Εἰσοδικὸ στὸ Φθινόπωρο

Στὸν Ποιητὴ Πάνο Λιαλιάτση, χαιρετισμός

Χθὲς μᾶς ἀποχαιρέτισε ὁ Αὔγουστος, ὁ καλὸς ὁ μῆνας τοῦ λαϊκοῦ ἀνθρώπου, τοῦ γνήσιου Ἕλληνα ποὺ μὲ αὐστηρὴ πειθαρχία βίωνε τὶς ἐναλλαγὲς τῶν ἐποχῶν καὶ τὰ ἀγαθὰ ποὺ κατεῖχε ἡ κάθε μία. Μᾶς ἀποχαιρέτισε ἐπίσης καὶ τὸ θεϊκὸ Ἑλληνικὸ τὸ καλοκαίρι, ἀφοῦ μὲ τὴν παρουσία τοῦ Σεπτεμβρίου ἀρχίζει πιὰ τὸ φθινόπωρο.

Οἰ παλιότεροι εἴχανε, ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε,  τὸ δίκιο τους ὅταν λέγανε ἀπὸ Αὔγουστο χεμώνα, γιατὶ ὅσο στράγγιζαν οἱ στερνὲς τοὺ θέρους ἡμέρες, μιὰ περίεργη χλωμάδα ἄρχισε ν᾿ ἁπλώνεται γύρω, κυρίως τ᾿ ἀπογεύματα. Εἶναι βλέπεις,

«τὰ δειλινὰ τὰ πένθιμα, τὰ φθινοπωρινά»,

ποὺ ὐμνεῖ ὁ ποιητής, τὰ δειλινὰ μὲ τὴ νοσταλγία νὰ ζωγραφίζει εἰκόνες περίεργες στὴν ψυχή, τὴν ψυχὴ ποὺ γεμίζει στίχους καὶ φωνὲς λησμονημένες, φωνὲς τοῦ χτές, τραγικὲς φωνὲς ποὺ κεντοῦν τὰ ἄνθη τῆς χαρμολύπης στὸν καμβᾶ τῆς καρδιᾶς. 

Μᾶς ἀποχαιρέτισε λοιπόν ὁ Αὔγουστος καὶ εἰσόδευσε ὁ πρῶτος  μήνας, ὁ φθινοπωρινός, ποὺ κάποτε τὸν συνόδευαν τὰ πρωτοβρόχια, μὲ τὰ ποιητικὰ ἐκεῖνα μπουρίνια, τὸ ἄδειασμα τῆς ἀκρογιαλιᾶς, τὴν εὐωδιὰ τοῦ νοτισμένου χώματος καὶ τὰ χρώματα τὰ φθινοπωρικὰ νὰ ντύνουν τὴ φύση. Χρώματα χλωμά, καχεκτικά, ὅμως τόσο νοσταλγικά...

Κι ἀκόμα ἦταν κι ἐκεῖνες οἰ εὐωδιές -ξεχασμένες σήμερα- ποὺ μᾶς κόμιζε τὸ φθινόπωρο, μὲ τὸ χωριὸ νὰ εὐωδιάζει στυμμένο σταφύλι, μουσταλευριά, ψημμένο κυδώνι καὶ βρασμένο κάστανο...

Καλὸ κι εὐλογημένο τὸ φθινόπωρο κι ὅσο γίνεται πιὸ ποιητικό, γιατὶ στοὺς καιρούς μας τὴ χρειαζόμαστε τὴν ποίηση νὰ μᾶς πληρώσει τὴν ψυχὴ τρυφερότητα καὶ κάλλος: δῶρα πολύτιμα τοῦ Δημιουργοῦ, ποὺ σὺν τοῖς ἄλλοις μὲ τὸ εἰσοδικὸ τοῦ φθινοπώρου εὐλογεῖ τὸν στέφανον τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ, ξεχασμένου σήμερα.

π. Κων. Ν. Καλλιανός