Ἀντώνιος Ν. Παπαβασιλείου, Λόγια
ριζωμένα, ἐκδ. manifesto, Ἀθήνα 2017, σσ. 116
Σὲ καιροὺς φορτωμένους
θλίψη, μὲ τὴν προσδοκία τοῦ θαύματος νὰ αἰωρεῖται πάνω στὶς ὀδυνόμενες ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, μᾶς δόθηκαν εὐλογία κάποια
λόγια. Λόγια ἀνθρώπων, ὅπως εἴμαστε, δηλαδή, ἐμεῖς ὅλοι μας, λόγια ἀνθρώπων, ποὺ μέσα τους
σταλάζει, βάλσαμο λές, ἦθος θεοτικό, ἀνάσα παραμυθητική,
ἔλλην λόγος ὑπεύθυνος καὶ καλοθεμελιωμένος.
Μιλῶ, ὅπως καταλαβαίνει ὁ ἀναγνώστης μου, γιὰ τὸ ἄρτι ἐκδοθὲν βιβλίο τοῦ ἐκ τῶν άκριτικῶν Γρεβενῶν δοκίμου
συγγραφέως, τοῦ προσφιλοῦς μου λογίου κ. Ἀντωνίου Ν.
Παπαβασιλέιου, ποὺ τιτλοφορεῖται: «Λόγια
Ριζωμένα». Πράγματι, λόγια περιέχει τὸ βιβλιο -εἶναι ἀλήθεια αὐτό- ὅμως λόγια,
ριζωμένα ποῦ; Τὸ ἐρώτημα αὐτὸ πρέπει ἀσφαλῶς νὰ μᾶς ἀπασχολήσει, ἄν θέλουμε νὰ καταλάβουμε, γιατὶ ὁ σ. ταμιεύει στὶς 115 σελίδες τοῦ βιβλίου αὐτοῦ τὰ ὄντως ποιητικά καὶ χαριτωμένα, ἄτιτλα στὴν πλειοψηφία τους,
μονόστηλα ποὺ ἀπὸ χρόνια δημοσιεύει
στὴν καλή του ἐφημερίδα «ΧΡΟΝΙΚΑ
ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» μὲ τὸ ἐξίσου γοητευτικὸ ψευδώνυμο
«ΕΜΦΡΩΝ».
Μὲ προσεγμένο λόγο,
σωστὴ διατύπωση, ἀλλὰ καὶ μὲ τρόπο γραφῆς ποὺ προκαλεῖ ἐνδιαφέρον, δηλαδή
μήτε βαρετὸς εἶναι, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐκτενὴς γιὰ νὰ κουράζει. Εἶναι αὐστηρὰ κανονισμένος νὰ στεγάζεται μέσα σὲ 100, 110 περίπου
λέξεις, ἄρα γίνεται αὐτὴ ἡ ἄσκηση αὐτομάτως ἕνα ἄθλημα γιὰ τὸν συγγραφέα, ὤστε νὰ μὴ σκορπᾶ τὰ λόγια του, μήτε νὰ τὰ τσιγκουνεύται, ἀλλὰ νὰ τὰ χρησιμοποεῖ σωστά. Ὅπως ὁ καλὸς ὁ μάστορας τὰ ὑλικά του. Μήτε ἀσωτα, μήτε καὶ μίζερα, ἀλλὰ σωστὰ καὶ νοικοκυρεμένα.
Διαβάζουμε π.χ. «Στὴν κεντρικὴ σκηνὴ νέα παιδιὰ δοκιμάζουν ἄλλες νότες: ἡ τζὰ μεσημεριάζει,
κρατώντας τὴ βροχὴ μακριά. Μουσικὴ ἀλεξίπνοος» (σελ.
104). Κι ἀλλοῦ: «Στὸ περίπτερο
καρφιτσωμένη ἡ ἡμερήσια γρίνια. Τὸ χαοτικὸ σὲ 80άρια Arial, λὲς και δὲν βλέπουμε πρὸς τὰ ποῦ πέφτει η νύχτα»
(σελ. 71). Ναί, τὰ χαίρεσαι αὐτὰ τὰ γραφτά, γιατὶ ἀνοίγουν δρόμους
φωτεινούς, μονοπάτια αἰσιοδοξίας στοὺς καιρούς
μας, ποὺ τοὺς ἀπειλεῖ ἡ στάχτη.
Καὶ κάτι ἄλλο τώρα. Συμφωνῶ κι ἐγὼ μὲ τὸν Ν.Δ.
Τριανταφυλλόπουλο, ὁ ὁποῖος θαυμάσια προλογίζει τὸ βιβλίο τοῦ Παπαβασιλείου.
Λέει, λοιπόν, ὁ
Τριανταφυλλόπουλος: «Ἐπειδὴ τὸ μονόστηλο τῆς δεύτερης σελίδας
[ἐννοεῖ τὰ γραφτὰ τοῦ «Ἔμφρονος»] δὲ χωράει τὰ εὐεργετικὰ νερὰ ἔχτισε στέρνα τὴ σελίδα «Ἀνεμοδούριον» ὅπου ἡ γοργὴ ποίηση -καὶ ὄχι μόνο αὐτή-ὑπερχειλίζει. Μὲ τὸ καλὸ νὰ δοῦμε κάποτε καὶ τὸ ἀδελφάκι τοῦ βιβλίου ποὺ κρατᾶς στὰ χέρια σου φίλε ἀναγνώστη» (σελ. 8).
Αὐτὸς ποὺ ὑπογράφει τὶς γραμμὲς αὐτὲς καὶ χρόνια περίμενε τὴν ἔκδοση τῶν «Ριζωμένων
λόγων», ἀπὸ καρδιᾶς τὸ εὔχεται.
π. Κ.Ν. Καλλιανός
Πρωτοχρονιὰ 2018
No comments:
Post a Comment