Κάθε χρόνο τέτοια μέρα

(Λόγος ἐπετειακός , ἴσως καί αὐτογνωσίας ἀπόπειρα...)

«Κάθε χρονιά [τούτη τή μέρα] ζητοῦμε ἀνανέωσι τῶν ἐνθουσιασμῶν [μας]

Μητροπολίτης Πέργης Εὐάγγελος Γαλάνης

Μήνυμα ὑπενθύμισης εἶναι ἡ σημερινή ἐπέτειος καί ἡμέρα πού ξεχωρίζει, καθώς τά τριανταεφτά χρόνια ἀχνοφέγγουν  χρωματισμένα μέ ποικίλους ἰριδισμούς καί πασπαλισμένα μέ τή σκόνη τοῦ καιροῦ πού πέρασε. Γιατί εἶναι στ᾿ ἀλήθεια πολλά τά χρόνια πού δόθηκαν, ὡς θεία δωρεά. Κι ἄς εἶναι χρόνια παραγεμισμένα μέ ἐλάσσονος ἤ κορυφαίας σημασίας βιώματα κι ἐμπειρίες φωτεινές ἤ γκρίζες. Μέ τίς δεύτερες, ὡστόσο, νά ξεχωρίζουν περισσότερο, ἀλλά καί νά εἶναι γνήσια μαθήματα ποιμαντικῆς εὐθύνης καί ἀκρίβειας. Ὡστόσο, ὅλες τους χρήσιμες εἶναι, γιά νά σταθμίζεται ἡ ἰσορροπία μέσα στόν κόσμο, καθώς ζυγιάζονται τά πράγματα κατά τέτοιο τρόπο, ὥστε νά ἑρμηνεύουν ὑπεύθυνα καί σοβαρά τό κυριακό λόγιο: «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔξετε· ἀλλά  θαρσεῖτε, ἐγώ νενίνηκα τόν κόσμον» (Ἰω. 16, 33). Κι ἡ Ἱερωσύνη, ἄν ἔχει θλίψεις...  Ἄν ἔχει σταυρούς καί ἀδιέξοδα, τραγική μοναξιά, ἀπογοητεύσεις πολλές καί ποικίλες, ἰδιαίτερα ἀπό ἐκείνους πού θεωροῦνται συνεργάτες, φίλοι, γνωστοί. Οἱ γνωστές προδοσίες, πού, ὡστόσο, ἄν κατορθώσει κάποιος νά τίς ἐκλάβει ὡς ἀποτυχίες -τίς ὁποῖες καί ὀφείλει νά ξεπεράσει- τότε μπορεῖ νά συνεχίσει μέ περισσότερες ἐμπειρίες, πού χωνεύουν καί φανερώνουν τή σωφροσύνη καί τήν ἄνωθεν δύναμη. Γιατί, ὅπως σωστά εἰπώθηκε «Ἡ ἀποστολή τοῦ πνευματικοῦ ἐργάτου εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἶναι νά ἀποτυγχάνη, διά νά μαρτυρεῖται ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ» (π. Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης). Καί πολύ σωστά. Γιατί ἡ Ἱερωσύνη δέν εἶναι παρά μιά σειρά ἐμβιωμένων ἀποτυχιῶν, μέ πρῶτο τή χλεύη τοῦ κόσμου: «καί παπᾶς θά γίνεις Γιάννη, ἔτσι τἄφερε ἡ κατάρα», ἀλλά καί περιφρονήσεων παντός εἴδους -ἄσχετα τό τί δείχνεται πρός τά ἔξω. Ἄλλωστε δέν εἰπώθηκε τυχαία ὁ κυριακός λόγος «Ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ἡμᾶς...» (Ἰω. 16, 1-2), γιατί ὄντως ἀποσυνάγωγοι εἴμαστε -κι εύτυχῶς δηλαδή.  

Ἐπειδή, ὅπως πολύ σωστά παρατηρήθηκε, «μέσα στήν Ἐκκλησία ἀποδεικνύεται ὅτι, ὅταν χάνεις κάτι σημαντικό πού σέ πονᾶ, σοῦ προσφέρεται (ἄν φανεῖς ἄξιος τῆς δοκιμασίας) κάτι πιό πολύτιμο, πνευματικό καί ἀκατάλυτο, πού δέν θά τό κέρδιζες χωρίς τήν προηγηθεῖσα ἀπώλεια» (Ἀρχιμ. Βασίλειος Γοντικάκης).

Ὁ κάθε κληρικός καθημερινά σέ ὁλόκληρο τό βίο του ὀφείλει νά μεριμνᾶ καί νά διακονεῖ τό Μέγα Μυστήριο τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Κι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ διαπιστώνεται καί φανερώνεται εὐκρινῶς μέ τήν σαφέστατη εὐαγγελική ἔκφραση: «Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωήν αἰώνιον (Ἰω. 3, 16). Διακόνημα τοῦ ἱερέα, λοιπόν, εἶναι ὅπως ὁ κάθε πιστός «μή ἀπόληται». Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο τῆς Ἱερωσύνης... Νά μεριμνᾶ καί νά σώζει. Ὅπως μπορεῖ ὁ κάθε παπᾶς, ὅσο μπορεῖ, γιατί ὅρια ἔχει κι αὐτός. Κι ἐδῶ ἄς μή κρυβόμαστε, ὅτι τάχα κάποιοι ὑπερβαίνουν ἑαυτούς στό ἔργο καί τή διακονία, καί δέ φείδονται χρόνου καί ἀντοχῆς, γιατί ὅλοι μας κάποτε νοιώθουμε ὅτι ἀποκάμαμε, ἐπειδή μέχρι ἐκεῖ ἀντέχουμε.  Καί τό  ξέρει αὐτό ὁ Θεός. Πού θέλει εἰλικρίνεια καί εὐθύτητα κι ὄχι ἠθοποιΐα κι αὐτοπροβολή. Γιατί πολλές φορές συμβαίνει νά προβάλλεται πιό πολύ ἡ δικιά μας δραστηριότητα κι ὄχι ἡ παρουσία κι ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ὁπότε...

Τριανταεφτά χρόνια, λοιπόν, μεστά προβληματισμῶν, ἀγωνιῶν καί συνεχῶν πτώσεων, σέ χαντάκια ἀπελπισμοῦ καί ἀφιλοξένου πρακτικῆς. Κι αὐτά εἶναι ἡ μιά ὄψη τοῦ νομίσματος, γιατί στήν ἄλλη πλευρά ἐγγράφονται πλούσια βιώματα ἀπό τήν παρουσία Του. Μιά παρουσία ἀποδεδειγμένη στή βιολογική συντήρηση, στόν πλουτισμό θεολογίας -ὄχι τόσο ἀκαδημαϊκῆς ὅσο λειτουργικῆς- στήν ἐπίμονο παρουσία τοῦ φύλακα Ἀγγέλου, τῆς «ἀθλίας μας ζωῆς» τόν ἀνύστακτο ὑπερασπιστή.

...Καί νά πού ξημερώνει καί τό τρακοστό ὄγδοο. Μισοφωτισμένο, σάν συννεφιασμένο πρωϊνό. «Ἰδού ἐγώ, ὅτι κέκληκάς με [Κύριε]» (Α΄ Βασ. 3, 8).  Ἀμήν.  

π. Κ.Ν. Καλλιανός

18-11-2016