Thursday 17 November 2016

Παιδιά μου με συγχωρείτε!

Στο ανηφόρι για Ροβιές συνάντησα έναν Άγιο
μες στην καρδιά μου κοίταξε, της στάλαξε κουράγιο.
Σαν άγγελος, δεν πάταγε στη γη, σαν να πετούσε.
Την κάρα του προστάτη του με δέος την κρατούσε.

Στων Εισοδίων τη χαρά μηνού του Νοεμβρίου,
Στο συναξάρι θα γραφτεί η μνήμη του Οσίου!
Θα στείλει ελπίδα ο Ουρανός, για να μας πει θαρσείτε!
Μα πάλι αυτός ο ταπεινός θα λέει: Με συγχωρείτε! 
(Ν.Σκ.)


Γράφονται ρίμες και στίχοι για τους γνήσιους φίλους του Χριστού μας, μα ακόμα και ισάριθμοι να γραφτούν με τα σπερνά του Νοέμβρη όλων των αιώνων και του αμμοθάλασσου τους κόκκους, τίποτα άξιο δεν προσφέρεται στον Κύριο, που μας τους χάρισε για στήριγμα παντοτινό και περιλάλητο καύχημά μας.

Κάποιες φορές φιλανθρωπότεροι του Φιλανθρώπου γενόμενοι, στέλνουμε στον Ουρανό ένα Γιατί. Και Εκείνος μας απαντά, πέμποντας δίπλα μας έναν Σίμωνα Κηρυναίο -ανεκτίμητο βοηθό. Λύχνος και αγκαλιά και φωνή εξ Ουρανού και παρηγοριά και νουθεσία και θεραπεία ψυχής, ενίοτε και σώματος. Μια συνάντηση, ένα βλέμμα στα κατάβαθά σου και ήταν αρκετό να βρίσκεσαι πλέον παντοτινά στους κόμπους του μυριοτραβηγμένου κομποσχοινιού του Γέροντος Ιακώβου. Μέσα στον Νοέμβριο, που είναι πλέον και δικός του μήνας, αψηφάς τον καιρό που αντριεύει ολοένα και ανηφορίζεις στα παγωμένα μέρη του Οσίου Δαυίδ. Και σαν φτάσεις περιμένεις στην σειρά να ακουμπήσεις το ευωδιαστό μάρμαρο δίπλα στο σταυρό του.

Να ακούσεις έπειτα την γλυκύτατη φωνή του να λέει: με συγχωρείτε!

Το ξημέρωμα μπαίνεις στην γλυκοφωτισμένη μικρή εκκλησιά.

Ο παπάς βρίσκεται από ώρα στο Ιερό του Αγίου Χαραλάμπους, πάνω απ’ τα σκαλοπάτια, πολύ πριν το ορθρινό σήμαντρο προσκαλέσει στο υπέρτατο μυστήριο της πίστης. Μια κορνίζα στην Αγία Πρόθεση. Μικρή, ίσα που φαίνεται στην γωνιά της. Λάμπει το αστραποβόλημά της στο ασημωμένο δισκάρι, με της ελπίδας τα ψιχουλάκια πάνω του. Μια ακρίτσα στον Παράδεισο όλα προσμένουν. Και ο Γέροντας ευλογεί και θυμίζει στο λατρεμένο του πνευματικοπαίδι, ποτέ να μην λησμονά τις ελπίζουσες ψυχές τις καρτερούσες το Φως.

Με συγχωρείς παιδί μου, θυμήσου και αυτήν την ψυχούλα που δυσκολεύεται… του λέει! Ξαναβυθίζει εκείνος με άφραστη ευλάβεια την λόγχη στην ψίχα της λειτουργιάς και χαρίζει στην ψυχούλα μια ακρίτσα εκεί στα δεξιά του Αμνού. Ένας μικρός λοφίσκος στ’ αριστερά για τους αναγκαιμένους ζώντες κι άλλος ένας εκεί στα δεξιά, για τους κεκοιμημένους. Και συνεχίζει ο Γέροντας Ιάκωβος να ευλογεί απ’ τη μικρή κορνίζα. Γωνιά και ακρίτσα, ψίχα και ψυχή… Και είναι σαν ν’ ανεβαίνει κι αυτός στον λόφο κάτω απ το ασκηταριό του Οσίου Δαυίδ, ν’ αγναντέψει και πάλι την λατρεμένη του μονή όπως εκείνη την Χειμωνιάτικη μέρα του Νοέμβρη, την τελευταία του σε τούτη τη ζήση. Τότε που στα Άγια εισήλθε ξανά η τρίχρονη Μάνα μας, ο αδαπάνητος θησαυρός της ζωής μας. Και έχει στον πλάι του τώρα και τον Πατέρα Κύριλλο.

Μαζί βαδίζουν και όλο εύχονται και όλο θυμίζουν την ιερή υποχρέωση της προσευχητικής της μνήμης.

Κι όλο ο Γέροντας ευλογεί κι όλο εύχεται και λέει:

- Παιδιά μου με συγχωρείτε!

- Μια γωνιά στην Άγια Πρόθεση και μια ακρίτσα στον Παράδεισο, όλοι ν’ αξιωθείτε!

Νώντας Σκοπετέας

No comments: