Κάτι πιο προσωπικό…

Είμαι στο Λονδίνο  πάνω από μήνα και μέχρι χθες δεν είχα βγάλει ούτε μια φωτογραφία.  Έφευγα από το σπίτι χωρίς καμία διάθεση να πάρω την φωτογραφική μηχανή μαζί μου.  Πρωτόγνωρο για μένα, μιας και με τη μηχανή μου μάθαινα  κάθε τόπο, αναζητώντας εκείνη τη μικρή λεπτομέρεια που ξεφεύγει από το όλο και μένει αθάνατη. Αυτή που ξεκινάει μόνο με μια αίσθηση, μια παρατήρηση …ένα «κάτι» που σου κάνει κλικ.

-Εντάξει, σκέφτηκα. Κάποια στιγμή θα συμβεί.

Και συνέβη…

Από την πρώτη στιγμή που ήρθα στο Λονδίνο, διαπίστωσα ότι υπάρχει παντού πράσινο. Πραγματικά παντού, τόσο που νομίζεις ότι φτάνει να ρίξεις τον σπόρο από το χέρι σου και αυτός πέφτοντας στη γη θα ανθίσει.  Τόσο απλά.  Και μέσα σε αυτό το πράσινο κάδρο ξεπετάγονταν  λουλούδια διαφορετικά και με άλλες αποχρώσεις από αυτές που είχα συνηθίσει.

Μια τριανταφυλλιά πορτοκαλί την είχα βάλει σημάδι για να βρίσκω το σπίτι.  Ένα πορτοκαλί τόσο σκληρό και φωτεινό που σ’ έκανε να στρέψεις τη ματιά σου και να την αφήσεις εκεί για κάμποσα λεπτά.  Μα αυτό που με ξεσήκωσε ήταν ένα μικρό μπλε λουλούδι, χαμηλό και με έναν τόσο λεπτό μίσχο που έμοιαζε με αγριολούλουδο.  Αυτή η εύθραυστη ομορφιά με εντυπωσίασε τόσο πολύ που ήθελα να την κρατήσω.

Μια μέρα λοιπόν  πριν φύγω από το σπίτι έβγαλα από τη θήκη τη μηχανή μου. Ύστερα όλα φαίνονταν διαφορετικά.  Ανακάλυψα μέσω ενός άλλου ματιού, πάρα πολλά σημεία που είχαν για μένα κάτι να πουν ή κάτι να ανακαλύψω.  Γιατί μπορεί να είναι απλά ένα πάτημα ενός κουμπιού, όμως η εικόνα που παγιδεύεται μέσα έχει μερικές φορές να πει μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

Ευαγγελία Χελιώτη