100 χρόνια από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Τα Βρετανικά Ταχυδρομεία τιμούν την επέτειο 100 χρόνων από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με την έκδοση της πρώτης αναμνηστικής σειράς έξι όμορφων γραμματοσήμων.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα Φιλοτελισμού πρόκειται να εκδοθεί μία σειρά κάθε χρόνο από φέτος (2014) και μέχρι το 2018, για να τιμηθεί δεόντως η εκατονταετηρίδα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το σετ θα έχει τελικά 30 γραμματόσημα, έξι κάθε χρόνο.

Η Helen Grant, Υφυπουργός της Βρετανικής Κυβέρνησης με χαρτοφυλάκιο που αφορά την εν λόγω επέτειο δήλωσε χαρακτηριστικά: «The Royal Mail have a long and distinguished history of recording special events and anniversaries with commemorative stamps. I am delighted that they are marking the First World War centenary with five sets across the period. Postal workers played a really important role in the war, with many displaying gallantry and heroism of the highest order. I hope that these stamps will help to bring home the meaning of the centenary to everyone that sees them».

Δικαιοσύνη του Θεού και του ανθρώπου

Η Κυβέρνηση για να ισορροπήσει μεταξύ των αναγκών ή των απαιτήσεων από τη μία και της χωρίς αναταράξεις πορείας της Οικονομίας προς την έξοδο από τις μνημονιακές συνθήκες από την άλλη, αντιμετωπίζει πρόσθετες δυσκολίες. Πρόκειται για τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων, να δικαιώσουν τις προσφυγές των δικαστικών και των ενστόλων. Η υλοποίηση των αποφάσεων αυτών επιβαρύνει το Δημόσιο με περίπου 500 εκατομμύρια ευρώ και το ερώτημα είναι  πού θα εξευρεθούν, αφού χρήματα δεν υπάρχουν. Οι χαμηλού εισοδήματος βετεράνοι της εργασίας βλέπουν ότι αυτοί πάλι, για πολλοστή φορά, θα «πληρώσουν το μάρμαρο» για τους δικαστικούς και τους ένστολους και  οι πρόσφατες περικοπές στις επικουρικές τους συντάξεις προκαλούν την εύλογη πικρία τους.

Η οικονομική κρίση είναι σε εξέλιξη και το χρέος  δυσβάσταχτο, οι δικαστικοί όμως έκριναν ότι οι μισθοί τους δεν πρέπει να θιγούν και στην ευνοϊκή απόφαση περιέλαβαν και τους ένστολους. Έτσι δεν είναι οι  μόνοι ευνοημένοι. Η αίσθηση του πολίτη ότι η Πολιτεία είναι δίκαιη αποτελεί σημαντικό παράγοντα στη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης.  Σ’ αυτό το κλίμα δεν συμβάλλει η απόφαση των δικαστικών, οι οποίοι οπωσδήποτε γνωρίζουν ότι η οικονομική κατάσταση στη χώρα είναι συγκεκριμένη και όποιος δεν συμβάλλει, κατά το μέτρο των εισοδημάτων του, στο ξεπέρασμα της κρίσης, είναι ο «έξυπνος», που ζει σε βάρος των άλλων. Είναι ο «λουφαδόρος», όπως λέγεται στον Στρατό ο φαντάρος που αποφεύγει τη «φασίνα», αφήνοντας την στους υπόλοιπους, στους έντιμους, που δεν θέλουν να αδικούν τους συστρατιώτες τους. 

Είναι μεγάλο θέμα ο πολίτης να κατέχει μια θέση στην εξουσία και να μην την χρησιμοποιεί υπέρ του και σε βάρος του συνόλου των πολιτών. Είναι πολύ σημαντικό σε μια δημοκρατική Πολιτεία στη σύγκρουση καθήκοντος και συμφέροντος ο δικαστής να έχει το σθένος να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να προτιμήσει αυτό που του υπαγορεύει η συνείδησή του και  που μπορεί, με βάση το Νόμο, να τον αδικεί, παρά να κρίνει κατά το συμφέρον του. Σε περιπτώσεις κρίσης στην κοινωνία το σκάνδαλο στο λαό θάπρεπε για τον δικαστή να ζυγίζει περισσότερο από τη μισθολογική απώλεια. Ο Απόστολος Παύλος διακηρύσσει ότι δεν θα φάει ποτέ κρέας, που του επιτρέπεται, για να μη σκανδαλίσει τον αδελφό του (Ρωμ. ιδ΄ 21).

Το θέμα της σχετικότητας της δικαστικής κρίσης και του επηρεασμού, που ενδέχεται αυτή να υποστεί, αντιμετωπίστηκε και στην Αρχαία Αθήνα. Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του γράφει ότι ο Νομοθέτης ψηφίζει  Νόμο, με τον οποίο ρυθμίζει γενικά μια κατάσταση, ενώ ο δικαστής μπορεί να έχει «ίδιο συμφέρον από την έκβαση της δίκης και η κρίση του να μην είναι αντικειμενική, αλλά να επηρεάζεται από τα υποκειμενικά του αισθήματα». Η εφαρμογή της αδέκαστης δικαιοσύνης με ελευθερία είναι βασικό στοιχείο του Πολιτισμού μας. Για να υπάρχει δεν αρκεί το ήθος και η ικανότητα των δικαστών. Απαιτείται και η επικράτηση του καθήκοντος επί του συμφέροντος τους.

           

Η δικαιοσύνη σε κλίμα  ελευθερίας αναφέρεται πολλές φορές στην Καινή Διαθήκη, 88 συγκεκριμένα. Χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει δικαιοσύνη, είναι καταναγκασμός. Η δικαιοσύνη, κατά τους ερμηνευτές καινοδιαθηκολόγους, είναι η εφαρμογή του θελήματος του Θεού. Βιώνοντας ο πολίτης το θέλημα  του Ιησού Χριστού δεν έχει ανάγκη το Νόμο. «Δικαίω νόμος ου κείται» (Α΄ Τιμ. θ΄, 9). Όταν ο Νόμος παραβιάζει το θέλημα του Θεού και η ανθρώπινη Δικαιοσύνη έρχεται να του επιβάλλει αυτή την παραβίαση, τότε είναι έτοιμος για το διωγμό και το μαρτύριο. Ο Χριστός δεν μακαρίζει μόνο τους «πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην», αλλά και εκείνους που διώκονται επειδή πορεύονται με βάση το θέλημα του Θεού, διαβεβαιώνοντας τους ότι σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία Του. 

Η κατά Χριστόν δικαιοσύνη είναι τελείως ξένη  προς  τις θρησκείες και ιδεολογίες, όπως επίσης πλήρως αντίθετη προς την καπηλεία της διδασκαλίας της από αποκαλούμενους χριστιανούς. Αυτή στηρίζεται στην ειρήνη της ψυχής, στην αγάπη προς τους εχθρούς, και στην ελευθερία, η οποία, όπως γράφει ο Απόστολος Παύλος στους Γαλάτες, γίνεται στόχος όσων επιδιώκουν να την καταργήσουν και να μετατρέψουν τον άνθρωπο σε δούλο (Γαλ. β΄, 4).

Η ανθρωπότητα, στην πλειονότητά της, δεν θέλει να εφαρμόσει τη διδασκαλία του Θεανθρώπου, ακόμη και το μέρος της, που θεωρείται ότι αποτελείται από χριστιανούς. Έχοντας μια ροπή προς την αυτοκαταστροφή περιθωριοποιεί τον Χριστό και ακολουθεί το δικό της θέλημα και τον δικό της δρόμο. Εφαρμόζοντας το του Πλαύτου «λύκος είναι ο άνθρωπος για το συνάνθρωπό του» έχει την κατά τον Χομπς ανάγκη ενός ισχυρού κράτους, που να επιβάλει τη δικαιοσύνη και τη γαλήνη στην κοινωνία. Όμως στον κρατικό μηχανισμό  οι υπάλληλοι προέρχονται από την πλειονοψηφία των πολιτών (…) και επομένως  είναι δύσκολο να επικρατήσει η ειρήνη στην κοινωνία.

Αν στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε χώρα, οι άνθρωποι πετύχαιναν από «ιδιώτες» να γίνουν «πολίτες» και είχαν την ευθύνη των πράξεών τους, δεν θα αφήνονταν να χειραγωγηθούν από κάθε δημαγωγό και ισχυρό της γης. Τότε θα είχαν μιαν ελπίδα να βρουν τον εαυτό τους, να καταλάβουν ότι «μια ζωή αστόχαστη δεν αξίζει να τη ζει ο  άνθρωπος» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους). Αν πάλι αντιληφθούν το πόση χάρη έχει ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος (Μένανδρος), αν ακολουθήσουν τον δρόμο που έδειξε ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» του (ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν) και κυρίως αν βιώσουν  τη ζωή του Θεανθρώπου Ιησού και ακολουθήσουν τη διδασκαλία Του, τότε υπάρχει ελπίδα για μια  δίκαιη κοινωνία.

           

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η χαμένη Ατλαντίδα στην Αργολίδα

Αυτόν τον Αύγουστο Έλληνες και ξένοι Αρχαιολόγοι θα λάβουν μέρος στην αναζήτηση του αρχαιότερου χωριού της Ευρώπης που σύμφωνα με τις έρευνές τους βρίσκεται στην Αργολίδα. Στην αναζήτηση αυτή θα συμμετάσχουν η Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων, το Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), το Πανεπιστήμιο της Γενεύης και η Ελβετική Σχολή της Ελλάδας. Η υποβρύχια ανασκαφή ονομάζεται Terra Submersa.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι στον βυθό του όρμου της Κοιλάδας ενδέχεται να βρίσκεται το αρχαιότερο χωριό της Ευρώπης, οι υποψίες τους ενισχύονται από τα ευρήματα στο κοντινό σπήλαιο Φράγχθι και είναι επιβεβαιωμένο ότι η περιοχή χρησιμοποιούνταν ήδη από την Νεολιθική Εποχή. Εάν επιβεβαιωθούν οι υποψίες των επιστημόνων θα ανατραπεί η θεωρία του τρόπου εξάπλωσης του Νεολιθικού Πολιτισμού στην Ευρώπη. Ο Νεολιθικός Πολιτισμός εμφανίστηκε στην Εγγύς Ανατολή πριν περίπου 10.000 χρόνια και έως τώρα οι επιστήμονες πίστευαν ότι η εξάπλωσή του προς τα δυτικά έγινε μέσω της στεριάς και συγεκριμένα διαμέσου της σημερινής Τουρκίας. Εάν επιβεβαιωθούν οι υποψίες της τωρινής έρευνας στους κόλπους της Αργολίδας  ανατρέπεται η παλιά θεωρία. Σε αυτήν την περίπτωση ο Νεολιθικός Πολιτισμός ήρθε προς δυσμάς μέσω θαλάσσης και εξαπλώθηκε στην Αργολίδα και στην Πελοπόννησο πριν προχωρήσει βόρεια. Ανεξάρτητα όμως με την επιβεβαίωση της ανωτέρω θεωρίας, οι έρευνες θα οδηγήσουν στην περαιτέρω μελέτη του σπηλαίου Φράγχθι και της ανθρώπινης δραστηριότητας σε αυτό κατά την περίοδο των προϊστορικών χρόνων.

Οι επιστήμονες θα έχουν στην διάθεσή τους το καταμαράν MS Turanor PlanetSolar, το μεγαλύτερο πλοίο στον κόσμο που κινείται με ηλιακή ενέργεια. Το καταμαράν κατασκευάστηκε στην Γερμανία το 2010, έχει μήκος 31 μέτρα και διαθέτει 500 τετραγωνικά μέτρα ηλιακών πάνελ, χρησιμοποιείται από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης για ερευνητικούς λόγους και πήρε το όνομά του Turanor από το μυθιστόρημα  «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» του Τόλκιν, η δε μετάφραση του ονόματος σημαίνει «η δύναμη του ήλιου». Στις 27 Σεπτεμβρίου του 2010 το πλοίο απέπλευσε από το Μονακό προκειμένου να κάνει τον διάπλου της γης με μοναδική ενέργεια τα ηλιακά πάνελ. Επέστρεψε στο Μονακό στις 4 Μαΐου του 2012 μετά από 584 ημέρες εν πλώ. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού του έσπασε δύο ρεκόρ: το πιο γρήγορο πέρασμα του Ατλαντικού Ωκεανού με πλοίο ηλιακής ενέργειας και το μεγαλύτερο θαλάσσιο ταξίδι με πλοίο ηλιακής ενέργειας.

Από την 1η Αυγούστου το MS Turanor PlanetSolar στην πορεία του προς τον Αργολικό κόλπο θα περάσει από την Ερέτρεια, τον Πειραιά και το Ναύπλιο, στην σύντομη παραμονή του σε κάθε ένα από τα λιμάνια θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις προκειμένου να ενημερωθεί το κοινό για την αποστολή.   

Εύη Ρούτουλα

Πανηγύρεων σύναξις

…ἤ, τῶν τριανταπέντε χρόνων τὸ ἀσίγαστο δρομολόγιο

Στὸν φιλόξενο ἀδελφὸ π. Ἀναστάσιο, εὐχετήριο γιὰ εὐλογημένη Πανήγυρι τοῦ Ἁγίου μας

Δὲν συνηθίζω νὰ διανθίζω τὸ λόγο μου μὲ πομπώδεις φράσεις ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ λίγο-πολὺ ντύνουν τὶς λέξεις μὲ ἠθοποιητισμό. Ὅμως δὲν μπορῶ τούτη τὴν ὥρα, τὴν ὄντως κορυφάια τοῦ ἱερατικοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ καθόλου βίου μου, νὰ μὴν ἐκφράσω τὶς ἄπειρες εὐχαριστίες μου στὸ θέλημά Του, στὴν ἀνοχή Του, στὴν ἄπειρη συγκατάβασή Του, ποὺ δαψιλῶς μοῦ χάρισε, στὴν ὄχι καὶ εὐκαταφρόνητο χρονικὴ διαδρομὴ τῶν τριανταπέντε χρόνων ἱερατικῆς διακονίας. Μιᾶς διακονίας διανθισμένης μὲ ποικίλα χρώματα καὶ ρυθμοὺς. Μιᾶς διαδρομῆς μὲ ἐτήσιους σταθμοὺς τὶς μεγάλες γιορτές, ἀλλὰ κορυφαίους τὴς πανηγύρεως τοῦ Ἁγίου τὴ φωτεινὴ καὶ πάντα φορτισμένη ἀπὸ συγκινήσεις καὶ βιώματα: ἀρνητικὰ καὶ θετικὰ βιώματα, ποὺ πάμπολλες φορὲς πλήγωναν, ἀφοῦ συμπεριφορὲς καὶ ἐνέργειες τῶν πιστῶν πάσχιζαν νὰ συννεφιάσουν τὴ λαμπρότητα τῆς γιορτῆς. Κι ἐσὺ νὰ εἶσαι ἀναγκασμένος νὰ ὑπομένεις καὶ νὰ εὔχεσαι νὰ παρέλθει ἡ μίζερη τούτη κατάσταση καὶ ν᾿ ἀνθίσει τὸ χαμόγελο τὸ γιορτινὸ στὰ χείλη καὶ στὶς καρδιὲς τῶν πανηγυριστῶν. 

Κοιτάζω πίσω μου καὶ βλέπω μέσα στὴ στοιβάδα τῶν τριανταπέντε χρόνων πρόσωπα νέα ποὺ σήμερα τὰ σημάδεψαν τὰ γηρατιά, πρόσωπα γερόντων ἀγαθῶν ποὺ ταξίδεψαν γιὰ τὴν αἰωνιότητα, μικρὰ παιδιὰ ποὺ βάφτισα καὶ τώρα ἔχουν οἰκογένεια καὶ σκέφτομαι ὅτι τὸ δρομολόγιό μου ὅλο καὶ σιμώνει στὸ τέρμα του. Γιατὶ λιγοστὸς εἶναι ὁ καιρὸς ποὺ ἀπόμεινε. Καὶ μιλῶ γιὰ τὸν καιρὸ τῆς δημιουργικῆς προσφορᾶς, ἀφοῦ σύμφωνα μὲ τὰ σοφὰ λεγόμενα τοῦ ἱ. Ψαλμωδοῦ, «...τὰ ἔτη ἡμῶν ὡσεὶ ἀράχνη ἐμελέτων. Αἱ ἡμέραι τῶν ἐτῶν ἡμῶν ἐν αὐτοῖς ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐὰν δὲ ἐν δυναστείαις, ὀγδοήκοντα ἔτη, καὶ τὸ πλεῖον αὐτῶν κόπος καὶ πόνος...». (Ψαλμ. 89, 9-10).

Ὅμως, καθὼς ἀνοίγει τὶς πύλες της ἡ τριακοστή πέμπτη πανήγυρις  τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ὁ νοῦς καὶ ἡ ψυχὴ ξαναγυρίζει στὴν πρώτη ἐκείνη χρονιά, τότε ποὺ μαζεύονταν ἀπό τὴ γειτονιὰ οἱ γιαγιάδες μὲ τὶς φουστάνες τὶς ντόπιες καὶ τὰ μαντήλια δεμένα στὸ λαιμό, γιὰ νὰ χαρίσουν λίγη ἀπό τὴ δυναμή τους  ὥστε νὰ εὐπρεπιστεῖ ὁ ναός. Καὶ δὲ φεύγει ἀπὸ τὴ μνήμη ὁ λόγος τους: «Ἔχουμε τὸν παπποῦ», δηλ. εἶχε τὸ πανηγύρι του ὁ παπποῦς Ἅγιός τους κι ἔπρεπε καὶ μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο νὰ τὸ τιμήσουν. Τῆς προσφορᾶς ἐργασίας. Φυσικὰ ὁ Ἅγιος δὲν πρόφτασε νὰ γίνει παπποῦς. Μαρτύρησε πολὺ νέος. Ὡστόσο στὶς συνειδήσεις αὐτῶν τῶν ἁπλοϊκῶν καὶ μακάριων ἀνθρώπων ἦταν ὁ παπποῦς, ὁ πνευματικός τους πρόγονος, ὁ ἀρχηγὸς τῆς φαμίλιας τους, τῆς οἰκογένειας τῆς πνευματικῆς, τῆς ἐνορίας τους...

Χρόνια πολλά.

π. K.N. Kαλλιανός

Ο Άγιος Παντελεήμονας στο ΒΔ Λονδίνο

Εορτή του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος του Ιαματικού σήμερα. Ενός Αγίου που είναι παντού. Εορτάζεται από ολόκληρη την Ορθοδοξία, αλλά και την υπόλοιπη χριστιανική Οικουμένη.

Στο Harrow του ΒΔ Λονδίνου η Ελληνορθόδοξη Κοινότητά μας τιμάται στο άγιο όνομά του. Οι πιστοί συρρέουν στο Ναό του για να ανάψουν κερί στη μνήμη του, να του προσφέρουν τα τάματά τους και να τον παρακαλέσουν να μεσιτεύσει στον Άγιο Θεό υπέρ υγείας και άλλων αιτημάτων τους.

Η Κτητορική εικόνα της εκκλησίας, στην οποία απεικονίζεται ο Άγιος Παντελεήμονας και η Αγία Παρασκευή (η συμπροστάτρια του Ναού), βρίσκεται αυτές τις ημέρες στο μέσον του Ναού, και είναι όμορφα στολισμένη με πολύχρωμα λουλούδια, παράλληλα με την άλλη εικόνα του, πάνω στο πανέμορφο τέμπλο της εκκλησίας.

Σκωτσέζικα ποιήματα

Ένα ταξίδι στη Σκωτία (μάλιστα το πρώτο, κι εύχομαι όχι το μοναδικό) ήταν αρκετό για να δημιουργηθούν δονήσεις, ψυχικές και διανοητικές, που παρήγαγαν τα παρακάτω στιχουργήματα. Από κει και πέρα ανέλαβε το Φρέαρ να τα παρουσιάσει σε πρώτη δημοσίευση. Ευχαριστίες οφείλω στους υπεύθυνους σύνταξης και στην κα Νατάσα Κεσμέτη που με έφερε σε επικοινωνία μαζί τους.

BΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ

                                                                                    του Θεόδωρου

Ο τόπος που επιβραβεύθηκε

με τον επίζηλο τίτλο «Αθήνα του Βορρά»

ανέδυε -Μάϊο μήνα-

ευωδίες ύδατος μαγευτικού...

εμπειρία ζωντανή από σκωτσέζικο ουΐσκι.

Η χάρη του Πρωτόκλητου όμως

ευλογία των αιώνων

παραμονές του θέρους

προσκυνητές σύναξε

σε προσευχή παρακλητική.

Κι όταν ο λόφος

αποκάλυψε τα σύμβολα του βασιλείου

το κανόνι του κάστρου

κάπνισε τα υψωμένα χέρια των θεατών

στις μία το μεσημέρι ακριβώς.

                                                                                    Εδιμβούργο, 27 Μαΐου 2014

ΕΝ ΕΡΕΙΠΙΟΙΣ

                                                                                    της Λίζας

Στον παράξενο τούτο τόπο

των ερειπίων του Άγ. Ανδρέα

εκεί ψηλά στο βασίλειο του Fife

                                                όπου σύμφωνα μ’ έναν αθάνατο θνητό

                                                ruins guard ruins

συμφιλιώθηκε επίσημα κι οριστικά

ο αόρατος άνεμος της σκοτεινής χώρας

                                                αν και δεν άφηνε σε ησυχία

                                                την πολύχρωμη μαντήλα

                                                της βασίλισσας

μ’ εκείνη τη συνεχή κι υπόκωφη βουή

της βόρειας κι απομακρυσμένης από την ακτή

θάλασσας

                                                που συμπεριφερόταν σαν μικρό παιδί

                                                παίζοντας κρυφτό

                                                με τα ίδια της τα κύματα.

Οι κέλτικοι σταυροί

του παλιού κοιμητηρίου

                                                οδοδείκτες

                                                μαρμάρινης ορθοπραξίας

οδηγούν τα βήματα και το βλέμμα

στην πλάκα με την ελληνική επιγραφή

                                                «ἐγώ ἦλθον ἵνα ζωήν ἔχωσιν

καί περισσόν ἔχωσιν»

που μόνο του ηγαπημένου μαθητή η γραφίδα

μπόρεσε -με παρρησία και τόλμη- ν’ αποτυπώσει.

Ο φύλακας μοναχός

της πύλης του ερειπωμένου καθεδρικού

μειλίχιος κι αξιοπρεπής

με τα χέρια του σταυρωμένα

σε στάση ευλαβικής προσευχής

δέχθηκε γαλήνια

τον θερμό εναγκαλισμό

κι αποχαιρέτησε μειδιώντας

με λίγες σταγόνες βροχής

τους ανατολίτες οδοιπόρους...

                                                                                    St. Andrews, 28 Μαΐου 2014