Οἱ ξεχασμένες θάλασσες...

Ὅταν περάσουν τὰ χρόνια, ὅταν ἡ νεότητα δηλαδή, διαβεῖ τὸ κατώφλι τοῦ Χρόνου καὶ παραχωρήσει τὴ θέση της στὰ γερατειά, τότε εἶναι φυσικὸ νὰ παραιτεῖται κανεὶς ἀπὸ πολλά, ὅπως οἱ ἐπισκέψεις του σὲ μέρες θερινὲς στ᾿ ἀκρογιάλια ἐκεῖνα ποὺ συνδέονται μὲ τὰ παιδικά του τὰ χρόνια. Γιατὶ τὰ κουράγια πιὰ ἄρχισαν νὰ μειώνονται καὶ μαζὶ κι ἡ διάθεση.

Τώρα πιὰ τὰ ζεὶ κανεὶς ὅλ᾿ αὐτὰ στὸ σύθαμπο τοῦ ὀνείρου καὶ τῆς νοσταλγίας. Κι ἴσως μές᾿ ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀπόσταση ποὺ τὸν χωρίζει νὰ νοιώθει τὸ πρόσκαιο τοῦ βίου του, ἀλλὰ καὶ τὴ δυνατότητα νὰ κοιτάξει βαθειὰ μέσα του ν᾿ ἀνακαλύψει τὶς ἄλλες θάλασσες ποὺ τὸν ἀναμένουν νὰ τὶς ταξιδέψει. Ἐκεῖνες τοῦ αἰωνίου. Ὡστόσο, μέχρι τότε ὅταν θὰ ξαναβλέπει αὐτὲς τὶς πασίχαρες ἀκρογιαλιὲς μέσα ἀπὸ φωτογραφίες ἤ στὴν ὀθόνη τῆς μνήμης του, θὰ νοιώθει ὅτι ἐπιστρέφει. Σὲ χώρους καὶ σὲ πρόσωπα τόσο ἀγαπημένα κι ἀλησμόνητα.

Πρόσωπα, ποὺ χάνονται στὶς ἀμυγδαλιὲς τῆς Ἁρμενόπετρας καὶ ξανασμίγουν κάτω ἀπὸ τὸν βαθὺ τὸν ἴσκιο τῆς βερυκοκιᾶς τοῦ μπάρμπα Βαγγέλη τοῦ Βλάχου, μέχρι νὰ ἔλθει τ᾿ ἀπομεσήμερο νὰ κατεβοῦμε ὅλοι στὸ γυαλό, γιὰ νὰ πάρουμε τὴ δροσιὰ τῆς θάλασσας, λίγο πρὶν κινήσουμε γιὰ τὸ χωριό...

π. Κ.Ν. Καλλιανός