Μεγάλο Σάββατο σήμερα καὶ ἡ εὐχὴ ποὺ κυριαρχεῖ, μαζὶ μὲ τὰ ὐπόλοιπα δρώμενα τῆς προετοιμασίας γιὰ τὴ Γιορτὴ είναι: «Καλὴν Ἀνάσταση». Δυὸ λέξεις μὲ ἐκρηκτικὸ, ὄντως περιεχόμενο, ἕνα λιτὸ μὲν ἀλλὰ κορυφαῖο εὐχετήριο, ποὺ ἀδειάζει τὸ φαρμάκι τῆς ψυχῆς καὶ 
σταλάζει μέσα της ἐνθουσιασμὸ καὶ τῆς παραμυθίας τὸ χαμόγελο. Δυὸ λέξεις, λοιπόν, λέξεις, ἴσως, γιὰ κάποιους ἀνίδεους, μαγικὲς, ὡστόσο τόσο χρήσιμες. Γιατὶ μονάχα τὸ ἐπίθετο «καλὸς-ή-ὸ» νὰ λάβει ὑπόψη του ὁ καθένας, ἕνα ἐπίθετο δηλαδή, ποὺ μεταδίδει / μετακενώνει στὸν ἄλλον ἀυτὴ τὴν εὐχὴ, τοῦτο μονάχα, ἄν σκεφτοῦμε, πόση σημασία κρύβει μέσα του, θὰ νοιώσουμε διαφορετικά. Κι αὐτὸ, ἐπειδὴ μέσα στὴν κοινωνία τοῦ σήμερα τὸ μόνο ποὺ τελικὰ ἀπομένει νὰ στερεύει, σὰν τὸ νερὸ στὴν πηγὴ σὲ καιρὸ ξηρασίας εἶναι τὸ καλό, εἶναι ἡ καλωσύνη, ἡ εὐγένεια, ἡ ἐντιμότητα καὶ φυσικά ἡ φιλανθρωπία. Αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ δαψιλῶς μᾶς προσφέρει Ἐκεῖνος ποὺ κι ἀπόψε θ᾿ ἀνοίξει τὶς Πύλες τοῦ Ἅδου, γιὰ νὰ ξεθάψει τὸ χαμόγελο, τὴν ἐλπίδα, τὸ φῶς. Αὐτὰ ποὺ ἔχουμε ἀνάγκη ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅσοι θὰ συναχθοῦμε ν᾿ ἀκούσουμε τὸν «καλὸ τὸ λόγο», ὅπως λέγανε οἱ παλιότεροι τὸν οὐράνιο παιάνα «Χριστὸς Ἀνέστη». Λόγος καλός, λόγος ἀγαθός, πρόσφορα γιὰ νὰ χορτάσουν τὴν πείνα τὴν πνευματικὴ καὶ τὴν ἠθικὴ τοῦ Κόσμου, ὁ ὁποῖος νυχθημερὸν ὁδοιπορεῖ μέσα στὴν πονηρία, στὸ ψεῦδος, στὴν ἀπάτη καὶ στὸν ἐμπαιγμό. Ὁδοιπορεῖ κι ἀναζητᾶ τὸ φῶς ἐκεῖνο ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει σιμὰ στὴν παραμυθία, στὴν εὐγένεια, στὸ κάλλος: στοιχεῖα ἑνὸς ἄλλου πολιτισμοῦ ποὺ δὲν βασίζεται στοὺς τυπικοὺς νόμους τῆς ἐπίπλαστης εὐγένειας, ἀλλὰ στὸ βασικὸ τὸ νόημα ποὺ θὰ δωρήσει ἀπόψε ὁ Μεγάλος Οἰκοδεσπότης Κύριος μὲ τὸ λόγο Του καὶ τὴ βιοτή Του. «Καὶ ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω.1,14). Δηλαδὴ ἦλθε, εἶναι μέσα μας μὲ ὄλες Του τὶς εὐεργεσίες χορηγημένες μὲ δαψίλεια καὶ φιλανθρωπία. Ἄσχετα ἄν ὁ καθένας μας ἀπωθεῖ αὐτὲς τὶς εὐεργεσίες, τὶς ἀπορρίπτει, τὶς ἀπαξιώνει. Ὅπως ἀπαξιώνει τὴν ἴδια του τὴ ζωὴ ἐκεῖνος ποὺ αὐτοκτονεῖ. Ὁ Κύριος καὶ μάλιστα ὁ συγκεκριμένος, ὁ Ἀναστὰς Κύριος προσφέρει μὲ καλωσύνη τὰ πάντα τονίζοντας ἐμφατικὰ ὅτι τὰ δίνει «ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσόν» (Ἰω. 10, 10).
Μέγα Σάββατο λοιπὸν καὶ δή Σάββατον ὑπερευλογημένον μὲ τὴν εὐχὴ «Καλὴν Ἀνάσταση» ν᾿ ἀνθίζει στὰ χείλη καὶ στὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων. Καί τὸ ἐρώτημα ποὺ διαχέεται παντοῦ εἶναι τὸ ἑξῆς: Πόσοι συνειδητοποιοῦν αὐτὰ ποὺ λένε, αὐτὰ ποὺ θ᾿ ἀκούσουν ὅταν συναχθοῦν τὰ μεσάνυχτα στὶς πλατεῖες τῶν ἐκκλησιῶν, γιὰ νὰ χαροῦν, νὰ γευτοῦν τὴν ὑπέρλαμπρη Πανήγυρι, αὐτὴ τὴ μεγάλη καὶ κορυφαία δωρεὰ Του;
σταλάζει μέσα της ἐνθουσιασμὸ καὶ τῆς παραμυθίας τὸ χαμόγελο. Δυὸ λέξεις, λοιπόν, λέξεις, ἴσως, γιὰ κάποιους ἀνίδεους, μαγικὲς, ὡστόσο τόσο χρήσιμες. Γιατὶ μονάχα τὸ ἐπίθετο «καλὸς-ή-ὸ» νὰ λάβει ὑπόψη του ὁ καθένας, ἕνα ἐπίθετο δηλαδή, ποὺ μεταδίδει / μετακενώνει στὸν ἄλλον ἀυτὴ τὴν εὐχὴ, τοῦτο μονάχα, ἄν σκεφτοῦμε, πόση σημασία κρύβει μέσα του, θὰ νοιώσουμε διαφορετικά. Κι αὐτὸ, ἐπειδὴ μέσα στὴν κοινωνία τοῦ σήμερα τὸ μόνο ποὺ τελικὰ ἀπομένει νὰ στερεύει, σὰν τὸ νερὸ στὴν πηγὴ σὲ καιρὸ ξηρασίας εἶναι τὸ καλό, εἶναι ἡ καλωσύνη, ἡ εὐγένεια, ἡ ἐντιμότητα καὶ φυσικά ἡ φιλανθρωπία. Αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ δαψιλῶς μᾶς προσφέρει Ἐκεῖνος ποὺ κι ἀπόψε θ᾿ ἀνοίξει τὶς Πύλες τοῦ Ἅδου, γιὰ νὰ ξεθάψει τὸ χαμόγελο, τὴν ἐλπίδα, τὸ φῶς. Αὐτὰ ποὺ ἔχουμε ἀνάγκη ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅσοι θὰ συναχθοῦμε ν᾿ ἀκούσουμε τὸν «καλὸ τὸ λόγο», ὅπως λέγανε οἱ παλιότεροι τὸν οὐράνιο παιάνα «Χριστὸς Ἀνέστη». Λόγος καλός, λόγος ἀγαθός, πρόσφορα γιὰ νὰ χορτάσουν τὴν πείνα τὴν πνευματικὴ καὶ τὴν ἠθικὴ τοῦ Κόσμου, ὁ ὁποῖος νυχθημερὸν ὁδοιπορεῖ μέσα στὴν πονηρία, στὸ ψεῦδος, στὴν ἀπάτη καὶ στὸν ἐμπαιγμό. Ὁδοιπορεῖ κι ἀναζητᾶ τὸ φῶς ἐκεῖνο ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει σιμὰ στὴν παραμυθία, στὴν εὐγένεια, στὸ κάλλος: στοιχεῖα ἑνὸς ἄλλου πολιτισμοῦ ποὺ δὲν βασίζεται στοὺς τυπικοὺς νόμους τῆς ἐπίπλαστης εὐγένειας, ἀλλὰ στὸ βασικὸ τὸ νόημα ποὺ θὰ δωρήσει ἀπόψε ὁ Μεγάλος Οἰκοδεσπότης Κύριος μὲ τὸ λόγο Του καὶ τὴ βιοτή Του. «Καὶ ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω.1,14). Δηλαδὴ ἦλθε, εἶναι μέσα μας μὲ ὄλες Του τὶς εὐεργεσίες χορηγημένες μὲ δαψίλεια καὶ φιλανθρωπία. Ἄσχετα ἄν ὁ καθένας μας ἀπωθεῖ αὐτὲς τὶς εὐεργεσίες, τὶς ἀπορρίπτει, τὶς ἀπαξιώνει. Ὅπως ἀπαξιώνει τὴν ἴδια του τὴ ζωὴ ἐκεῖνος ποὺ αὐτοκτονεῖ. Ὁ Κύριος καὶ μάλιστα ὁ συγκεκριμένος, ὁ Ἀναστὰς Κύριος προσφέρει μὲ καλωσύνη τὰ πάντα τονίζοντας ἐμφατικὰ ὅτι τὰ δίνει «ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσόν» (Ἰω. 10, 10).Μέγα Σάββατο λοιπὸν καὶ δή Σάββατον ὑπερευλογημένον μὲ τὴν εὐχὴ «Καλὴν Ἀνάσταση» ν᾿ ἀνθίζει στὰ χείλη καὶ στὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων. Καί τὸ ἐρώτημα ποὺ διαχέεται παντοῦ εἶναι τὸ ἑξῆς: Πόσοι συνειδητοποιοῦν αὐτὰ ποὺ λένε, αὐτὰ ποὺ θ᾿ ἀκούσουν ὅταν συναχθοῦν τὰ μεσάνυχτα στὶς πλατεῖες τῶν ἐκκλησιῶν, γιὰ νὰ χαροῦν, νὰ γευτοῦν τὴν ὑπέρλαμπρη Πανήγυρι, αὐτὴ τὴ μεγάλη καὶ κορυφαία δωρεὰ Του;
π. Κων. Ν. Καλλιανός
1 comment:
Χριστός ανέστη! Χρόνια πολλά και ευλογημένα σε όλους σας, και ιδιαίτερα στον εορτάζοντα!
Post a Comment