Όρος ασύνορο

Ημερολόγιο Άθωνος 2019

Τέλος, τέρμα και άκρια δεν έχει το Άγιον Όρος

Όπου οδηγεί η Παναγιά, γίνεσαι Χριστοφόρος

Ανόθευτή του η ομορφιά, θάλασσα  η ευλογία

αχείμαστή του η άνοιξη, ζώσα η μαρτυρία.

Στων πρεσβευτών του τις μορφές, θυσία του ελαχίστου

στων καντηλιών τους τις φωτιές, η επίγνωση του απίστου.

Δεν είναι απόδημη η καρδιά που γεύτηκε το Θείο

Να μεγαλώσει σαν ποθεί της χάρης  το δοχείο.

Μύρια ψηφιά δεν μου αρκούν μια εικόνα του να φτιάξω

Σε εικονοστάσι αθωνικό να βρω να συνταιριάξω.

Και μύριες λέξεις κι αν γραφτούν το αιώνιο δεν τ΄ αγγίζουν

Όνειρο αχειροποίητο πλάθουν ψυχές  που ελπίζουν.

Κάθε φορά που στου Άθωνα τα αγιομέρια πατάς, όταν  το άμοιαστο δαντέλωμα του γαλάζιου του σε σαγηνεύει  και πάλι,  νιώθεις πως ξανασυναντάς μια καρδιά αφημένη, αγκυροβολημένη για πάντα εκεί. Δεν είναι απόδημη η καρδιά που επιστρέφει σε μέρη που αναπαύεται! Άκουσε κάποτε ο Κύριος το σπαραχτικό της “Καλόν εστίν ημάς ώδε είναι” και δια πρεσβειών της Μάνας όλου του κόσμου και πυλωρού του επίγειου τούτου παραδείσου, οικονόμησε ένα μόνιμο ολοδικό της στασίδι-απάγκιο,  σιμά σε πολυκάντηλο Θρονί,  σε Προστασία Φοβερή, σε Γοργοϋπήκοο βοηθό, σε Ελαιοβρύτισσα Γερόντισσα δεόμενη στον μέγα Χορηγό… Τον πρώτο-πρώτο  ζήλο μας αναζητάμε, σαν τον δρόμο ξαναπαίρνουμε για το Όρος. Τον πλατυσμό της θηριάλωτης καρδιάς μας προσδοκάμε, σαν το άγριο στενεύει το άγιό της. Αρχινά και πάλι ένα οδοιπορικό θαυμασίων εμπειριών σε Θεοτοκοβάδιστα μονοπάτια. Εκ προοιμίου το μόνο που είναι γνωστό για της  ψυχής την γραφίδα,  είναι πως είναι πάμφτωχες οι λέξεις για να εξιστορήσουν όσα τα μάτια είδαν και όσα οι εύλαλες σιωπές του Όρους αντήχησαν. Ένα μικρό ψηφιδωτό ας δώσει ο Κύριος να ξαναφτιαχτεί με αυτά τα παντοτινά θυμητάρια.  Στο πίσω μέρος του να στάξει καθαρό κερί και να κολλήσει άλλο ένα διαμονητήριο με τα ονόματα των φιλαγιορειτών - συνταξιδιωτών. Μετά από δέκα και πλέον χρόνια καταγραφής της σωστικής μνήμης,  μια ευχή μονάχα σε τούτο  το ξεκίνημα. Μια ψυχή έστω, να επιστρέψει από της  απιστίας την μακρινή την χώρα, να οδηγηθεί νοερά στην αιώνια άνοιξη του ασύνορου Αθωνικού λειμώνα, να γευτεί με τα ακροδάχτυλά της  την γλυκύτητά του, να οσφρανθεί  τους ανθούς του,  σαν εκείνοι  προσφέρονται σε εσπερινή ατέρμονη διάχυση, να συμποθήσει την σωτηρία με όλους εκείνους που παλεύουν καθημερινά με τον μισόθεο εχθρό, τον ακοίμητο. Νέοι αθωνίτες εν σώματι άγγελοι προστίθενται στο άγιο συναξάρι παραμυθώντας τις πολιορκημένες ψυχές μας. Αναρίθμητοι αφανείς σημειώνονται  συνέχεια στα ιερά κατάστιχα του άνω στερεώματος  σαν το ζεστό σώμα τους παραδοθεί στο χώμα του περιβολιού της Κυρίας Θεοτόκου. Μια ψυχή έστω, να βρεθεί διαβάζοντας τούτες τις σελίδες, να μιμηθεί όσους στεφάνωσε ο Ουρανός… 

Δάφνες σε μέρα θύμησης, ηρωική και αγία

Ονόματα που σκάλισε η Θεοτοκοφιλία

Το ένθεο και το ευλαβές ακολουθούν το ράσο

Τον ζήλο του τον ζηλευτό,  πώς να μην τον θαυμάσω;

Πρόμαχοι οι Αρχάγγελοι τα όπλα τους κραδαίνουν

Του δράκοντος τα τάγματα άλλο να μην πληθαίνουν.

Γρηγόριος δεν σταματά τεκνία να εποπτεύει

Χαράγματα σε μάρμαρο ζητούν να ικετεύει.

Μια μέρα μετά της Αγίας Σκέπης και του γενναίου Όχι τις ιερές τις θύμησες, οι ίδιοι συνοδοιπόροι με τον Παναγιώτη, τον Θεοδόση και τον Φώτη, ξαναξεκινήσαμε, αξεδίψαστα ελπίζοντας στον νέο νου τον αλλαγμένο, που η ανόθευτη χάρη του Αγίου Όρους σε βοηθά κάθε φορά να ελεηθείς. Σουρούπωμα μπήκαμε  στην Ουρανούπολη, με την γαλανόλευκη να κυματίζει πάνω από δάφνες αφημένες σε ηρώο που κοιτά προς την ανατολή και τον Άθωνα.

 Η θάλασσα, καθρέφτης υπέροχων χρωμάτων που προσφέρει ο φωτοσκεδαστής Πλάστης, γαλήνια συμμαχεί με την επιθυμία μας ως το πρωί της εν πλω εισόδου στον πρώτο σταθμό μας. Στο λιμάνι περιμένουν τους προσκυνητές σκαριά που η λυτρωτική Θεοτοκοφιλία ονοματοδότησε,  σκαλίζοντας  στην πρύμνη τους το πολυθρύλητο θαύμα της πίστης μας. Πορταΐτισσα, Άξιον εστί, Οδηγήτρια, Ευαγγελίστρια, Παναγιά… Πλέον στην Ουρανούπολη έχουμε έναν επιπλέον λόγο να σταθούμε λίγες ώρες παραπάνω απ όσο συνήθως. Ο νέος της ιερέας ο πατήρ Γεώργιος, ο παλιός και καλός μας φίλος και πνευματικός μας αδελφός. 

Με ιδιαίτερη συγκίνηση ασπαστήκαμε για πρώτη φορά ύστερα απ’ την χειροτονία του το χέρι του. Νέος ακόμα σε ηλικία, με ενθουσιασμό και πόθο για όλους τους Ουρανοπολίτες του… Θα αγωνιστεί να ισχύσει για τον καθέναν τους ξεχωριστά αυτό που λέει ο λαός μας: Όνομα και πράγμα! Δύσκολη και τόσο απαιτητική  η αποστολή του ποιμένα, μα εδώ έχουμε μια ειδική περίπτωση. Κάθε βήμα σε αυτήν την πόλη  είναι ικανό να σε συνδέσει προσευχητικά με τον Άθωνα! 

Κάθε στροφή του βλέμματός σου προς τα πανίερα σεβάσματά του, φέρνει στα χείλη σου την ευχή του Ιησού, την βέβαιη ελπίδα του Αναστάντος, την εγγύηση της μεσίτριας Θεομήτορος.  Τόσο κοντά μα και τόσο μακρινά για κάποιους,  ανάλογα με την πανίσχυρη προαίρεση που νικά ακόμα και ολοζώντανα θαύματα ενίοτε προσπερνώντας και απαξιώνοντάς τα. Ταιριαστό το ράσο με το φρόνημά του! Έτσι πρέπει να ναι! Χαιρόμαστε για τον παπά Γιώργη! Καμιά φορά μας ξεφεύγει το όνομα σκέτο μα εκείνος είναι μαθημένος στην διάκριση και στο να παραβλέπει… Τόσα χρόνια εξασκημένος στο πλάϊ του κοινού μας πρώτου πνευματικού του παπά Λιά μας του πεφιλημένου εκεί στην Πρόνοια του Αναπλιού. Εκείνου που τοις πάσι γέγονε τα πάντα για αναρίθμητες ψυχές αναγκεμένες… Θυμόμαστε μαζί τα περασμένα και γλυκαίνει ακόμα περισσότερο το μέσα μας. Τις πολύωρες αναμονές πριν την εξομολόγηση, τους υπέροχους αναστάσιμους εσπερινούς των Σαββάτων στο ψαλτήρι, τις Μεγάλες Εβδομάδες τις ευωδιαστές από τους πορτοκαλανθούς, τα πανηγύρια του Βασιλέως Παρακλήτου, στο τέλος του Τριωδίου των ρόδων, τον βράχο των Αγίων Πάντων στο ύψωμα στην γειτονιά των Ρώσικων… Φέρνουμε μπροστά μας όσους ακόμα λειτούργησαν στο ιερό της Αγίας Τριάδας, τον παπά Γιάννη τον πραότατο και απλό, τον πατέρα Πολύβιο τον οξυδερκή αναζητητή της Αλήθειας…

-Ξέρετε κάποτε που πήγα να βάλω λιβάνι στο θυμιατό και απρόσεχτα μου έπεσε λίγο κάτω, μόλις πήγα να το μαζέψω για  να το βάλω στο αναμμένο καρβουνάκι, με σταμάτησε ο παπά Πολύβιος!

-Παιδί μου αυτό που έπεσε, πέταξέ το, μην το χρησιμοποιείς σε παρακαλώ… Στον Κύριο προσφέρουμε πάντοτε ό,τι καλύτερο και καθαρότερο έχουμε! Και ξέρετε αδελφοί μου, μόλις προχθές το ίδιο περιστατικό μου συνέβη με ένα παπαδάκι στο ιερό του Αγίου Κωνσταντίνου! Και χωρίς δεύτερη σκέψη του είπα ακριβώς τον ίδιο λόγο!

Λυχνοφόρος η ανάμνηση του πατρός Γεωργίου! Χριστοφόροι οι πιστοί ευλαβείς, διδάσκουν πάντοτε με το παράδειγμά τους!  Γίνεται η ορθοπραξία τους  αφορμή για ζήλο ζηλευτό. Περπατήσαμε ως τα δωμάτιά μας και αποχαιρετιστήκαμε με συγκίνηση. Στον δρόμο διαπιστώσαμε και θαυμάσαμε την άμεση επικοινωνία του με τα νέα παιδιά της Ουρανούπολης. Στο πρόσωπό του βρήκαν έναν πατέρα να γεννά μέσα τους τον Χριστό, έναν φίλο να εμπιστευθούν, έναν οδηγό στα δύσβατα και σκοτεινά της πειραστικής νεότητας. Σύννεφα διαβατάρικα  στον πρωινό ουρανό που σχεδόν ακουμπά το επιβλητικό κάστρο στα αμμουδερά του μουράγιου της Ουρανούπολης. Θαλασσοπούλια  μόνο παρεμβάλλονται λουφάζοντας στην στέγη του, περιμένοντας και εκείνα το πρώτο μπάρκο που θα ακολουθήσουν.

Ειδικά… διαμονητήρια με άληκτη διάρκεια, τους  διαθέτει κάθε καλοσύνη του καιρού. Σήμερα είναι μια τέτοια μέρα,  να φτερουγίσουν ολόχαρα ως τα βαθύτερα του Αθωνικού πελάγους, να συντροφέψουν παραδείσου ονείρατα στο κύμα. Αναμένοντας να βάλει μπρος η Οδηγήτρια, παρατηρούμε και φωτογραφίζουμε τον ήρεμο ψαρά επιδέξια όρθιο στην βάρκα του, για ώρα να εξασκείται στην υπομονή που όλα τα ευλογημένα εξασφαλίζει. Δεν αργεί να έρθει η στιγμή του ξεκινήματός μας με το γοργό πλοιάριο. Οι πρώτες μορφές Αγιορειτών πατέρων που επιστρέφουν στις μετάνοιές τους μας αναπαύει. Δυο κάθονται μπροστά μας. Ένας λαϊκός τους συνοδεύει. Τους μιλά και εκείνοι σιωπηλά ακούν και χαμογελούν σε ό,τι τους λέει. Τόσο ασυνάντητο στις μέρες μας  το απροσποίητο,  το ανυπόκριτο, το αληθινό! Απερίγραπτο επίσης! Αχ και να βλέπατε  τα πρόσωπά τους! Η θέα τους και μόνο, ελέγχουσα, αποτρεπτική για ό,τι δυσαρεστεί τον Θεό.

             

Κατεβήκαμε στο Δοχειάρι. Αρκετά χρόνια  μετά,  ερχόμαστε όχι σαν περαστικοί προσκυνητές αλλά ως διαμένοντες προσμονάριοι της Γοργοϋπηκόου για μια αλησμόνητη μέρα! Μια μέρα που η Αρχόντισσα του μοναστηριού έχει την άνωθεν δύναμη,  να την πολλαπλασιάσει σε άπειρη ευλογία, σε περίσσεια χάρη. Οι Ταξιάρχες με βγαλμένα σπαθιά και ρομφαίες απ’ τα θηκάρια, στέκουν ακλόνητοι  πάνω στις πανύψηλες μαρμάρινες κολώνες. Θυρωροί ανυπότακτοι και πρόμαχοι της μόνης ορθής πίστης. Το Δοχειάρι εκπέμπει συνεχώς το Στώμεν καλώς. Οι μοναχοί του επαγρυπνούν, μην μεγαλώσει κι άλλο το πλήθος εκείνων που ακολούθησαν τις αποστράτιες δυνάμεις, όπως ο Θεολόγος Άγιος Γρηγόριος ονομάτισε όσους ακολούθησαν τον εωσφόρο στην κατάπτωσή του. Στην αυλή γίνονται μεγάλες εργασίες ενίσχυσης του καθολικού τους. 

Εργάτες και μηχανικοί πηγαινοέρχονται με τάξη και ησυχία  γνωρίζοντας απόλυτα το ιερότατο του χώρου. Σίγουρα νιώθουν ευλογημένοι που εργάζονται σε τούτο το πολυαίωνο ενδιαίτημα. Πλέον στην αυλή της εισόδου κατοικεί ένας άλλος Γρηγόριος, ο Πάριος, ο Αρχιπελαγίτης ο νέος κτήτωρ της Μονής. Εποπτεύει όπως πάντοτε τα πεφιλημένα του τεκνία!  Στον θολωτό του τάφο μας οδηγούν τα πρώτα μας βήματα και ασπαζόμαστε το σταυρό του. Στο βορινό του τοιχίο αγιογραφημένη αιώνες τώρα η δέηση της Παναγιάς και του Τιμίου Προδρόμου. Στο μάρμαρό που τον σκεπάζει διαβάζουμε σε έμμετρο λόγο και σε λίγες χαραγμένες αράδες,  όλην την θαυμαστή διαδρομή ενός γνησίου δούλου του Χριστού μας. Μια διαδρομή που διαρκώς αυτό που  αποζητούσε, ήταν το να είναι αρεστή και μόνο στον Θεό και όχι στους ανθρώπους. Εκείνους, πολλές φορές εκουσίως τους μπέρδευε ώστε να μην τον επαινούν. Όμως όσο κι αν προσπαθούσε, αμέτρητοι  σαγηνεύθηκαν  από τον ευθύ και ανυπόκριτο τρόπο του, τις όλο βαθιά νοήματα παραινέσεις του, μα και από τις πλείστες όσες δακρυσμένες στιγμές του. Πριν δέκα περίπου χρόνια,  παραμονές Αγίας Σαρακοστής ήταν όταν βρεθήκαμε για πρώτη μας φορά στης Δοχειαρίου τα μέρη. Απόγευμα μετά τις ακολουθίες, περιφερόμασταν στα κλιμακωτά δώματα με τις γαλάζιες θέες. 

Για λίγο βγήκαμε και έξω,  με κατεύθυνση προς την απλωταριά της Μονής. Στην πύλη ακριβώς ένας πατέρας με κουρελιασμένα ξέχρωμα από τον ήλιο ράσα  πότιζε τις γλάστρες έχοντας γύρω του δεκάδες γάτες.

-Ευλογείτε του είπαμε! -Εσύ ποιος είσαι; Εξομολογείσαι βρε όλες τις αμαρτίες σου; απάντησε απρόσμενα ο μοναχός,  ξαφνιάζοντάς μας με την αποτομιά του... -Ναι πάτερ, έχω εξομολόγο, προσπαθώ να του τα λέω όλα! Γλύκανε το ίδιο απότομα το πρόσωπό του! -Άντε τότε, συνέχισε! είπε και αμέσως περιέλαβε έναν λαϊκό που είδε να καπνίζει! -Βρε συ, τι λέγαμε όλο το πρωί;, θέλεις και να σου δώσω ευλογία! Δεν μου είπες ότι το έκοψες; Φέρε μου γρήγορα το πακέτο! Μετά από λίγο μάθαμε ότι εκείνος ο παράξενος μοναχός ήταν ο ηγούμενος Γρηγόριος. Γνωρίσαμε τότε, εκείνο το απόγευμα και αρκετούς αδελφούς μας φιλοδοχειαρίτες! Θυμάμαι την αγάπη τους για τον Γέροντα και το Μοναστήρι! - Δεν μπορούμε πλέον να πάμε αλλού! Πηγαίνουμε για προσκύνημα και σε άλλες μονές αλλά η καρδιά μας βρίσκεται όλο εδώ! Δίπλα στην μάνα Γοργοϋπήκοο και τον Γέροντά μας! Την αγάπη των παιδιών του διακρίνουμε στα σκαλισμένα γράμματα απάνω στο μνήμα του. Εκείνων που τον παρακαλούν ως άλλοι Ελισσαίοι και  πορευόμενοι προς Εμμαούς να μην τους εγκαταλείψει στον διαρκή πόλεμο με τον φθονερό αρχέκακο που δεν παύει να εξυφαίνει σχέδια απωλείας: 

Ζήσεται η ψυχή μου και αινέσει Σε

Σήματι τώδε τελευτά του θύτου Γρηγορίου Άλγη άθλοι παλαίσματα άχθη μυρία βίου

Άθως Μυρτέα και Πυρσός υπώρειαι Βερτίσκου κτήτορα επιγράφονται τοις πόνοις σου αυχούσι.

Την σάρκα εδαπάνησαν πλειστ΄αργαλέαι νόσοι, το πνεύμα ηλευθέρωται προς ουρανούς απέπτη

Απόθες βάρος της σαρκός, χιτώνας δερματίνους, ους εξηφάνατο κακώς του φθονερού η κρόκη

Ω πάτερ, πάτερ σην ευχήν ώς μηλωτήν παράσχου οδυρομένοις τέκνοις σου και απορφανισθείσι

Είσελθε πάτερ, είσελθε προς πλάτος Παραδείσου, τα χερουβίμ παραχωρεί είσοδον τη ψυχή σου

Τους ουρανούς περιπολών μη παύση εποπτεύων, την ποίμνην ην συνήγαγες ευχαίς σου περιέπων

Όπως του βίου πέλαγος ευτόνως διελθόντες συν σοι Θεόν υμνήσωμεν εις πάντας τους αιώνας.

Νώντας Σκοπετέας