Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ κάθε χρονιά, ὅταν ἀνατείλει ἡ 18η Νοεμβρίου, μιὰ βαθειὰ συγκίνηση πάλει τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ὑψώνει πάνω ἀπό τὴν καθημερινότητα, ραντίζοντάς την παράλληλα μὲ σταλαγμοὺς χαρμολύπης. Γιατὶ ἡ μέρα αὐτὴ εἶναι γιὰ τὴ ζωή σου ἔνα σύνορο, ἔνα μεσότοιχο, ποὺ διαχωρίζει τὸν βίο σου σὲ δυὸ βαθμίδες: ἡ μία ποὺ σὲ ὁδηγεῖ στὰ πρότερα τὰ χρόνια τὴς παιδικῆς καὶ ἐφηβικῆς ἠλικίας, μὲ ἰκανὸ συμπλήρωμα τὰ χρόνια τῶν σπουδῶν, κι ἡ ἄλλη ποὺ ἀκόμα τὴν ἀνεβαίνεις. Κι εἶναι αὐτὴ τοῦ ἰερατικοῦ σου βίου ποὺ ἀρχίνισε ἐκεῖνο τὸ γκρίζο καὶ βροχερὸ πρωϊνὸ τῆς 18ης Νοεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1979 στὸ ναὸ τῶν Ταξιαρχῶν τῆς Χαλκίδος...
Ἀλήθεια, πῶς πέρασε τόσος καιρός, τόσες μέρες, βδομάδες,
μῆνες, χρόνια... Αὐτὸ σκέφτεσαι τούτη τὴν ὥρα, ὥρα ἀπολογισμοῦ γιὰ τὰ τριαντατέσσερα
χρόνια ποὺ σφραγίστηκαν κι ἀρχίζει, ἄν θέλει ὁ Θεός, καὶ τὸ τριακοστὸ πέμπτο ἔτος.
Πῶς πέρασαν... Μὲ πόση ἀγωνία, καημοὺς καὶ κυρίως μὲ καθημερινὲς ἀναβάσεις στὶς
ἀνεμόσκαλες τῆς διακινδίνευσης. Γιατὶ πάντα ὑπάρχει στὸν ἱερατικό μας βίο τὸ ἐνδεχόμενο
νὰ τρωθεῖ τὸ πρόσωπο τοῦ ἱερέα καὶ κατ᾿ ἀκολουθίαν ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία. Αλλιῶς δὲ
θὰ συμβούλευε ὁ Χριστός, «γίνεσθε οὖν φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ
περιστεραί, (καὶ τὸ κυριώτερο:) προσέχετε
δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων...» (Μτθ. 10, 16-17). Πρὸ πάντων τὸ δεύτερο: τὸ προσέχετε... Γιατὶ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ ἡ διέλευση
μέσα ἀπὸ ἀνθρώπινες συμπληγάδες, γρανιτώδεις στὴν οὐσία καὶ ἀντιμετώπισή τους
συμπληγάδες, ἦταν τόσο ἀγωνιώδεις καὶ ἐπικίνδυνες... Κι εὐτυχῶς ποὺ ὑπῆρχε (καὶ
ἀκόμα συνεχίζει νὰ ὑπάρχει) τὸ Ἱερὸ Βῆμα.
Αὐτὸ τὸ Ταμεῖο, ποὺ ἔχει μαζέψει τόσους στεναγμοὺς καὶ ἰκεσίες, τόσες καὶ
τόσες λέξεις ματωμένες, φράσεις ποὺ τὶς διέκοπταν σταλαγμοὶ δακρύων... Πῶς
πέρασαν. Ξαναρωτᾶς, γυρίζεις πρὸς τὰ πίσω καὶ πασχίζεις ν᾿ ἀνιχνεύσεις μέσα στὶς
στοιβάδες τῶν ὡρῶν, τῶν ἠμερῶν, τῶν ἐβδομάδων, τῶν χρόνων, τὰ πρόσφορα τῆς
συναντίληψης, τῆς φιλοτιμίας, τῆς κατανόησης
ποὺ κοίταξες, μὲ ὅσο κουράγιο εἶχες, νὰ δώσεις στὰ πρόσωπα ποὺ σὲ
κύκλωναν. Τοὺς ἐνορίτες σου καὶ ὄχι μόνο. Καταλαβαίνεις πολὺ καλὰ ὅτι σὲ
κάποιες περιπτώσεις ἀστόχησες καὶ λάθεψες... Δὲν τὸ κρύβεις. Γιατὶ ἄλλωστε; Ἀφοῦ
παπᾶς εἶσαι, τὴν ἀλήθεια ὑπηρετεῖς, αὐτὴ πρέπει νὰ λὲς καὶ μάλιστα μὲ παρρησία,
γιατὶ κάποτε θὰ φανεῖ. Ὡστόσο ὑπάρχουν κι οἱ μέρες οἱ πικρὲς καὶ γκρίζες ποὺ δὲ
λείπουν ἀπό τὸν καθένα, πόσο μᾶλλον ἀπό τὸν κάθε παπᾶ. Μέρες ποὺ ἔχουν χαράξει
μέσα σου σημάδια -αὐτὰ τὰ δοξασμένα σημάδια/παράσημα-, τὰ ὁποῖα καὶ εἶναι οἱ
σελιδοδεῖκτες τοῦ βιβλίου τοῦ ἱερατικοῦ σου βίου. Βιβλίου ποὺ γράφεται ἀκόμα, μὲ
τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ ξέρει πολὺ καλὰ πότε θὰ τὸ σφραγίσει καὶ πῶς. Γιατὶ τοῦ τὸ
ἔχεις ἐμπιστευθεῖ χρόνια τώρα. Πόσα, δὲ θυμᾶσαι. Θυμᾶσαι μονάχα τὸν ἐκρηκτικὸ σὲ
περιεχόμενο στίχο τοῦ ἱ. Ψαλμωδοῦ, ποὺ τὸν βιώνεις καθημερινά: «Κύριος ποιμαίνει με...» (Ψλ. 22, 1). Τὸν θυμᾶσαι
γιατὶ κι ἐσὺ ποιμαίνεις κι ἀσφαλῶς χρειάζεσαι κάποιον νὰ σὲ συνδράμει σ᾿ αὐτό.
Γιὰ νὰ νοιώθεις ἀσφάλεια καὶ σιγουριά. Ἐπειδὴ καὶ τὰ δυὸ τὰ χρειάζεσαι μαζί μὲν
τὴν ἀδιάλειπτο παρουσία Του...
Υ.Γ. Πολλὲς φορὲς σκέφτηκα ὅτι τὰ προσωπικά μου εἰσόδια
στὴν Ἱερωσύνη ἔχουν παράλληλους δρόμους, εὐλογίας δρόμους θὰ τοὺς ἔλεγα καὶ τιμῆς, μὲ κάποια ἄλλα Εἰσόδια ποὺ περιτράνως ἐορτάζουμε:
ἐκεῖνα τῆς Παναγίας μας... Ἀλήθεια, πόσα μᾶς χαρίζει ἡ Μακροθυμία Του καὶ μήτε ποὺ
τὰ καταλαβαίνουμε...
π. Κων. Ν. Καλλιανός,
17/18 Νοεμβρίου 2013
No comments:
Post a Comment