Η Δύση και η Ορθόδοξη Ευρώπη - 6

 

Μέρος Στ΄ (τελευταίο) - Διαπιστώσεις και προοπτικές για την Ευρώπη

 

Η διαχείριση των κοινών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) κατευθύνεται από λόμπι γουοκικής και μηδενιστικής ιδεολογίας, η οποία, σημειωτέον, περιγράφεται με τραγικούς τόνους από τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι... Η Ε.Ε. δια των οργάνων της και με την προπαγάνδα κατευθυνόμενων ΜΜΕ και τη συνεργασία πειθήνιων κυβερνήσεων επιχειρεί να επιβάλει στους λαούς της Ευρώπης την ιδεολογία της. Η τάση αυτή προκαλεί σοβαρή αντίδραση σε όλο και αυξανόμενο μέρος των Ευρωπαίων, αφού ωμά ομολογείται ότι επιχειρείται η αλλοίωση της ιδιοπροσωπίας τους. Αυτός που θέλει να έχει άλλη κουλτούρα από την επιβαλλόμενη θεωρεί ότι βρίσκεται εντός χώρου υποχρεωτικής «πολιτισμικής αναμόρφωσης», όπως σημείωσε και ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ.
 
Οι Έλληνες έχομε πικρή εμπειρία αυτού του γεγονότος, αφού ζούμε την, με υπαίτια την πολιτική ηγεσία μας, επιχείρηση αλλοίωσης της συνείδησής μας και προσχώρησης στη σύγχρονη δυτική ιδεολογία. Σύμπτωμα η πρόσφατη καθιέρωση του «γάμου» των ομοφυλόφιλων. Τα δυτικά έντυπα πανηγύρισαν που η Ελλάδα είναι η πρώτη Ορθόδοξη χώρα, που καθιέρωσε τον εν λόγω «γάμο». Ο πρωθυπουργός της χώρας Κυρ. Μητσοτάκης, στη διάσκεψη κορυφής της Ε.Ε.  χειροκροτήθηκε για την πρωτοβουλία του και εκείνος έδειχνε ικανοποιημένος από την υποδοχή. Μετά την ψήφιση του Νόμου η τ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας εόρτασε τα επινίκια με τους πρωτεργάτες της ψήφισης κ.κ. Σκέρτσο και Πατέλη και άλλους πολιτικούς και μέλη των ΛΟΑΤΚΙ. Η πρόσφατη παραίτηση του κ. Πατέλη από τη θέση του οικονομικού συμβούλου του πρωθυπουργού θεωρήθηκε από ορισμένους ότι δεν ήταν μόνο για λόγους ότι ολοκλήρωσε κάποιο έργο στα οικονομικά, αλλά και το ότι έληξε ευνοϊκά γι΄ αυτόν και γενικά για τους ΛΟΑΤΚΙ η ψήφιση του νόμου για τον «γάμο» των ομοφυλοφίλων, κάτι που επιθυμούσε διακαώς, έστω και αν προκάλεσε την καθίζηση στο εκλογικό σώμα του κυβερνώντος Κόμματος.
 
Το κατά Χάντινγκτον χάσμα δυτικής και ανατολικής χριστιανοσύνης, που επεκτείνεται σε χάσμα πολιτισμικό, κατ΄ αυτόν, «στηρίζεται στη λογική και στο νόμο». Εξηγεί σχετικά: «Πριν από αρκετούς αιώνες, ο πρόεδρος της Λιθουανίας είχε πει ότι οι Λιθουανοί είχαν να διαλέξουν μεταξύ “δύο πολιτισμών” και επέλεξαν το λατινικό κόσμο, προσηλυτίστηκαν στον ρωμαιοκαθολικισμό και επέλεξαν μία μορφή κρατικής οργάνωσης που στηρίζεται στον νόμο. Με παρόμοιο τρόπο οι Πολωνοί (Σημ.γρ. Σλάβοι, ως οι Ρώσοι) λένε ότι ανήκουν στη Δύση από τον 10^ο αιώνα, όταν επέλεξαν τον δυτικό Χριστιανισμό έναντι του Βυζαντίου».
 
Το γιατί η Δύση ακολουθεί τον Νόμο, ενώ η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη όχι, ο Χάντινγκτον δεν το εξηγεί. Εννοεί εκκλησιαστικά; Πράγματι η δυτική χριστιανοσύνη είναι κυριευμένη από την ιδέα του Νόμου και τον ορθολογισμό, που την οδήγησε στην αίρεση, σε θρησκευτικούς πολέμους πολυετείς, σε απάνθρωπες τυραννίες, στην ιερά εξέταση, στο παπικό κράτος. Η ανατολική Ορθόδοξη χριστιανοσύνη έχει τους κανόνες της, αλλά έχει και την πίστη και την αγάπη, που εκφράζονται ως επιείκεια, ως αλληλεγγύη, ως επίγνωση της ανθρώπινης αδυναμίας, ως ανεκτικότητα. Για αυτό και απέφυγε τα σφάλματα της παπικής χριστιανοσύνης και των προτεσταντικών παραφυάδων της. Αλλά η συμπεριφορά Παπικών και Προτεσταντών θεωρείται από τον Χάντινγκτον πολιτισμός και πρόοδος…
 
Μήπως εννοεί τον Νόμο πολιτικά; Πάλι κάνει λάθος. Οι Ορθόδοξοι Έλληνες, με τον Ρήγα τον Βελεστινλή, θέλησαν να καθιερώσουν Σύνταγμα και νόμους πριν ακόμη απελευθερωθούν. Με την έναρξη της επαναστάσεως εψήφισαν Σύνταγμα, που θεωρείται ένα από τα δημοκρατικότερα της Ευρώπης. Όταν ο δυτικής προέλευσης βασιλιάς Όθωνας, οπαδός της «ελέω Θεού μοναρχίας», κυβερνούσε χωρίς Σύνταγμα τη χώρα μας οι πρόγονοί μας επαναστάτησαν και επέβαλαν Σύνταγμα. Η ιστορία των δυτικών χωρών, ακόμη και της Γαλλίας, δείχνει ότι ο Νόμος εξαρτάτο από τη βούληση όχι του λαού, αλλά είτε του μονάρχου, είτε των ισχυρών μειοψηφιών που επέβαλαν την θέλησή τους. Τί να ζηλέψει ο Έλληνας ή ο Ρουμάνος από την Αυστρία του Μέτερνιχ, από τη Γερμανία του Βίσμαρκ και του Χίτλερ, από την Αγγλία της Ελισάβετ Α΄, του Ερρίκου Η΄, του Κρόμβελ και της αποικιοκρατίας, από την Ιταλία των Βοργία και του Μουσολίνι, από τη Γαλλία των Λουδοβίκων, του Ροβεσπιέρου και, επίσης της αποικιοκρατίας;
 
Την περί της επιβολής των Νόμων θεωρία σε ένα ευνομούμενο κράτος της Δύσης προώθησε ο Άγγλος φιλόσοφος Τόμας Χομπς (1588-1679), γιος προτεστάντη κληρικού, με το σπουδαιότερο έργο του «Λεβιάθαν» (Σημ. γρ. Το βιβλίο κυκλοφορήθηκε στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Γνώση»). Κατ’ αυτόν ο άνθρωπος στη φυσική του κατάσταση δεν είναι καλός, αλλά εγωιστής και αγωνίζεται να εξασφαλίσει την αυτοσυντήρησή του σε βάρος των άλλων: επικρατεί, όπως τονίζει,  ένας «πόλεμος όλων εναντίον όλων». Με την περίφημη φράση του «homo hominis lupus» (ο άνθρωπος είναι για τον άλλο άνθρωπο λύκος) δεν περιγράφει μόνο τη φυσική κατάσταση του ανθρώπου, όπως εκείνος την έβλεπε, αλλά ξεδιπλώνει και την εικόνα που έχει ο ίδιος για τον άνθρωπο. Για να εξασφαλιστεί λοιπόν η κοινωνική ειρήνη, υποστηρίζει,  χρειάζεται μια αυστηρή κυβέρνηση, για την τήρηση των νόμων. Την άποψή του αυτή ο Χομπς την εκφράζει με τη φράση του: «Νόμοι χωρίς σπαθί είναι μόνο λόγια» (Σημ. γρ. Για περισσότερα βλ. Robert Zimmer Η νέα Πύλη των Φιλοσόφων», Εκδ. Κονιδάρη, 2^η έκδ., 2008, σελ. 101 κ.ε.).
 
Η φιλοσοφική σκέψη του Χομπς επικρατεί στη Δύση. Η καταστολή είναι ευκολότερη από την παιδεία και την οικοδόμηση καλού κ’ αγαθού πολίτη, κυβερνώντος και κυβερνωμένου, που οι Έλληνες  δίδαξαν. Ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Κων. Δεσποτόπουλος σχολιάζοντας τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη γράφει: «Ως υπερτάτη πηγή καθορισμού της συμπεριφοράς των πολιτών εξαίρονται οι νόμοι, αλλά με την προϋπόθεση να είναι ορθοί («κειμένους ορθώς»). Η έκφραση “κειμένους ορθώς” διανοίγει την προοπτική προς το μέγα πρόβλημα των σχέσεων θετικού δικαίου και ορθού δικαίου: απευθύνεται προς τον νομοθέτη πρώτιστα ως πρόσταγμα προς νομοθεσία ορθή, αλλά ίσως υποδηλώνει δικαίωμα των πολιτών προς ανυπακοή στους νόμους τους κειμένους όχι ορθώς» (Βλ. σχ. «Περί της πολιτικής - Επίλεκτα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας», Επιλογή - μετάφραση - σχόλια Κων. Ι. Δεσποτόπουλος, ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2004, σελ. 146).
 
Ο Νόμος εκφράζει την πολιτική εξουσία και αν αυτή είναι φαύλη ή τυραννική αυτός πάσχει, διότι εξυπηρετεί συμφέροντα, τους ισχυρούς της ημέρας, την άρχουσα τάξη, το ιδεολογικό κατεστημένο. Για την άσκηση της εξουσίας της η τυραννική πολιτική ηγεσία εκδίδει Νόμους και διορίζει  δικαστές, που κρίνουν τους κατηγορούμενους πολίτες, με βάση αυτούς τους νόμους...
 
Τη διαφορά μεταξύ των Ελλήνων και των Δυτικών ως προς τον Νόμο εκφράζει πετυχημένα ο Κώστας Παπαϊωάννου γράφοντας ότι για τους Έλληνες ο Νόμος του Κόσμου είναι το Αγαθόν και η  Γνώση είναι Αρετή. Από την Αναγέννηση και μετά στη Δύση η γνώση είναι Δύναμη. Τη διαφορά ο Παπαϊωάννου την εκφράζει με τη σκέψη του Πλάτωνα έναντι αυτής του Κρίστοφερ Μάρλοου (Σημ. γρ. Ο Μάρλοου έζησε από το 1564 έως το 1593, και ήταν σημαντικός Άγγλος θεατρικός συγγραφέας). Κατά τον Πλάτωνα ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί σαν ον παρά μόνο στο μέτρο που μένει περιορισμένος μέσα στα όρια που του επιτρέπει η ίδια η τάξη του κόσμου, ενώ αντίθετα  κατά τον Μάρλοου η δύναμη του ανθρώπου δεν έχει όρια και ο ανώτατος σκοπός προς τον οποίο τείνει η δύναμη αυτή είναι ο ίδιος ο εαυτός της…» (Βλ. βιβλίο Κώστα Παπαϊωάννου «Κόσμος και ιστορία - Ελληνική κοσμολογία και δυτική εσχατολογία», Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2000, σελ. 55-57).
 
Στη δεκαετία του 1930 ο σημαντικός ποιητής και στοχαστής Γιώργος Σαραντάρης στο δοκίμιό του «Η Συμβολή σε μια φιλοσοφία της ύπαρξης», που εκδόθηκε το 1937, γράφει προφητικά:
 
«Νομίζω πως η σημερινή Ελλάδα μπορεί να κρίνει το λεγόμενο δυτικό πολιτισμό. Μπορεί και πρέπει να κρίνει τον τέτοιο πολιτισμό, αν θελήσει να σωθεί από την επιρροή που η ίδια Ευρώπη εξάσκησε πάνω μας έναν ολόκληρο αιώνα, κ’ επιθυμήσει να βρει την καθαρότητα μιας παρθενικής θέας και το αυτούσιο κάλλος της δικής μας χώρας και των ανθρώπων της» (Γιώργου Σαραντάρη «Έργα», Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη, Ηράκλειο, 2001, 1^ος Τόμος, σελ. 135).
 
Στο επόμενο δοκίμιο του «Η παρουσία του ανθρώπου», που εκδόθηκε το 1938, ο Γιώργος Σαραντάρης διερωτάται:
 
«Χρειάζεται η Δύση να μας μάθει κάτι περισσότερο από τον τεχνικό πολιτισμό; Ερωτώ τούτο, γιατί δεν βρίσκω τίποτε άλλο ουσιαστικό να μπορεί να μας μάθει η χτεσινή και σημερινή Δύση. Στον πνευματικό πολιτισμό όταν κανείς δεν κατέχει πίστη, είναι σαν να μην κατέχει τίποτε. Η Δύση δεν κατέχει τίποτε, μήτε για τον εαυτό της. Οι παραδόσεις της μας είναι άχρηστες… Η Δύση ολοένα φθείρεται και εφ’ όσον δεν πιστεύει και δεν μπορεί να πιστέψει στον άνθρωπο, ανταποκρίνεται σ’ ένα νόμο υπέρτατης δικαιοσύνης η αναπόφευκτη παρακμή της. Δεν λέμε πως η Δύση σβήνει, αλλά περιορίζεται η σημασία της. Είναι απόλυτα αδύνατο να οδηγήσει σήμερα την ανθρωπότητα η Δύση. Και όχι για άλλο πιο επιφανειακό λόγο, αλλά γιατί, από αιώνες τώρα, έπαψε να πιστεύει στον άνθρωπο» (Αυτ. σελ. 171).   
 
Ο Χάντινγκτον εκφράζει τους ισχυρούς της Δύσης, που επιδιώκουν οι Έλληνες να αφομοιωθούμε, ως κατακτημένοι ιθαγενείς, στην κυριαρχούσα  κουλτούρα τους. Έως τώρα η συμπεριφορά μας δείχνει ότι υπερασπιζόμαστε την ταυτότητά μας, τον πολιτισμό μας, έστω και αν κάποιοι τεχνολογικά και οικονομικά ισχυρότεροι μας θεωρούν δύσχρηστους, ενοχλητικούς, οπισθοδρομικούς. Προτιμάμε να είμαστε πιστοί στις αρχές, στις αξίες και στα ιδανικά που μας εμπιστεύτηκαν οι πρόγονοί μας  και να πολεμήσουμε για να μην εξαλειφθούμε από προσώπου γης, παρά να είμαστε βολικοί και εξυπηρετικοί γι’ αυτούς γραικύλοι και λακέδες. Εμείς πιστεύουμε ότι οι τρεις πυλώνες στους οποίους στηρίζεται ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, είναι η Αθήνα, η Ρώμη και τα Ιεροσόλυμα. Η λεγόμενη Δύση  κατρακύλησε στην απόρριψή τους και πρέπει να επιστρέψει σε αυτούς και όχι να ζητά από εμάς να τους απορρίψουμε και να την ακολουθήσουμε.
 
Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου