Προδοσία και προδότες...

            Η 24η Ιουλίου είναι η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Συνέβη μετά την σε βάρος της Κύπρου  προδοσία και την κατάρρευση της στρατιωτικής χούντας, υπό το βάρος των τεράστιων ιστορικών της ευθυνών, από την εισβολή του Αττίλα στη Μεγαλόνησο και την έκτοτε και μέχρι σήμερα βίαιη κατοχή σημαντικού μέρους της. Η προδοσία είναι από όλους αποδεκτή, όμως ακόμη αναζητούνται οι προδότες... Ο φάκελος της Κύπρου παραμένει κλειστός και σε κανέναν δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες. Οι γενικόλογες καταγγελίες θολώνουν την αλήθεια. Υπάρχουν πρόσωπα - προδότες, που διέταξαν το πραξικόπημα στην Κύπρο και την ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, από τη θέση του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ανεξάρτητα από το ποιοί τους έβαλαν, τί εξυπηρετούσαν και ποια τα κίνητρά τους, τα πρόσωπα αυτά εγκλημάτισαν κατά του Έθνους και πρέπει να λογοδοτήσουν. Η συσκότιση στην προδοσία και στους προδότες σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάθαρση στην τραγωδία της Κύπρου και ότι η πληγή παραμένει ανοικτή. Στα 39 χρόνια της Δημοκρατίας η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ανευθυνότητα είναι νάρκες στα θεμέλια της και προδοσία στις Αρχές της.

            Στην ιερά ιστορία η προδοσία και οι προδότες υπάρχουν από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος. Ο Αδάμ και η Εύα προδίδουν την εμπιστοσύνη που τους δείχνει ο Θεός και διαχειρίζονται λανθασμένα την ελευθερία τους. Η Δαλιδά προδίδει την αγάπη του Σαμψών προς αυτήν και μαρτυράει το μυστικό του στους συμπατριώτες της Φιλισταίους. Ο Ιούδας γίνεται η ενσάρκωση της προδοσίας, όταν παραδίδει τον ευεργέτη του και Πανάγιο Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό στους εχθρούς Του Γραμματείς και Φαρισαίους. Ο Δημάς εγκαταλείπει τον Απόστολο Παύλο, «αγαπήσας τον νυν αιώνα». Ο Πατριάρχης Ιωάννης  Βέκκος γίνεται όργανο των Λατίνων, ο Βαρλαάμ προδίδει την πίστη του, ο Βησσαρίων ανταλλάσσει την πίστη του με την ασφάλεια στην πρόσκαιρη ζωή του και τα υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα. Προδότες είναι και όσοι εκουσίως παραδίδουν «τα άγια τοις κυσίν», όσοι, με διάφορες δικαιολογίες, παραιτούνται της πίστεώς τους και εντάσσονται στα ρεύματα του συγκρητισμού, του τεκτονισμού και της σχετικοκρατίας.

            Η κοσμική ιστορία είναι επίσης γεμάτη από προδοσίες και προδότες. Στην Ελλάδα προσωποποιήσεις της προδοσίας είναι ο Εφιάλτης, στη Μάχη των Θερμοπυλών και ο Πήλιος Γούσης στο Σούλι. Επίσης ο Ιωάννης Τσιμισκής προδίδει τη φιλία του προς τον Αυτοκράτορα  Νικηφόρο Φωκά και τον σεβασμό του προς το πρόσωπό του και τον φονεύει για να ανέβει αυτός στον θρόνο. Διεκδικητές του θρόνου της Κωνσταντινούπολης  συνεργάζονται με τους Οσμανλήδες για να γίνουν αυτοκράτορες. Για τον απόκτηση του θρόνου γίνονται φόνοι, τυφλώσεις, εξορίες, ακρωτηριασμοί. Στην Επανάσταση του 1821 υπήρξαν οι προσκυνημένοι, στην Μικρασιατική Εκστρατεία η μικροπολιτική και η δημαγωγία έφεραν τον διχασμό και την καταστροφή  και στην Κατοχή δωσίλογοι πρόδωσαν συμπατριώτες τους.

            Προδότες που έμειναν ως στίγματα στην παγκόσμια ιστορία είναι ο Βρούτος που πρόδωσε τη φιλία του Ιουλίου Καίσαρα  και τις ευεργεσίες που αυτός του προσέφερε και συμμετέσχε στη σε βάρος του συνωμοσία και στη δολοφονία του. Συνήθως προδότες περιβάλλουν τους ηγέτες, πολιτικούς, κοινωνικούς και εκκλησιαστικούς. Οι περισσότεροι είναι ανίκανοι σε έργο και ικανότατοι σε ίντριγκα. Με τις κολακείες και τους ελιγμούς τους εξασφαλίζουν την εύνοια του ισχυρού, αλλά ταυτόχρονα προδίδουν και κακολογούν ασύστολα τον ευεργέτη τους, που τους δείχνει εμπιστοσύνη. Ο θαλαμηπόλος του  προηγούμενου Πάπα είναι ένα παράδειγμα...

            Οι Φουσέ και Ταλεϋράνδος ήσαν στη Γαλλία προσωποποιήσεις του προδότη, που ξέρει να μηχανορραφεί, να ελίσσεται και να επιβιώνει. Ο απόλυτα κυνικός και ικανότατος στην ίντριγκα  και στους ελιγμούς Φουσέ, άνθρωπος του παλατιού, υπηρέτησε ως Υπουργός της Αστυνομίας τους βασιλείς, την Επανάσταση, τον Ναπολέοντα, τους Άγγλους και στο τέλος εξορίζεται και πεθαίνει απελπισμένος στην εξορία, και στον βούρκο της απαξίας και του εξευτελισμού. Παράλληλη με τον Φουσέ πορεία είχε ο Ταλεϊράνδος, που είχε ίδιο χαρακτήρα με αυτόν και επί πλέον πρόδωσε την πίστη του, αφού πριν προσχωρήσει στους αθέους της Γαλλικής Επανάστασης ήταν Επίσκοπος! 

            Τόμοι μπορούν να γραφτούν από την παγκόσμια ιστορία για προδοσίες και προδότες. Ακόμη και ο κάθε άνθρωπος έχει, σε προσωπικό επίπεδο, υποστεί προδοσίες, ακόμη και από στενούς φίλους. Κατά τον Στέφαν Τσβάϊχ ο προδότης «εκδαπανάται στην  επίτευξη  των ραδιουργιών και δολοπλοκιών του, από τις οποίες συνήθως δεν αποκαλύπτονται οι περισσότερες και δεν του προσάπτονται παρά κάποια πταίσματα, που τα αντιμετωπίζει με την καπατσοσύνη του»... Προδότης είναι όποιος συμμαχεί με τον εχθρό, όποιος παραβαίνει υποσχέσεις, όποιος αθετεί όρκους, όποιος απαρνείται αρχές, όποιος γίνεται εξωμότης, αρνούμενος την Πίστη και την Παράδοσή του, όποιος στο όνομα της ηδονής, του ναρκισσισμού  και της ματαιοδοξίας του «πουλάει» ακόμη και τον πιο μεγάλο ευεργέτη του.

Είναι επίκαιρος ο λόγος του Απ. Παύλου στον Τιμόθεο (Β΄ Τιμ. γ΄ 2-9), πως στους έσχατους καιρούς «έσονται άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι, έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι», για τους οποίους σημειώνει πως κάποτε θα αποκαλυφθούν, όπως ο Εφιάλτης ή ο Φουσέ, διότι «η άνοια αυτών έκδηλος έσται πάσιν».

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ερρίκος του Αινώ και Φραγκοκρατία

Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο του Κώστα Κυριαζή «Ερρίκος του Αινώ - τα πρώτα χρόνια της Φραγκοκρατίας», τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας του που αποτελείται από τα βιβλία: «Αγνή η Φράγκα», «Δ’ Σταυροφορία» και «Ερρίκος του Αινώ». Στην τριλογία αυτή -ας σημειωθεί εδώ ότι το κάθε βιβλίο είναι αυτοτελές και μπορεί να διαβαστεί ξέχωρα από τα άλλα- ο Κυριαζής μας εξιστορεί με γλαφυρό τρόπο τα τελευταία χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας πριν, κατά την διάρκεια αλλά και λίγο μετά την Πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης. Μέσα από τα γραπτά του θα μεταφερθούμε στην Βασιλεύουσα των Κομνηνών και των Αγγέλων, θα ξαναθυμηθούμε τα λάθη και τα πάθη τους και δυστυχώς και την διχόνοιά τους που θα βοηθήσει στην επιτυχία της Δ’ Σταυροφορίας. Θα ξαναθυμηθούμε τους Γάλλους και Ιταλούς ιππότες που ξεκίνησαν για να απελευθερώσουν τους Αγίους Τόπους από τους άλλόθρησκους Μουσουλμάνους, τον πανούργο Δόγη της Βενετίας Δάνδολο που ακόμα και στα βαθιά γεράματα αδημονούσε να συλλέξει πλούτη και να καταρτίσει συμφέρουσες, εμπορικές συμφωνίες. Θα ξαναθυμηθούμε την Αγνή, την Γαλλίδα πριγκίπισσα που παντρεύτηκε στα οκτώ της χρόνια τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό και που αναγκάστηκε να αφήσει για πάντα πίσω της πατρίδα, συγγενείς και νοοτροπία προκειμένου να τελέσει το πολιτικό συνοικέσιο.

Με την ανωτέρω τριλογία ο Κυριαζής καταπιάνεται με ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο και δυσάρεστο θέμα παγκοσμίως: την Δ’ Σταυροφορία. Η Δ’ Σταυροφορία χαρακτηρίστηκε από όλους τους ιστορικούς με πρώτο και καλύτερο τον Ράνσιμαν -τον μεγαλύτερο Βυζαντινολόγο όλων των εποχών- ως «έγκλημα ενάντια στον πολιτισμό και  στην ανθρωπότητα». Η πρόθεση των πολιτισμένων Ευρωπαίων να ελευθερώσουν τα Ιεροσόλυμα από τους βέβηλους Ισλαμιστές κατέληξε στην άλωση της Κωνσταντινούπολης, στην σφαγή ομόθρησκων, στην σύλληση  ιερών και στην αρπαγή όλου του πλούτου της Βασιλεύουσας. Παρά την σθεναρή αντίσταση της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, παρά την επανεγκαθίδρυση των Παλαιολόγων εξήντα χρόνια αργότερα, η πρώην κραταιά αυτοκρατορία δεν θα μπορέσει ποτέ να  φτάσει ξανά στα επίπεδα της παλιάς της δόξας. Οι Παλαιολόγοι, η τελευταία δυναστεία του Βυζαντίου, θα αντέξει άλλα διακόσια σχεδόν χρόνια. Με νύχια και με δόντια θα κρατήσουν όρθια την Κωνσταντινούπολη και τις γύρω περιοχές, θα πολεμήσουν χωρίς οικονομικούς πόρους, χωρίς μεγάλα στρατεύματα. Ο ηρωϊσμός και η αυτοθυσία του τελευταίου αυτοκράτορα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, θα γίνουν θρύλος, τραγούδι, παραμύθι, παράδειγμα προς μίμηση αλλά παρ’ όλα αυτά,μοιραία θα έρθει η δεύτερη και τελική άλωση της Πόλης. Φιλοσοφώντας πλέον τα γεγονότα μπορούμε να πούμε ότι όλες οι αυτοκρατορίες έχουν αρχή, μέση και τέλος. Επίσης κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει την ιστορία, αλλά κανείς δεν μπορεί και να αρνηθεί μελετώντας την ιστορία ότι η πρώτη άλωση του 1204 υπήρξε η αρχή του τέλους για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Στο τρίτο βιβλίο του ο Κώστας Κυριαζής μας παρουσιάζει την Αυτοκρατορία τεμαχισμένη και διαιρεμένη. Οι Φράγκοι  έχουν ήδη αλώσει την Πόλη. Διχόνοια και αναβρασμός κυριαρχεί  παντού: τρείς Έλληνες Αυτοκράτορες προσπαθούν να επικρατήσουν διεκδικώντας έναν θρόνο που τον έχουν σφετεριστεί οι Λατίνοι. Ακόμα και σε αυτήν την ύστατη στιγμή δεν συμμαχούν αλλά ο καθένας προσπαθεί να κερδίσει το αξίωμα για τον εαυτό του. Από την πλευρά τους και οι Φράγκοι είναι διαιρεμένοι, ο καθένας προσπαθεί να κερδίσει πλούτη και τίτλους για τον εαυτό του και την φατριά του. Ο μόνος που ξέρει τι θέλει είναι ο Βούλγαρος Σκυλογιάννης. Εκμεταλλεύεται την ευκαιρία της αναταραχής και της αστάθειας για να κατακτήσει εδάφη, για να πάρει μια παλιά εκδίκηση: να γίνει και αυτός Ρωμαιοκτόνος όπως είχε γίνει παλιά Βουλγαροκτόνος ο Βασίλειος. Ο απλός ρωμαίϊκος λαός θέλει ηρεμία, ησυχία και απαλλαγή από τους δυσβάσταχτους και παράλογους φόρους. Σε αυτήν την παράξενη εποχή θα αναδειχτούν κάποιοι ελάχιστοι ήρωες, κάποιοι ονειροπόλοι: ο Λέων ο Σγουρός θα καταφέρει να κρατήσει απόρθητες την Ακροκόρινθο, την Ακροναυπλία και το Άργος. Ο Θεόδωρος Λάσκαρης θα ιδρύσει την Αυτοκρατορία της Νίκαιας, την Αυτοκρατορία που θα επανακαταλάβει το Βυζάντιο. 

Ο Κυριαζής θα θελήσει να μας μιλήσει και για κάποιον άλλον, για τον Ερρίκο του Αινώ, δεύτερο Λατίνο Αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Ο Ερρίκος του Αινώ, αδελφός του Βαλδουίνου της Φλάνδρας θα τον διαδεχτεί στο θρόνο και θα βασιλέψει στο Βυζάντιο για δέκα χρόνια. Ο Ερρίκος είναι μορφωμένος, έξυπνος, καλός στρατηγός και πάνω από όλα καλός και δίκαιος με τους υπηκόους του. Ο Ερρίκος δεν ξεχωρίζει Έλληνες και Φράγκους, μοιράζει αξιώματα στους ικανούς, δεν επιβάλλει σκληρή φορολογία. Ο Ερρίκος είναι καλός και ανθρώπινος, είναι ο Φράγκος που «αγάπησαν» και οι κατακτημένοι Έλληνες. Μέσα από τις διηγήσεις του Κυριαζή τον αγαπάμε λίγο και εμείς. 

Ο συγγραφέας μας δεν είναι μικρόψυχος, γράφει ένα ιστορικό βιβλίο βασιζόμενο εντελώς σε ιστορικούς χαρακτήρες και γεγονότα. Δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει τους Έλληνες (ο Ισαάκιος ο Γ’ τυφλώνει τον γαμπρό του Μούρτζουφλο, ο Θεόδωρος Βρανάς συμμαχεί με τους Φράγκους), προσπαθεί να είναι δίκαιος και να γράψει όσο μπορεί πιο καλά τα γεγονότα μιας παράξενης εποχής. Ιστορικά γεγονότα αντλεί από τα έργα που μας άφησαν οι συγγραφείς εκείνης της εποχής (Έλληνες και Φράγκοι): ο Νικήτας Χωνιάτης, ο Ζοφρουά Ντε Βιλλαρντουέν, ο Ρομπέρ Ντε Κλαρί, ο Ακροπολίτης.            

Ο Κυριαζής θα μας τα διηγηθεί όλα αυτά σαν παραμύθι και θα μας φέρει στο μυαλό ιδιαίτερα δυσάρεστες στιγμές αλλά πρέπει να τα διαβάσουμε, όχι τόσο για να ψυχαγωγηθούμε  αλλά για να μην ξεχάσουμε ποτέ την ιστορία μας, για να μάθουμε από τα λάθη του λαού μας, για να παραδειγματιστούμε από κάποιους ανθρώπους, για να μην μοιάσουμε με κάποιους άλλους. Η ανθρώπινη φύση δεν είναι ποτέ άσπρη ή μαύρη, συνήθως είναι γκρίζα. Ας προσπαθήσουμε η δική μας υπόσταση να πλησιάζει πιο πολύ στο άσπρο παρά στο μαύρο. 

Εύη Ρούτουλα

Πανηγύρεως ήμέρα

ἤ, Ἑνός ἱερέως οἱ Στοχασμοί

Στόν ἑορτάζοντα σήμερα καθηγητή καί λόγιο Π.Β. Πάσχο, 

ταπεινό εὐχετήριο

Λαμπροφορεμένη μέσα στό θερινό τ’ ἀπόβραδο ἡ ἐκκλησιά ἀναμένει νά συναχθεῖ ὀ κόσμος καί ν᾿ ἀρχίσει  μιά ἄλλη ἀκόμα πανήγυρις. Ποιά, στ’ ἀλήθεια ἀπό τότε πού πρωτάνοιξε τίς θύρες του ἐτοῦτος ὁ ναός ; Ἄγνωστος ὀ ἀριθμός, γιατί τά παλιά χαρτιά χάθηκαν, ἀκόμα καί οἱ πέτρες πάνω στίς ὁποῖες οἱ πρόγονοι σκάλιζαν ἀνορθόγραφα κάποιες λέξεις καί μαζί μ΄ αύτές κι ἀριθμούς, χρονολογίες δηλαδή, γιά να τίς ἔχουν οἱ ἐπίγονοι ὡς ὀδηγό, κι αὐτά χάθηκαν... Κι ἔτσι ὁ παπᾶς, πού σιωπηλός τά σκέφτεται ὅλ᾿ αὐτά λίγο πρίν ἡχήσουν οἱ ἑόρτιες οἱ καμπάνες, κοιτώντας γι᾿ ἄλλη μιά φορά τὴν στολισμένη εἰκόνα τοῦ Ἀγίου, πασχίζει νά διαπεράσει τίς στοιβάδες τοῦ Χρόνου καί νά θυμηθεῖ... Ποιά πανήγυρι ἦταν ἡ πρώτη καί ποιά θἄναι ἡ τελευταία γιά τόν ἴδιο, ἀφοῦ πίσω του τά τριαντατέσσερα χρόνια διακονίας στό ναό αὐτό τοῦ φαίνονται σά νά μήν πέρασαν. Κι ὅμως...

Καθώς στίς εἰκόνες ἀρχίζει νά σέρνεται τό δειλινό τό φῶς καί σιγά-σιγά νά μαζεύεται ὁ κόσμος μέ τίς εικόνες, τά πρόσφορα καί τά ὀνόματα γιά μνημόνευση, ἀπό μέσα του ἀρχίζει ν᾿ ἀνεβαίνει ἕνα μούδιασμα πού τοῦ φέρνει στά μάτια ἕνα ψιχάλισμα παράξενο καί συνάμα παρήγορο. Γιατί σκέφτεται ὅτι εἶναι οἱ τελευταῖες του πανηγύρεις... Ὄχι, δέν θά τίς διπλασιάσει, μήτε θά καταφέρει νά πλησιάσει καί τά μισά τῆς διακονίας του... Γιατί τά χρόνια πέρασαν, ὅπως περνᾶνε ὄλα κι ὀφείλει τοῦτο νά τό δεχτεῖ, ὅπως δέχετει τήν ἀπόλυση στήν κάθε Ἀκολουθία ἤ στή Λειτουργία. Ὀφείλει νά δεχτεῖ δηλαδή τό μάθημα πού τοῦ παραδίδει κάθε μέρα ὁ Θεός καί τό διαβάζει μέ προσοχή σέ κάθε ἑσπερινή Ἀκολουθία: «Ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος... (κι ὕστερα)... ἔθου σκότος καὶ ἐγένετο νύξ...» ( Ψαλμ. 103). Λόγια σταθερά καί φωτεινά, γραμμένα μέ σοφία καί θεία ἔμπνευση, ὥστε νά δίνουν στόν καθένα πού ἐπιθυμεῖ νά τά ἐμβιώσει τή δυνατότητα νά καταννοεῖ τά ὅριά του ὡς ὄν πεπερασμένο.

-         Ἔ, παπᾶ, τόν διακόπτει μιά φωνή. Δέν ἀσήμανες ([1]) ἀκόμα;

Οἱ καμπάνες ἠχοῦν χαρμόσυνα. Εἰσοδικό ἑόρτιο στήν Πανήγυρη γιά τή Μνήμη τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Τή νῆμα τῶν στοχασμῶν κόβεται (προσωρινά) γιά νά ξαναδεθεῖ σέ ἄλλη εὐκαιρία πού θά δώσει Ἐκεῖνος καί ὅλες αὐτές οἱ ἁγιασμένες εὐκαιρίες.

Παρασκευή - Σάββατο, 26/27-7-2013

π. Κων. Ν. Καλλιανός

---

[1] Ἀσήμανα=χτύπησα τήν καμπάνα.

Εγκύκλιος Δεκαπενταυγούστου

Εγκύκλιο Γράμμα του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων & Μ. Βρετανίας κ. Γρηγορίου

 με την είσοδό μας εις τον Δεκαπενταύγουστο

Προς τους Άρχοντες και τον Λαό της βιβλικής αυτής Επαρχίας του

Οικουμενικού Θρόνου Κωνσταντινουπόλεως.

Αγαπητοί μας εν Κυρίω και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Μας καλεί και πάλιν η Μάνα Εκκλησία να γιορτάσουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και Μητέρας του Θεού ημών. Τα Γεγονότα που συνδέονται με την ζωή των Αγίων, είναι γεγονότα χαράς, ιερής περισσυλογής, είναι ευκαιρίες προσευχής και δοξολογίας του εν Τριάδι προσκυνουμένου και δεδοξασμένου Θεού.

          Ο μήνας Αύγουστος είναι μήνας ξεχωριστός για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας γιατί μνημονεύουμε δυο μεγάλα, κοσμοϊστορικά Γεγονότα.

Το πρώτο, είναι η εορτή της Μεταμορφώσεως του Χριστού, ένα γεγονός που συνδέεται άρρηκτα και υπαρξιακά με την άμωμη πίστη μας γιατί μας υπενθυμίζει την δική μας μεταμόρφωση, την δική μας αλλαγή, την δική μας άρρηκτη σχέση με τον Σωτήρα Χριστό. Ο υμνωδός της Εκκλησίας μας υπενθυμίζει: “Τὴν τῶν βροτῶν ἐναλλαγήν, τὴν μετὰ δόξης σου Σωτήρ, ἐν τῇ δευτέρᾳ καὶ φρικτῇ, τῆς σῆς ἐλεύσεως δεικνύς, ἐπὶ τοῦ ὄρους Θαβὼρ μετεμορφώθης, Ἠλίας καὶ Μωσῆς συνελάλουν σοι, τοὺς τρεῖς τῶν Μαθητῶν συνεκάλεσας, οἳ κατιδόντες Δέσποτα τὴν δόξαν σου, τῇ ἀστραπῇ σου ἐξέστησαν, ὁ τότε τούτοις, τὸ φῶς σου λάμψας, φώτισον τὰς ψυχὰς ἡμῶν” (ύμνος Μεταμορφώσεως).

Το Γεγονός της Μεταμορφώσεως του Χριστού αναφέρεται από τους Ιερούς συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, σαν θαύμα που έγινε στο όρος Θαβώρ και φανέρωσε τα μεγαλεία της θεότητος του Χριστού και οι τρεις μαθητές μαζί με τους θεόπτες προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, τον Μωϋσή και τον Ηλία, εγεύθηκαν το θείο φως και τις άκτιστες ενέργειές Του, όντες ακόμη ντυμένοι με την ανθρώπινη σάρκα και συνδεδεμένοι με τα γήινα πράγματα. Δικαιολογημένα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γιορτάζουμε πανηγυρικά το Γεγονός και θεολογούμε μετά προσευχής και χαράς και ιεράς προσδοκίας γιατί ο Θεάνθρωπος κατ’ αυτόν τον τρόπο, αποκάλυψε την θεότητά Του και μας δίδαξε ότι και μεις θα γίνουμε κοινωνοί και συμμέτοχοι των δωρεών της ουρανίου δόξης και τιμής που ο ίδιος υποσχέθηκε σε όσους Τον πιστεύσουν και γίνουν μέλη της Εκκλησίας Του και κληρονόμοι της ουρανίου Βασιλείας Του.

Το δεύτερο Γεγονός, είναι η εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας. Το Γεγονός της ανόδου της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας στους ουρανούς, συνοδεύεται με παράκληση-προσευχή εκτενή, χαροποιό και ελπιδοφόρο βεβαιότητα στη δύναμη της πίστεως στον Χριστό και την υπαρξιακή σχέση των ζώντων και των κεκοιμημένων με τον Δημιουργό τους.

Ο Δεκαπενταύγουστος είναι μήνας που διαδραματίζει σημαντικότατο ρόλο στη ζωή και την Εκκλησία των Ορθοδόξων Χριστιανών, και μάλιστα των Ελλήνων, οι οποίοι εορτάζουν περιχαρώς την Κοίμηση της Θεοτόκου. Εξυμνούν με χαρμολύπη το γεγονός του θανάτου, το οποίο δοκιμάζει όχι μόνον η φύση και η αμαρτωλή και πεπτωκυία ανθρωπότητα, αλλά, το δοκιμάζουν και οι Άγιοι, όπως η Παναγία Μάνα του Θεανθρώπου Χριστού.

Οι Ιερές Παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου είναι μοναδικά, ανεπανάληπτα πνευματικά δημιουργήματα, είναι ποιήματα θρησκευτικά που ευωδιάζουν το άρωμα της πίστεως στον Θεό και της ιερής ελπίδος ότι Αυτός και ακούει και δέχεται και απαντά στους στεναγμούς της καρδίας και τις κραυγές της ανθρώπινης αδυναμίας και αμαρτωλότητος. Μας θυμίζουν ότι η Μάνα του Χριστού είναι η ακαταίσχυντος προστασία των Χριστιανών, “ἡ ἀμετάθετος μεσιτεία πρός τόν Ποιητή”, είναι η παράκληση στις θλίψεις και ιατρός των νόσων και των συμφορών του βίου “ταχινή καί ὀξεῖα ἀντίληψις”. Οι μεσιτείες και οι πρεσβείες των Αγίων για το ανθρώπινο Γένος, είναι μέρος-χώρος του ιερού και του αγίου, στο οποίο κατά χάριν μετέχουν οι φίλοι του Θεού, όπως η Παναγία, που αξιώθηκε να δεχθεί στα αγιασμένα σπλάχνα της την Θεότητα και κατά τρόπον μυστικό και υπέρ-λόγον να μπει ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, όπως μας διδάσκει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: “Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας” (Ἰωάν. α’ 14).

Σ’ αυτήν την δόξα και την χάρη συμμετέχουμε και μεις που έχουμε το προνόμιο να δεχθούμε και να κληρονομήσουμε το Μήνυμα του Ευαγγελίου, το Μήνυμα της χαράς της εν νεκρών Αναστάσεως του Χριστού, την οποία πρώτη εδέχθη και υπαρξιακά εγεύθη η Παναγία Μάνα Του, της οποίας αυτές τις μέρες γιορτάζουμε, οι ανά την οικουμένη Χριστιανοί, την Κοίμηση, την ιερή ανάβασή της στους ουρανούς.

Η Μάνα Εκκλησία, αγαπητοί μας αδελφοί και αδελφές εν Κυρίω, μας θυμίζει την αγάπη του Θεού προς τα δημιουργήματά Του και λατρευτικά μας καλεί να συνοδεύσουμε την Παναγία Θεοτόκο, πορευομένη στους ουρανούς. Έτσι έπραξαν οι άγγελοι, και οι ιεροί Απόστολοι, οι οποίοι, από τα πέρατα της οικουμένης,  κατέφυγαν στη Γεθσημανή για να λάβουν την ευχή και της ευλογία της. Μαζί τους δε  και μεις, ιεροπρεπώς να καταφύγουμε στον Σωτήρα και Λυτρωτή της ανθρωπότητος, Θεάνθρωπο Χριστό, να καταθέσουμε τις προσευχές και τα αιτήματά μας ως θυμίαμα ευωδίας πνευματικής και να ζητήσουμε να μας κάμει κοινωνούς της δόξας και της Βασιλείας Του. Να παρακαλέσουμε την Παναγία να προσεύχεται για μας, να ειρηνεύει την ψυχή μας και να μας ελαφρώσει από τις μέριμνες του βίου, ιδιαίτερα τούτη την περίοδο που η ανεργία και η οικονομική κρίση δέρνουν πολλές χώρες και λαούς και δημιουργούν σύγχυση και ανασφάλεια στην κοινωνία, στις οικογένειες, στους νέους ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους και να δημιουργήσουν ένα καλύτερο, πιο δίκαιο, πιο ειρηνικό και πιο ανθρώπινο μέλλον.

Συ, Παναγία Δέσποινα του κόσμου, παρακάλεσε τον Μονογενή Υιό σου για την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου, για την οικογένεια, για τα παιδιά, για τους αρρώστους και τους φτωχούς, για κείνους που στερούνται τα στοιχειώδη αγαθά της ζωής, για τους εμπόλεμους, τους αιχμαλώτους και τους αγνοουμένους. Φώτισε τους Άρχοντες και τους λαούς να έχουν υπομονή, να καλλιεργούν την δικαιοσύνη, την ομόνοια, την ειρήνη, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη, να προστατεύουν τους αδυνάτους και να στηρίζουν τα ορφανά και τις χήρες και όλους εκείνους που καταφεύγουν κοντά σου για να εύρουν ανάπαυση και παρηγορία και απάντηση μητρική στα αιτήματα και τις καθημερινές ανησυχίες τους. Οδήγησε τους ανθρώπους να εμπιστεύονται τη ζωή τους στο Μονογενή σου Υιο που έφερε στη γη το Μάννα του Ουρανού και το Ευαγγέλιο της θείας Αγάπης και φιλανθρωπίας για να μας επανενώσει με τον Πατέρα και Δημιουργό μας.

Υπενθυμίζουμε πατρικά και αδελφικά στους Ορθοδόξους Χριστιανούς να καταφύγουν στην Εκκλησία, να ψάλλουν τις Ιερές Παρακλήσεις και με όλη την ψυχή τους να ζητούν βοήθεια και παρηγορία από την Παναγία Θεοτόκο, η οποία πάντα ακούει και δέχεται τα δάκρυα και τις δεήσεις μας και γοργά και πάντοτε τις μεταφέρει μητρικά στον Θρόνο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Να ετοιμαστούμε σωματικά και ψυχικά να εορτάσουμε το καλοκαιρινό Πάσχα των Ορθοδόξων με τη συμμετοχή μας στις Παρακλήσεις, με τον εκκλησιασμό, με την ταπεινή και θεοπρεπή μας προσευχή, τη νηστεία, την προετοιμασία και την συμμετοχή μας στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και της παγκόσμιας χαράς των Αγίων τούτων Ημερών του Δεκαπενταύγουστου.

Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, διά πρεσβειών της Κυρίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και πάντων των Αγίων Σου, ελέησε και σώσε πάντας ημάς και τον Λαόν σου, ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός. Αμήν.

Δεκαπενταύγουστος 2013

Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων & Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος

Ι.Ν. Αγ. Παρασκευής στα Νερά

Με την ωραία ευκαιρία του σημερινού εορτασμού της Αγίας Ενδόξου Οσιομάρτυρος Παρασκευής της Αθληφόρου, σκεφθήκαμε να κάνουμε ένα οφειλόμενο αφιέρωμα σε ένα Ναό που έχει μια ξεχωριστή ιστορία.

Είναι ο Ιερός Ναός της Αγ. Παρασκευής, που βρίσκεται στην περιοχή «Νερά», κοντά στο χωριό Αχλαδόκαμπος, στην Αργολίδα.

Ο Ναός βρίσκεται, επίσης, δίπλα από την Ιερά Μονή Ακαθίστου Ύμνου, όπου πρόσφατα ενταφιάσθηκε ο μακ. Μητροπολίτης Αργολίδος κυρός Ιάκωβος, που ήταν και ο Ιδρυτής και Κτήτορας της Μονής.

Σύμφωνα με την ιστορία, εκεί στην περιοχή που ονομάζεται Νερά, πιθανόν λόγω της αφθονίας των τρεχούμενων υδάτων, υπήρχε παλαιότερα το χωριό Παλιοσκαφιδάκι.

Εκεί υπάρχουν πηγές και πλατάνια κι ένας Ναός, ο οποίος ανηγέρθη κατ’ αρχάς το έτος 1905, ενώ χρειάστηκε να αναδομηθεί πάλι το 1964, με την οικονομική συνδρομή κυρίως των Αποδήμων (σε Αμερική, Καναδά και Αυστραλία) της περιοχής.

Όποιος έχει βρεθεί εκεί, θα έχει διαπιστώσει πως ο τόπος αυτός είναι ιδιαίτερα ευλογημένος, και μοιάζει με μια μικρή δροσερή όαση.

Οι κάτοικοι της περιοχής, ενθυμούνται ότι παλαιότερα γινόταν εκεί και το μεγάλο καλοκαιρινό πανηγύρι του Αχλαδόκαμπου, το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής!

Πελοποννησιακά προϊόντα

…στην καρδιά του Λονδίνου!

Στην «καρδιά» του Λονδίνου θα βρίσκονται πλέον τα Πελοποννησιακά προϊόντα, μετά την πρωτοβουλία της Περιφέρειας Πελοποννήσου να διοργανώσει μόνιμη έκθεση στην περιοχή Southgate, όπου είναι συγκεντρωμένος μεγάλος αριθμός εισαγωγικών εταιρειών της Μεγάλης Βρετανίας και όπου λειτουργεί ετήσιος εκθεσιακός χώρος, παρέχοντας κατ’ αυτό τον τρόπο τη δυνατότητα σε Πελοποννήσιους εξαγωγείς να διαθέτουν γραφεία για επιχειρηματικές συναντήσεις και συνεδριακό χώρο για εξειδικευμένες παρουσιάσεις των προϊόντων τους.

Στο κάλεσμα της Περιφέρειας Πελοποννήσου ανταποκρίθηκαν 30 εξαγωγικές επιχειρήσεις της Πελοποννήσου οι οποίες διαθέτουν πλέον το δικό τους εκθεσιακό χώρο στο Λονδίνο. Τις ημέρες 19, 20, 21 Ιουλίου έλαβαν χώρα τα εγκαίνια της σημαντικής αυτής διοργάνωσης με μια σειρά σημαντικών εκδηλώσεων. Στις τριήμερες εναρκτήριες εκδηλώσεις παραβρέθηκε ο Πρέσβης της Ελλάδος στο Λονδίνο κ. Κωνσταντίνος Μπίκας, ο Πρόεδρος του ΟΠΕ κ. Αλκιβιάδης Καλαμπόκης, η Διευθύντρια του γραφείου ΕΟΤ κα. Χριστίνα Καλογερά ενώ την Περιφέρεια Πελοποννήσου εκπροσώπησε η θεματική Αντιπεριφερειάρχης Ανάπτυξης κα. Κωνσταντίνα Νικολάκου. Όλοι οι παρευρισκόμενοι εξήραν την σημαντική αυτή πρωτοβουλία της Περιφέρειας Πελοποννήσου να συμβάλλει στην εξωστρέφεια των Ελληνικών - Πελοποννησιακών προϊόντων με τρόπο αποδοτικό.

Κατά τη διάρκεια ημερίδας, που διοργανώθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης, η κα. Νικολάκου παρουσίασε τη σημασία της Πελοποννησιακής γαστρονομίας ως κορωνίδα της Μεσογειακής διατροφής, καθώς και την ποιότητα που διακρίνει τα Πελοποννησιακά προϊόντα, ενώ παρουσιάστηκε και σποτ που δημιούργησε η Περιφέρεια Πελοποννήσου ειδικά για την Πελοποννησιακή γαστρονομία. Αντίστοιχα ο κύριος Καλαμπόκης παρουσίασε το εθνικό σχέδιο για τις εξαγωγές, ενώ οι Πελοποννήσιοι εξαγωγείς που βρέθηκαν στο Λονδίνο έκαναν τις δικές τους εταιρικές παρουσιάσεις, καθώς και των προϊόντων που προωθούν. Στην έκθεση παρευρέθηκαν εμπορικοί ακόλουθοι, εκπρόσωποι εισαγωγικών εταιριών και έλληνες ομογενείς που δραστηριοποιούνται στον τομέα Southgate Office Village, Block D, Ground Floor 286 Chase Road, London N14 6HF, των εισαγωγών. Έλαβαν επίσης μέρος στις εκδηλώσεις γευσιγνωσίας των Πελοποννησιακών προϊόντων που συμμετείχαν καθώς και σε b2b συναντήσεις.

Η έκθεση θα διαρκέσει έως και τον Ιούλιο 2014 και οι εξαγωγικές εταιρείες που το επιθυμούν μπορούν να αποστείλουν τα προϊόντα τους στη διεύθυνση της έκθεσης (Southgate Office Village, Block D, Ground Floor 286 Chase Road, London N14 6HF, με την ένδειξη ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ και σε συνεννόηση με την Περιφέρεια Πελοποννήσου). Οι Πελοποννήσιοι εξαγωγείς θα έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν αυτό το χώρο για τις επιχειρηματικές τους συναντήσεις ως μια δική τους βάση στο Λονδίνο χωρίς καμία επιβάρυνση.

Επόμενος στόχος της Περιφέρειας Πελοποννήσου για την αξιοποίηση της σημαντικής αυτής δυνατότητας, είναι κατά τη διάρκεια του έτους να διοργανωθούν στο χώρο της μόνιμης έκθεσης Πελοποννησιακών προϊόντων στο Λονδίνο επιμέρους δράσεις παρουσίασης προϊόντων ανά κατηγορία (ελαιόλαδο, κρασί, τυροκομικά, κ.ά.), καθώς και επιστημονικές ημερίδες, γαστρονομικές δράσεις από Πελοποννήσιους σεφ, με προσκεκλημένους Βρετανούς εισαγωγείς και δημοσιογράφους.

Πηγή: Morias News

Ορκωμοσία

Η οικογενειακή μας ιστορία εμπλουτίσθηκε χθες με μια νέα και σπουδαία επιτυχία του δευτερότοκου γιου μας Νικολάου - Εφραίμ.

Ήταν η ιστορική ημέρα της επίσημης Ορκωμοσίας του στο Πανεπιστήμιο Brunel του Δυτικού Λονδίνου.

Ο Νίκος σπούδασε Αθλητικές Επιστήμες - Sport Sciences (Γυμναστής) και αποφοίτησε με επιτυχία, με πτυχίο BSc και με τιμές (Honours)!

Για να φθάσει στη σπουδαία αυτή και ακαδημαϊκή κορυφή, έπρεπε να συγγράψει -όπως και έκανε- μια εξαιρετική διπλωματική διατριβή, με θέμα: «Θρησκεία και Ποδόσφαιρο», η οποία έκανε μεγάλη εντύπωση στο Πανεπιστήμιο!

Αξίζει δε να αναφερθεί ότι ζήτησε να την επιβλέψει ο ίδιος ο Κοσμήτωρας της Σχολής των Αθλητικών Επιστημών, ο οποίος αφού την αξιολόγησε με αυστηρά και αντικειμενικά επιστημονικά κριτήρια την βαθμολόγησε με υψηλό βαθμό!

Η οικογένειά μας αισθάνεται εξαιρετικά υπερήφανη κι ευνοημένη από τον Άγιο Θεό για την επιτυχία αυτή.

Στην κάρτα που προσφέραμε στο νέο μας επιστήμονα του γράψαμε:

Αγαπημένε μας Νικόλα,

Με τη βοήθεια του Θεού και την τεράστια προσωπική σου προσπάθεια κατήγαγες μια περιφανέστατη ακαδημαϊκή νίκη, για την οποία εσύ είσαι υπερήφανος κι εμείς σε καμαρώνουμε!

Σου ευχόμαστε ολόψυχα καλή σταδιοδρομία, να κρατήσεις σταθερά τις αρχές που διδάχθηκες από την οικογένεια και τους δασκάλους σου, και να έχεις πάντα τέτοιες κι ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες στη ζωή σου!

Με θερμότατες ευχές και αταλάντευτη αγάπη

Οι πανευτυχείς, γονείς και αδελφός σου

Περί τοῦ Γέροντος Δαμασκηνοῦ τοῦ Κουτλουμουσιανοῦ

…ὀλίγα παραλειπόμενα

Ὀφείλω νά πῶ, μέ  ὅλη  τήν εἰλικρίνεια καί τή συγκίνηση πού ἔλαβα, μελετώντας μέ προσοχή τό ὄντως ἀξιοπρόσεχτο καί φωτεινό δοκίμιο τοῦ φιλοαθωνίτου ἐκπαιδευτικοῦ κ. Ἀντωνίου Ἐμμ. Στιβακτάκη [1], καί τό δικό μου λόγο γιά τόν ἐνάρετο καί ἀσκητικό Γέροντα Δαμασκηνό.

Τόν Γέροντα γνώρισα στά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1990, καθ' ὑπόδειξη τοῦ σεβαστοῦ Γέροντος Μωυσῆ τοῦ Ἀγιορείτου, στοῦ ὀποίου τήν εὐλαβική καί ἡσυχαστική Καλύβη «πάλιν καί πολλάκις» φιλοξενήθηκα.

Θυμᾶμαι λοιπόν σιμά στό Κυριακό, λίγο παραπέρα ἀπό τό ναύδριο τοῦ Κοιμητηρίου τῆς Ἱ. Σκήτης μιά λιτή Καλύβη, ἀπέριττη καί χωρίς νά παρουσιάζει κάτι τό ἰδιαίτερο, ὅπως π.χ. ἡ ἀντίκρυ Καλύβη τοῦ Γ. Παϊσίου μέ τήν κοσμοσυρροή της, ἤ ἄλλες Καλύβες μέ τούς κήπους τίς «ἀναδενδράδες των», ὅπως θά ἔλεγε κι ὁ λησμονημένος σήμερα κορυφαῖος φιλοαθωνίτης Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης. Ἦταν ἡ Καλύβη τῆς θείας τοῦ Κυρίου Ἀναλήψεως, στήν ὁποία ἀσκεῖτο ὁ κατά πάντα προσηνής καί φιλομόναχος Γέροντας Δαμασκηνός.

Δέν ἐπιθυμῶ ἐδῶ νά ἐπαναλάβω τά ὅσα ἔγραψε ὁ ἰκανός βιογράφος τοῦ Γέρονος, καί ὄχι μόνο, γιατί εἶναι τόσο θαυμάσια καί πληρέστατα, πού δέν ὑπάρχει λόγος νά ἐπαναληφθοῦν ἤ τροποποιηθοῦν. Ὡστόσο στήν παροῦσα μου θά προσπαθήσω νά πῶ αὐτά πού ἔζησα ἐγώ κατά τήν ἐπίσκεψή μου στόν Γέροντα, κάποιο πρωϊνό, πρῖν ἀπό εἴκοσι καὶ πλέον χρόνια...

Εἴχαμε τήν ἐπιθυμία, ὡς Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο, νά προσφέρουμε στούς ἐνορίτες μας, ὡς εὐλογία, ἕνα κομποσχοίνι ἁγιορείτικο, ἐξηγώντας παράλληλα ὅτι δέν εἶναι γιά νά τό ἔχουμε στό χέρι ὡς βραχιόλι, ἀλλά γιά νά προσευχόμαστε.

Ἐπισκεπτόμενος λοιπόν τό Ἅγιον Ὄρος καί τήν φιλόξενο Καλύβη τοῦ Γ. Μωυσῆ, τόν παρακάλεσα νά μοῦ ὑποδείξη κάποιον κομποσχοινᾶ, ἔτσι ὥστε νά λάβω τόν ἀπαραίτητο ἀριθμό τῶν κομποσχοινιῶν πού χρειαζόμασταν. Ὁ καλός ἀδελφός μού σύστησε τόν Γέροντα Δαμασκηνό, τόν ὁποῖο καί ἐπισκέφθηκα στήν Καλύβη του γιά τήν παραγγελία.

Πρέπει νά ἦταν γύρω στό ἀπομεσήμερο ὅταν πῆγα καί μέ δέχθηκε μέ μιάν ἁπλότητα καί καλωσύνη σάν νά μέ γνώριζε καιρό... Τό κελλί λιτό καί μέ λίγα χρειαζούμενα. Σ᾿ ἕνα τραπέζι θυμᾶμαι καναδυό βιβλία -τό ἕνα ἦταν τό Γεροντικό τοῦ Σινᾶ- καί δίπλα σ᾿ αὐτά δυό κουλούρια σουσαμένια.

Ζήτησα ἀπό τόν Γέροντα νά μοῦ ἑτοιμάσει τά κομποσχοίνια καί τόν παρακάλεσα νά συννενοηθεῖ μέ τόν Γ. Μωυσῆ, ὥστε νά μοῦ σταλοῦν στό νησί. Δέν ἔδειξε κανένα ἀπολύτως «ἐμπορικό» ἐνδιαφέρον, μήτε προκαταβολές καί ἄλλα στοιχεῖα. Ἀρκέστηκε σ᾿ αὐτά πού τόν παρακάλεσα νά κάμει, κι ἐκεῖνος μέ μιά φυσικότητα καί ἡρεμία δέχτηκε νά τά πράξει...

Αὐτό πού μοῦ ἔκαμε ἐντύπωση ἦταν τό ἑξῆς: Δέν σέ κοίταζε ποτέ στά μάτια. Εἶχε ἔνα χαμηλωμένο, ντροπαλό, θά ἔλεγα, βλέμμα πού σέ συγκινοῦσε, σέ ἕλκυε. Ἦταν σάν ἕνα παιδί μέ ὅλη του τήν ἀθωότητα ἀποταμιευμένη στήν ψυχή του. Θά μού πεῖ κάποιος ἦταν καί τό κυρτωμένο τοῦ σώματός του, ἀλλά δέν θά τό δεχθῶ. Ἐδῶ τά πράγματα ἦσαν διαφορετικά... Καί μάλιστα πιστεύω πώς τό βλέμμα αὐτό τό χαμηλωμένο ἔκρυβε καί μιάν ἄλλη ἀρετή. Τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς.

Φεύγοντας μοῦ πρόσφερε τό ἕνα ἀπό τά δύο κουλούρια πού εἶχε. Δέν τό πῆρα τότε, γιατί ἐγώ ἔφευγα γιά τόν κόσμο μέ τά χίλια δυό ἀγαθά, ἐνῶ ἐκεῖνος θά τό ἐστερεῖτο στό μέρος πού ζοῦσε. Κι ὅμως, σήμερα, ὕστερα ἀπό εἴκοσιτόσα χρόνια μετάνοιωσα πού δέν τό πῆρα ὡς εὐλογία ἑνός ὄντως καθαγιασμένου Γέροντα, ὅπως μετάνοιωσα πού ὅταν ὁ Γ. Παῒσιος μοῦ ἔδωσε ἔνα μικρό φακουδάκι μπαταρίας τό ἀρνήθηκα γιατί πίστευα τότε, ὦ τῆς ἀνοησίας μου, ὅτι ἦταν περισσότερο χρήσιμο στόν Γέροντα. Ὕστερα ἀπό τόσα χρόνια ζητῶ νά μέ συγχωρέσουν...

Κλείνοντας αὐτή τή λιτή παρέμβαση, θά ἤθελα νά σταθῶ στό σημείο ἐκεῖνο πού ἀναφέρεται ὁ βιογράφος του ὅτι ὁ Γέροντας Δαμασκηνός «ποτέ δέν θέλησε νά βγεῖ στόν κόσμο, ἀκόμη κι ὅταν χρειάστηκε γιατρό...».  Προσωπικά πιστεύω ὄτι ἔμπρακτα βίψνε τό Γεροντικό λόγιο: «Τί κάμνεις ἐδῶ μοναχέ; -Τόν τόπον φυλάττω». Προκεχωρημένα φυλάκια ἀγωνιστῶν μοναχῶν κατά τοῦ μισοκάλου αὐτές οἰ ψυχές, πού δυστυχῶς ἀραιώνουν πιά, μέ τήν προσευχή καί τήν ἄσκηση κατάφερναν νά συνομιλοῦν μέ τό Θεό κι ὄχι μόνο νά συνομιλοῦν, ἀλλά νά τόν ἰκετεύουν ὑπέρ πάντων ἡμῶν πού καθεύδουμε, ἀγωνιοῦμε, πάσχουμε, καί τόσα ἄλλα...

Τήν εὐχή Σας ἁγιοφόροι καί θεοφίλητοι Γέροντες νά ἔχουμε. Ἀμήν.

παπα-Κων. Ν. Καλλιανός, Σκόπελος

---

[1] Ἀτ. Ἐμ. Στιβακτάκης, Δαμασκηνός Κουτλουμουσιανός, Ἄγκυρα Ἐλπίδος, τευχ. 73 (Μάρτιος-Ἀπρίλιος 2013), σελ. 30-35.