Τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ ἡ σωστική χαρμολύπη

Βεβαιωθήκαμε πιὰ ὅτι τὸ 2018 παρήλθε καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὸ ὅλα του τὰ θλιβερὰ ἤ χαρωπὰ γεγονότα. Καί, φυσικά, εἰσήλθαμε σὲ μιὰ νέα χρονιά, σὲ μιὰν ἄλλη πραγματικότητα, ποὺ μὲ τὴ συβιλλική της μορφὴ μᾶς γνέθει νὰ τὴν προσεγγίσουμε. Νὰ τὴν προσεγγίσουμε καὶ νὰ τὴ δοῦμε, ὄχι μὲ αἰσιοδοξία -ὅπως συνήθως εὐχόμαστε- ἀλλὰ μὲ τὴ στοργικὴ πρόταση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία κι εὔχεται νὰ τὴ διανύσουμε θεοφιλῶς καὶ εὐπρεπῶς, μὲ ἕνα καὶ μοναδικὸ κλειδὶ, ποὺ ἀνοίγει τὶς ὅποιες θύρες μας. Κι αὐτὸ εἶναι ἡ χαρμολύπη. Ἡ ἀρετή, δηλαδὴ, ποὺ ζυγιάζει τὰ πράγματα κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε ὁ κάθε συνετὸς ἄνθρωπος νὰ μὴ φτάνει στὰ ἄκρα: Δηλαδή, νὰ μὴν ἀναζητεῖ, μήτε τὴν ὑπερβολικὴ εὐδαιμονία, μήτε νὰ παρασύρεται καὶ βηματίζει σὲ δρόμους ἀπόγνωσης καὶ πνευματικῆς αὐτοκτονίας σὲ καιροὺς χαλεπούς. Γιατὶ τὸ ἔτος αὐτό, ὅπως καὶ τὰ προηγούμενα, ὅσες εὐχὲς καὶ νὰ δεχτεὶ, ὅσες προσπάθειες κι ἄν γίνονται, ὥστε νὰ δημιουργοῦμε ἀτμόσφαιρα εὐχάριστη πάντοτε,  θὰ κρύβει σὲ κάποια του ἄκρη τὸ σύννεφο ἐκεῖνο, ποὺ θὰ χαμηλώνει πάνω μας καὶ θὰ σκεπάζει μὲ τὸ γκρίζο του μανδύα τὴν ψυχή μας.

Ὅμως πὼς ὁρίζεται ἡ χαρμολύπη ὡς ρυθμιστὴς τοῦ βίου μας μέσα στὸ νέο ἐνιαυτὸ; Ποιὰ ἀναχώματα σηκώνει καὶ ποιὲς δυνατότηες παρέχει, ὥστε νὰ ἐξαγοράζουμε τὸν καιρόν μὲ ὑπευθυνότητα καὶ σύνεση;

Ἄν ἔχουμε στὸ νοῦ μας τὰ παρακάτω λόγια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, τότε θὰ καταλάβουμε τὸ πῶς θὰ μπορέσουμε ν᾿ ἀξιοποιήσουμε τὸ χρόνο μας.

«Ἀμήν, Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται.» (Ἰω. 16, 20)

Εἶναι ἀλήθεια, πῶς μέσα στὴ καθημερινότητα ποὺ κινούμαστε καὶ ὑπάρχουμε, οἱ θλίψεις καὶ οἱ ἀγωνίες ποὺ δεχόμαστε εἶναι πολλὲς καὶ ποικίλες, «Καὶ  δι’ ὑπομονῆς τρέχομεν» (Ἐβρ. 12, 1-2). Μέχρι νἄρθει ἡ περιούσια ὥρα τῆς νύχτας, ὅπου μὲ τὴν ἡσυχία της μᾶς ἀναπαύει, ὅπως ἐπίσης καὶ η πλέον κορυφαία ὥρα τῆς Πρωτοχρονιᾶς: Ἐκείνη δηλαδή, ποὺ συνορεύει μὲ τὸ χρόνο ποὺ φεύγει καὶ τὸ χρόνο ποὺ ἔρχεται. Τότε, λοιπόν, ἀπαιτεῖται νὰ δεῖ κανεὶς συνετά, ψύχραιμα καὶ μὲ ἔντιμη σκέψη τὰ «δοῦναι καὶ λαβεῖν», κατὰ τὸν ποιητή, ἤ τὰ ὑπέρ καὶ τὰ κατὰ, τὰ ὄσα δηλαδή τὸν ὠφέλησαν ἠ δυσαρέστησαν. Ἤ, καλύτερα, ποιοὺς ὁ ἴδιος πίκρανε ἤ ὠφέλησε καὶ συνέδραμε. Κι ἀρχίζοντας αὐτὸν τὸν ἀπολογισμό, νὰ κοιτάξει νὰ ὑποσχεθεῖ, πὼς στὸ νέο χρόνο ποὺ ἔρχεται, θὰ ἀφήσει πολλὲς ἀπὸ τὶς λανθασμένες του ἐνέργειες στὴ λήθη. Τότε θὰ καταλάβει πὼς «νέος χρόνος ἦλθε πάλι». Νέος, μὲ νέες προοπτικὲς πρὸς ὠφέλεια καὶ καταρτισμό τοῦ ἴδιου πρωτίστως κι ὕστερα ὅσων μπορεῖ νὰ διδάξει καὶ νουθετήσει. Τότε δὲ θὰ λειτουργήσει κι ἡ χαρμολύπη ὠς ρυθμιστὴς τοῦ βίου, ἀφοῦ μέσω αὐτῆς θὰ μπορέσει ὁ κάθε πιστὸς νὰ καταννοήσει, πὼς ὁ βίος μας εἶναι ζυμωμένος μὲ αὐτήν. Κι εὐτυχῶς, γιατὶ ὁ Θεὸς ξέρει τί κάνει...  

 

π. Κ.Ν. Καλλιανός

1-1-2019