Ἐν-Ἄρετος λόγος

(Σχόλια στὴν ποιητικὴ συλλογή, Γραφὴ Ἀρετῆς, τῆς Ἀρετῆς Κ. Κάρκου, Καστοριά 2015)

Ἄν καὶ τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ ποιήματα αὐτὰ μοῦ εἶναι γνώριμα, ἐν τούτοις, σήμερα ποὺ ἔλαβα τὸ βιβλιαράκι αὐτό -τριανταεφτὰ σελίδες ὅλο κι ὅλο- νόμισα ὅτι τώρα τὰ πρωτοδιαβάζω. Γιατὶ δὲν εἶναι πιὰ σὲ ἄυλη, ἠλεκτρονικὴ μορφή, ἀλλὰ τυπωμένα καί, μάλιστα, ὁμορφοτυπωμένα. Συνάμα τὰ ποιήματα αὐτὰ εἶναι καὶ στολισμένα μὲ ὅμορφες φωτογραφίες, στὶς ὁποῖες δεσπόζει ὁ πρίγκηπας τῆς συγγραφέως, δηλαδή, ὁ μοναχογιός της Ἀχιλλέας. Καὶ τὸ ἀναφέρω αὐτό, γιατὶ πολὺ καλὰ καταλαβαίνει  ὁ ἀναγνώστης, πὼς τὸ χαριτωμένο αὐτὸ παιδὶ εἶναι πηγὴ ἐμπνεύσεως στὴν ποιήτρια Μάνα καὶ δικαίως τῷ λόγῳ.

Ἡ Ἀρετὴ Κάρκου, κόρη τοῦ λαμπροῦ φιλολόγου τῶν μαθητικῶν μας χρόνων -τῆς δεκαετίας τοῦ 1960- Κωνσταντίνου Κάρκου, εἶναι κι ἡ ἴδια καθηγήτρια φιλόλογος, ἀπὸ τὶς φτασμένες σήμερα δασκάλες, ποὺ ἐργάζεται μὲ ζῆλο καὶ ἐντιμότητα στὸ Γυμνάσιο-Λύκειο τῆς ἀκριτικῆς, ἀλλὰ συνάμα τόσο ποιητικῆς Καστοριᾶς.

Στὸ πέρασμα τῶν χρόνων τῆς διακονίας της στὴ Μ. Ἐκπαίδευση ἡ Ἀρετὴ Κάρκου ἔχει παρουσιάσει ἀρκετὰ καὶ σημαντικὰ πράγματα, τὰ ὁποῖα καὶ φανερώνουν τὶς πνευματικές της ἀνησυχίες καὶ ἀρετές, καρπὸς τῶν ὁποίων εἶναι καὶ τὸ βιβλιαράκι αὐτό, ποὺ φέρει τὸν χαριτωμένο τίτλο: Γραφὴ Ἀρετῆς ἤ καὶ ἀρετῆς -ὅπως δηλαδὴ  τὸ προτιμᾶ ὁ ἀναγνώστης. Καὶ τοῦτο γιὰ νὰ μὴν μπερδευτεῖ.

Τὰ δεκαεννιά, λοιπόν, ποιήματα ποὺ στεγάζει αὐτὸ τὸ βιβλίο εἶναι γραμμένα ἀπὸ τὸ 2010 μὲχρι τὸ 2015, σὲ διάφορους τόπους, ὅπως ἡ Καστοριά, τὰ Γιάννενα, ἀλλὰ καὶ οἱ ἰδιαίτερες πατρίδες τῆς σ. δηλαδή, ἡ Καληκώμη Καρδίτσας (γενέθλιος τόπος τοῦ πατέρα της), ὅπως ἐπίσης  καὶ ἡ Γλώσσα Σκοπέλου, γενέθλιος τόπος τῆς μητέρας της. Καὶ τὰ ἀνάφερα αὐτά, γιατὶ οἱ τόποι αὐτοί, ὁ στεριανὸς ἀπὸ τὴ μιὰ κι ὁ νησιώτικος ἀπὸ τὴν ἄλλη,  φορτίζουν συναισθηματικὰ τὴν ποιήτρια καὶ τῆς άνεβάζουν τὴ θερμοκρασία τῆς εὐαισθησίας της καὶ τῆς αἰσθαντικότητας.

«Ζεστασιὲς κι ἀρμονίες

κουβέντες κι ὀμορφιὲς τῆς φύσης

καὶ τοῦ ἀνθρώπου γλυκαίνουν μέσα μας

δῶρα πολύτιμα

γιὰ τὰ ἑπόμενα ταξίδια» (σ. 4)

Κι ἀλλοῦ,

Ἡ περιπέτεια τῆς γραφῆς

ἔχει πάρει τὸ δρόμο της

..................

Κι ἐπιστρέφει

Στὶς κούκιες τῆς Καληκώμης (σ. 32)

Ὅπως καταλαβαίνει ὁ ἀναγνώστης,  στὰ ποιήματα τῆς Κάρκου ὑπάρχει διάχυτος ὁ λυρισμός, ποὺ τὸν ἀγκαλιάζουν, μὲ περισσὴ φροντίδα ἡ νοσταλγία καὶ ἡ τρυφερότητα.

Π.χ., κοιτώντας τὸ δρόμο προς τὸ Κάστρο, χαίρεται,

«...τὸ τραγούδι τῆς λίμνης

Τὸ ἄρωμα τῆς πασχαλιᾶς

Τὸ μαῦρο τῆς πέτρας». (18),

ὅπως καὶ συγκινεῖται ἀπὸ τὶς,

«Φωνὲς παιδικές

ἦχος τῆς μπάλας

ἡ νεότητα στὸ ἀπόγειο...» (σ. 14)

Νομίζω ὄτι δὲν χρειάζεται νὰ πῶ περισσότερα γιὰ τὴ Γραφὴ τῆς Ἀρετῆς ποὺ μᾶς χαροποίησε καὶ συγκίνησε τόσο. Γιατὶ ἦταν καιρὸς πιὰ νὰ παρουσιάσει τὸ πολύτιμο μεταλεῖο ποὺ κρύβει μέσα της. Ἕνα μεταλλεῖο πολύτιμο καὶ συνάμα πλούσιο. Καὶ τὸ ἐννοῶ αὐτό, ξέρετε, χωρὶς νὰ κολακεύω.

π. Κων. Ν. Καλλιανός