Monday 10 January 2022

Τοῦ Δωδεκαήμερου ὁ ἐπίλογος…

 
(, ποτιμώντας κι ατς τς Γιορτς πο ζήσαμε)
 

Τώρα πο σφαλίσαμε τ φτα, τ ποα διακοσμοσαν γιορταστικ τ σπίτια, τος δρόμους, τς βιτρίνες κα τς πλατεες, τώρα πο τ «Χριστουγενιάτικα» δέντρα ξεστολίστηκαν κα, πετάχτηκαν στ σκουπίδια,  , τ πλαστικά,  κλείστηκαν στν ποθήκη, τώρα πο γιορταστικ τμόσφαιρα μεταβλήθηκε σ μι σκληρ καθημερινότητα, ποι εναι, ραγε, τ ρωτήματα πο μς κολουθον; λήθεια, τί ζήσαμε κα σ’ ατς τς γιορτές; Πόσοι π μς -τος πιστος ννο κι όχι γι τος διάφορους έκείνους σ τύπο το Σκρούτζ, το ρωα δηλ. τς Χριστουγεννιάτικης στορίας το Ντίκενς χαρακτηρζουν τ Χριστούγεννα ς «σαχλαμάρες»-πόσοι, λοιπόν, π μς τος πιστος βιώσαμε κι φέτος τ Μέγα Μυστήριο τς θείας νανθρωπήσεως κα νοιώσαμε τν νάγκη ν Το νταποδώσουμε στω κι να λόγο εγνωμοσύνης γι τ Γιορτ ατ πο μς πρόσφερε κα παγκόσμια χει τν δια νομασία: Χριστούγεννα. σχετα ν ποκρινόμαστε τος τάχα προοδευτικος κα μ σοφιστικ πιχειρήματα φαιρομε τν φετηρία, πο στησε, μς γνώρισε, μς πρόσφερε ατ τ Γιορτή: Τν κκλησία. Γιατ εναι διον το νθρώπινου γωϊσμο ν ποκαθηλώνει ,τι δν τν συμφέρει, ,τι το ποκαλύπτει τς τυχν νοχές του, ,τι τν βγάζει π τ (λανθασμένο) δρόμο πο χει χαράξει στ ζωή του, μ τ «τσι θέλω», λλ κα μ τ γχος τς καθημερινότητας ν το διαταράσσει τν ψυχισμό του.
 
πομένως, ο Γιορτς ατς δν εναι γι’ ατος παρ μονάχα εκαιρίες γι ν ξεγελον τν αυτό τους τ περίγυρό τους, μ δρα πολύφορτες π γαθές τράπεζες, μ πιθυμία εθυμίας, λλ κα πικοινωνίας. μως κι δ τ πράγματα εναι πέρα γι πέρα πιφανειακά, γι ντυπωσιασμ μονάχα κα γι ν περάσουμε καλά. Κι σως, ν χουν δίκιο… Ναι, ς μ μς φανε παράξενο, γιατ στορία παναλαμβάνεται κάθε χρόνο, πως κα πρόταση, ν Τν ποδεχτομε. χι, σφαλς πως μες τ  νομίζουμε, λλ πως μς τ παραδίδει κκλησία:
 
«πδεξαι Βηθλεμ, τν το Θεο Μητρπολιν. Φς γρ τ δυτον π σ γεννσαι κει. γγελοι θαυμσατε ν οραν νθρωποι δοξσατε π τς γς, Μγοι κ Περσδος, τ τρισκλεον δρον προσκομσατε. Ποιμνες γραυλοντες, τν τρισγιον μνον μελδσατε. Πσα πνο ανεστω τν Παντουργτην». 
 
μως γι ν πομε τ πράγματα μ τ’νομά τους πρέπει ν θυμηθομε, γιατ φωτίζουμε ατς τς μέρες τ πάντα, νάβοντας πλθος λεκτρικ λαμπιόνια. Κα φοβμαι πς πολλο δν χουν πόψη τους, πς σο κι διάφοροι κα ψυχρο ν φαίνονται πέναντι στ Γιορτή, π τν λλη κάτι τος λέει βαθει μέσα τους, πς πρέπει ν’ ναζητήσουν κα τ λλο φς π κενο πο χρησιμοποιον στ στολίδια τους. Τ φς τς γνώσεως, πως ψάλλουμε, τ φς κενο πο θ ξεκαθαρίσει μέσα τους (μας) τ πράγματα:
 
« λας εδεν, πρν μαυρωμνος,
Μεθ' μραν φς, τς νω φρυκτωρας…»
 
Χθές, λοιπόν, κλείσαμε μι σελίδα τς ζως μας, μ τν πόδοση τν ορτν το γίου Δωδεκαημέρου γι το χρόνου. Γιατ ο Γιορτς ποτ δν θ σταματον ν ρχονται κα ν μς θάλπουν, λλ καί ν μς κατηχον. μες, χρόνο τ χρόνο πς τς βιώνουμε κα δεχόμαστε…
 
πειδή, «πεφάνη Σωτήρ, χάρις λήθεια, ν είθροις το ορδάνου, κα τος ν σκότει κα σκι, καθεύδοντας φώτισε• κα γρ λθεν φάνη, τ φς τ πρόσιτον».
 
Μακάριοι σοι γίνανε κι φέτος κοινωνο ατο το φωτς το προσίτου…
 
π. Κ.Ν. Καλλιανός

No comments: