γαλλικό, που είχε και κεντήματα.
 

Εγώ, μπροστά στο μικρό μου καβαλέτο, ζωγράφιζα κορμούς δέντρων και άκουγα συγχρόνως. Αγόραζα....
 
Θυμήθηκα αυτές <<τις αγορές>> νωρίτερα σήμερα, ο Νιόμβρης βρίσκεται στου δρόμου τα μισά και τα φύλλα στα δέντρα της γειτονιάς σαν καλοί γονείς προσπαθούν εδώ και καιρό να κρατήσουν τα τέκνα τους σφριγηλά μεν αλλά κολλημένα πάνω τους. Άδικος ο κόπος τους. Ο Βοριάς και ο Νοτιάς, πιάστηκαν στα  χέρια και στο πατιρντί, φύσσα ο ένας από δω, φύσσα ο άλλος από κει, που να αντέξουν τα φύλλα. Πεισματάρικα όπως είναι το ρίχνουν στον χορό, μέχρι και τσάμικο χορεύουν. Στριφογυρίζουν σαν τους δερβίσηδες και τελικά ξαπλώνουν στρωματσάδα σχηματίζοντας χρυσοκίτρινα βουναλάκια μέχρι να ’ρθει ένας άλλος αέρας σαν τον καράγιαλη να τα ξελογιάσει και να τα παρασύρει σε τρέλλες. Οι ταλαίπωροι γονείς/δέντρα παρακολουθούν με λύπη κουνώντας τα κλαδιά τους ενώ τους φεύγουν και τα τελευταία παιδιά τους,
 
Ένα γκρίζο περιστέρι περπατά στην μέση του δρόμου καμαρωτά χωρίς να νοιάζεται για τίποτα. Δίπλα του καταφθάνει και ένα άλλο, το ταίρι του. Συγχρονισμένα και θαρρεί κανείς πως έκαναν μαθήματα μπαλέτου, πέταξε το ένα, πέταξε και τ’ άλλο, με προορισμό το τσάμι, το γεροδεμένο πεύκο, λίγο παρακάτω μπροστά από ένα σπίτι, στην απέναντι πλευρά του δρόμου και πίσω από έναν χαμηλό φράχτη. Αυτό, που διατηρεί το χρώμα και τις βελόνες του χειμώνα καλοκαίρι, ήταν καινουργιοφυτεμμένο και μια σταλιά πράγμα που με το ζόρι φαινόταν πίσω από τον φρεσκοβαμμένο φράχτη που είχε-δεν είχε τρία πόδια, ας πούμε ένα μέτρο, είκοσι και κάτι χρόνια πριν, όταν μετακομίσαμε στην περιοχή. Με την βοήθεια του Θεού, της βροχής, του πολύτιμου στην χώρα τούτην ήλιου και την αγάπη που τρέφουν οι κάτοικοι της για το κομμάτι της γης που περιτριγυρίζει τα σπιτικά τους, πήρε τα επάνω του και μεγάλωσε. Αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε σε ένα συμμετρικά καλοβαλμένο, χάρμα οφθαλμού. Πασίγνωστο είναι βέβαια και το γεγονός πως, εκτός από το στόλισμα τα Χριστούγεννα (την Πρωτοχρονιά μια φορά και έναν καιρό στην Πόλη) και τα άλλα προσόντα, τα πεύκα/τσάμια/έλατα είναι και αειθαλή.
 
Πάντα πράσινο, χειμώνα-καλοκαίρι-άνοιξη και φθινόπωρο, ίσον αειθαλές λοιπόν το πεύκο/τσάμι/έλατο της γειτονιάς μου. Γερό και δυνατό και η λέξη με φέρνει και πάλι στα Θεραπειά. Τα πάντα με οδηγούν εκεί, νυν και αεί στην δική μου Ρώμη. Αυτή την φορά στην άκρη του λιμανιού, πηγαίνοντας προς το Χούμπερ και πριν από το Γερμανικό αφού προσπερνούσαμε τα σκαλάκια που μας κατέβαζαν στη θάλασσα, απέναντι από το δρομάκι της Αγίας Παρασκευής.
 
Σημερινός προορισμός της μνήμης μου, Tarabya Plaj Gazinosu και για να εξηγούμαι, ούτε καζίνο σαν αυτά με τα τρανταχτά ονόματα του Λας Βεγκας, του Μόντε Κάρλο, της Ρόδου και της Πάρνηθας, ούτε κατά διάνοια, όσο για πλαζ, ουδεμία σχέση με τις αμμουδιές της Κίλας, της Χηλής και της Βάρκιζας. Βέβαια είχε αποδυτήρια/καμπίνες, ντουζ για να ξεπλένεται το αλάτι της θάλασσας (το λίγο αλατάκι, στα νερά του Βοσπόρου).
 
Έτσι που λέτε, πλαζ το πρωί και τρα-λα-λά /καζίνο, άνευ χατροπαιξίας, το βράδυ με την σελήνη. Βαλς και ταγκό, χασάπικο, κανένας καρσιλαμάς, τσακίρ κέφι και <<Έχεις κορμί Αράπικοοο, δυο μάτια μαύρα πλάανα...>>, η Πόλα Μορέλλι... με ένα εκρηκτικό κατακόκκινο φουστάνι που σκούπιζε το δάπεδο τραγουδώντας, χορεύοντας και κρατώντας ντέφι, μοίραζε κέφι και μάζευε χειροκροτήματα. Η Μαρούσκα, καπριτσιόζα και τσαχπίνα δεν υστερούσε σε τίποτα, οι Αδελφοί Νεγρεπόντη -τον έναν τον έλεγαν Θόδωρο- με τις κιθάρες και τα ντουέτα τους και μια σειρά από καλλιτέχνες πηγαινοερχόταν και φυσικά, ο Πωλ, ο τενόρος, ο θείος της μαμαζελ Τερέζας, της δασκάλας του πιάνου από το Κονσερβατουάρ και δικής μου δασκάλας, που ο θείος μου ο Μόρφης, ο οποίος σκάρωνε ποιηματάκια και κοτσάκια στην στιγμή, τον ονόμασε κάποτε, <<Αειθαλή>> και όχι άδικα. Σουξέ του << O Sole Mio...>> και δώστου ακόμα πιό πολλά χειροκροτήματα και να οι ρεβεράντζες και οι υποκλίσεις και τα encore και πάλι encore και μπράβο...
  
Είμασταν τακτικοί θαμώνες, οικογενειακό ήταν το περιβάλλον, ακροατήριο/θεατές μέσα αλλά και από έξω. Καθισμένοι στα σκαλάκια της παραλίας, με ένα παγωτό καϊμάκι ή βύσσινο ή και τα δυό μαζί, από τον ντοντουρματζί Βελή που ήταν γνωστότατος σε όλη την Πόλη και που τα αυτοκίνητα σχημάτιζαν ουρές μπροστά στα πόδια του για να γευτούν το φημισμένο παγωτό του, στο χέρι. Άλλοι προτιμούσαν τις μισίρες, τα βρασμένα καλαμπόκια με τα φύλλα τους γύρω-γύρω και με μπόλικο αλάτι. Και τα καρύδια, φρέσκα, σχεδόν πράσινα πάνω σε καρυδόφυλλα. <<Taze ceviz>>, διαλαλούσε ο τεβιζτζής και όπου πάρε-πάρε. Έκανε χρυσές δουλειές ο άνθρωπος.
 
Στους έξω, συγκαταλέγονταν και αυτοί μέσα στις βάρκες, αν είχε και πανσέληνο, σκέτη μαγεία... αφού δεν έλειπαν και οι καντάδες... <<Για μιά κιθαρίτσα...>>. Γέμιζε κάθε βράδυ και με τους μέσα και με τους έξω και άδειαζε πριν τα μεσάνυχτα, δουλειά την άλλη μέρα αν ήταν καθημερινή, Εκκλησία την άλλη μέρα αν ήταν Σαββατόβραδο και ο τρούλος της Αγίας Παρασκευής με τον Σταυρό να μισοδιακρίνεται πίσω από τις πρασινάδες τα καλοκαίρια να μας θυμίζει ότι αύριο είναι Κυριακή.
 
Από ένα παράθυρο ρίχνω μια ματιά στο περήφανο πεύκο που λικνίζεται με χάρη κάνοντας παρέα στον αέρα. Παρ’ ολίγο να σηκώσω το χέρι μου για χαιρετισμό.
 
<<Πεύκο, δέντρο αειθαλές>> λέει η Βικυπαιδεία και θυμούμαι τον θείο Μόρφη που από το σπίτι του στο Τσαρσί στα Θεραπειά του Βοσπόρου, βρέθηκε στον Ωρωπό Αττικής.
 
Μαζί του θυμούμαι και τον αειθαλή Πωλ, εκεί την άκρη του λιμανιού στο Καζίνο της Πλαζ Των Θεραπειών.
 
Νίκη Beales
Νοέμβριος 2024
Buckingham, Αγγλία

King Charles and Orthodoxy

 

King hated the ‘loathsome political correctness’ of most churches

 

Charles said in a newly uncovered 1998 private letter that he was drawn to the Orthodox Church as it was the only Christian denomination that was not ‘corrupted’ by political correctness.
 
As sovereign, Charles is supreme governor of the Church of England, which is the denomination that he was christened and confirmed into.

His comments, made in 1998 while he was Prince of Wales, are therefore likely to be seen as a veiled criticism of the church he was destined to lead upon taking the throne.
 
The letter, marked “private and confidential”, was sent in 1998 from Balmoral Castle to Dudley Popak, an interior designer who had worked with the royal family.
Popak died in 2005 and the letter was among a collection of royal correspondence sold at auction by Lay’s Auctioneers of Penzance, Cornwall, for more than £1,700.
 
The King has often expressed a fascination with and affinity for the Greek Orthodox Church into which his father, Prince Philip, was baptised.
 
In his letter to Popak, Prince Charles, then aged 49, wrote: “Personally, the older I get, the more I am drawn to the great, timeless traditions of the Orthodox Church. They are the only ones that have not been corrupted by loathsome political correctness.”
 
It is not clear what particular policies of the Church of England or other Christian churches had prompted his irritation by 1998. The Church of England had recently changed its laws to permit women to become priests, ordaining the first women in 1994, but there were no signs of royal opposition to the move.
 
In 1998 it was still four years away from the church dropping its opposition to the remarriage of divorcees with living ex-spouses. Moreover, this was a move that ultimately benefited Charles, as it allowed the then Archbishop of Canterbury to give his blessing to Charles’s marriage to Camilla, whose ex-husband was still alive.
 
The church has faced criticism from traditionalists in recent years over its move to allow priests to bless gay couples, but this change was still 25 years away when Charles wrote his letter.
 
A spokesman for Lay’s, the auction house that sold the cache of six letters, said: “It is an interesting, candid and intriguing letter in which Charles expresses his interest in the traditions of the Orthodox Church. The royal family aren’t supposed to make political statements as a rule, certainly in public, but these remarks were made in private correspondence.” Buckingham Palace does not comment on private correspondence.
 
A choir performed Psalm 71 in Greek at the King’s coronation last year, while he is said to have turned to a Greek Orthodox priest, Archimandrite Ephraim, for guidance after his cancer diagnosis.
 
Kaya Burgess
Religious Affairs Correspondent
Thursday October 31 2024, 9.00pm, The Times

Πελοποννησιακός πόλεμος

 
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος (431–404 π.Χ.) υπήρξε μια από τις πιο καταστροφικές συγκρούσεις στην αρχαία Ελλάδα, κυρίως μεταξύ των δύο μεγάλων συμμαχιών: της Αθηναϊκής Συμμαχίας, υπό την ηγεσία της Αθήνας, και της Πελοποννησιακής Συμμαχίας, υπό την ηγεσία της Σπάρτης. Ο πόλεμος είχε βαθιές πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιπτώσεις για όλη την Ελλάδα και αποτέλεσε την αρχή της πτώσης της Αθηναϊκής ηγεμονίας.
 

Οι κύριες αιτίες του πολέμου ήταν η σύγκρουση των συμφερόντων μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης, που ανταγωνίζονταν για την κυριαρχία στην περιοχή. Η Αθήνα, με την ισχυρή ναυτική δύναμη, είχε αποκτήσει μεγάλη επιρροή μέσω της Αθηναϊκής Συμμαχίας, ενώ η Σπάρτη και οι σύμμαχοί της, κυρίως η Πελοπόννησος, υπερασπίζονταν την κυριαρχία τους στη στεριά και τις παραδοσιακές αξίες της στρατιωτικής ισχύος.