Ἔνδροσοι σταλαγμοί

Ἕνα σημείωμα γιὰ τὴν ποιητικὴ συλλογὴ τῆς κ. Λίνας Γαρυφαλάκη - Νικολάου, 

Ποιητικὰ κατασταλάγματα, ἐκδ. ΔΡΟΜΩΝ, Ἀθήνα 2018, σσ. 68

Τὸ ν’ αποφασίσει κάποιος νὰ παρουσιάσει τὰ ποιήματα ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἔγραψε σὲ καιροὺς φορτισμένους μὲ εὐαισθησία καὶ φωταγωγία ἐσωτερική, τότε, ἀσφαλῶς, ἐξομολογεῖται: Δηλαδή, ἀφαιρεῖ ἀπό πάνω του πολλὰ καὶ ἄχρηστα προσχήματα κι ἔτσι παρουσιάζει τὸ χαρτογράφημα τοῦ εὐαίσθητου ψυχισμοῦ του, μὲ σκοπὸ νὰ μιλήσει ἁπλᾶ, κατανοητά, χωρὶς νὰ θέλει νὰ φανεῖ μονάχα, δηλ. νὰ προβληθεῖ εὑρύτερα.

Κάπως ἔτσι, λοιπόν, εἶδα κι ἐγὼ τὸ λυρικώτατο καὶ μὲ τρυφερότητα ψυχῆς γραμμένο, τὸ νέο βιβλίο τῆς κυρίας Λίνας Γαρυφαλάκη - Νικολάου, Ποιητικὰ κατασταλάγματα. Ἕνα βιβλίο, στὸ ὁποῖο ἀποθησυρίζεται ὁ τραγικὸς καὶ συνάμα τόσο εὐαίσθητος ψυχισμὸς τῆς ποιητρίας. Κι ὅταν ἐδῶ γίνεται λόγος γιὰ τὴν τραγικὴ ὄψη τοῦ βίου τοῦ ἀνθρώπου, θὰ πρέπει νὰ σκεφτοῦμε πὼς μονάχα μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν λειτουργεῖ ὁ ποιητικὸς ρυθμὸς μέσα μας καὶ φανερώνει στὴ συνέχεια τὸ  ἀποτέλεσμα: δηλαδή, τὴ  γένεση τοῦ ποιήματος. Κι ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ἡ σ. «τὰ ποιήματά [της] εἶναι ἀπορροὴ σκέψεων καὶ ἔντονων συναισθηματικῶν δονήσεων» (σ. 7). Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀφήνει τὴν ψυχή της νὰ «στρέψει τὰ μάτια τῆς μνήμης στὸ παρελθὸν, ζητιανεύοντας / ἕνα κόκκο Ἐλπίδα ζωῆς» (σ. 22). Κι ὕστερα ταξιδεύει... Στὴν πρώτη τὴ νιότη, τότε ποὺ ἡ ἀθωότητα ἔπλαθε ὄνειρα κι ἐλπίδες (σ. 24), ἄνοιγε δρόμους στὸ στοχασμό, στὴν ὀμορφιὰ ἐκείνων τῶν στιγμῶν τῆς νεότητας, «ποὺ ξυπνοῦν ἀτόφια / ἀπὸ τὸ λήθαργο τῶν αἰώνων / κάποιες μνῆμες...» (σ. 26).

Λυρικὸς ὁ λόγος καὶ ἀφάνταστα τρυφερός, ραντισμένος μὲ εὐωδιὲς τῆς ἄνοιξης, ὁ λόγος τῆς σ. Ποὺ γοητεύει ἀφάνταστα, ἀρκεῖ νὰ μελετηθεῖ μὲ τὴ δέουσα προσοχή, μὲ εὐαισθησία συντονισμένη μὲ ἐκείνη τῆς ποιήτριας καὶ μὲ σεβασμὸ στὴν προσφορά της. Γιατὶ μὴν τὸ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ κ. Γαρυφαλάκη, στὴ συλλογή της αὐτὴ καταθέτει ἀτόφιο ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ ψυχισμοῦ της, ὅπου ξεχωριστὴ θέση ἔχει κι ἕνα ἄλλο τρυφερώτατο θέμα, κορυφαῖο θὰ τὸ ἔλεγα, ἀφοῦ ἀναφέρεται στὸ ἐγγόνι της, αὐτὴν τὴν προέκταση τοῦ βίου της «διάρκεια / αἰώνιας ζωῆς νὰ δώσει» (σ. 13).

Χαιρετίζουμε αὐτὴ τὴ λαμπρὴ ἔκδοση τῆς πολυγραφότατης συγγραφέως καὶ τῆς εὐχόμαστε νὰ συνεχίσει νὰ ψάχνει κι ἄλλο τὰ συρτάρια της μνήμης, γιατὶ εἴμαστε σίγουροι, πὼς πολλὰ ἀκόμα, χρήσιμα καὶ φωτινά, θὰ μᾶς φανερωθοῦν.

π. Κ.Ν. Καλλιανός