«Ἀρή, μ᾿ ἀκοῦς;»

(Τὸ σύστημα ἐπικοινωνίας στὸ χθὲς καὶ στὸ σήμερα)

Σήμερα, ποὺ ἡ τεχνολογία ἔχει ἐξελιχτεῖ τόσο πολύ, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ βλέπει ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ὅταν συνομιλοῦν, νὰ γίνονται τηλεδιασκέψεις καὶ ἄλλες ἐπικοινωνιακὲς διευκολύνσεις, ὁ νοῦς ὅλων ἡμῶν ποὺ ἔχουμε μιὰν ἡλικία, ἡ ὁποία πέρασε τὸ φράγμα τοῦ μισοῦ αἰῶνα, ὁ νοῦς μας, λοιπόν, πάει σὲ χρόνια καὶ καιροὺς ἀλλοτινούς. Τότε δηλαδὴ ποὺ στὸ χωριὸ ὑπῆρχε ἕνα καὶ μοναδικὸ τηλέφωνο -χειροκίνητο παρακαλῶ- τὸ ὁποῖο βρίσκονταν στὸ μαγαζὶ τοῦ Γραμματικοῦ τῆς Κοινότητας. Φυσικὰ ὅταν ἐπικοινωνοῦσε κάποιος μὲ τὸν ἔξω κόσμο ἔπρεπε νὰ φωνἀζει τόσο, ποὺ ἀκούγονταν σὲ ὅλο σχεδὸν τὸ χωριό.

-         «Ἀρή, μὶ ποιόνι μ᾿ λεῖ (ὁ τάδε); ἀναρωτιόντουσαν οἱ νοικοκυρές τότε.

Καὶ τὰ χρόνια πέρασαν. Ἤρθε ὁ καιρός ποὺ τὸ κάθε σπίτι εἶχε τὴν τηλεφωνική του συσκευὴ κι ἔτσι ἡ ἐπικοινωνία γίνονταν τώρα μέσω τοῦ σύρματος ποὺ συνέδεε τὰ σπίτια κι ἐκεῖνα συνδέονταν μὲ τὸν ἔξω κόσμο, τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους.

Ὅμως μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἄρχισε σιγὰ σιγὰ ν᾿ ἀπομακρύνεται ὁ παλιός, ὁ παραδοσιακὸς τρόπος ἐπικοινωνίας, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τὴ δυνατὴ φωνή, τὴν ὁποία χρησιμοποιοῦσαν γιὰ νὰ ποῦνε ὁ ἕνας στὸν ἄλλο αὐτὸ ποὺ ἤθελαν.

- «Μπήξι μιὰ φουνὴ κι ἔφτασα»- ἔτσι συννενοοῦνταν κάποτε. Δηλαδή, ὅταν ἤθελε ὁ ἕνας νὰ πεῖ κάτι σὲ κάποιον ἄλλο τοῦ φώναζε ἀπὸ μακρυὰ,

- Βρέ, μ᾿ ἀκοῦς;;;

Κι ἀπαντοῦσε ὁ ἄλλος.

-         Ἔλαααα, τὶ θέλ᾿(ει) ς; 

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ὅλοι πὼς αὐτὸ τὸ σὐστημα ἐπικοινωνίας ἦταν μικρῆς ἐμβέλειας, γιατὶ ἄν θέλανε νὰ μιλήσουν μὲ κάποιον ἀπὸ τὸ γειτονικὸ χωριό, ἤ τὴ Χώρα, στέλνανε ἄνθρωπο ἐξεπίτηδες,  ἐνῶ γιὰ τὸν ἔξω τοῦ νησιοῦ χῶρο μόνο μὲ ἐπιστολή -καὶ ποιός νὰ τὴ γράψει, ἀφοῦ ἐλάχιστοι γνωρίζανε τότε γραφὴ κι ἀνάγνωση.

Μέχρι ποὺ ἔγινε πρώτη ἐγκατάσταση τοῦ τηλεγράφου μὲ καλώδιο ποὺ βύθισαν στὴ θάλασσα στὰ 1882.

Ἔγραφε, λοιπόν, ὁ τύπος τῆς ἐποχῆς τότε:

«Ἐν Σκοπέλῳ ἕδρα τῆς ὁμωνύμου Ἐπαρχίας συνιστᾶται ὅσον οὕπω τηλεγραφικὸς σταθμός· ἡ μεταξὺ αὐτῆς καὶ τῆς νήσου Σκιάθου καταβύθησις τοῦ καλωδίου ὑπῆρξεν ἐπιτυχής, καὶ ἡ λειτουργία αὐτοῦ καλή· ἐξακολουθεῖ δὲ νῦν ἡ κατασκευὴ τῆς μέχρι τῆς πόλεως ἐναερίου γραμμῆς, μετὰ τὸ πέρας τῆς ὁποίας αἱ δύο αὗται νήσοι θέλουσι διατελεῖ εἰς πλήρη τηλεγραφικὴν συγοινωνίαν...» (δημοσίευση τῆς 17 Ἰουλίου 1882).

Ἀπὸ τότε πέρασαν περίπου 135 χρόνια.

Μέχρι ποὺ φτάσαμε νὰ ἔχουμε ὁ καθένας μας σήμερα φορητὸ τηλέφωνο, ἀσύρματο καὶ μὲ διαδικτυακὴ σύνδεση, μὲ εἰκόνα κ.λ.π.

Ὅμως ἐκείνη ἡ αὐθόρμητη ἐπικοινωνικὴ τακτικὴ τῶν παλιότερων νὰ συννενοῦνται «μπήγοντας μιὰ φωνή» ἔλειψε πιά. Καὶ μαζί του ἔλειψε κι ἐκεῖνος ὁ τρόπος ποὺ ἔπαλλε ἡ φωνὴ ἀνάλογα μὲ αὐτὸ ποὺ θέλανε νὰ ποῦν. Δηλαδή, ἡ χροιά τῆς φωνῆς, ποὺ ἦταν ἀνάλογη μὲ τὴν εἴδηση ποὺ στέλνανε.

-         Φτάσι, ἀρή, οὑ πατέρας’σ᾿.... ἤ, ἡ μάνα᾿ σ, ἀρή!!!!

Ἀλλὰ καὶ τὰ πιὸ εὐχάριστα.

- Ἀρή, ἄντι, κρύουσι᾿ οὑ καφές... κ.ἄ. πολλά, ποὺ μείνανε ἀνάμνηση, μαζὶ μὲ τὴ φωνὴ τοῦ γραμματ’κοῦ τοῦ χωριοῦ,  ποὺ φώναζε δυνατὰ στὸ πανάρχαιο ἀκουστικό τοῦ ἐπίσης πανάρχαιου τηλεφώνου του,

- Ἔλα, μ᾿ ἀκοῦς ;

π. Κ.Ν. Καλλιανός