Μια φωτογραφία

...καὶ ἔ­να σχό­λιο

Μέ­ρες τοῦ πρώ­του μι­σοῦ τῆς δε­κα­ε­τί­ας τοῦ 1970, σὲ ὤ­ρα πρω­ϊ­νὴ κά­ποι­ου κα­λο­και­ριοῦ, πάν­τα στὸ Πα­λιὸ τὸ Κλῆ­μα καὶ πρὶν τὴν ἀλ­λο­τρί­ω­ση τῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­πό τὸ στυγ­νὸ ἀ­ν­τα­γω­νι­στι­κὸ πνεῦ­μα τῆς λε­γο­μέ­νης «του­ρι­στι­κῆς ἀ­ξι­ο­ποί­η­σης».

Ὁ ξέ­νος τῆς φω­το­γρα­φί­ας, ἀ­φοῦ πε­ρι­η­γή­θη­κε τὸ χω­ριὸ, σὲ κά­ποι­ο ση­μεῖ­ο γλύ­στρι­σε καὶ ἔ­πε­σε, στραμ­που­λί­ζον­τας τὸ πό­δι του.

Ἀ­μέ­σως τό­τε βρέ­θη­καν συν- ἄν­θρω­ποι νὰ τὸν βο­η­θή­σουν, ἐ­νῶ ἠ θειὰ τὸ Βαγ­γε­λι­ὼ τοῦ μπαρ­μπα Γι­ώρ­γη τοῦ Μου­ρί­ση, ποὺ ἤ­ξε­ρε νὰ γι­α­τρο­πο­ρεύ­ει ἐ­ξαρ­θρώσεις πο­δι­ῶν καὶ χε­ρι­ῶν, συ­νέ­δρα­με τὸν κα­κό­μοι­ρο τὸν ἐ­πι­σκέ­πτη, δί­νον­τάς του, μαζὶ μὲ τὸν ὑπόλοιπο τὸν ὅμιλο τῶν Κληματιανῶν γυναικῶν, κι ἔ­να σπου­δαῖ­ο μά­θη­μα φι­λο­ξε­νί­ας καὶ τι­μῆς στὸν Ἄν­θρω­πο.

Ἔ­τσι, φεύ­γον­τας ὁ ξέ­νος γιὰ τὴν πα­τρί­δα του, ἀ­σφα­λῶς θὰ θυ­μᾶ­ται, πὼς σὲ κά­ποι­ο ἄ­ση­μο, μι­κρὸ καὶ τα­πει­νὸ νη­σι­ω­τι­κὸ χω­ριό, ἔ­μα­θε τί ση­μαί­νει γνή­σια Ἑλ­λη­νι­κὴ φι­λο­ξε­νί­α καὶ πά­νω ἀπ᾿ ὅ­λα σε­βα­σμὸς στὸ Ἄν­θρω­πο.

Ὡστόσο τὸ διερώτημα ποὺ ἀπομένει ἀπ᾿ τὴν «ἀνάγνωση» τῆς φωτογραφίας αὐτῆς, εἶναι τὸ ἑξῆς: Αὐ­τὰ ποὺ ἔ­γι­ναν κά­πο­τε, πρὶν ἀ­πό τρι­σή­μι­συ δε­κα­ε­τί­ες, ἄ­ρα­γε, ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­ται σή­με­ρα ἤ μᾶς ἔ­χει κα­λύ­ψει γιὰ τὰ καλὰ τὸ βα­ρὺ σύν­νε­φο τῆς ἀ­δι­α­φο­ρί­ας καὶ τῆς ἀπανθρωπίας, ποὺ μᾶς δι­δάσκουν οἱ σκλη­ροὶ αὐ­τοὶ και­ροὶ ποὺ δι­ερ­χό­μα­στε;

π. Κων. Ν. Καλλιανός