Monday 27 February 2017

Ἦταν καί τότε Κυριακή τῆς Τυρινῆς...

(Πέντε χρόνια πό τήν κοίμησή της... 26-2-2012)

Στόν ψυχισμό το καθενός μας γγράφονται κάποιες χρονολογίες, γιά νά το θυμίζουν κάποια γεγονότα, κορυφαα το βίου του, γεγονότα -σταθμοί ζως καί μαθητείας συνάμα- πού κάθε χρόνο το φανερώνονται, πως τά νομαστήρια του κ.. παρόμοια, γιά νά το κρούουν τή θύρα το εναι, γιά νά τόν νημερώνουν.


Κι να πό ατά τά γεγονότα  εναι κι ο ποδημίες προσφιλν προσώπων, πού ναχωρώντας, φήνουν να μεγάλο κενό. Κενό στό σπίτι, στήν οκογένεια, στήν κοινωνία. Μέ κορυφαο πρόσωπο τή Μητέρα, πού καταλίπει χάσμα μέγα καί συνάμα τόσο δυνηρό, γιατί μαζύ της παίρνει πολύτιμα το βίου μας κομμάτια, κενα δηλαδή, πού μς γιατρεύουν στίς ρες τίς δυνηρές, μέ στοργή στολισμένα κομμάτια, γιορτινά, φωτεινά, θάνατα.

λ᾿ ατά τά θυμσαι πάλι σήμερα, λοιπόν, πού εναι κριβής πέτειος τς κοιμήσεως τς Μητέρας. Γιατί καί τότε ταν Κυριακή τς Τυρινς το σωτηρίου τους 2012, εκοσιέξι Φεβρουαρίου.

φυγε λίγο πρίν ρχίσει πρτος Κατανυκτικός σπερινός, σπερινς τς Συγχωρήσεως. ρεμη, συχη, μέσα στή γιορτινή τμόσφαιρα πού κόμισαν στή Χώρα ο συγχωριανοί της, ο Κληματιανοί, γιά πρώτη φορά, λές καί θέλανε νά τς ξαναθυμίσουν τίς μορφες στιγμές το παλιο κι γαπημένου της χωριο.

Τούς κουσε κι ποκοιμήθηκε...

Σέ λίγη ρα στίς κκλησιές, πού ντύθηκαν τά μώβ τς Σαρακοστς, ψάλλονταν τό Μέγα Προκείμενον: «Μή ποστρψς τό πρσωπν σου πό το παιδς σου, τι θλβομαι, ταχύ πκουσν μου, πρσχες τ ψυχ μου, καί λτρωσαι ατν».

Εμαι πέρα γιά πέρα βέβαιοςπώς μέ ατόν τόν κέσιο λόγο νέβηκε γιά τό Θρόνο το Θεο καί το ρνίου (πρβλ. ποκ. 5, 6-14). Γιατί τόν βίωσε τόν λόγο ατό, γιατί τό ξιζε...

π. Κ.Ν. Καλλιανός
Κυριακή τς Τυρινς, 26-2-2017

1 comment:

Α. Παπαγιάννης said...

Καλόν Παράδεισο να έχει, και καλή Σαρακοστή σε όλους τους ιστογραφούντες και τους αναγινώσκοντες!