Ναί, μιὰ περίεργη γιορτὴ μᾶς φανέρωσε χθες ἡ Ἐκκλησία μας, καθὼς έκλεισε τὸ χαρμόσυνο ἱερὸ βιβλίο: Τὸ Πεντηκοστάριον ἤ τὸ Τριῳδιον τὼν Ρόδων… Κι εἶναι ὄντως περίεργη ἡ γιορτὴ αὐτή, γιὰ ὅσους δὲν ἔχουν γνώση τῶν ὄσων τελοῦνται μέσα στὸν κάθε ἱερὸ ναό, αὐτὸ, δηλαδή, τὸ σπίτι μας, ὅπου γιὰ πρώτη φορὰ εἰσοδεύουμε ὡς βρέφη καί γιὰ στερνή φορὰ ἀποχωροῦμε, ὡς κεκοιμημένοι πιὰ καὶ πορευόμενοι γιὰ τὸν τόπο τῆς οὐρανίου κατοικίας μας. Γιατὶ ἡ χθεσινή γιορτή, ποὺ έκλεισε τὸν πανάγιο καὶ τόσο διδακτικὸ καὶ ἱερώτατο κύκλο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ποὺ ζήσαμε, καθὼς ἀνοίγαμε τὸ Πεντηκοστάριο, φανερώθηκε γιὰ νὰ μᾶς θυμίσει αὐτὸ ποὺ λέμε -χωρὶς νὰ τὸ βιώνουμε ὅλοι συνειδητά- στὸ Συμβολο τῆς Πίστεως, δηλ, το, «Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν μέλλοντος αἰῶνος».
No comments:
Post a Comment