Στὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ Πατέρα μου καὶ τοῦ παπποῦ
Ἕξι τοῦ Δεκεμβρίου. Τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ὅμως κι ἀπόψε τό ἀνώϊ τοῦ σπιτιοῦ του παραμένει κλειστό, σκοτεινό κι ἔρημο. Γιατὶ χρόνια ἔχει νά στηθεῖ ἐκεῖ γιορτινό τραπέζι, γιὰ νὰ τιμήσει τά πρόσωπα τοῦ σπιτιοῦ πού εἴχανε τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου καί παράλληλα κατεῖχαν τό ξεχωριστὸ προνόμιο, ἐκείνη τή μέρα, νά τούς ἐπισκέπτεται σχεδόν ὅλο τό χωριό, ἐπειδὴ γιόρταζαν. Κι αὐτὸ, ἐπειδὴ οἱ ἐπισκέψεις αὐτές εἶχαν ἕνα χαρακτῆρα ἐπικοινωνίας, ποὺ στά πλαίσια μιᾶς κλειστῆς κοινωνίας, ὅπως ἦταν τό μικρὸ του τὸ χωριὸ, μέχρι τά πρῶτα χρόνια τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἦταν καὶ χρήσιμες, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἰλικρινεῖς καὶ τίμιες.
Ὅμως κι ἀπόψε τό σπίτι ἀπομένει κλειστό. Μέ σβυστή τή φωτιά στήν παγωμένη παραστιά, μέ τό σκονισμένο τραπέζι στή σκοτεινή του γωνιά ἀδειανὸ κι ἀστόλιστο καί μονάχα τοὺς ἴσκιους τῶν προγόνων νά συντροφεύουν τό γύρω χῶρο. Ὡστόσο, παρ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴ μοναξιὰ καὶ τὴν ἐγκατάλειψη, κι ἀπόψε, ὅπως τόσα χρόνια μοναξιᾶς καί σιωπῆς, ἕνα πλῆθος ψυχῶν θά λιτανεύσει, καθὼς θ’ ἀναδυθεῖ ἀπό τόν κόσμο τῶν σκιῶν καί θά βρεθεῖ σ' αὐτό τό λιτό κι ἁπλό σπίτι, ὅπως κάτι τέτοια γιορτινά βράδυα συνάζονταν κάποτε, στό σιωπηλό, μισοφωτισμένο αὐτὸ δωμάτιο, μέ τούς ὠχρούς τοὺς τοίχους, οἱ δικοί του ἄνθρωποι: Φίλοι, συγχωριανοὶ, συγγενεῖς... Μακρυνοὶ, ὡστόσο, καὶ φευγαλέοι σήμερα. Μὲ μόνο σημάδι γνωριμίας τους τὴν ἐκεῖ ἰσκιωμένη παρουσία τους, τέτοιες χρονιάρες μέρες.
Στή μνήμη ἀπομένουν, λοιπὸν, κι ἀπόψε κρυσταλλωμένες οἱ Μορφές ἐκείνων τῶν σιωπηλῶν συγγενῶν καὶ φίλων, πού κάθονται ἕνα γύρω στίς παλιές, φθαρμένες ψάθινες καρέκλες, αὐτὰ τὰ λιτὰ καὶ ταπεινὰ ἔπιπλα τοῦ ἀπέριττου «ἀβέρτου». Τά πρόσωπά τους, πρόσωπα κουρασμένα, φαρμακωμένα ἀπό τήν πολλή τή δουλειὰ καί τίς ἀπανωτές τίς ἀνάγκες, ἀχνοφωτίζονται ἀπό τή ζωντανή τή φωτιά πού καίει στό τζάκι κι ἀπό τή μισοθαμπωμένη λάμπα τοῦ πετρελαίου. Δέ θυμᾶσαι λόγια ἤ φωνές ἀπ' αὐτούς τούς ἀνθρώπους, μόνο τίς μετρημένες τους χειρονομίες κι ἐκεῖνο τό πονεμένο τους χαμόγελο, ποὺ ἀνέβαινε στά χείλη τους καί δίδασκε καρτερία καί ὑπομονή...
Ἠ λιτανεία τῶν ψυχῶν, κάθε χρόνο, αὐτή τή χρονιάρα μέρα, ἐπαναλαμβάνεται, σταλάζοντας στήν ψυχή γλυκασμό καί ἐλπίδα: ὅτι δηλαδή αὐτοί, πού μᾶς ἀγάπησαν, καί σήμερα βρίσκονται στήν ἀντίπερα ὄχθη, μᾶς συντροφεύουν ἀκόμα...
Ἄς μή χάσει, Θεέ μου, ἡ μνήμη τή θαλερότητά της, γιά νά ἐπιτελεῖ τό ἐτήσιο αὐτό χρέος.
Ὅμως κι ἀπόψε τό σπίτι ἀπομένει κλειστό. Μέ σβυστή τή φωτιά στήν παγωμένη παραστιά, μέ τό σκονισμένο τραπέζι στή σκοτεινή του γωνιά ἀδειανὸ κι ἀστόλιστο καί μονάχα τοὺς ἴσκιους τῶν προγόνων νά συντροφεύουν τό γύρω χῶρο. Ὡστόσο, παρ᾿ ὅλη αὐτὴ τὴ μοναξιὰ καὶ τὴν ἐγκατάλειψη, κι ἀπόψε, ὅπως τόσα χρόνια μοναξιᾶς καί σιωπῆς, ἕνα πλῆθος ψυχῶν θά λιτανεύσει, καθὼς θ’ ἀναδυθεῖ ἀπό τόν κόσμο τῶν σκιῶν καί θά βρεθεῖ σ' αὐτό τό λιτό κι ἁπλό σπίτι, ὅπως κάτι τέτοια γιορτινά βράδυα συνάζονταν κάποτε, στό σιωπηλό, μισοφωτισμένο αὐτὸ δωμάτιο, μέ τούς ὠχρούς τοὺς τοίχους, οἱ δικοί του ἄνθρωποι: Φίλοι, συγχωριανοὶ, συγγενεῖς... Μακρυνοὶ, ὡστόσο, καὶ φευγαλέοι σήμερα. Μὲ μόνο σημάδι γνωριμίας τους τὴν ἐκεῖ ἰσκιωμένη παρουσία τους, τέτοιες χρονιάρες μέρες.
Στή μνήμη ἀπομένουν, λοιπὸν, κι ἀπόψε κρυσταλλωμένες οἱ Μορφές ἐκείνων τῶν σιωπηλῶν συγγενῶν καὶ φίλων, πού κάθονται ἕνα γύρω στίς παλιές, φθαρμένες ψάθινες καρέκλες, αὐτὰ τὰ λιτὰ καὶ ταπεινὰ ἔπιπλα τοῦ ἀπέριττου «ἀβέρτου». Τά πρόσωπά τους, πρόσωπα κουρασμένα, φαρμακωμένα ἀπό τήν πολλή τή δουλειὰ καί τίς ἀπανωτές τίς ἀνάγκες, ἀχνοφωτίζονται ἀπό τή ζωντανή τή φωτιά πού καίει στό τζάκι κι ἀπό τή μισοθαμπωμένη λάμπα τοῦ πετρελαίου. Δέ θυμᾶσαι λόγια ἤ φωνές ἀπ' αὐτούς τούς ἀνθρώπους, μόνο τίς μετρημένες τους χειρονομίες κι ἐκεῖνο τό πονεμένο τους χαμόγελο, ποὺ ἀνέβαινε στά χείλη τους καί δίδασκε καρτερία καί ὑπομονή...
Ἠ λιτανεία τῶν ψυχῶν, κάθε χρόνο, αὐτή τή χρονιάρα μέρα, ἐπαναλαμβάνεται, σταλάζοντας στήν ψυχή γλυκασμό καί ἐλπίδα: ὅτι δηλαδή αὐτοί, πού μᾶς ἀγάπησαν, καί σήμερα βρίσκονται στήν ἀντίπερα ὄχθη, μᾶς συντροφεύουν ἀκόμα...
Ἄς μή χάσει, Θεέ μου, ἡ μνήμη τή θαλερότητά της, γιά νά ἐπιτελεῖ τό ἐτήσιο αὐτό χρέος.
Κυριακή 6 Δεκ. 1998, π. Κων. Ν. Καλλιανὸς
No comments:
Post a Comment