Από το Αούστερλιτς στο Βατερλό

 
Η πολυδιαφημισμένη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι από μεγαλειώδες υπερθέαμα, που θα έδειχνε το μεγαλείο της Γαλλίας, ήταν μια αήθης, διχαστική, ανιστόρητη, κακόγουστη παράσταση, προσβλητική για τους αθλητές, τους Χριστιανούς, την Ιστορία και την Τέχνη. Όπως ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Alain Fimkielkraut δήλωσε στην εφημερίδα Le Figaro (29/7/2024 σελ. 17):
 

«Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων η γαλλική σοφία έλαμψε δια της απουσίας της», και πρόσθεσε: «Ήταν η χειρότερη, πιο άσεμνη και πιο κονφορμιστική παράσταση ακόμη και από την Eurovision». Ως παράδειγμα της διαστρέβλωσης της Ιστορίας της Γαλλίας ο Γάλλος ακαδημαϊκός ανέφερε πως κατά τους διοργανωτές της τελετής ως το μείζον και πιο ένδοξο γεγονός της μακράς ιστορίας της προβλήθηκε ο αποκεφαλισμός της νεαρής βασίλισσας Αντουανέττας, της οποίας το κομμένο κεφάλι επιδεικνυόταν επί αρκετό χρονικό διάστημα…
 
Στην τελετή παντελώς έλειψε η κομψότης, η χάρη, η ευγένεια, η ομορφιά. Αυτά όλα, κατά την ιδεολογία των οργανωτών, ανήκουν στο παρελθόν, τώρα είναι η ώρα της καταργήσεως των διακρίσεων γενικώς. Η γαλλική μόδα, η γαλλική μουσική, η γαλλική κουζίνα, ρίφθηκαν στο καλάθι των αχρήστων. Στο Παρίσι επικράτησαν οι εκπρόσωποι των ΛΟΑΤΚΙ, και ό,τι πιο κακόγουστο και εχθρικό προς κάθε τι το παραδοσιακό, ηθικό και σύμφωνο με το πνεύμα και τους κανόνες του Ολυμπισμού.
 
Ο προκύψας παγκόσμιος σάλος για την κακοποίηση του Μυστικού Δείπνου και την προσβολή των δισεκατομμυρίων Χριστιανών ανάγκασε τον καλλιτεχνικό διευθυντή της τελετής έναρξης Thomas Jolly να δικαιολογηθεί λέγοντας προφανείς ανακρίβειες, όπως ότι δήθεν δεν ήθελε να θίξει τους Χριστιανούς, αλλά να προβάλλει τον θεό Διόνυσο… Πρόκειται όχι μόνο για ανακρίβεια, αλλά και  για διαστρέβλωση της Ιστορίας και της Ελληνικής μυθολογίας, για χάρη της αντιχριστιανικής ιδεολογίας του. Ο Διόνυσος δεν είχε καμία, μα καμία, σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι αγώνες ήσαν αφιερωμένοι στον Ολύμπιο Δία και στον Ηρακλή, το  πρότυπο του πανελλήνιου ήρωα, που κατά τον σοφιστή Πρόδικο επέλεξε στη ζωή του τον δύσβατο δρόμο της αρετής και ήταν αποδεκτός από όλες τις Ελληνικές φυλές. Η ανάμνηση και ο σεβασμός σε αυτόν τον ήρωα μπόρεσε και έφερε  στην Ολυμπία όλους μαζί τους Έλληνες, με σκοπό να αγωνιστούν φιλικά, ξεχνώντας τις διαφορές τους. Τί σχέση έχει αυτή η λογική και η σκέψη των Κουμπερτέν - Βικέλα με την γεμάτη μίσος και ιδεολογικό φανατισμό τελετή στο Παρίσι; Πού η ενότητα, στην οποία σκοπεύουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όταν θίγεται και λοιδορείται η πίστη δισεκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως;
 
Δεν ήταν όμως μόνο πως προστέθηκε ο Διόνυσος στους Ολυμπιακούς αγώνες, με τους οποίους ουδεμία σχέση είχε. Ήταν και πως τονίστηκε το στοιχείο της μανίας, της παραφοράς, του ερεθισμού των αισθήσεων, της έξαψης, της βωμολοχίας, της προπέτειας, της αυθάδειας υπό του ιδίου του Διονύσου και των συντρόφων του μαινάδων, βακχίδων, σατύρων και σειληνών. Αλλά ο Διόνυσος δεν είχε μόνο αυτή την πλευρά, της ελευθεριότητας και της απελευθέρωσης των ενστίκτων, όπως παρουσιάστηκε στο Παρίσι. Εξευγενίστηκε από τους Αθηναίους και στα Διονυσιακά, που διοργάνωναν και παρακολουθούσαν, διδάσκονταν ποιήματα - διθύραμβοι και στην συνέχεια οι αθάνατες τραγωδίες των  μεγάλων Ελλήνων τραγικών.
 
Σάλος όμως μέγας ξέσπασε λόγω της χυδαίας παραποίησης του περιφήμου πίνακος του Μυστικού Δείπνου, που φιλοτέχνησε ο μεγαλοφυής Λεονάρντο Ντα Βίντσι (1452-1519). Μέχρι και ο γνωστός για τον αντιχριστιανικό και αντικληρικαλιστικό φανατισμό του, ηγέτης των «Ανυπότακτων Γάλλων» αιρετικός κομμουνιστής Ζαν Λυκ Μελανσόν έκαμε κριτική στο συγκεκριμένο σημείο της τελετής και δήλωσε: «Δεν μου άρεσε ο χλευασμός του Μυστικού Δείπνου του Χριστού με τους Μαθητές Του, που είναι η θεμελίωση του Μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας για τους Χριστιανούς». Για να δείξει μάλιστα την ιδεολογία του σημείωσε ότι αυτό που είδε δεν το θεωρεί βλασφημία, αλλά διερωτάται ποιος ήταν ο λόγος να προσβληθούν τα δισεκατομμύρια των πιστών χριστιανών, για να συμπληρώσει ότι ανάμεσά τους υπάρχουν πολλοί έντιμοι και γενναίοι πιστοί, που αφανώς και χωρίς να ενοχλούν κανέναν προσφέρουν τη βοήθεια τους στους συνανθρώπους τους για να ζήσουν καλύτερα.
 
Ο σκηνοθέτης της τελετής έναρξης των Αγώνων Τομά Ζολί δεν προσέβαλε μόνο την πίστη των Χριστιανών. Ο Χριστός είχε ειδοποιήσει τους πιστούς, ότι εάν Εκείνον εμίσησαν και εδίωξαν έτσι θα μισήσουν και θα διώξουν, με ποικίλους τρόπους, και αυτούς. Προσέβαλε και τον μεγαλοφυή Λεονάρντο Ντα Βίντσι, τον οποίο κατά την από το 1515 παραμονή του στη Γαλλία ο βασιλιάς της Φραγκίσκος Α΄ τον αποκάλεσε « Μέγιστο Ζωγράφο, Μηχανικό και Αρχιτέκτονα στον Βασιλέα της Γαλλίας και Τεχνικό του Κράτους της Γαλλίας». Και αυτόν, που ευεργέτησε με το έργο του τους  Γάλλους, τον προσέβαλε ο Ζολί με τον χειρότερο τρόπο, διακωμωδώντας και προσβάλλοντας το έργο του… Όταν ακόμη και σήμερα ο Ντα Βίντσι εξακολουθεί να ευεργετεί τη Γαλλία, αφού εκατομμύρια είναι οι επισκέπτες που περνούν από το Μουσείο του Λούβρου για να θαυμάσουν τον περίφημο πίνακά του, της Μόνα Λίζα (Τζοκόντα). Δεν σεβάστηκε ο Ζολί τον Χριστό, δεν σεβάστηκε την Πίστη δισεκατομμυρίων Χριστιανών, δεν σεβάστηκε και τον μεγαλοφυή Λεονάρντο Ντα Βίντσι, δημιουργό του έργου.
           
Άλλα ανοσιουργήματα κατά την τελετή έναρξης
 
Η προσβολή της πίστης των Χριστιανών στην τελετή έναρξης των αγώνων έγινε από τους οργανωτές γιατί τους έπαιρνε. Φυσικά δεν προσέβαλαν τον Μωάμεθ, γιατί ήξεραν τί τους περίμενε, ούτε περιγέλασαν την πίστη των Ισραηλιτών, για να μην κατηγορηθούν ως αντισημίτες… Όμως έκαμαν και άλλα ανοσιουργήματα, που αφορούσαν τους ίδιους τους αγώνες. Η τελετή έναρξης πέραν του φαντασμαγορικού στοιχείου έχει και έναν τελετουργικό χαρακτήρα, που έχει το νόημα του.
 
Η τελετή έναρξης από της ενάρξεώς τους έως και το Τόκιο, γινόταν εντός του Σταδίου, όπου διεξάγονται οι αγώνες στίβου, οι παλαιότεροι και ευγενέστεροι όλων των άλλων αθλημάτων. Στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες προηγούντο οι σημαιοφόροι και έπονταν συντεταγμένα οι ομάδες της κάθε χώρας και η κάθε ομάδα -και η πιο ολιγομελής- διακρινόταν από την πίσω και μπροστά ευρισκόμενη. Αθλητές και συνοδοί πήγαιναν με βηματισμό και έκαμαν τον γύρο του σταδίου. Έτσι επί ώρα οι αθλητές είχαν επαφή με τις χιλιάδες των φιλάθλων. Μετά την λήξη της παρέλασης ακολουθούσαν οι επάρσεις των σημαιών των Ολυμπιακών Αγώνων, της οργανώτριας χώρας και της Ελληνικής, ως χώρας που ήταν η εμπνεύστρια των αγώνων. Στη συνέχεια ερμηνευόταν ο Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων, σε ποίηση Παλαμά και μουσική Σαμάρα, και παίζονταν οι εθνικοί ύμνοι της διοργανώτριας χώρας και της Ελλάδος. Μετά εισερχόταν στο Στάδιο η ολυμπιακή φλόγα, της οποίας η αφή γίνεται στην αρχαία Ολυμπία και αφού γινόταν το άναμμα της σε κεντρικό σημείο του Σταδίου -όπου έμενε αναμμένη έως το τέλος των αγώνων- λέγονταν οι λόγοι από τους επισήμους, δινόταν ο όρκος αθλητών και κριτών ενώπιον όλων όσοι συμμετείχαν στην παρέλαση και ακολουθούσε η κήρυξη της έναρξης των αγώνων.
 
Τί έγινε στο Παρίσι; Οι αθλητές της κάθε χώρας ήσαν επιβάτες ποταμοπλοίου μπερδεμένοι. Ο σημαιοφόρος δεν ξεχώριζε, αφού ήταν ένας εκ των επιβατών. Πολλές ολιγομελείς ομάδες ήσαν και τρεις πάνω σε ένα πλοίο, με συνέπεια δύσκολα να ξεχωρίζουν μεταξύ τους και όχι μόνο οι θεατές αλλά και όσοι περιέγραφαν την τελετή να μην προλαβαίνουν να δουν περί ποίων ομάδων επρόκειτο… Τα ποταμόπλοια πήγαιναν με κάποια ταχύτητα, ώστε οι φίλαθλοι να μην έχουν τον καιρό να απολαύσουν και φωτογραφήσουν τους αθλητές. Είπαν οι διοργανωτές ότι έκαμαν την τελετή μέσα στην πόλη και κατά μήκος του Σηκουάνα, γιατί έτσι αντί 80.000 θεατών στο στάδιο θα έβλεπαν την τελετή 320.000. Επρόκειτο περί μεγάλου φιάσκου. Στο στάδιο και οι 80.000 θα απολάμβαναν ζωντανά το θέαμα, ενώ στο Παρίσι δεν είδαν παρά μόνο κάποιοι τυχεροί, ή αυτοί που πλήρωσαν ηγεμονικά ποσά για να δουν ζωντανά κομμάτια της τελετής, όπως τα μουσικά συγκροτήματα και τα άλλα δρώμενα, έστω αυτά τα κακόγουστα. Ύστερα τί γελοιοποίηση ήταν αυτή της ανάμιξης της μουσικής της Προεδρικής φρουράς με εκείνον τον απίθανο τύπο…
 
Στην τελετή ακούστηκε μόνο ο Ολυμπιακός Ύμνος -στα ελληνικά- και όχι ο Γαλλικός και ο Ελληνικός. Τον όρκο για το καλώς αγωνίζεσθαι εδιάβασαν ανόρεκτα οι εκπρόσωποι των αθλητών. Δεν διαβάστηκε ο όρκος των κριτών, για την ορθή και χωρίς επηρεασμούς κρίση τους. Η ορκωμοσία των αθλητών έγινε παρουσία κάποιων - λίγων καταχωμένων υπό την εξέδρα αθλητών…
 
Η φλόγα μεταφέρθηκε από βετεράνο ποδοσφαιριστή με κουστούμι σε ένα -τελευταίο- ζευγάρι αθλητών, οι οποίοι δεν άναψαν κάπου την ολυμπιακή φλόγα, αλλά πλησίασαν ένα αερόστατο και εκεί έγινε ένα νέφος πορτοκαλί, μίγμα όπως εγράφη, υδρατμών, φλόγας  και τεχνητού φωτός και το αερόστατο ανέβηκε μερικά μέτρα, χωρίς να καταλάβει κανείς, ούτε ο Μεγκρέ,  πού ήταν τελικά η φλόγα και πού πήγε…
 
Τέλος όλα είχαν ως σημείο αναφοράς τον πύργο του Άιφελ, ένα τεχνολογικό επίτευγμα. Όμως η Γαλλία ανέπτυξε και τις επιστήμες και τις τέχνες, και τα γράμματα. Όλα αυτά πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων.
 
Σε συμπέρασμα,  πολλά έγιναν στην πλατεία του Αούστερλιτς, για να θυμίζουν τη μεγάλη εκεί νίκη του Ναπολέοντα. Όμως στην ουσία η όλη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ένα Βατερλό για τη σημερινή Γαλλία.
 
Τελειώνοντας σημειώνεται η αιδήμων σιγή των «προοδευτικών κύκλων» της Αριστεράς, της Αριστεράς της Δεξιάς, και όλων όσοι εν Ελλάδι ανήκουν στους οπαδούς του γουοκισμού για τα όσα συνέβησαν στο Παρίσι κατά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.
 
Σημείωση: Για το άρθρο χρησιμοποιήθηκαν τα βιβλία:
 
Ιωάννη Μουρατίδη «Ιστορία φυσικής αγωγής», Εκδόσεις Κ. Χριστοδουλίδη, Θεσσαλονίκη, 1990.
Σωτήρη Γ. Γιατσή «Ιστορία της άθλησης και των αγώνων στον ελληνικό κόσμο κατά τους Ελληνορωμαϊκούς, τους Βυζαντινούς και τους Νεότερους χρόνους», Εκδ. Δεύτερη, Θεσσαλονίκη 2000.
Maria Constantino “Leonardo, Artist, Inventor, and Scientist”, Magna Books, Leicester, 1993.
Leonardo Drawings - 60 Works by Leonardo Da Vinci, Dover Publications, New York, 1980
Αλεξάνδρου Ραγκαβή «Λεξικόν της Ελληνικής αρχαιολογίας», Εκδ. Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1888, Επανεκδ. Επικαιρότητα ο.ε.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Φανάρι και Ολυμπιακοί

 

Ανακοίνωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου

για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι

 

Οι Ολυμπιακοί αγώνες αποτελούν κορυφαίο αθλητικό γεγονός, το οποίο προσελκύει το ενδιαφέρον εκατομμυρίων συνανθρώπων μας από κάθε γωνία της υφηλίου και η τελετή έναρξής τους έχει βαρύνουσα σημασία, καθώς προσφέρεται για την ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού της διοργανώτριας χώρας και τη διάχυση θετικών μηνυμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο.
 
Με πολλή θλίψη παρακολουθήσαμε να προβάλλονται, κατά τη διάρκεια της τελετής στο Παρίσι, προσβλητικές παραστάσεις για τον Χριστιανισμό και το ιερό Ευαγγέλιο, αλλά και για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο, ο οποίος αναγνωρίζει το δικαίωμα της πίστης και του σεβασμού στα θρησκευτικά σύμβολα.
 
Οι εικόνες αυτές όχι μόνο δεν ελάμπρυναν την τελετή αλλά την αμαύρωσαν. Δεν είναι πρόοδος η βλασφημία προς τον Θεό, ούτε δικαίωμα η προσβολή των θρησκευτικών πεποιθήσεων των συνανθρώπων μας. Η αυθόρμητη έκφραση αποστροφής και αποδοκιμασίας από πλευράς του κόσμου, ευελπιστούμε ότι έστειλε ένα αρκούντως ηχηρό μήνυμα στους ιθύνοντες και αποτελεί πηγή ελπίδας για αποφυγή παρόμοιων ενεργειών στο μέλλον.
 
Φανάρι, 29 Ιουλίου 2024

Για τη φιλία

 
Ένας Πέρσης σατράπης, που είχε πέσει σε δυσμένεια και είχε εξορισθεί, πήγε στην Αθήνα, όπου γνωρίστηκε με τον μεγάλο τραγικό ποιητή Ευριπίδη και συνδέθηκε στενά μαζί του με αδελφική φιλία. Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν, συνήθιζε να λέει: Έχασα πλούτο και δόξα, αλλά σε αντάλλαγμα απέκτησα έναν πολύτιμο φίλο, τον Ευριπίδη. Αυτό μου αρκεί.
 

Τη σημασία της φιλίας υπογραμμίζει και η Σοφία Σειράχ στην Παλαιά Διαθήκη: «Φίλου πιστού ουκ έστιν αντάλλαγμα... ο δε ευρών αυτόν εύρε θησαυρόν».

Σαντορίνη μετά μουσικής

Η Σαντορίνη, ένα εκπληκτικό νησί στο Αιγαίο, είναι ένας από τους πιο διάσημους και γραφικούς προορισμούς της Ελλάδας. Γνωστή για τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα, τα ασβεστωμένα κτίρια με τους μπλε τρούλους και τα κρυστάλλινα νερά, η Σαντορίνη προσφέρει ένα μοναδικό μείγμα φυσικής ομορφιάς και πλούσιας ιστορίας. 

Το νησί είναι χτισμένο στα απομεινάρια μιας ηφαιστειακής καλντέρας, δίνοντάς του εντυπωσιακούς βράχους και μαγευτική θέα στο πέλαγος. Οι επισκέπτες μπορούν να εξερευνήσουν αρχαία ερείπια, να χαλαρώσουν σε μοναδικές παραλίες με μαύρη και κόκκινη άμμο και να απολαύσουν την τοπική κουζίνα και κρασιά. Με τη ρομαντική ατμόσφαιρα και τα γραφικά τοπία της, η Σαντορίνη αποτελεί κορυφαία επιλογή για ταξιδιώτες που αναζητούν μια αξέχαστη μεσογειακή εμπειρία.

Η θάλασσα λάδι...

 
Έτσι ήταν πάντα και χρύσιζε από τις ακτίνες του ήλιου που την χάϊδευαν.
 

"Πρώτα Εκκλησία και μετά μπάνιο", έλεγε η γιαγιά μου. Στα αριστερά μας η θάλασσα και εμείς με τα καλά μας, γραμμή για την Αγία Παρασκευή, την Εκκλησία μας, στα Θεραπειά. Στα δεξιά μας, το δρομάκι, δεντροσκέπαστο και δροσερό μας οδηγούσε στον Ι. Ναό που μας περίμενε.
 
Στην μέση του Σολέα, στο στρογγυλό τραπεζάκι, τα πέντε κεριά στο κηροπήγιο πάνω στον μεσαίο Άρτο τρεμόπαιζαν τις φλόγες τους από το αεράκι που έμπαινε από την ορθάνοιχτη πόρτα.
 
"Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον..." γλυκάνισο και θυμίαμα.
 
Και πιό πέρα, η θάλασσα.
 
Της Αγίας Παρασκευής και γιόρταζε η νουνά μου (και νουνά του μπαμπά μου), γιόρταζε και η θεία Παππούλα. Και οι δυό στο Πέρα, η μία στο Αηναλί Τσεσμέ και η άλλη στο Γαλατά Σαράϊ, καμιά κοντά μας.
 
Τα καθήκοντα επέβαλαν σεβασμό στις παραδόσεις και οι παραδόσεις είχαν κανόνες. "Ναι αλλά η γιαγιά είπε...".
 
Και η θάλασσα λάδι.
 
Νίκη Beales
Ιούλιος 2024, Της Αγίας Παρασκευής
Buckingham, Αγγλία

Εορτή Αγ. Παρασκευής

 

Συναξάριον

Τοῦ Μηναίου.

Τῇ ΚϚʹ τοῦ αὐτοῦ μηνός, μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῆς.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος αʹ.

Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν, εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθληφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ελεημοσύνη

 

Η ελεημοσύνη είναι βασίλισσα των αρετών

(Ἰωάννης Χρυσόστομος, Εἰς τό ῥητόν τοῦ Προφήτου Δαυΐδ, PG55, 517-518)

 

Ο ελεήμονας δεν κλείνει τα αυτιά του μπροστά στις ευχές των φτωχών, αλλά βιάζεται να τους βοηθήσει. Όταν προφέρει σ’ αυτόν πού είναι σε δυστύχημα, δίδει με αγάπη και συμπάθεια, και όταν δίδει στον φτωχό, το πρόσωπό του λάμπει, επειδή η καρδιά του χαίρεται για την ελεημοσύνη. Και ο ελεήμονας είναι αγαπημένος από τον Θεό και σώζεται στην ημέρα του κινδύνου, διότι ο Θεός αγαπάει εκείνο που δίδει με χαρά. Ο ελεήμονας κάνει ελεημοσύνη κρυφά, επειδή η καρδιά του οδηγείται από την αγάπη προς τον πλησίον και όχι από την επιθυμία για φήμη. Αυτός δεν χαίρεται για την πολυτέλεια, αλλά για την φιλανθρωπία του. Επειδή αυτός ζει με αγάπη προς τον πλησίον και η αγάπη του εκφράζεται μέσα από την αγάπη προς τον πλησίον. Ο ελεήμονας δέχεται τον θλιμμένο, δεν αποστρέφει τα μάτια του από αυτόν που είναι σε δυστύχημα, ούτε το πρόσωπό του από τους φτωχούς, δεν είναι σε αντίθεση να εκτείνει το χέρι του στον αδελφό που ζητάει. Στον πεινασμένο προσφέρει δικό του ψωμί, δίδει στους διψώντες, σκεπάζει τους φτωχούς, ντύνει τους γυμνούς, βοηθά τους πάσχοντες, επισκέπτεται τους φυλακισμένους και φιλοξενεί τους ξένους. Μοιράζεται γενναιόδωρα, ελπίζοντας στον Κύριο και έτσι αποχτάει πλούτο στον ουρανό. Ο ελεήμονας είναι σαν καρποφόρο ελαιόδεντρο στον οίκο του Θεού, ποτέ δεν μένει χωρίς ελπίδα στον Θεό, αλλά πάντα ανθίζει, και μοιάζει με αιώνια ανθισμένο δέντρο και, με ζήλο για την γονιμότητά του, σε όλους και σε κάθε στιγμή δωρίζει άφθονη ελεημοσύνη. Μακάριος είναι ο ελεήμονας, ότι αυτός θα κληρονομήσει την Βασιλεία, ετοιμασμένη από την αρχή του κόσμου. Ο Κύριος λέει στους ελεήμονες: «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με» (Μτ. 25, 34-36).

(Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Ολυμπιακοί: Τα μυστήρια των Παρισίων

 
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκινούν στο Παρίσι και για την τελετή έναρξης η Γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι επιφυλάσσει ένα υπερθέαμα στις όχθες του Σηκουάνα… Πρόθεση των διοργανωτών είναι να προβληθεί πως η Γαλλία δεν είναι μια προβληματική χώρα, αλλά εξακολουθεί να αποτελεί μια ισχυρή παγκόσμια δύναμη. Είναι λυπηρό το ότι ο χαρακτήρας των αγώνων έχει σχεδόν πλήρως αλλοιωθεί από το πνεύμα που ενεφύσησε ο Πιέρ Ντε Κουμπερτέν, Γάλλος ευγενής που ήταν ο κύριος  συντελεστής της αναβίωσης των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων. Η έντονη ανάμιξη της πολιτικής και της προπαγάνδας στους Αγώνες, η εμπορευματοποίησή τους, η επαγγελματοποίηση των αθλητών και παικτών, η διείσδυση του γουοκισμού σε αυτούς, η ευκαιρία για τα ισχυρά κράτη  προβολής των γεωπολιτικών τους σχεδίων, είναι τα κύρια στοιχεία αυτής της αλλοίωσης.
 

Αλλά πώς ξεκίνησε η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγών; Ήταν μόνο μια διάθεση του Κουμπερτέν να διεθνοποιήσει την οργανωμένη άθληση που είδε στην Αγγλία; Ήταν μόνο μια δική του έμπνευση να αναβιώσουν οι Ολυμπιακοί αιώνες; Γιατί μετέφερε την έδρα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής από το Παρίσι στη Λοζάνη; Και γιατί έως τώρα οι Γάλλοι δεν τον έχουν τιμήσει; Οι Έλληνες παίξαμε κάποιο ρόλο στην αναβίωση των Αγώνων; Ήρθε πράγματι ο εθνικισμός μας σε αντίθεση προς τον διεθνιστή Κουμπερτέν; Αυτά είναι μερικά από «τα μυστήρια των Παρισίων», μυστήρια όχι κατά την έννοια του μυθιστορήματος του Ευγενίου Σύη, αλλά ως γεγονότα, στα οποία υπήρξαν διάφορες απόψεις και ερμηνείες και για ορισμένα δεν έχουν δοθεί σαφείς εξηγήσεις.
 
Η κατόπιν προσκλήσεως του Πιερ ντε Κουμπερτέν (1863-1937) συνάντηση προσωπικοτήτων από  διάφορες χώρες στο Παρίσι, πριν από 130 ακριβώς χρόνια, το 1894, ήταν η αρχή των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Γιατί ο Κουμπερτέν επέλεξε την αναβίωσή τους και όχι τη δημιουργία ενός νέου θεσμού, με γαλλικό όνομα; Ήταν αρχαιολάτρης; Πιθανόν, περισσότερο ήταν φιλομαθής και παρακολουθούσε την παγκόσμια επικαιρότητα. Όσα λοιπόν έμαθε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες τον εντυπωσίασαν. Ειρηνική συμβίωση  όλων των Ελλήνων, αλτρουισμός και έλλειψη αθέμιτου ανταγωνισμού ανάμεσα στους αθλουμένους, εκεχειρία κατά την διάρκεια τους, κανόνες του ευ αγωνίζεσθαι, στεφάνια από κλαδιά κοτίνου (αγριελαίας)  τα έπαθλα, όλα ήσαν μέσα στη σκέψη για την ειρηνική συμβίωση των λαών δια μέσου του αθλητισμού. Ο εντυπωσιασμός του κατέληξε σε επιθυμία να βελτιώσει την μέσω του αθλητισμού αγωγή της νεολαίας παγκοσμίως. Παράλληλα η αγάπη του προς την Ολυμπία και την Ελλάδα αυξήθηκε σε τόσο βαθμό, που ζήτησε και η επιθυμία του πραγματοποιήθηκε, η καρδιά του να μείνει μόνιμα στην Ολυμπία.
 
Από τα μέσα του 19^ου αιώνα είχαν αρχίσει ανασκαφές στον χώρο της αρχαίας Ολυμπίας, οι οποίες εντατικοποιήθηκαν από το 1875. Τότε Γερμανοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το σύνολο σχεδόν της τοποθεσίας όπου διεξήγοντο οι Αγώνες και των χώρων, στους οποίους φιλοξενούνταν οι χιλιάδες των θεατών. Το 1893 και στον θησαυρό των Αθηναίων, στους Δελφούς, ανακαλύφθηκε μαρμάρινη επιγραφή με ύμνο προς τον Απόλλωνα. Αυτός μεταφράστηκε στα γαλλικά, μελοποιήθηκε από τον σημαντικό συνθέτη Γκαμπριέλ Φορέ και ερμηνεύτηκε από την τότε διάσημη σοπράνο Ζαν Ρεμάκλ στη συνεδρίαση του 1894 προκαλώντας συγκίνηση στους συνέδρους και βοηθώντας στο να παρθεί η ομόφωνη απόφαση για αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων, με πρώτη φιλοξενούσα πόλη, τιμής ένεκεν, την Αθήνα. Το θετικό για τον Ελληνισμό είναι ότι ΟΥΔΕΙΣ εκ των συνέδρων αμφισβήτησε τη συνέχεια του Ελληνισμού και τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως πολύτιμη κληρονομιά των Νεοελλήνων.
 
Στην απόφαση έπαιξε ρόλο και ο εκπρόσωπος της Ελλάδος στις συνεδριάσεις της πρώτης 14μελούς Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής,  ο λόγιος ευπατρίδης Δημήτριος Βικέλας. Είχε άνεση στις ξένες γλώσσες (μιλούσε και έγραφε με άνεση γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά) και ήταν δεινός ρήτορας, αλλά δεν χρειάστηκε η ευγλωττία του για να πείσει τους ήδη θετικούς στην πρόταση Κουμπερτέν συνέδρους περί της διεξαγωγής των 1^ων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Πάντως δημιούργησε καλή εικόνα για τους Έλληνες, και εκτιμήθηκε από τον Κουμπερτέν, ο οποίος στη συγκεκριμένη Συνέλευση του 1894, τον πρότεινε και παμψηφεί εξελέγη πρώτος Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.
 

Ο Βικέλας δεν ήταν τόσο γνώστης του αθλητισμού και πήγε στο Παρίσι στη θέση του περίφημου γυμναστού Ιωαν. Φωκιανού. Αυτός είχε προσκληθεί ως πρόεδρος του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, αλλά επέλεξε να πάει αντ’ αυτού ο κοσμογυρισμένος και λόγιος Βικέλας. Και η επιλογή του, προϊόν ταπεινοφροσύνης και αυτογνωσίας, ήταν πετυχημένη.
 
Ο Βικέλας δέκα χρόνια πριν (το 1884) είχε συγγράψει, το περιηγητικό βιβλίο «Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν». Κατά την επίσκεψή του στον χώρο των αγώνων περισσότερο φέρνει στη μνήμη του γεγονότα και προσωπικότητες: «Νομίζεις ότι αντηχούν εισέτι περί σε φωναί, αίτινες επευφήμησαν τον Θεμιστοκλή, νικητήν εν Σαλαμίνι και σωτήρα της Ελλάδος. Οι στέφανοι, τους οποίους ο Πίνδαρος απηθανάτισε, περιΐπτανται εκεί εις τον αέρα, ενώπιόν σου. Ενταύθα ο Θουκυδίδης, παις έτι, ηκροάζετο τας διηγήσεις του Ηροδότου, ενταύθα ο Πλάτων εθήρευσεν επαίνους, και ο Ισοκράτης επεθύμησε να αναγνώση τον Πανηγυρικόν του. Ενταύθα συνήρχοντο οι τεχνίται της Ελλάδος και εξέθετον τα αριστουργήματά των εις τον θαυμασμόν των θεατών, οίτινες απένεμον την αθανασίαν. Η αρχαία Ελλάς ολόκληρος συνοψίζεται, ούτως ειπείν, και συγκεφαλαιούται εντός της μικράς ταύτης κοιλάδος» (Δ. Βικέλα «Από Νικοπόλεως εις Ολυμπίαν», Επανεκδ. «Εκάτη», Νέα Ερυθραία, 1991, σελ. 149 και 150).
 
Σημειώνεται ότι οι Έλληνες γυμνάζονταν πολύ πριν το συνέδριο του 1894. Ο Ρήγας ο Βελεστινλής, το 1797, μέσα από τη μετάφραση των «Ολυμπίων» του Μεταστάσιου θέλησε  να συγκινήσει και να προωθήσει την ιδέα της αναβιώσεως των Ολυμπιακών Αγώνων, που θα έπρεπε να γίνονται στην Ολυμπία. Κατά την άποψη του αείμνηστου Σαράντου Καργάκου «Η αναβίωση των αγώνων θα συνιστούσε και αναβίωση της Ελλάδος. Τί είδους Ολυμπιακοί αγώνες θα ήσαν αυτοί, χωρίς ελεύθερη Ελλάδα και με τους Έλληνες να είναι ραγιάδες;» (Σαρ. Καργάκου «Ολυμπία και Ολυμπιακοί Αγώνες», Εκδ. Ι. Σιδέρης, Αθήνα, 2001, σελ. 77). Ο Ρήγας μας δίνει και άλλη πολύτιμη πληροφορία, όπως ότι ο δρόμος, η πάλη, το άλμα και το παγκράτιο «παίζονταν μέχρι της δικής του εποχής στη Θεσσαλία» (αυτ. σελ. 79).
 
Ο Σαρ. Καργάκος σημειώνει πως το 1837 στον Δήμο Λετρίνων (Πύργου Ηλείας) άρχισαν πειραματικά να γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες ανά τετραετία, την ημέρα της Εθνικής Επετείου, της 25^ης Μαρτίου 1821. Την ιδέα της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων είχε και ο Ευάγγελος Ζάππας (1800 - 1865), ο οποίος προς τούτο χρηματοδότησε την κατασκευή του Ζαππείου Μεγάρου και την πραγματοποίηση αγώνων σε συνδυασμό με κοινωνικές εκδηλώσεις, που τις ονόμασε «Ολύμπια». Πραγματοποιήθηκαν επί των ημερών του μία, το 1859, και επί του κληρονόμου του εξαδέλφου Κωνσταντίνου Ζάππα τρεις, κατά τα έτη 1870, 1875 και 1889. Σημειώνεται ακόμη ότι πριν από τη Συνέλευση στο Παρίσι, του 1894, είχαν ιδρυθεί ελληνικοί αθλητικοί σύλλογοι: πρώτος, το 1890, ο Πανιώνιος Γ.Σ. στη Σμύρνη, ο Πανελλήνιος Γ.Σ. στην Αθήνα το 1891, και ο Εθνικός Γ.Σ., επίσης στην Αθήνα, το 1893. 
 
Οι Έλληνες ήσαν έτοιμοι από καιρό να αναβιώσουν  τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όμως χρήματα δεν είχε το μικρό και πτωχευμένο κράτος τους. Βοήθεια από το εξωτερικό δεν δόθηκε και θα έπρεπε να βρουν μόνοι τους τους πόρους και τα πρόσωπα, ώστε να διεξαχθεί κατά το δυνατόν πιο άρτια η 1^η σύγχρονη Ολυμπιάδα. Το πέτυχαν κατά θαυμαστό τρόπο. Κυριολεκτικά ήταν ένας άθλος αυτό που κατάφεραν. Πρώτον δεν υπήρχε στάδιο. Το αρχαίο ήταν ερείπια. Κινητοποιήθηκαν οι πάντες προς εύρεση χρημάτων. Πρώτος ο Γεώργιος Αβέρωφ δέχθηκε να πληρώσει ένα εκατομμύριο δραχμές της εποχής εκείνης – μισθός περίπου  90 δρχ. – για να αναβιώσει με λευκό μάρμαρο Αττικής το αρχαίο στάδιο, ως στάδιο των αγώνων. Ο εμπνευσμένος αρχιτέκτονας Αναστάσιος Μεταξάς κατασκεύασε ένα υπέροχο στάδιο. Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια το στάδιο ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει τους αγώνες. Η εταιρεία σιδηροδρόμων πρόσφερε χρήματα για την κατασκευή του ποδηλατοδρομίου στο Φάληρο, το οποίο ήταν από τα λίγα που υπήρχαν τότε σε όλο τον κόσμο και φιλοξένησε επίσης την αντισφαίριση. Το σκοπευτήριο στην Καλλιθέα, ήταν από τα κομψότερα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα της εποχής. Το μέγαρο του Ζαππείου φιλοξένησε την ξιφασκία και το λιμάνι της Ζέας την κολύμβηση. Οι δαπάνες για την βελτίωση των οδών πρόσβασης προς τους αθλητικούς χώρους, για τον καλλωπισμό πλατειών και κεντρικών οδών, για φανοστάτες, δενδροφυτεύσεις, άμαξες περιήγησης, χώρους φιλοξενίας και εστίασης αθλητών και φιλάθλων στηρίχθηκαν κυρίως σε εισφορές ομογενών του εξωτερικού. Όλα ήσαν έτοιμα πριν από την έναρξη των αγώνων.
 
Το πνεύμα του αλτρουισμού και της δικαιοσύνης κυριάρχησε στους 1^ους Ολυμπιακούς Αγώνες των Αθηνών. Ο Βασίλης Καρδάσης περιγράφει τέτοια συμβάντα: Ποδηλάτης περίμενε αντίπαλό του ποδηλάτη να διορθώσει τη σπασμένη ακτίνα στο ποδήλατό του, για να συνεχίσουν μαζί τον αγώνα και μαζί να μοιραστούν την πρώτη θέση. Και πατέρας του αλλοδαπού νικητή στο αγώνισμα της άρσης βαρών δήλωσε ότι οι κριτές ευνόησαν τον γιό του σε βάρος του Έλληνα αντιπάλου του… (Βλ. «Ημερολόγιο 2003 - Αθήνα 1896, Ο νέος Ολυμπισμός και η αναβίωση», Εκδ. «Έφεσος», Κεφ. «Οι Αγώνες»). Σημειώνεται ότι ο Κουμπερτέν καθόλη την περίοδο της προετοιμασίας της πρώτης σύγχρονης Ολυμπιάδας έμεινε στην Αθήνα και συνεργάσθηκε με την Οργανωτική Επιτροπή των αγώνων σε όλα τα σημεία.
 

Υπήρξε κάποια αντιδικία μεταξύ Κουμπερτέν και ελληνικής πλευράς, επειδή η δεύτερη φέρθηκε εθνικιστικά; Οι Έλληνες δια του Βασιλέως Γεωργίου Α΄ και του Βικέλα έθεσαν το ζήτημα ότι στην αρχαιότητα οι Ολυμπιακοί αγώνες ετελούντο σε ένα μέρος, στην Ολυμπία, και ότι καλόν θα ήταν να συμβεί το ίδιο και με τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες και να διεξάγονται μόνιμα στην Αθήνα. Ο Κουμπερτέν διαφώνησε, έμεινε στη θέση του ότι πρέπει να υπάρχει εναλλαγή της έδρας τους ανά τετραετία και εκεί το θέμα έληξε. Προφανώς οι Έλληνες δεν θέλησαν να προκαλέσουν πρόβλημα στη διεξαγωγή των αγώνων, και μάλιστα στην αρχή τους. Αλλά και να ήθελαν οι υποστηρίζοντες την αλλαγή της έδρας ήσαν όλοι οι υπόλοιποι και μεταξύ αυτών οι ισχυρές χώρες ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία, Γαλλία  Ιταλία, κ.λ.π. Μετά τα όσα παρακμιακά συμβαίνουν στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επανήλθε στην πρόταση περί μόνιμης διεξαγωγής των Αγώνων στην Ελλάδα. Κατέθεσε πρόταση στην ΔΟΕ περί της διεξαγωγής τους στον χώρο της Αρχαίας Ολυμπίας, χώρο που θα κηρυχθεί ειρηνικός και απαραβίαστος και στον οποίο οι αγώνες θα επανήρχοντο στο πνεύμα των αρχαίων αγώνων και του Κουμπερτέν. Η πρόταση ετέθη στο Αρχείο της ΔΟΕ. Τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών και των κρατών  είναι πάντα πανίσχυρα.   
 
Μυστήριο είναι και το γιατί ο Κουμπερτέν επέλεξε ως έδρα της ΔΟΕ τη Λοζάνη και όχι το Παρίσι, ως Γάλλος και όπου ο ίδιος συνεκάλεσε την πρώτη ιδρυτική της Συνεδρίαση; Λέγεται ότι ο Κουμπερτέν διαπίστωσε ότι οι Γάλλοι ήσαν αδιάφοροι για τους αγώνες. Επί πλέον, ως ειρηνόφιλος, επέλεξε μία χώρα, την Ελβετία,  που δεν συμμετέχει σε πολέμους, όπως  η Γαλλία. Και τρίτον και ο ίδιος, ήθελε μιαν ειρηνική διαβίωση, γι’ αυτό και  επέλεξε για διαμονή του τη Λοζάνη.
 
Η μεταφορά της έδρας στην Ελβετία και οι ειρηνόφιλες απόψεις του Κουμπερτέν προκάλεσαν την αντιπάθεια των συμπατριωτών του προς το πρόσωπό του. Όταν ο σημερινός πρόεδρος της ΔΟΕ Τόμας Μπαχ ρωτήθηκε για τα συναισθήματα των Γάλλων προς τον συμπατριώτη τους, που αναβίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, απάντησε με το του Κυρίου: «Ουδείς προφήτης στην πατρίδα του» (Ματθ. ιγ΄57). Προσφάτως έγιναν οι πρώτες κινήσεις στη Γαλλία να αποκατασταθεί η μνήμη του. Η Ολυμπιακή φλόγα φέτος πέρασε μπροστά από το σπίτι του στο Παρίσι και το Γαλλικό Μουσείο κερίνων ομοιωμάτων Γκρεβέν, αντίστοιχο αυτού της Μαντάμ Τισό στο Λονδίνο, τοποθέτησε άγαλμα του Κουμπερτέν σε αίθουσά του. Πάντως ο Πρόεδρος Μακρόν έχει απορρίψει πρόταση να τοποθετηθούν τα οστά του στο Πάνθεον. Ο Κουμπερτέν κατηγορείται από τους γουοκιστές ως «μισογύνης, ρατσιστής και αντισημίτης». Όπως σε όλα και σε όλους δεν μένουν στην όλη προσφορά του, αλλά στα ήθη και στα έθιμα της εποχής, στην οποία έζησε ο Κουμπερτέν.   
 
Το Έθνος μας από τότε που ελευθερώθηκε υπόκειται σε ζηλοφθονία. Δεν είναι ένα παράπονο, δεν είναι κάτι μεταφυσικό, ούτε κυνήγι μαγισσών. Αν ανοίξει ο αναγνώστης στο λήμμα της Βικιπαιδείας «Μισελληνισμός» ή «Ανθελληνισμός» θα το διαπιστώσει. Ο Μισελληνισμός εμφανίζεται πρώτα στους Πέρσες, περνά στη Ρωμαϊκή περίοδο, στους Φράγκους, στο Βατικανό, στους Τούρκους. Κατά την Επανάσταση του 1821 στους Αυστριακούς, στους Άγγλους, στους Γάλλους και στους Ρώσους, ιδεολογικά στους Μαρξ και Ένγκελς, και στους νεότερους χρόνους στους Ρουμάνους και στους Βουλγάρους.
 
Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό κείμενο, που δικαίως αμφισβητείται η αυθεντικότητά του. Στο βιβλίο του «Σκυλάνθρωποι» (Έκδ. 1976) ο Κυριάκος Διακογιάννης αναφέρεται σε «άγνωστη Ελβετίδα», η οποία εξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι «μισούν αφόρητα τους Έλληνες». Και αν είναι κείμενο του ιδίου του Διακογιάννη με τα όσα γράφει εκφράζει μιαν αντίληψη κοντά στην πραγματικότητα. Γράφει σε ένα σημείο τα λόγια της «άγνωστης Ελβετίδας»: «Όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της Γης. Δεν θα βρεις και δεν θα φανταστείς συνδυασμό και συγκέρασμα εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματοποιήσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε!...  Η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε…
 
Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος… Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό να επιβιώσει ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, η μόνη γνήσια χριστιανική πίστη… Είναι ο μόνος λαός που κατόρθωσε να συνταιριάξει αρμονικά τον αρχαίο του πολιτισμό, την υπεράνθρωπη πνευματικότητά του με όλα τα θετικά στοιχεία του Χριστιανισμού και να γεννήσει αυτός ο θεϊκός συνουσιασμός μια βαθιά πίστη, μια θεμελιωμένη θρησκεία, μια τρομερή ενωτική ισχύ».
 
Ο Κουμπερτέν και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή έδωσαν κάποια προνόμια στους Νεοέλληνες, ως συνεχιστές των προγόνων εκείνων που δημιούργησαν τον λεγόμενο Δυτικό πολιτισμό και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η αφή της Φλόγας που ανάβει σε όλη τη διάρκεια των Αγώνων ανάβει στην αρχαία Ολυμπία. Η Σημαία της Ελλάδος κυματίζει μαζί με αυτήν της ΔΟΕ και της διοργανώτριας χώρας. Επίσης ανακρούεται ο Εθνικός μας Ύμνος καθώς και ψάλλεται ο Ολυμπιακός Ύμνος, σε ποίηση Κωστή Παλαμά και μουσική Σπύρου Σαμάρα. Για πρώτη φορά εψάλη στην Α΄ Ολυμπιάδα των Αθηνών, στην Αθήνα. Τέλος η ολυμπιακή μας ομάδα εισέρχεται, τιμής ένεκεν, πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο κατά την τελετή έναρξης. Αυτά ίσως σε κάποιους προκαλούν φθόνο, όμως το μείζον είναι εμείς, οι Έλληνες, να έχουμε επίγνωση αυτού του πολιτισμικού βάρους που φέρουμε ως κληρονόμοι εκείνων που δημιούργησαν τα αξεπέραστα επιτεύγματα του πολιτισμού. Αυτό θα μας βοηθήσει να παύσουμε να έχουμε το πάθος της μίμησης του τρόπου ζωής και των ιδεολογιών των μηδενιστών και των ηδονιστών της εποχής μας, να σταθούμε γερά στα πόδια μας και να αποδείξουμε, ότι είμαστε αντάξιοι απόγονοι εκείνων.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Δίγλωσσο Ευαγγέλιο

 
Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μ.Β., δια του Πρωτοσυγκέλλου της Αρχιμ. Νήφωνος Τσιμαλή, ενημερώνει τις Ελληνορθόδοξες Κοινότητες στο Ηνωμένο Βασίλειο για την έκδοση (από τον Εκδοτικό Οίκο New Rome Press) και κυκλοφορία Δίγλωσσου (Ελληνικά - Αγγλικά) Ευαγγελίου.
 

Οι Κοινότητες μπορούν να το προμηθευθούν από την Ιερά Αρχιεπισκοπή, με σκοπό να διακονήσουν καλύτερα τις ποιμαντικές και λειτουργικές ανάγκες των εκκλησιασμάτων τους.

Χρωστήρας στη βασιλική οδό [Α']

 
Στην όμορφη περιοχή Staples Hill του Ανατολικού Bristol βρίσκεται μια οδός με όνομα βασιλικό, Οδός Βικτωρίας!
 

Πρόσφατα, καθώς περνούσα από εκεί είδα μια καλλιτέχνιδα (δεν γνωρίζω το όνομά της) να ιστορεί ένα ζωγραφικό έργο, που δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο τι ακριβώς θα απεικονίζει.

 
Για την ώρα φαίνεται να ιστορούνται αντικρυστά δύο καμηλοπαρδάλεις, που αυτή τη στιγμή η μία φαντάζει να είναι το αρνητικό της άλλης.

 
Η μοντέρνα ζωγραφική και μάλιστα η ονομαζόμενη street art είναι αλήθεια πως μας έχει συνηθίσει σε αφαιρετικές καλλιτεχνικές δημιουργίες. Σίγουρα πάντως το εν λόγω έργο θα μας αποκαλυφθεί στην πλήρη δόξα του μετά την ολοκλήρωσή του... Μέχρι τότε... υπομονή!

Μηνύματα ζωής

 
Ο άνθρωπος χρειάζεται να θυμάται πάντα τους άξιους στόχους που οφείλει να θέτει στη ζωή του, με σκοπό να μπορεί να κατακτά σημαντικές πνευματικές κορυφές.
 

Μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα παραδείγματα μας προσφέρει το εικονίδιο της παρούσας ανάρτησης και αξίζουν την προσοχή μας.

Γιορτή διαφορετικότητας και ανεκτικότητας

 
Στον δρόμο Devon Road, της περιοχής Easton του Bristol ανακαλύψαμε ένα πολύ όμορφο ζωγραφικό έργο, το οποίο καταλαμβάνει έναν ολόκληρο εξωτερικό τοίχο σπιτιού.
 

Στο έν λόγω έργο, του σημαντικού ντόπιου καλλιτέχνη Andrew Burns Colwill, απεικονίζεται μέρος της περιοχής καθώς και της ζωής των ανθρώπων.
 

Εκεί βασικά βλέπουμε μια γιορτή, όπου άνθρωποι από διάφορους πολιτισμούς και κουλτούρες συνεορτάζουν, τρώνε, πίνουν και κουβεντιάζουν, απολαμβάνοντας όλοι μαζί το δώρο της ζωής, όπως επίσης τη διαφορετικότητα και την ανεκτικότητα.

 
Στο καλλιτέχνημα αυτό προφανώς απεικονίζονται φιγούρες γνωστών ανθρώπων της περιοχής, που παίζουν ρόλο στην καθημερινότητα της κοινωνικής ζωής εκεί στο Easton.

Ό,τι πιο αγαπητό

 
Κάποτε ο βασιλιάς Κροίσος πέτυχε να κυριεύσει μια πόλη των αντιπάλων του, που του στοίχισε όμως τη ζωή πολλών στρατιωτών του. Εξοργισμένος, λοιπόν, διέταξε να σφάξουν όλους τους άνδρες, τις δε γυναίκες να τις επιτρέψουν να φύγουν, δίνοντάς τες τη δυνατότητα να πάρουν ό,τι πιο αγαπητό είχαν.
 

Σε λίγο έβλεπε κανείς τις γυναίκες να προχωρούν προς την έξοδο της πόλης,φορτωμένες στους ώμους τους τους άνδρες τους. «Δεν υπάρχει, είπαν, σε μας τίποτε πιο αγαπητό από τους άνδρες μας». Ο Κροίσος συγκινήθηκε από την αφοσίωση των γυναικών και έδωσε χάρη σε όλους τους επιζώντες.

Οι Χειμαρριώτες δοκιμάζονται...

 

...αλλά αντέχουν

 

Τελευταίως είμαστε μάρτυρες της δοκιμασίας που περνούν με το καθεστώς Ράμα οι Χειμαρριώτες και ο εκλεγμένος Δήμαρχός τους Φρέντης Μπελέρης, δοκιμασία, την οποία αντιμετωπίζουν με επιτυχία. Ο Μπελέρης, Ευρωβουλευτής πλέον, θα είναι εκεί η ζωντανή μαρτυρία για το πώς ζουν οι Έλληνες στη γειτονική χώρα.
 
Οι Χειμαρριώτες από αρχαιοτάτων χρόνων δείχνουν ζέουσα φιλοπατρία, μαχητικότητα, γενναιότητα και ηρωισμό. Πολλές φορές κήρυξαν την ανεξαρτησία τους και, με όλη την Βόρειο Ήπειρο,  την ένωσή τους με την Ελλάδα, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν το επέτρεψαν… Με τον Καποδίστρια το ελεύθερο Ελληνικό κράτος ζήτησε από τον Κάνινγκ τα σύνορά του να φτάσουν έως τον Αώο ποταμό. Ο Κυβερνήτης δικαιολόγησε την διεκδίκηση αυτή αναφέροντας: «Οι κάτοικοι των μερών αυτών ήσαν οι μαχητικότεροι των Ελλήνων, οι οποίοι πολλαπλώς επολέμησαν και ενίκησαν τους Τούρκους εις τα στενά της Πίνδου, τον Όλυμπον και τον Παρνασσόν, ηρωικώτατα υπερεμάχησαν του Μεσολογγίου και της Αράχωβας και αντέσχον κατά των Τούρκων την εσχάτην αντίστασιν εν τη Ακροπόλει των Αθηνών». Ετόνισε δε ότι ουδέποτε οι άνθρωποι αυτοί θα ησυχάσουν εφ’ όσον η πατρίδα τους θα παρέμενε δούλη.
 
Στην Επανάσταση του 1821 οι Χειμαρριώτες μπήκαν αμέσως με την έκρηξή της στην Πελοπόννησο και ζήτησαν από την Διοίκηση όπλα και μπαρούτι. Η ανέκδοτη έως το 1958 απάντηση της Διοίκησης* προς τους Χειμαρριώτες δείχνει την θέλησή τους να πολεμήσουν για την ελευθερία τους:
 
« Διοίκησις Προσωρινή. Η Γερουσία της Δυτικής Χ. Ελλάδος Προς τους Γενναίους Καπιτάνους και Φιλογενεστάτους Προκρίτους της Χειμάρρας…
 
Από τον καιρόν οπού εμίσευσεν από εδώ ο Κυρ Γιαννούσης (Σημ.γρ. Πρόκριτος των Χειμαρριωτών απεσταλμένος για να εξηγήσει στη Διοίκηση και δια ζώσης -παρέδωσε και επιστολή- τις ανάγκες τους σε πολεμοφόδια), ήλθεν άλλην μίαν φοράν ο εχθρικός στόλος εις τούτα τα μέρη ώστε εμποδίσθησαν εξ αιτίας 17 καράβια όπου ήσαν διορισμένα από την υπερτάτην Διοίκησιν να έλθουν εις τα παράλιά σας, δια να σας εμψυχώσουν και να σας δώσουν τα αναγκαία εφόδια. Τώρα πάλιν εν ω ήσαν έτοιμα να έλθουν δι’ αυτά τα μέρη, ήλθεν η είδησις ότι ο μεγάλος στόλος του εχθρού εβγήκεν από τα Δαρδανέλια και πέρνωντας στράτευμα από την ανατολήν, έβγαλεν εις την Χίον και την κατέκαυσε και την κατεσκλάβωσε.
 
Η Διοίκησις λοιπόν αναγκάσθη να ετοιμάση αμέσως πενήντα καράβια τα οποία εκίνησαν εις τας 20 του παρόντος μηνός εις απάντησιν του εχθρού. Μ’ όλον τούτο άλλα δέκα καράβια ετοίμασεν η Διοίκησις και σήμερ’ αύριον θα φανούν εις τα μέρη σας. Δύο τρία θα μείνουν εδώ να αποκλείσουν τον κόλπον της Πάτρας.
 
Αδελφοί, εδώ αι ανάγκαι μας είναι πολλά μεγάλαι και τα χρήματα μας λείπουν, διότι ακόμα δεν εσύναξεν η Γερουσία εισοδήματα, το ντουφέκι είναι ανοιγμένον… Όμως έστειλεν ταις απερασμέναις 2.500 οκάδες μπαρούτι με το διπλό μολύβι εις τους Σουλιώτας.
 
Με μεγάλον της κακοφανισμόν η Γερουσία βλέπει ότι δεν έχει τον τρόπον να σας προφθάση κατά το παρόν με ολίγα εφόδια. Εγράψαμεν προς την εθνικήν Βουλήν αναφέροντας την ανάγκην σας, και είμεθα βέβαιοι ότι θέλει γίνει η αναγκαία φροντίς ευθίς (Σημ. γρ. Διατηρείται η ορθογραφία του πρωτοτύπου) καθώς φθάση ο εκλαμπρότατος Μαυροκορδάτος με το στράτευμα εις τούτα τα μέρη, επειδή και καθώς σας προείπαμεν η Διοίκησις και χωρίς να γράψετε, είχε πάντοτε τον νουν της εις αυτά τα μέρη. Ομιλήσαμεν εκτεταμένως με τους απεσταλμένους σας και απ’ αυτούς ημπορείτε να μάθετε κάθε τί και να φερθήτε με εκείνην την φρόνησιν όπου χρειάζεται εις τέτοια επιχειρήματα.
 
Καθώς φθάση ο εκλαμπρότατος Μαυροκορδάτος, ότι μέτρα θέλουν παρθή δια τους τόπους σας θέλομεν σας τα φανερώση, ή με το μέσον των καραβίων, ή δι’ άλλου μέσου αν τα καράβια προφθάσουν και έλθουν πρωτύτερα. Σας ασπαζόμεθα αδελφικώς και μένομεν.
 
Μεσολόγγι τη 26 Απριλίου 1822
 
Δια τον εκλαμπρότατον Πρόεδρον. (Υπογ.) Γεωρ. Παΐδης (;),  Γεώργιος  Καναβός, Κων/τίνος Ν. Λογοθέτης, Αναγνώστης Μ. Φραγκούλης. Ο Αρχιγραμματεύς Νικ. Λουριώτης.»
 
Το έγγραφο φέρει κυκλική σφραγίδα. Εις το μέσον μαινόμενος ταύρος, περιβαλλόμενος από στέφανο δάφνης και η επιγραφή με πρώτα τον Σταυρό: «+ ΓΕΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ 1821».
 
Όπως όλοι οι Έλληνες έτσι και οι Χειμαρριώτες υπέστησαν πολλά από διάφορους εισβολείς, από τους Ρωμαίους έως τους Γότθους, τους Αβάρους, τους Σλαύους, τους Σαρακηνούς, τους Νορμανδούς, τους Οθωμανούς, τους Βενετούς, τους Λιάπηδες -γειτονική αλβανική φυλή-, το Αλβανικό καθεστώς. Όμως άντεξαν και διατήρησαν την Πίστη τους, την Ταυτότητά τους, την γλώσσα τους, όπως και οι άλλοι Βορειοηπειρώτες. Τον Μάρτιο του 1914 υπογράφηκε το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας που ίδρυε την Αυτόνομη Δημοκρατία της  Βορείου Ηπείρου, όπου εντάχθηκε και η Χειμάρρα, αν και η ίδια ήδη είχε προσχωρήσει  στην προσωρινή κυβέρνηση της Βορείου Ηπείρου, με επικεφαλής τον Γεώργιο Χρηστάκη – Ζωγράφο. Το 1921 πέρασε στον έλεγχο του Αλβανικού Κράτους. Το 1924, το 1927 και το 1932  οι Χειμαρριώτες ξεσηκώθηκαν εναντίον των μέτρων που αποσκοπούσαν στον εξαλβανισμό τους. Το 1939 καταλήφθηκε από την φασιστική Ιταλία, τον Δεκέμβριο του 1940 απελευθερώθηκε από τους Ελληνες έως την Γερμανική εισβολή του 1941. Η Χειμάρρα ενώ, κατά φυσικό λόγο, περιλαμβανόταν στις μειονοτικές περιοχές, το 1945 εξαιρέθηκε από αυτές προς τιμωρία των εκεί Ελλήνων, οι οποίοι θεωρήθηκαν από το αλβανικό καθεστώς «απείθαρχοι». Έτσι έκλεισαν τα σχολεία  τους για να μην  διδάσκονται τα παιδιά τους την γλώσσα τους και την ιστορία τους. Όμως πάλι οι Χειμαρριώτες βρήκαν λύση ακόμη και στην εποχή του Χότζα που επέβαλε την αθεΐα και δίωξε αμείλικτα τους Έλληνες. Σήμερα εξακολουθούν να ζητούν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Δοκιμάζονται, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Βλέπετε περίπτωση Μπελέρη.
 
*Δημοσιεύθηκε το 1958 από τον ιστορικό συγγραφέα Σπύρο Στούπη στο περιοδικό «Ηπειρωτική Εστία» (Μηνιαία Επιθεώρησις εν Ιωαννίνοις, Έτος Ζ΄, Απρίλιος 1958, Τεύχος 72^ον, σελ. 269-273).  
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Συνοχή Ελλήνων

 
Πολλές φορές, όταν χρειαζόμαστε και πρέπει να επιχειρηματοποιήσουμε για κάτι σημαντικό, χρησιμοποιούμε τη φράση: «όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...» και αναφερόμαστε σε λόγια της σοφίας εκείνων!
 

Εν προκειμένω, το εικονίδιο της παρούσας ανάρτησης μας, αναφέρεται με έμφαση στους ακραιφνείς λόγους συνοχής και συνδέσμου των Ελλήνων, που είναι το ομόηθες, το ομόθρησκον, το όμαιμον και το ομόγλωσσον! Μεγίστη αλήθεια!