Monday 18 February 2019

Χαρμολύπης ἱερά εἰσόδια


, Τριδίου (κα πάλι) καιρός...


Μ ερ συγκίνηση τοποθετομε κα φέτος τ εκατάνυκτο βιβλίο το ερο Τριδίου στ . ναλόγιο, φο προηγουμένως -κατ τν ρχαίαν τάξιν τν Πατέρων μας, βάζουμε τριπλ μετάνοια στν εκόνα το Κυρίου, γι ν μς δώσει τν ελογία κα τ δύναμη, στε ν διαπλεύσουμε κι ατ τ μέγα, λλ κα ψυχωφελέστατο, πέλαγος μ τος ποιους «λαιστρυγόνας κα κύκλωπας», ν μς πειλον. Κι σο εσαι, στ᾿ λήθεια νέος, ατς ο στιγμς το λαμπρο ντως κκλησιαστικο τους χουν λλη ψη, γιατ συνυπάρχει στν ψυχισμό σου κα τ στοιχεο τς ασιοδοξίας. μως ταν περάσουν πι τ χρόνια, ταν ο δεκαετίες σιμώσουν τ μισ αἰῶνα, τότε ο λέξεις  αποκτον λλο, πι εδικ βάρος. τσι, δ μπορες ν περάσεις εκολα σημασίες κα νουθεσίες, πως τό, «Μ προσευξώμεθα φαρισαϊκς, δελφοί... ταπεινωθμεν ναντίον το Θεο τελωνικς, δι νηστείας  κράζοντες· λάσθητι μν Θες τος μαρτωλος». Δ μπορες, γιατ ο λέξεις γίνονται λεγχος κα βαθει συναίσθηση τι χρόνος τς ζως συντομεύει, ρα καιρς εναι ν συνειδητοποιήσουμε, πως «μ γυμνωθμεν, τς θείας χάριτος».

Κάποτε οἱ λέξεις ατς εχαν μι γλυκύτητα κα μι κατανυξη, πο συγκινοσε κα χάριζε στ νεότητά μας δυνατότητες πολλς, στε ο κηρυκτικές μας ξηγήσεις ν εναι, σο γινόταν,  κα πι λαμπρές. Κι ατ μς νθουσίαζε τότε, μέχρι πο ρθε καιρς κα  ο διες ατς ο λέξεις γίνονται τώρα πι σκήσεις. σκήσεις, πο ναμένουν τ λύση τους, δηλαδή, τς παντήσεις κενες, πο θ εναι πλήρως συντονισμένες μ τ νόημα κα τ βαρύτητα τς μέρας. «Τος τρόπους ζηλώσωμεν, το Σωτρος ησο κα τν ατο ταπείνωσιν, ο ποθοντες τν ληκτον τς χαρς, τυχεν κατασκήνωσιν, ν χώρ τν ζώντων αλιζόμενοι».

λήθεια, καταννομε  τι καιρς εναι γγύς πιά;  (ποκ.) Κι  εναι πι πολ γγς π λλοτε. Κα κυρίως γι μς, πο δν λπίζουμε πλέον τι θ διπλασιάσουμε, σο κι  ν τ πιθυμομε τ χρόνια τς ερατείας -πόσο μλλον το πιγείου βίου μας- πότε, «Καιρς το ποισαι (μόνο) τ  Κυρί». ρκετ κάμαμε γι τος λλους, γι τν αυτό μας, γι τν πιφάνεια κα προβολή. Κι πόψε «φθασε καιρός», τέθηκε γι᾿ λλη μι χρονι ατ κλμαξ νοητή, πο καλούμεθα ν᾿ νεβομε. Μ πρτο σκαλοπάτι τν ταπείνωση, τ βιωματικ ατ ρετ πο θ μς φέρει σιμ στν «τέλεστο τελειότητα».

Κοιτώντας τ φς το δειλινο πο χωνεύει μέσα στν δειο ναό, στο νο ρχεται τ Κοντάκιο τς Κυριακς ατς, τς πρώτης Κυριακς το Τριδίου. Πο συμπυκνώνει τ νόημα τς μέρας κα προβάλλει τς δικές μας ερς, προσευχητικς πιθυμίες: «Στεναγμος προσοσωμεν, τελωνικος τ Κυρίῳ, κα ατ προσπσωμεν, μαρτωλο ς Δεσπτ· θλει γρ τν σωτηραν πντων νθρπων, φεσιν παρχει πσι μετανοοσι· δι' μς γρ σαρκθη Θες πρχων Πατρ συνναρχος». 

π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: