Το ΚΤΕΛ Αργολίδας

Στην ανάρτηση αυτή δεν θα ήθελα να γράψω πολλά. Πάντως όλα είναι προσωπικά και για τούτο πολύτιμα.

Το ΚΤΕΛ Αργολίδας και τα λεωφορεία του Ναυπλίου είναι ένα μέρος της προσωπικής μου ζωής, παιδικής, εφηβικής και νεανικής. Συνηθίζω πολλές φορές να λέω πως «έχω γεννηθεί μέσα σ’ ένα λεωφορείο», γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω εικόνες λεωφορείων, σταθμών, εισιτηρίων και γενικά προσώπων και πραγμάτων που με συνδέουν με το ΚΤΕΛ, τους ανθρώπους του και τα λεωφορεία.

Ο πατέρας μου εργάστηκε στο ΚΤΕΛ Αργολίδας για πολλές δεκαετίες ως οδηγός (υπάλληλος, όχι ιδιοκτήτης), μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Μαζί του εργαζόμουν κι εγώ, ερασιτεχνικά (κυρίως βοηθώντας στον καθαρισμό του λεωφορείου), αλλά και επαγγελματικά στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών μου.

Έχω πολλές αναμνήσεις από το ΚΤΕΛ. Είναι αλήθεια πως η απασχόληση του πατέρα μου είχε απορροφήσει στον χώρο αυτό ψυχικά όλη την οικογένειά μας. Προσωπικά κρατώ ως ατίμητο θησαυρό -εκτός των άλλων και- τις αμέτρητες διαδρομές που κάναμε από το Ναύπλιο μέχρι το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, μεταφέροντας τουρίστες και ντόπιους θεατές, που πήγαιναν για να παρακολουθήσουν μια παράσταση. Μαζί τους έμπαινα πάντοτε κι εγώ στο Θέατρο, κι έτσι είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω πολλές αρχαίες κωμωδίες και τραγωδίες, και να δω από κοντά πολλά από τα μεγάλα «ιερά τέρατα» του Ελληνικού Θεάτρου.

Το ΚΤΕΛ Αργολίδας αναδείχθηκε τελικά σε σημαντικό μέρος της προσωπικής μου μυθολογίας και πραγματολογίας, αλλά οπωσδήποτε και σε σχολειό, στο οποίο διδάχθηκα πολλά, όχι μόνο για τα λεωφορεία, αλλά κυρίως για τις κοινωνικές και επαγγελματικές σχέσεις. Είναι σίγουρο δε πως, ειδικά κατά τα εφηβικά μου χρόνια, συνέβαλε πολύ στις πολυποίκιλες σκέψεις μου για τη μελλοντική μου στοχοθεσία.