Ἀναγνώσεις...

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, Ὅλα εἶναι δρόμος. Εὐκαιρίες συμφιλίωσης μὲ τὸν χαμένο μας ἑαυτό, Ἁρμός, Ἀθήνα 2014, σσ. 114.

Ὁ παπα-Χαράλαμπος εἶναι ἔνας νέος ἰερέας, λόγιος καὶ παράλληλα γνώστης τῶν νέων μορφῶν πληροφορικῆς ἐπικοινωνίας. Ἡ θαυμάσια ἰστοσελίδα του μὲ τὸν τίτλο «π. Λίβυος» δέχεται πολλὲς ἐπισκέψεις, ἀλλὰ καὶ τὸ πρῶτο βιβλίο του, ποὺ εἶναι μιὰ συλλογὴ ἀπὸ πολὺ προσεγμένα καὶ μὲ νόημα γραμμένα διηγήματα, τοὺ τιτλοφορεῖται «Ὁ Κινέζος, ὁ Θεός κι ἡ μοναξιά», ἐντυπωσίασε καὶ ἔγινε δεκτὸ ἀπὸ τὸ ἀναγνωστικὸ κοινό μὲ εὐμενέστατα σχόλια.

Τώρα μὲ τὸ νέο του βιβλίο, ποὺ εἶναι, καὶ πιστεύω ὅτι ἀποτελεῖ ἀπόσταγμα τῆς ποιμαντικῆς του ἐμπειρίας καὶ τῆς ἱερατικῆς διακονίας του, προσπαθεῖ νὰ συνδράμει τὸν καθένα μας νὰ τὰ βρεῖ μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ φυσικὰ στὴ συνέχεια μὲ τὸ συνάνθρωπο καὶ τὸ Θεό. Τὰ δεκαεννέα λοιπὸν κείμενα τοῦ βιβλίου γίνονται στὴν περίπτωση αὐτὴ βακτηρία καὶ συνδρομή, ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ τὸ παραπάνω ἐγχείρημα. Ὀφείλω δὲ νὰ προσθέσω ὅτι ὁ λόγος τοῦ π. Χαραλάμπη εἶναι καὶ εὔληπτος, ἀλλὰ καὶ σαφής, τίμιος λόγος καὶ εἰλικρινής, γιατὶ δὲν εἶναι λόγος γραφείου, ἀλλὰ τοῦ ἐξομολογητηρίου καὶ τῆς Ἁγίας Τραπέζας. «Τὸ νόημα, ἡ ἀξία καὶ ἡ χαρὰ τῆς ζωῆς εἶναι στὰ  μικρὰ καὶ καθημερινά. Σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μας διαφεύγουν τὶς ὧρες ποὺ ἀντὶ νὰ ζοῦμε σκεφτόμαστε» θὰ μᾶς πεῖ (σελ. 67). Κι ἀλλοῦ θὰ τονίσει (καὶ πολὺ σωστά, γιὰ νὰ μὴν πῶ καὶ σοφά) «Γιὰ νὰ δημιουργήσεις χρειάζεται κάπου νὰ σταθεῖς, νὰ πατήσεις, νὰ ἁπλώσεις πινέλα καὶ μπογιές, ἤχους καὶ μορφές. Δὲν ἔχει σημασία ἄν τὸ πρωτογενές σου ὑλικὸ δὲν εἶναι τὸ καλύτερο... Τέχνη δημιουργεῖται ὅταν τὸ ἐσωτερικὸ ἀσχημάτιστο συναίσθημα λάβει μορφὴ καὶ δομή. Καὶ τοῦτο δὲν μπορεῖ νὰ συντελεστεῖ ὄταν οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν κατανοήσει καὶ συνάψει εἰρήνη μὲ τὸν βαθύτερο ἐαυτό τους» (σελ. 72).

Θὰ μποροῦσα νὰ καταθέσω κι ἄλλα τέτοια σημαντικὰ ἀποσπάσματα ἀπό τὸν φιλόσοφο καὶ φωτεινὸ λόγο τοῦ π. Χαραλάμπη. Ὅμως προτείνω στὸν ἀναγνώστη μου νὰ καταφύγει στὶς σελίδες του -τὸ βιβλίο δὲ διαβάζεται μιὰ κι ἔξω: θέλει προσεχτικὴ μελέτη καὶ στοχασμό- γιὰ νὰ μπορέσει ἔτσι νὰ πορευτεῖ καὶ τὸ δικό του τὸ δρόμο.  Ἴσως δὲ βρεῖ καὶ τὴ σωτήριο ἐκείνη ὁδό ποὺ θὰ τοῦ ἀνοίξει καὶ τὶς πύλες τοῦ Οὐρανοῦ. Γιατὶ ὑπάρχει κι αὐτὸς ὁ δρόμος... Μὴν τὸ ξεχνᾶμε. Κι αὐτὸς εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός: Ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ δὲν τὸ λέω ἐγὼ ἤ ὁ παπα-Χαράλαμπος. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς τὸ μαρτυρεῖ: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» ( Ἰω. 14, 6).

Ὁπότε παραφράζοντας τὸν τίτλο τοῦ ὐπέροχου αὐτοῦ βιβλίου τοῦ καλοῦ συμπρεσβυτέρου καὶ ἀδελφοῦ, τὸν ὁποῖο καὶ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὰ πρόσφορα αὐτὰ τῆς ἀγάπης του ποὺ καταλύουν τὴν πνευματική μας πεῖνα,  συμπληρώνω:  Ὅλα εἶναι Χριστός. (πρβλ. Κολ. 3, 11).

παπα-Κων. Ν. Καλλιανός