Χωριό «Μπελογιάνης» [Ε΄]

Στο Κοιμητήριο

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει κανείς τους νεκρούς του, δείχνει πραγματικά και το επίπεδο της ανθρωπιάς και του πολιτισμού του. Μια απλή ενθύμιση της Αντιγόνης του Σοφοκλή, και καταλαβαίνει κανείς για τι ακριβώς ομιλούμε.

Όταν επισκεφθήκαμε το Ελληνοχώρι της Ουγγαρίας ένα από τα σημεία που θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε και να ερευνήσουμε, αν και δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας, ήταν το Κοιμητήριο του χωριού.

Θέλαμε να δούμε πως ήταν οι τάφοι και τα μνημεία, πως θα ήταν οι επιγραφές πάνω σε αυτά, και είχαμε απορία αν τα μνήματα θα είχαν σταυρό πάνω τους.

Η επίσκεψη αυτή μας γέμισε συγκίνηση. Η είσοδος και ο τοίχος της περίφραξης ήταν ιδιαίτερα περιποιημένα. Τα μνήματα ήταν όλα περιποιημένα και καθαρά. Θα λέγαμε δε πως δεν διέφεραν πολύ το ένα από το άλλο..

Σχεδόν όλοι οι τάφοι είχαν κτισμένα πέτρινα ή μαρμάρινα μνημεία. Πάντως, δεν υπήρχαν πολύ πλούσιες μαρμάρινες κατασκευές. Η πλειοψηφία των τάφων είχαν πάνω τους σταυρό. Μερικοί είχαν και σύμβολα ελληνικά, όπως τον μαίανδρο και το σύμβολο της Μακεδονικής Δυναστείας. Άλλοι είχαν λουλούδια, φωτογραφίες και κάποιες μικρές ανάγλυφες παραστάσεις.

Όσον αφορά τις επιγραφές, τα περισσότερα μνημεία είχαν κάποια επιγραφή. Συνήθως είχαν το όνομα ή τα ονόματα των ενταφιασθέντων, ημερομηνίες γεννήσεως και θανάτου, τη φράση «ενθάδε κείται», κάποιο μήνυμα από την οικογένεια και φυσικά τον τόπο καταγωγής, το χωριό από την Ελλάδα απ’ όπου έρχονταν οι θανόντες.

Ένα ζευγάρι Ούγγρων ήταν στο Κοιμητήριο και επιμελούνταν της καθαριότητας και της τάξης. Ήταν ευγενικοί και καλωσυνάτοι. Άλλωστε το χωριό έχει πλέον περισσότερους κατοίκους Ούγγρους παρά Έλληνες.